ကၽြန္မ စာဖတ္၀ါသနာပါလာရတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေရး၀ါသနာျဖစ္ေပၚလာတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း ေရးခ်င္လာတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးထားခဲ့တာေတာ့ၾကာေနၿပီ အခုမွ ခ်ေရးျဖစ္တယ္။
ကၽြန္မ စာဖတ္၀ါသနာပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေတြဖတ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း စာေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ စာတစ္ပုိဒ္/တစ္ပုဒ္ကုိဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီစာပိုဒ္ရဲ႕ ဆုိလုိရင္း စာရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကေပးတဲ့ Message ေတြကုိ ေတြးၾကည့္ စဥ္းစားၾကည့္လာတယ္။ အဲလုိ စဥ္းစားၾကည့္လာရင္းနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ စာေတြဖတ္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္ဖတ္တဲ့စာအုပ္ကုိ comment ေပးၾကည့္တတ္လာတယ္။ အဲလုိေတြ လုပ္လာရင္းနဲ႔ စာေတြကုိ ကုိယ္တိုင္ေရးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။
စာေရးၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအဖုိးစာေတြေရးေနတာကုိၾကည့္ၿပီး ပုိၿပီး ေရးခ်င္လာတယ္။ ေမေမကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေဆာင္းပါးေတြေရးေတာ့ ေမေမ့ကုိလည္း အားက်တယ္။ ကၽြန္မ ၁၀-တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာစာကုိ လုံး၀ မက်က္ေတာ့ဘူး။ ၁၀-တန္း ျမန္မာစာသင္တဲ့ဆရာကလည္း စာ႐ွင္းျပတာ တအားေတာ္တယ္။ ဆရာ႐ွင္းျပတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ နားေထာင္တယ္။ ၿပီးရင္ ကဗ်ာတုိ႔ စကားေျပတုိ႔ ေရသည္ျပဇာတ္တုိ႔ဆုိတာေတြကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ စကားေျပျပန္ေရးတယ္။ ဆရာNoteထုတ္ေပးတာကုိ ကၽြန္မ မက်က္ေတာ့ဘူး။ လစဥ္စာေမးပြဲေျဖရင္လည္း ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ပဲ ေရးေတာ့တယ္။ ဆရာကလည္း အဲဒါကုိ အားေပးတယ္။ ဆရာေပးထားတဲ့အတုိင္း မက်က္ရေကာင္းလားလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမဆူမေျပာဘူး။ အဲလုိ ကိုယ္တုိင္စကားေျပျပန္တာကုိ သေဘာက်အားေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါကလည္း စာေတြေရးဖုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ပါပဲ။
ေနာက္ ကၽြန္မ ၁၀-တန္းေျဖၿပီးခ်ိန္မွာ အဖုိးကုိေျပာမိတယ္။ “ဖုိးဖုိး သမီးလည္း ဖုိးဖုိးတုိ႔ ေမေမတုိ႔လုိ စာေရးခ်င္လိုက္တာ” ဆုိေတာ့ အဖုိးက “ငါ့ေျမး …. စာတကယ္ေရးခ်င္္တယ္ဆုိရင္ တစ္ျခား ဘာကုိမွ မစဥ္းစားနဲ႔ဦး။ အခုေလာေလာဆယ္ ငါ့ေျမးရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ရင္ဆုိင္ႀကံဳေတြ႕ေနရတာေလးေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတာေလးေတြကုိ ေန႔စဥ္ ၀တၳဳသဖြယ္ ခ်ေရးၾကည့္လိုက္”လုိ႔ေျပာတယ္။ ေမေမက ကၽြန္မကုိ ေန႔စဥ္ Diary ေရးဖုိ႔ တိုက္တြန္းအားေပးတယ္။ Diary ေရးဖုိ႔ စာအုပ္၀ယ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္မ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ခဲ့တဲဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက နယ္ေတြကမ်ားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ သူတုိ႔ေတြဆီက စာေတြလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ကုိ စာျပန္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ဘယ္လုိျပန္စာေရးရမွန္းမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ေမေမ့ကုိျပတယ္။ ေမေမက ဖတ္ၿပီး ဘယ္လုိျပန္ေရးရတယ္ဆုိတာကအစ သင္ေပးတယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ရင္ ကၽြန္မဆီပဲ ဒိုင္ခံ ဆက္သြယ္ၾကေတာ့တယ္။ အားလုံးအတြက္ကုိ ကၽြန္မပဲစာျပန္ေပးတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကလည္း စာေတြကုိ လက္ကခ်ေရးဖုိ႔အတြက္အက်င့္ျဖစ္လာေစတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ စာေတြေရးခ်င္ေပမယ့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခါမွ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဖုိးကေတာ့ ကၽြန္မကုိ စာေတြေရးေစခ်င္တယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ တကၠသုိလ္တတိယႏွစ္မွာ အဖိုး ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။ အဖိုး ဆုံးပါးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အလြန္႔အလြန္ကုိခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မ အဖုိးကုိတအားခ်စ္သလုိ အဖုိးကလည္း ေျမးေတြအားလုံးထဲမွာ ကၽြန္မကုိ ယုံၾကည္တယ္၊ အားကုိးတယ္။ အဖုိးလုပ္ေနတဲ့ကိစၥရပ္ေတြကုိ အဖုိးနဲ႔အၿမဲလုိ အတူတူလိုက္ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေျမးတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ယုံၾကည္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဖုိးဆုံးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ ခံစားရတာကုိ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးက အဖုိးမရွိတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ ပထမဦးဆုံး စေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။ အဲဒီေနာက္ အလုပ္တစ္ဘက္ ေက်ာင္းတစ္ဘက္နဲ႔ဆုိေတာ့ စာေတြမေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စာေတြပဲေရးေနတယ္။
ကၽြန္မ တကၠသုိလ္စတုတၳႏွစ္(ဖိုင္နယ္)တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၂-ခုႏွစ္မွာ ေမေမဆုံးပါးသြားျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း ခံစားခဲ့ရတာဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း ဘာမွ မေရးျဖစ္ေသးဘူး။ ေမေမဆုံးၿပီး ၆-လ ေက်ာ္ၾကာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ ၃-ဘာသာေျမာက္ ေျဖမယ့္ေန႔မွာ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ ေက်ာင္းကုိအသြား ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ညာဘက္လက္က်ဳိးသြားတယ္။ အျပင္ေဆးခန္းေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေက့စ္ျဖစ္လုိ႔ လက္မခံတဲ့အတြက္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးေပၚေရာက္သြားတယ္။ ေဆး႐ုံေပၚမွာ တစ္လနီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲလည္းက်သြားတယ္။ (မွတ္မွတ္ယယ တစ္သက္လုံးမွာ စာေမးပြဲတစ္ခါက်ဖူးသြားတယ္)
ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ကၽြန္မ လုပ္ငန္းခြင္လည္း ျပန္မ၀င္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းေတာ့ လက္ကလည္း ေက်ာက္ပတ္တီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ လက္တစ္ဘက္တည္းနဲ႔ လုပ္ေနရတာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက ညာသန္ က်ဳိးတာလည္း ညာလက္ဆုိေတာ့ ပုိၿပီးခက္ခဲေနတယ္။ အိမ္မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနေနရတာ တအားပ်င္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ စာေရးခ်င္လာျပန္တယ္။
ဘာေရးမလဲစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ပထမႏွစ္စတက္တဲ့အခ်ိန္ ေႏြရာသီမွာ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္ေလးရယ္၊ ကၽြန္မ ပါ၀င္ေနတဲ့ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ၀န္းက်င္မွာ (အထူးသျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္ တီဗီြေတြထဲမွာ)ၾကားေနရတဲ့ကုလားဆုိတဲ့အသုံးအႏႈန္း အဲဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မေရးခ်င္လာတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ သုံး-ရပ္ကုိ စုေပါင္းၿပီး ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိပုံစံေလး ေရးလိုက္တယ္။ စေရးေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လက္နဲ႔စၿပီး ေရးက်င့္တယ္။ စေရးေရးခ်င္း စာစုေလးတစ္စုရဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ယူခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မလည္း အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းဒီအတိုင္း အခ်ိန္ကုန္ရတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ေတာ့ဘူး။ အဲလုိနဲ႔ပဲ တစ္လနီးပါးေလာက္ၾကာေတာ့ A4 စာမ်က္ႏွာ ၄-မ်က္ႏွာနီးပါးရွိတဲ့ အဲဒီ ၀တၳဳတုိေလး ၿပီးသြားတယ္။
