ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္

သူႏွင့္ကၽြန္မ ဆုံခဲ့ၾကပုံက သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွပါဘူး။ အျခားသူေတြလုိပဲ တကၠသုိလ္တက္ရင္းဆုံခဲ့ၾကတာပါ။ တကၠသုိလ္ဘယ္ႏွစ္ကတည္းက အတူတူတက္ခဲ့ၾကသူေတြမွန္းေတာ့ ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မသူ႔ကုိ သတိထားမိခဲ့တာက တကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေရာက္မွပါ။ ကၽြန္မနဲ႔ စာသင္ခန္းတူေနတာရယ္ ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ ခဏခဏဆုံေနတာရယ္ေၾကာင့္ မွတ္မိေနခဲ့တာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းသာၿပီးသြားတယ္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မခင္မင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္မလည္း လုပ္ငန္းခြင္၀င္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔လုပ္ငန္းတူ ကုမၸဏီတစ္ခုက ကုန္ပစၥည္းမိတ္ဆက္ပြဲတစ္ခုလုပ္တယ္။ အဲဒီမိတ္ဆက္ပြဲကုိ ကၽြန္မရဲ႕ MD ကုိယ္စား ကၽြန္မသြားတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပြဲမွာ သူနဲ႔ျပန္ဆုံၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စားပြဲတစ္ခုတည္းမွာ အတူတူလာဆုံျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္မလည္း ျမင္ျမင္ခ်င္းသူ႔ကုိ မွတ္မိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အရင္ကတည္းက မခင္မင္ခဲ့တာရယ္၊ သူလည္း မမွတ္မိေလာက္ဘူးရယ္လုိ႔ယူဆၿပီး မသိသလုိပဲေနလိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ သူကလာၿပီး မိတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္မကုိ မွတ္မိတယ္၊ တကၠသုိလ္တုန္းက တစ္ႏွစ္တည္းအတူတူတက္လာခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပထမႏွစ္စတက္ကတည္းက ကၽြန္မကုိ သိခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ႔ကုိေရာမွတ္မိလားဆုိၿပီးေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း မွတ္မိေၾကာင္း အလုပ္ကိစၥေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားခဲ့တယ္။

ကုိယ္တိုင္အေၾကာင္းကုိ (လူလူခ်င္း) အျခားသူေတြက ပုိမသိႏိုင္ပါ

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့ ...
“နင္ေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း ငါ့ကုိလာေျပာပါ။ နင္သိခ်င္သမွ်ငါ့အေၾကာင္း ငါ့ကုိေမးပါ။ အျခားသူကုိ ေမးရင္ နင္သိခ်င္သမွ် အားလုံး သိရမွာမဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ငါ့အေၾကာင္းကုိ ငါကုိယ္တိုင္ေလာက္ (လူလူခ်င္း) အျခားသူေတြက ပုိမသိႏိုင္ပါ” ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလးကုိ ကၽြန္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဆုံျဖစ္ၾကတဲ့ တစ္ရက္မွာ စကားစပ္မိရင္း စိတ္ျပဳတင္းေပါက္ ကုိယ္စီဖြင့္မိၾကတယ္။

A : အင္း …. ဟုတ္တယ္ … လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္တုိင္ေလာက္ ဘယ္သူမွ ပုိမသိႏိုင္ဘူး။
B : ငါ့အေၾကာင္းပိုျပီး ျပည့္ျပည့္စုံစုံ သိခ်င္ရင္ ငါ့မိဘကိုသာ လာေမးေပေတာ့။ အဲဒါဆိုပိုမမွန္ဘူးလား။

ေနၾကတ္သည့္ေန႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ျမင္ရေသာဓါတ္ပုံအခ်ဳိ႕

 

စာေတြေရးျဖစ္လာတဲ့ကၽြန္မ

ကၽြန္မ စာဖတ္၀ါသနာပါလာရတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေရး၀ါသနာျဖစ္ေပၚလာတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း ေရးခ်င္လာတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးထားခဲ့တာေတာ့ၾကာေနၿပီ အခုမွ ခ်ေရးျဖစ္တယ္။

