ထီလာအၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ားရဲ႕ ခုိနားရာစခန္း

ထီလာအၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ားရဲ႕ ခုိနားရာစခန္း (အပိုင္း - ၁) 

အၾကမ္းဖက္ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတဲ့မိတၳီလာက ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ လွဴဒါန္းမႈေတြ လုပ္ၾကေတာ့ ကၽြန္မ လိုက္သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ မတ္လ ၂၅-ရက္ေန႔မွာ သြားလွဴၾကတာေတြ႐ွိေတာ့ အဲဒီေန႔က လိုက္သြားခ်င္ေပမယ့္ အျခားေသာအေၾကာင္းကိစၥေတြေၾကာင့္ လိုက္မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိတၳီလာကုိ သြားႏိုင္ဖုိ႔ေတာ့ ကၽြန္မအၿမဲစဥ္းစားေနမိတယ္။

ဒီလုိန႔ဲ သႀကၤန္ကာလအတြင္း ဆက္သြယ္ၾကည့္မိတယ္။ မိတၳီလာအၾကမ္းဖက္ခံရမႈေၾကာင့္ ထြက္ေျပးၾကရတ့ဲ ဒုကၡသည္ေတြကုိ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းၾကမယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မ လိုက္မယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။  ။ မနက္ေစာေစာ ၆-နာရီေလာက္မွာ မႏၲေလးကုိ ေရာက္ပါတယ္။ ကားႀကီးကြင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၆-နာရီခြဲေလာက္႐ွိၿပီ။ မိတၳီလာသြားၾကမယ့္ သူေတြကုိ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ သူတုိ႔ ပစၥည္းေတြ တင္ေနၿပီ ခဏေနရင္ လာေခၚမယ္ဆုိတာနဲ႔ အိမ္ကပဲ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ၈-နာရီခြဲေလာက္မွာ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ စုစုေပါင္း ၈-ေယာက္ ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ မိတၳီလာကုိ ဦးတည္လိုက္ၾကပါတယ္။

လာေခၚတဲ့ကားေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မေမးတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ ဘယ္လုိေပးမွာပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြဆီကုိပဲ တုိက္႐ိုက္ေပးခ်င္တယ္။ တစ္ျခားမွာ ထားခဲ့ရၿပီး တဆင့္ျပန္ေပးမယ္ဆုိတာမ်ဳိးေတာ့ ကၽြန္မ မျဖစ္ခ်င္ဘူးလုိ႔ေျပာမိတယ္။ ဒီဘက္က စီစဥ္ၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒုကၡသည္ေတြဆီကုိ တိုက္႐ိုက္ေပးႏိုင္ဖုိ႔ပဲ စီစဥ္ထားတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္က မျပန္လာခင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းေမးတယ္။ သူက မိတၳီလာက ျပန္လာခဲ့ဖူးတဲ့သူဆုိေတာ့။ သူေျပာတယ္ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ၀င္လုိ႔ မရဘူး။ သူေတာင္ တျခားအဖြဲ႕ေတြနဲ႔သြားတာ။ ၀န္ဇင္းဟုိတယ္ေဘးက စခန္းမွာ သတင္းသြားပုိ႔မွရမယ္ဆုိတာေၾကာင့္ စီစဥ္သူေတြကုိ ႀကိဳတင္ေမးျဖစ္လိုက္တယ္။  ခရီးပင္ပန္းလာတဲ့ ကၽြန္မကုိ ကားေ႔ရွခန္းမွာပဲ ထိုင္ေစတာေၾကာင့္ ေ႔ရွခန္းမွာထိုင္လိုက္ရင္း ကၽြန္မ ႏုိးတစ္ခ်က္ငိုက္တစ္ခ်က္နဲ႔ မိတၳီလာကုိ ေရာက္လာတယ္။