အဲဒီ၀တၳဳေလးကုိ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္ မႏၱေလးကုိ ရန္ကုန္က ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ သင္တန္းလာေရာက္ပုိ႔ခ်ေပးတဲ့အခ်ိန္ ဆရာတုိ႔နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ကၽြန္မစာမူေလးကုိ ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီစာမူေလးက သာသနာ့ေရးရာ စာေစာင္တစ္ခုမွာ ပါလာခဲ့တယ္။ အဲဒီစာမူေလး မဂၢဇင္းမွာပါလာမွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕က လာေျပာတယ္။ နင္ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းအေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္ရတယ္ဆုိမွ ကၽြန္မ စာမူေလး မဂၢဇင္းမွာပါလာမွန္းသိတယ္။ အဲလုိ စာမူေလးပါလာတာဟာ ကၽြန္မ စာေတြဆက္ေရးဖုိ႔ တြန္းအားေပးလိုက္တာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ ကၽြန္မ စာေတြ ေရးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္ …………..
စာေတြေရးျဖစ္လာေအာင္ မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဒါဒါ(အဖုိး)၊ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ယုယေပးခဲ့တဲ့ (ေမေမ)၊ တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ VEC ပညာ့ရိပ္သာ တည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာႀကီး(ဦးသူရေအာင္)ႏွင့္ ဆရာမ်ား၊ ေႏြရာသီဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္မွ ဆရာမ်ားကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း …..
ကၽြန္မ စာဖတ္၀ါသနာပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေတြဖတ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း စာေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ စာတစ္ပုိဒ္/တစ္ပုဒ္ကုိဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီစာပိုဒ္ရဲ႕ ဆုိလုိရင္း စာရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကေပးတဲ့ Message ေတြကုိ ေတြးၾကည့္ စဥ္းစားၾကည့္လာတယ္။ အဲလုိ စဥ္းစားၾကည့္လာရင္းနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ စာေတြဖတ္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္ဖတ္တဲ့စာအုပ္ကုိ comment ေပးၾကည့္တတ္လာတယ္။ အဲလုိေတြ လုပ္လာရင္းနဲ႔ စာေတြကုိ ကုိယ္တိုင္ေရးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။
စာေရးၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအဖုိးစာေတြေရးေနတာကုိၾကည့္ၿပီး ပုိၿပီး ေရးခ်င္လာတယ္။ ေမေမကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေဆာင္းပါးေတြေရးေတာ့ ေမေမ့ကုိလည္း အားက်တယ္။ ကၽြန္မ ၁၀-တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာစာကုိ လုံး၀ မက်က္ေတာ့ဘူး။ ၁၀-တန္း ျမန္မာစာသင္တဲ့ဆရာကလည္း စာ႐ွင္းျပတာ တအားေတာ္တယ္။ ဆရာ႐ွင္းျပတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ နားေထာင္တယ္။ ၿပီးရင္ ကဗ်ာတုိ႔ စကားေျပတုိ႔ ေရသည္ျပဇာတ္တုိ႔ဆုိတာေတြကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ စကားေျပျပန္ေရးတယ္။ ဆရာNoteထုတ္ေပးတာကုိ ကၽြန္မ မက်က္ေတာ့ဘူး။ လစဥ္စာေမးပြဲေျဖရင္လည္း ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ပဲ ေရးေတာ့တယ္။ ဆရာကလည္း အဲဒါကုိ အားေပးတယ္။ ဆရာေပးထားတဲ့အတုိင္း မက်က္ရေကာင္းလားလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမဆူမေျပာဘူး။ အဲလုိ ကိုယ္တုိင္စကားေျပျပန္တာကုိ သေဘာက်အားေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါကလည္း စာေတြေရးဖုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ပါပဲ။