ကၽြန္မ စာဖတ္၀ါသနာပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေတြဖတ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း စာေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ စာတစ္ပုိဒ္/တစ္ပုဒ္ကုိဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီစာပိုဒ္ရဲ႕ ဆုိလုိရင္း စာရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကေပးတဲ့ Message ေတြကုိ ေတြးၾကည့္ စဥ္းစားၾကည့္လာတယ္။ အဲလုိ စဥ္းစားၾကည့္လာရင္းနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ စာေတြဖတ္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္ဖတ္တဲ့စာအုပ္ကုိ comment ေပးၾကည့္တတ္လာတယ္။ အဲလုိေတြ လုပ္လာရင္းနဲ႔ စာေတြကုိ ကုိယ္တိုင္ေရးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။

စာေရးၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအဖုိးစာေတြေရးေနတာကုိၾကည့္ၿပီး ပုိၿပီး ေရးခ်င္လာတယ္။ ေမေမကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေဆာင္းပါးေတြေရးေတာ့ ေမေမ့ကုိလည္း အားက်တယ္။ ကၽြန္မ ၁၀-တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာစာကုိ လုံး၀ မက်က္ေတာ့ဘူး။ ၁၀-တန္း ျမန္မာစာသင္တဲ့ဆရာကလည္း စာ႐ွင္းျပတာ တအားေတာ္တယ္။ ဆရာ႐ွင္းျပတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ နားေထာင္တယ္။ ၿပီးရင္ ကဗ်ာတုိ႔ စကားေျပတုိ႔ ေရသည္ျပဇာတ္တုိ႔ဆုိတာေတြကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ စကားေျပျပန္ေရးတယ္။ ဆရာNoteထုတ္ေပးတာကုိ ကၽြန္မ မက်က္ေတာ့ဘူး။ လစဥ္စာေမးပြဲေျဖရင္လည္း ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ပဲ ေရးေတာ့တယ္။ ဆရာကလည္း အဲဒါကုိ အားေပးတယ္။ ဆရာေပးထားတဲ့အတုိင္း မက်က္ရေကာင္းလားလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမဆူမေျပာဘူး။ အဲလုိ ကိုယ္တုိင္စကားေျပျပန္တာကုိ သေဘာက်အားေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါကလည္း စာေတြေရးဖုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ပါပဲ။

ေနာက္ ကၽြန္မ ၁၀-တန္းေျဖၿပီးခ်ိန္မွာ အဖုိးကုိေျပာမိတယ္။ “ဖုိးဖုိး သမီးလည္း ဖုိးဖုိးတုိ႔ ေမေမတုိ႔လုိ စာေရးခ်င္လိုက္တာ” ဆုိေတာ့ အဖုိးက “ငါ့ေျမး …. စာတကယ္ေရးခ်င္္တယ္ဆုိရင္ တစ္ျခား ဘာကုိမွ မစဥ္းစားနဲ႔ဦး။ အခုေလာေလာဆယ္ ငါ့ေျမးရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ရင္ဆုိင္ႀကံဳေတြ႕ေနရတာေလးေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတာေလးေတြကုိ ေန႔စဥ္ ၀တၳဳသဖြယ္ ခ်ေရးၾကည့္လိုက္”လုိ႔ေျပာတယ္။ ေမေမက ကၽြန္မကုိ ေန႔စဥ္ Diary ေရးဖုိ႔ တိုက္တြန္းအားေပးတယ္။ Diary ေရးဖုိ႔ စာအုပ္၀ယ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ခဲ့တဲဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက နယ္ေတြကမ်ားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ သူတုိ႔ေတြဆီက စာေတြလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ကုိ စာျပန္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ဘယ္လုိျပန္စာေရးရမွန္းမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ေမေမ့ကုိျပတယ္။ ေမေမက ဖတ္ၿပီး ဘယ္လုိျပန္ေရးရတယ္ဆုိတာကအစ သင္ေပးတယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ရင္ ကၽြန္မဆီပဲ ဒိုင္ခံ ဆက္သြယ္ၾကေတာ့တယ္။ အားလုံးအတြက္ကုိ ကၽြန္မပဲစာျပန္ေပးတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကလည္း စာေတြကုိ လက္ကခ်ေရးဖုိ႔အတြက္အက်င့္ျဖစ္လာေစတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ စာေတြေရးခ်င္ေပမယ့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခါမွ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဖုိးကေတာ့ ကၽြန္မကုိ စာေတြေရးေစခ်င္တယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ တကၠသုိလ္တတိယႏွစ္မွာ အဖိုး ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။ အဖိုး ဆုံးပါးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အလြန္႔အလြန္ကုိခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မ အဖုိးကုိတအားခ်စ္သလုိ အဖုိးကလည္း ေျမးေတြအားလုံးထဲမွာ ကၽြန္မကုိ ယုံၾကည္တယ္၊ အားကုိးတယ္။ အဖုိးလုပ္ေနတဲ့ကိစၥရပ္ေတြကုိ အဖုိးနဲ႔အၿမဲလုိ အတူတူလိုက္ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေျမးတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ယုံၾကည္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဖုိးဆုံးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ ခံစားရတာကုိ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးက အဖုိးမရွိတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ ပထမဦးဆုံး စေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။ အဲဒီေနာက္ အလုပ္တစ္ဘက္ ေက်ာင္းတစ္ဘက္နဲ႔ဆုိေတာ့ စာေတြမေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စာေတြပဲေရးေနတယ္။