၀န္ဇင္းဟုိတယ္အနီးက ဆက္သြယ္ေရးဧည့္ရိပ္သာထဲမွာ ယာယီဖြင့္ထားတဲ့ ဗဟုိကြပ္ကဲမႈအဖြဲ႕ဆီကုိ သြားၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ယူရတယ္။ အဲ့ဒီ(ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးဌာန)က ကၽြန္မတုိ႔ လွဴဒါန္းမယ့္ ပစၥည္းအမ်ဳိးအမည္နဲ႔ စာရင္းေတြကို သူတုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုံစံစာ႐ြက္မွာ ျဖည့္ေပးရတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ကေျပာတယ္ စခန္းထဲကုိ တိုက္႐ိုက္လွဴခ်င္တယ္ဆုိေတာ့  ပုံစံ ၂-ခု ျဖည့္ရတယ္။ စခန္းကုိပဲ လွဴခဲ့ရင္ ပုံစံတစ္ခါတည္းနဲ႔ ၿပီးဆုံးေပမယ့္ စခန္းထဲကုိ တိုက္႐ိုက္လွဴခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပုံစံကုိ ၂-ခါ ျဖည့္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ပုံစံ ၂-ရြက္ကိုင္ၿပီး ေဘာလုံးကြင္းက ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီပုံစံလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အဲ့ဒီနားမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးတစ္ခုက လူတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ တကယ္လုိ႔ ေပးတာ စကားေျပာတာဆုိရင္လည္း မြတ္စလင္မ္အခ်င္းခ်င္းသာ ေမးပါ ေပးပါ၊ က်န္တဲ့ေနရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြပဲ ၀င္လုိ႔ရပါတယ္လုိ႔ ေျပာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေဘာလုံးကြင္းက ဒုကၡသည္ေတြဆီေပးဖုိ႔ ေရြးျဖစ္လိုက္ပါတယ္။

ေဘာလုံးကြင္းကုိ ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာက ၿခံစည္း႐ုိးကာရံထားတဲ့ တဘက္(အတြင္းဘက္)မွာ တခ်ဳိ႕က ရပ္ေနၿပီး အျပင္ဘက္ကေန တခ်ဳိ႕က ရပ္ၿပီး အတြင္းအျပင္ စကားလွမ္းေျပာေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ပိုက္ဆံနည္းနည္းေပးေနတာ ျမင္လိုက္တယ္။ ၿခံစည္း႐ုိးဆုိေပမယ့္ သစ္သားတန္း က်ဳိးတုိးက်ဲတဲပါပဲ။ တံခါးေပါက္မွာေတာ့ စစ္သား ၄-၅ ေယာက္ ေသနတ္ေတြကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ကားလည္းေရာက္ေရာ တစ္ေယာက္က ဆင္းၿပီးစကားေျပာတယ္။ ပစၥည္းေတြ လွဴမယ့္အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာ ၂-စုံထဲက ၁-စုံကုိ ေပးတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူတုိ႔က အထဲမွာ တာ၀န္မွဴး႐ွိတယ္ အထဲကုိ တစ္ေယာက္ပဲ ၀င္ခြင့္႐ွိတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔သြားၾကတဲ့အထဲက ဦးေဆာင္ေပးတဲ့ အန္ကယ္လ္က ကၽြန္မက ဒုကၡသည္စခန္းထဲကုိ အလြန္သြားခ်င္ေနမွန္းသိေတာ့ ကၽြန္မကုိသြားဖုိ႔ေျပာတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိေတာ့ အေပါက္၀မွာပဲ ခ်ၿပီး ပုံထားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မအထဲ၀င္မယ္ လုပ္ေတာ့ အေပါက္က စစ္သားေတြက ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာျမင္ေနရတဲ့ ယာယီအမုိးေလးနဲ႔တဲေလးကုိ ညႊန္ျပရင္း ဟုိးမွာ အမုိးေလးနဲ႔စခန္း၊ အဲ့ဒီမွာ နာမည္နဲ႔ စာရင္းနဲ႔ သြားေပးရမယ္ဆုိေတာ့။ ကၽြန္မလည္း စခန္းထဲကုိ တစ္ေယာက္တည္း၀င္သြားရမယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခပ္တည္တည္ပဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ အေပါက္၀နားက တစ္ေယာက္ကပဲ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆုိၿပီး အဲဒီယာယီတဲေလးရွိရာကုိ လိုက္ပုိ႔ပါတယ္။ ၀င္ေပါက္နဲ႔ ယာယီတဲေနရာနဲ႔က ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတာမုိ႔ ကၽြန္မကုိ လိုက္ပုိ႔ေပးတဲ့ တစ္ေယာက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္မ သိခ်င္တာ နည္းနည္းေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။