ေနာက္ ကၽြန္မ ၁၀-တန္းေျဖၿပီးခ်ိန္မွာ အဖုိးကုိေျပာမိတယ္။ “ဖုိးဖုိး သမီးလည္း ဖုိးဖုိးတုိ႔ ေမေမတုိ႔လုိ စာေရးခ်င္လိုက္တာ” ဆုိေတာ့ အဖုိးက “ငါ့ေျမး …. စာတကယ္ေရးခ်င္္တယ္ဆုိရင္ တစ္ျခား ဘာကုိမွ မစဥ္းစားနဲ႔ဦး။ အခုေလာေလာဆယ္ ငါ့ေျမးရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ရင္ဆုိင္ႀကံဳေတြ႕ေနရတာေလးေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတာေလးေတြကုိ ေန႔စဥ္ ၀တၳဳသဖြယ္ ခ်ေရးၾကည့္လိုက္”လုိ႔ေျပာတယ္။ ေမေမက ကၽြန္မကုိ ေန႔စဥ္ Diary ေရးဖုိ႔ တိုက္တြန္းအားေပးတယ္။ Diary ေရးဖုိ႔ စာအုပ္၀ယ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္မ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ခဲ့တဲဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက နယ္ေတြကမ်ားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ သူတုိ႔ေတြဆီက စာေတြလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ကုိ စာျပန္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ဘယ္လုိျပန္စာေရးရမွန္းမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ေမေမ့ကုိျပတယ္။ ေမေမက ဖတ္ၿပီး ဘယ္လုိျပန္ေရးရတယ္ဆုိတာကအစ သင္ေပးတယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ရင္ ကၽြန္မဆီပဲ ဒိုင္ခံ ဆက္သြယ္ၾကေတာ့တယ္။ အားလုံးအတြက္ကုိ ကၽြန္မပဲစာျပန္ေပးတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကလည္း စာေတြကုိ လက္ကခ်ေရးဖုိ႔အတြက္အက်င့္ျဖစ္လာေစတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ စာေတြေရးခ်င္ေပမယ့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခါမွ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဖုိးကေတာ့ ကၽြန္မကုိ စာေတြေရးေစခ်င္တယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ တကၠသုိလ္တတိယႏွစ္မွာ အဖိုး ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။ အဖိုး ဆုံးပါးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အလြန္႔အလြန္ကုိခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မ အဖုိးကုိတအားခ်စ္သလုိ အဖုိးကလည္း ေျမးေတြအားလုံးထဲမွာ ကၽြန္မကုိ ယုံၾကည္တယ္၊ အားကုိးတယ္။ အဖုိးလုပ္ေနတဲ့ကိစၥရပ္ေတြကုိ အဖုိးနဲ႔အၿမဲလုိ အတူတူလိုက္ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေျမးတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ယုံၾကည္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဖုိးဆုံးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ ခံစားရတာကုိ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးက အဖုိးမရွိတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ ပထမဦးဆုံး စေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။ အဲဒီေနာက္ အလုပ္တစ္ဘက္ ေက်ာင္းတစ္ဘက္နဲ႔ဆုိေတာ့ စာေတြမေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စာေတြပဲေရးေနတယ္။
ကၽြန္မ တကၠသုိလ္စတုတၳႏွစ္(ဖိုင္နယ္)တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၂-ခုႏွစ္မွာ ေမေမဆုံးပါးသြားျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း ခံစားခဲ့ရတာဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း ဘာမွ မေရးျဖစ္ေသးဘူး။ ေမေမဆုံးၿပီး ၆-လ ေက်ာ္ၾကာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ ၃-ဘာသာေျမာက္ ေျဖမယ့္ေန႔မွာ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ ေက်ာင္းကုိအသြား ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ညာဘက္လက္က်ဳိးသြားတယ္။ အျပင္ေဆးခန္းေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေက့စ္ျဖစ္လုိ႔ လက္မခံတဲ့အတြက္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးေပၚေရာက္သြားတယ္။ ေဆး႐ုံေပၚမွာ တစ္လနီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲလည္းက်သြားတယ္။ (မွတ္မွတ္ယယ တစ္သက္လုံးမွာ စာေမးပြဲတစ္ခါက်ဖူးသြားတယ္)
ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ကၽြန္မ လုပ္ငန္းခြင္လည္း ျပန္မ၀င္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းေတာ့ လက္ကလည္း ေက်ာက္ပတ္တီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ လက္တစ္ဘက္တည္းနဲ႔ လုပ္ေနရတာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက ညာသန္ က်ဳိးတာလည္း ညာလက္ဆုိေတာ့ ပုိၿပီးခက္ခဲေနတယ္။ အိမ္မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနေနရတာ တအားပ်င္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ စာေရးခ်င္လာျပန္တယ္။
ဘာေရးမလဲစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ပထမႏွစ္စတက္တဲ့အခ်ိန္ ေႏြရာသီမွာ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္ေလးရယ္၊ ကၽြန္မ ပါ၀င္ေနတဲ့ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ၀န္းက်င္မွာ (အထူးသျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္ တီဗီြေတြထဲမွာ)ၾကားေနရတဲ့ကုလားဆုိတဲ့အသုံးအႏႈန္း အဲဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မေရးခ်င္လာတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ သုံး-ရပ္ကုိ စုေပါင္းၿပီး ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိပုံစံေလး ေရးလိုက္တယ္။ စေရးေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လက္နဲ႔စၿပီး ေရးက်င့္တယ္။ စေရးေရးခ်င္း စာစုေလးတစ္စုရဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ယူခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မလည္း အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းဒီအတိုင္း အခ်ိန္ကုန္ရတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ေတာ့ဘူး။ အဲလုိနဲ႔ပဲ တစ္လနီးပါးေလာက္ၾကာေတာ့ A4 စာမ်က္ႏွာ ၄-မ်က္ႏွာနီးပါးရွိတဲ့ အဲဒီ ၀တၳဳတုိေလး ၿပီးသြားတယ္။
အဲဒီ၀တၳဳေလးကုိ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္ မႏၱေလးကုိ ရန္ကုန္က ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ သင္တန္းလာေရာက္ပုိ႔ခ်ေပးတဲ့အခ်ိန္ ဆရာတုိ႔နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ကၽြန္မစာမူေလးကုိ ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီစာမူေလးက သာသနာ့ေရးရာ စာေစာင္တစ္ခုမွာ ပါလာခဲ့တယ္။ အဲဒီစာမူေလး မဂၢဇင္းမွာပါလာမွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕က လာေျပာတယ္။ နင္ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းအေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္ရတယ္ဆုိမွ ကၽြန္မ စာမူေလး မဂၢဇင္းမွာပါလာမွန္းသိတယ္။ အဲလုိ စာမူေလးပါလာတာဟာ ကၽြန္မ စာေတြဆက္ေရးဖုိ႔ တြန္းအားေပးလိုက္တာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ ကၽြန္မ စာေတြ ေရးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္ …………..
စာေတြေရးျဖစ္လာေအာင္ မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဒါဒါ(အဖုိး)၊ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ယုယေပးခဲ့တဲ့ (ေမေမ)၊ တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ VEC ပညာ့ရိပ္သာ တည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာႀကီး(ဦးသူရေအာင္)ႏွင့္ ဆရာမ်ား၊ ေႏြရာသီဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္မွ ဆရာမ်ားကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း …..
No comments:
Post a Comment