ကၽြန္မ တကၠသုိလ္စတုတၳႏွစ္(ဖိုင္နယ္)တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၂-ခုႏွစ္မွာ ေမေမဆုံးပါးသြားျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း ခံစားခဲ့ရတာဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း ဘာမွ မေရးျဖစ္ေသးဘူး။ ေမေမဆုံးၿပီး ၆-လ ေက်ာ္ၾကာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ ၃-ဘာသာေျမာက္ ေျဖမယ့္ေန႔မွာ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ ေက်ာင္းကုိအသြား ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ညာဘက္လက္က်ဳိးသြားတယ္။ အျပင္ေဆးခန္းေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေက့စ္ျဖစ္လုိ႔ လက္မခံတဲ့အတြက္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးေပၚေရာက္သြားတယ္။ ေဆး႐ုံေပၚမွာ တစ္လနီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲလည္းက်သြားတယ္။ (မွတ္မွတ္ယယ တစ္သက္လုံးမွာ စာေမးပြဲတစ္ခါက်ဖူးသြားတယ္)

ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ကၽြန္မ လုပ္ငန္းခြင္လည္း ျပန္မ၀င္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းေတာ့ လက္ကလည္း ေက်ာက္ပတ္တီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ လက္တစ္ဘက္တည္းနဲ႔ လုပ္ေနရတာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက ညာသန္ က်ဳိးတာလည္း ညာလက္ဆုိေတာ့ ပုိၿပီးခက္ခဲေနတယ္။ အိမ္မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနေနရတာ တအားပ်င္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ စာေရးခ်င္လာျပန္တယ္။

ဘာေရးမလဲစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ပထမႏွစ္စတက္တဲ့အခ်ိန္ ေႏြရာသီမွာ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္ေလးရယ္၊ ကၽြန္မ ပါ၀င္ေနတဲ့ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ၀န္းက်င္မွာ (အထူးသျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္ တီဗီြေတြထဲမွာ)ၾကားေနရတဲ့ကုလားဆုိတဲ့အသုံးအႏႈန္း အဲဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မေရးခ်င္လာတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ သုံး-ရပ္ကုိ စုေပါင္းၿပီး ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိပုံစံေလး ေရးလိုက္တယ္။ စေရးေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လက္နဲ႔စၿပီး ေရးက်င့္တယ္။ စေရးေရးခ်င္း စာစုေလးတစ္စုရဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ယူခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မလည္း အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းဒီအတိုင္း အခ်ိန္ကုန္ရတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ေတာ့ဘူး။ အဲလုိနဲ႔ပဲ တစ္လနီးပါးေလာက္ၾကာေတာ့ A4 စာမ်က္ႏွာ ၄-မ်က္ႏွာနီးပါးရွိတဲ့ အဲဒီ ၀တၳဳတုိေလး ၿပီးသြားတယ္။