“ဒီေဘာလုံးကြင္းထဲမွာက ရတနာမာန္ေအာင္နဲ႔ သီရိမဂၤလာရပ္ကြက္ (၂)ခုပဲ ဒီထဲမွာ ႐ွိတယ္။ တစ္ျခားက မရွိဘူး။ ရတနာမာန္ေအာင္က ဒီဘက္ရပ္ကြက္၊ သီရိမဂၤလာက ဟုိဘက္ရပ္ကြက္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရပ္ကြက္ ၂-ခုပဲ ႐ွိတယ္။ သီရိမဂၤလာက မီး႐ႈိ႕ခံရတာ၊ ရတနာမာန္ေအာင္က မီးမ႐ႈိ႕ခံရဘူး ဖ်က္ခံရတာ။”

ေျပာေနရင္း တာ၀န္မွဴးေနရာဆီ ေရာကလာေတာ့ တာ၀န္မွဴးက ကၽြန္မကုိေမးတယ္။
“အရင္က လာေနၾကလား။”

“ကၽြန္မ လာေနၾကမဟုတ္ဘူး။ လွဴတာကုိေတာ့ တဆင့္ေပးလွဴေနတာေတြ႐ိွတယ္။ လူကုိယ္တိုင္ကေတာ့ အခုမွ လာဖူးတာပါ”

“ကၽြန္ေတာ္ တပ္ရင္းမွဴးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း မေန႔ကမွ အသစ္ေရာက္လာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လာေနက်ဆုိလည္း သိထားရေအာင္၊ လာေနက်မဟုတ္ရင္လည္း ေနာက္ပိုင္းလာတဲ့အခါက် သိၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ေမးတာပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ … ကၽြန္မ ဒီတစ္ခါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ဗုိလ္ႀကီးနာမည္က ဘယ္လုိေခၚလဲ မသိဘူး” ကၽြန္မေမးလိုက္ေတာ့ ပထမေတာ့သူမေျဖခ်င္ဘူး ခဏတိတ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔နာမည္ကုိ ေျပာပါတယ္။ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က စာအုပ္ထဲမွာ စာရင္းေတြေရးေနတုန္း ခုနက ကၽြန္မကုိ လိုက္ပုိ႔တဲ့တစ္ေယာက္ကလည္း ေဘးကေန ဆက္ေျပာပါတယ္။ အိမ္ေထာင္စု ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိေျပးလာရတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျပေနတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးကလည္း ကၽြန္မကုိ စကားေတြေျပာေနတယ္။ လွဴတာက ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီပစၥည္းေတြ ေရြးလွဴတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒါေတြကုိ လွဴတာလဲ။

“ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ လုိအပ္မယ္ထင္တာေၾကာင့္ရယ္၊ တခ်ဳိ႕ လွဴၿပီးျပန္လာသူေတြက ဒီလုိေလးေတြ လုိအပ္တယ္ဆုိတာေၾကာင့္ ဒီပစၥည္းေတြ လွဴျဖစ္တာပါ”လုိ႔ ကၽြန္မေျပာလိုက္တယ္။
သူတုိ႔ စာရင္းေရးၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကုိ သြားလုိ႔ရပါၿပီဆုိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ျပန္လွည့္ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ထြက္လာခ်ိန္မွာပဲ တပ္ရင္းမွဴးက ခုနက ကၽြန္မကုိ စကားေတြ ေျပာေနတဲ့တစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းေခၚထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆက္ထြက္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ေဘးနားမွာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ပါလာေတာ့ သူ႔ကုိ ကၽြန္မ ေမးလိုက္တယ္။ “ဒီထဲမွာ ၀င္ၾကည့္လုိ႔ရလား၊ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္ရင္လည္း ရလား”ဆုိေတာ့ သူက ရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ အားကစားခန္းမကုိ ကၽြန္မသြားလိုက္တယ္။

အဲဒီခန္းမ အေပါက္နားမွာပဲ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕ အမ်ဳိးသားတခ်ဳိ႕ကုိ ကၽြန္မေတြ႕ေတာ့ ေမးလိုက္တယ္။
“အစ္မတုိ႔ အေမႀကီးတုိ႔က ဒီခန္းမထဲမွာ ေနၾကတာလား။ ဘယ္ရပ္ကြက္ကေန ဒီကုိ ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ ဒီမွာ လူဘယ္ေလာက္ ႐ွိေနတာလဲ”