အဲဒီ၀တၳဳေလးကုိ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္ မႏၱေလးကုိ ရန္ကုန္က ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ သင္တန္းလာေရာက္ပုိ႔ခ်ေပးတဲ့အခ်ိန္ ဆရာတုိ႔နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ကၽြန္မစာမူေလးကုိ ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီစာမူေလးက သာသနာ့ေရးရာ စာေစာင္တစ္ခုမွာ ပါလာခဲ့တယ္။ အဲဒီစာမူေလး မဂၢဇင္းမွာပါလာမွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕က လာေျပာတယ္။ နင္ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းအေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္ရတယ္ဆုိမွ ကၽြန္မ စာမူေလး မဂၢဇင္းမွာပါလာမွန္းသိတယ္။ အဲလုိ စာမူေလးပါလာတာဟာ ကၽြန္မ စာေတြဆက္ေရးဖုိ႔ တြန္းအားေပးလိုက္တာပါပဲ။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ ကၽြန္မ စာေတြ ေရးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္ …………..
စာေတြေရးျဖစ္လာေအာင္ မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဒါဒါ(အဖုိး)၊ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ယုယေပးခဲ့တဲ့ (ေမေမ)၊ တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ VEC ပညာ့ရိပ္သာ တည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာႀကီး(ဦးသူရေအာင္)ႏွင့္ ဆရာမ်ား၊ ေႏြရာသီဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္မွ ဆရာမ်ားကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း …..

စာဖတ္၀ါသနာပါလာတဲ့ ကၽြန္မ

ကၽြန္မသည္ စာဖတ္၀ါသနာပါသူျဖစ္သည္။ စာဖတ္၀ါသနာပါရျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ ေဖေဖ၏ စာဖတ္၀ါသနာႀကီးမားမႈကုိ အေမြဆက္ခံရျခင္းလုိ႔ပင္ ဆုိခ်င္ပါသည္။

ကၽြန္မေဖေဖသည္ အလြန္စာဖတ္သူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ေဖေဖ အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း ေဖေဖရဲ႕ လက္၀ယ္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္ဖတ္ေနတာကုိပဲ ကၽြန္မသိတတ္သည့္အ႐ြယ္ကတည္းကပင္ ေတြ႕ျမင္ေနခဲ့ရျခင္းပါ။

စာအုပ္စာဖတ္၀ါသနာပါတဲ့ ေဖေဖဟာ စာအုပ္၀ယ္ရာ စာအုပ္စုေဆာင္းရာမွာလဲ ဇြဲႀကီးလွပါတယ္။ ဘယ္ကာလ ဘယ္အခ်ိန္အခါက စုေဆာင္းထားသည္မသိ။ တစ္ခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြရဲ႕ ထုတ္ေ၀ခုႏွစ္ေတြဟာ ကၽြန္မထက္ပင္ အသက္ႀကီးေနတာေတြ ေဖေဖ့စာအုပ္စင္ေပၚမွာ အမ်ားပင္။ ေဖေဖ့စာအုပ္စင္က စာအုပ္ေတြထဲမွာ ထူးဆန္းတာက အခ်စ္၀တၳဳဆုိလုိ႔ေတာ့ တစ္အုပ္တစ္ေလမွ မေတြ႕ရပါ။ ျမန္မာစာေပနဲ႔ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ေတြအျပင္ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားအျပားပါပဲ။

ျမန္မာစာေပနဲ႔ ေရးၾကတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက စာေရးဆရာႀကီးေတြက ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သခင္ ျမသန္း၊ ျမသန္းတင့္၊ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ႔ ေ႐ွးေခတ္ စာဆုိ႐ွင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာႀကီးပီမုိးနင္း၊ မဟာေဆြ၊ ဆရာတက္တုိးတုိ႔ရဲ႕ ႐ွားပါးလွတဲ့ စာေပတစ္ခ်ဳိ႕ကုိလည္း ေဖေဖ့စာအုပ္စင္မွာ ေတြ႕ရတယ္။

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမး္အမွတ္(မႏၲေလး)

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ကုိ မႏၱေလးမွာလည္း ေသခ်ာစီစဥ္ၿပီး လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ ... အဘစြာေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ .... ဒီႏွစ္ မႏၱေလးမွာ မလုပ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ အဘစြာကေျပာတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အထိမ္းအမွတ္ေလးတစ္ခုခုေတာ့လုပ္ခ်င္တယ္ .... ေနာက္ဆုံး ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ကေလးေတြကုိမုန္႔သြားေကၽြးခ်င္တယ္ .... အဲဒါေလး လုပ္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၿပီး ..... ၉.၁.၂၀၁၁(တနဂၤေႏြေန႔)မွာ မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္း၊ အမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ား သင္တန္းေက်ာင္းရယ္ အမ်ဳိးသမီးသက္ေမြးပညာသင္ေက်ာင္း အဲဒီ (၃)ေက်ာင္းကုိ သြားၿပီး မုန္႔သြားေကၽြးဖုိ႔ စီစဥ္လိုက္တယ္ ....

တစ္ျခားမန္ဘာေတြကုိလည္း ေသခ်ာ မေျပာျပႏိုင္ခဲ့ေတာ့တာမုိ႔ အဘစြာ၊ ခင္သူဇာ၊ ၾကယ္စင္ခ်ဳိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ သြားဖုိ႔ စီစဥ္လိုက္ေတာ့တယ္ .... မုန္႔ေကၽြးဖုိ႔ လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ကိစၥေတြကုိ ခင္သူဇာက အားလုံး စီစဥ္ေပးထားတယ္ေလ .... အဲဒီေန႔ မတုိင္ခင္ တစ္ရက္ ညေနမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပင္ဦးလြင္ကေန မႏၱေလးကုိ ဆင္းလာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူရစုိးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖုန္းေခၚလာတယ္ ... သူ မႏၱေလးမွာေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ျဖန္ အစီအစဥ္ေလးရွိတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တယ္ ... သူကလည္း သူလည္းစိတ္၀င္စားတယ္ ... လိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လာေခၚမယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္ ....

ခံစားမႈမ်ဳိးစုံရရွိေစခဲ့တဲ့ေန႔ေလးတစ္ေန႔(MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္)

၂၀၁၁ ဇန္န၀ါရီလ(၈)ရက္ေန႔မွာ MMSY ဟာ ေလးႏွစ္ျပည့္ၿပီျဖစ္လုိ႔ ... ... .. ေလးႏွစ္သားေလး MMSY ရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ အထိမ္းအမွတ္အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုကုိရန္ကုန္တုိင္း သာေကတၿမိဳ႕နယ္ရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာဟာဖိဇ္ေက်ာင္းေလးသုိ႔ ဇန္န၀ါရီလ(၄)ရက္[လြတ္လပ္ေရးေန႔]က (အသက္ ၃-ႏွစ္ခြဲကေန၁၆-ႏွစ္အရြယ္ရွိ) ကေလးေတြဆီကုိ သြားေရာက္ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုကုိ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ …….