“ကၽြန္မတုိ႔က သီရိမဂၤလာကပါ။ မီး႐ႈိ႕ခံရတဲ့ရပ္ကြက္က။ ဟုိဘက္ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ camp ေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္ဖ်က္ခံရတဲ့ ရတနာမာန္ေအာင္ ရပ္ကြက္က လူေတြထားထားတယ္။ အခု ဒီမွာ လူဦးေရ (၁၇၀၀)ေက်ာ္႐ွိတယ္။ အိမ္ေထာင္စုက (၄၄၄)အိမ္ေထာင္စု႐ွိတယ္။”

ကၽြန္မေျပာေနစဥ္မွာပဲ ဒုကၡသည္ထဲကပဲ တာ၀န္ခံ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာေတာ့ တျခားသူေတြက အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးကုိ ဆရာမ၊ ဆရာမက ပုိသိတယ္။ ေျပာျပလိုက္ပါဦးလုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးက “ဒီထဲမွာတင္ လူ(၁၁၀၀)႐ွိတယ္။ ဟုိေန႔က (၁၅၇၈)ေယာက္႐ွိတယ္။ လူဦးေရက မၿငိမ္ဘူး အ၀င္အထြက္႐ွိေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းက လာေခၚသြားတာေတြ႐ွိတယ္။ ျပန္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မိသားစုတကြဲတျပားျဖစ္ေနတာေတြ ျပန္စုမိသြားၾကလုိ႔ ျပန္ေပါင္းသြားၾကတာေတြပါ။  ဒီကေနေတာ့ ျပန္ဖုိ႔မလြယ္ပါဘူး။ ျပန္ဖုိ႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတယ္။ ကြပ္ကဲေရးမွဴး႐ုံးက လူႀကီးရဲ႕ လက္မွတ္ပါမွ ဆုိေတာ့ ခက္ခဲတယ္ လုပ္ရတာ။ ကၽြန္မတုိ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ျပန္ဖုိ႔လုပ္တာ ၄-၅ ရက္ လုပ္ယူရတယ္။  အိမ္ေတြဘာေတြ ျပန္ေဆာက္ခြင့္ေတာ့ ဘယ္ရဦးမလဲ။ မီးမေလာင္တဲ့အိမ္ေတြကုိ ျပန္လႊတ္ရင္ေတာင္ နည္းနည္းေလွ်ာ့သြားမွာေလ အဲလုိလည္းမဟုတ္ေတာ့။ အလွဴ႐ွင္ေတြ လာလွဴတာေတြအားလုံးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ဒုကၡသည္ေတြ အကုန္လက္ထဲရပါတယ္။ အားလုံးကုိ အညီအမွ် ခြဲေပးတယ္။”

“ခုနက တပ္ရင္းကလည္း မေန႔ညကမွ အသစ္ေရာက္တာ၊ အသစ္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔က လုပ္ငန္းသဘာ၀ နားမလည္ေသးလုိ႔ ေခၚေမးတာ။”လုိ႔ ခုနက ကၽြန္မကုိ လိုက္ပုိ႔ေပးတဲ့ တစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာတယ္။