အဲဒီေန႔ကကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာအစီအစဥ္ေတြလုပ္ခဲ့ၾကသလဲဆုိေတာ့ ……………….. အဲ ဒါေပမယ့္ … အဲဒီေန႔မတုိင္ခင္အေၾကာင္းေလးလည္း နည္းနည္းေျပာျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အဲဒီဟာဖိဇ္ေက်ာင္းေလးကုိသြားျဖစ္ခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းက(တုိင္းရင္းသားေက်းရြာမွာျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့) MMSY ေတြ႕ဆုံပြဲကထြက္လာတဲ့ ရလဒ္ေလးပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာလဆန္းပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြေတြ႕ဆုံတုိင္ပင္ခဲ့ၾကၿပီး လုပ္မယ့္အစဥ္ေလးကုိစတင္ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ခါတိုင္းလုိ မန္ဘာေတြ ေတြ႕ဆုံရုံသက္သက္မဟုတ္ပဲ အက်ဳိးရွိမယ့္ လူမႈလုပ္ငန္းေလးလုပ္ဖုိ႔စိတ္၀င္စားသူေတြကုိလည္း ရင္းႏွီးစြာဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အစီအစဥ္ေလးကုိေၾကျငာၿပီးမၾကာခင္မွာပဲစကၤာပူကေန အလွဴေငြထည့္၀င္ခ်င္လုိ႔ ေငြလႊဲေပးခ်င္ပါတယ္ဆုိၿပီး မသီတာ၊ ကုိသန္းလႈိင္၊သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္တုိ႔က ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀၀၀ိ/-(တစ္သိန္းခြဲတိတိ)လႊဲပုိ႔လာပါတယ္။အဲဒီေနာက္ မေလးရွားက မန္ဘာေတြလည္း ရန္ကုန္မွာလုပ္တဲ့ အစီအစဥ္ေလးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းပါ၀င္ၾကမယ္ဆုိတာသိလာရၿပီး ကုိမင္းမင္းဦးေဆာင္ၿပီး ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀၀၀ိ/-(တစ္သိန္းခြဲ)တစ္ခါ၊ ၃၀၈၀၀၀ိ/-(သုံးသိန္းရွစ္ေထာင္တိတိ)တစ္ခါေငြလႊဲပုိ႔လာပါတယ္။ (အဲဒီအလွဴေငြေတြအတြက္ အလွဴရွင္နာမည္စာရင္းမ်ားေပးရန္ မေလးရွားသုိ႔လွမ္းေျပာထားပါတယ္။)အစီအစဥ္ေန႔မတုိင္ခင္ထိ ရန္ကုန္မွ လွဴဒါန္းၾကသူမ်ားမွ ၁၃၇၀၀၀ိ/-(တစ္သိန္းသုံးေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္)၊ေက်ာင္းေလးသုိ႔သြားေရာက္သည္ေန႔တြင္ ၆၅၀၀၀ိ/-(ေျခာက္ေသာင္းငါေထာင္)ကုိ ထပ္မံထည့္၀င္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။

Social Skills

THE TWELVE STEP TO SUCCESS

1. BE CONFIDENT
2. BE RESPONSIBLE
3. BE HERE
4. BE ON TIME
5. BE FRIENDLY
6. BE POLITE
7. BE PREPARED
8. BE A GOOD LISTENER
9. BE A DOER
10. BE A TOUGH WORKER
11. BE A RISK TAKER
12. BE A GOAL SETTER

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ေပးစာ

"အေဝဖန္ခံႏိုင္ေသာသူ လိမၼာ၏။ လူတုိင္းရဲ႕ဘဝမွာ ေဝဖန္မႈေတြကို အနည္းအမ်ား၊ မလဲြမေသြႀကံဳရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္သူတစ္ဦးဟာ ေအာင္ျမင္ေလေလ အေဝဖန္ခံရေလေလပါပဲ” လို႔ Carnegie ကေျပာခဲ့တယ္။

တကယ့္သတိၱဆိုတာ တစ္ျခားလူ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိတာကိုေခၚတယ္။ ေရက ေလွကိုထမ္းထားႏိုင္သလို ေလွကိုလည္း ေမွာက္ပစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလွထဲေရမဝင္ရင္ ေလွဘယ္ေတာ့မွ မျမႇဳပ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ခုမွတ္ထားရမွာက ကိုယ္မွန္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈကို ကိုယ္ႀကံ့ႀကံ့ခံထားရမယ္။ မတရားတဲ့ေဝဖန္မႈနဲ႔ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈကို မပ်က္ျပားေစသင့္ဘူး။

“လင္ကြန္း”သာ ေဝဖန္ဆဲဆိုဒဏ္ကို မခံႏိုင္ခဲ့ရင္ အေစာႀကီးကတည္းက ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ ဖိအားေၾကာင့္ သူရႈံးနိမ့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ လင္ကြန္းေရးခဲ့တဲ့ ေဝဖန္မႈကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတဲ့စာက စာေပေလာကမွာ အဖိုးတန္တဲ့ စာျဖစ္ခဲ့တယ္။