ပထမေျပာျပေနတဲ့တစ္ေယာက္က ျပန္ၿပီးေျပာပါတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ ဒီကုိ တိုက္႐ိုက္မေရာက္ဘူးဆုိတာက ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲေတာ့မသိဘူး။ ဒီကုိ တိုက္႐ိုက္ပုိ႔တဲ့ဟာဆုိရင္ အေပါက္၀မွာ ခ်ရတယ္။ ၿပီးရင္ ဒီက တာ၀န္ခံေတြ။ တာ၀န္ခံေတြကလည္း ဒုကၡသည္ေတြထဲကေနပဲ ေကာ္မတီျပန္ဖြဲ႕ေပးထားတာ။ အဲဒီေကာ္မတီက အမ်ဳိးသား(၅)ေယာက္ အမ်ဳိးသမီး(၅)ေယာက္ပါတယ္။ ဒီေကာ္မတီကပဲ ပစၥည္းအားလုံး အထဲကုိယူၿပီး ျပန္ၿပီးခြဲေပးတာပါ။ ဒီထဲကုိ ေရာက္တာအားလုံးကေတာ့ ဒီကဒုကၡသည္ေတြဆီ အားလုံးေရာက္ပါတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ ျပန္ခြဲေပးရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္စုနဲ႔ ခြဲပါတယ္။ လူဦးေရနဲ႔မခြဲပါဘူး။ ပစၥည္းလွဴတာေတြရွိတယ္။ ေငြကေတာ့ လက္မခံေသးပါဘူး။ အဓိက ေငြေရာက္လာလည္း အခုက ေငြက ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မရေသးဘူး။ ဟုိေန႔က church ေက်ာင္းတစ္ခုက ေငြလွဴမယ္ေျပာေတာ့ ဒီကတာ၀န္ခံဟာဂ်ီက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလုိပါတယ္၊ ေရသန္႔လုိပါတယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတုိ႔ အဲဒါ ခ်က္ခ်င္းသြား၀ယ္လိုက္မယ္ဆုိၿပီး ၀ယ္ေပးတယ္။ ေရသန္႔ကလည္း ဒီတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္မွာ နည္းနည္း နည္းတယ္။ တစ္ရက္တစ္ရက္ကုိ ေရသန္႔ဗူးႀကီး ၁၀၀-ေလာက္ ကုန္ပါတယ္။ တာ၀န္ခံေတြက မွာရတာမဟုတ္ပါဘူး။ လွဴတဲ့သူက လွဴထားၿပီးသားကုိ လာလာပုိ႔ေပးတာပါ။ မေန႔ကထိေတာ့ ေသာက္ေရသန္႔ေရာ၊ သုံးေရေရာ ေလာက္ပါတယ္။ ဒီမနက္မွာေတာ့ သုံးေရ မလာေတာ့ ေရနည္းနည္းခက္တယ္။ သႀကၤန္ရက္မွာ အားလုံးနားက်မွာဆုိေတာ့ ေသာက္ေရခက္ခဲမွာကုိေတာ့ စုိးရိမ္တယ္။ ဟုတ္ ေရသန္႔လွဴခ်င္ရင္ ေကာ္မတီကုိ ဆက္သြယ္ၿပီးလည္း လွဴလုိ႔ရပါတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ White board မွာ ေရးထားတယ္။ ၀၉-၄၀၂၇၅၈၅၉၁ ဦးထြန္းေ၀ကုိ ဆက္သြယ္လုိ႔လည္းရတယ္။”

အားကစားခန္းမထဲ၀င္ၿပီး ဓါတ္ပုံနည္းနည္း႐ိုက္လိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕၀တ္ျပဳဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာ ကၽြန္မ ေတြ႕လိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာလုံးကြင္းထဲက camp ေတြဘက္ကုိ ကၽြန္မ သြားခ်င္လုိ႔ တစ္ေယာက္ လိုက္ပုိ႔ပါလုိ႔ေျပာၿပီး ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ လိုက္ပုိ႔တဲ့တစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မကုိ ၀င္ေပါက္နားထိ လိုက္ပုိ႔ၿပီး ျပန္လွည့္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း တစ္ေယာက္တည္း၀င္သြားလိုက္ေတာ့တယ္။

ကၽြန္မကုိလည္း တခ်ဳိ႕က ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရီျပ ၿပံဳးျပၿပီး ေတြ႕တဲ့သူတခ်ဳိ႕ကုိ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဓါတ္ပုံ နည္းနည္း႐ိုက္လိုက္တယ္။ ပထမ အားကစားခန္းမထဲမွာစေတြ႕တဲ့ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မကုိျမင္လိုက္ေတာ့ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ အဆင္ေျပလား အစ္မတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ေျပတယ္လုိ႔ေျပာရင္း ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္မွမေတြ႕ပဲ ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ေနေတာ့ ကေလးေတြကအစ ကၽြန္မကုိ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ပူျပင္းလြန္းတဲ့ အပူ႐ွိန္ကုိ အံတုရင္း တဲေလးေတြထဲမွာ အိပ္စက္အနားယူေနၾကတယ္။ ကၽြန္မကုိ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ အမ်ားစုက အားကုိးရာမဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြပါပဲ။ ကၽြန္မ ပုိၿပီး သတိထားမိတာက ကေလးေလးေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြပါ။ ကၽြန္မကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြ၊ အားငယ္စိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ေနရတယ္။ ကၽြန္မ သူတုိ႔ကုိ ၿပံဳးျပလိုက္တယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ေလးေတြလည္း မ၀့ံမရဲနဲ႔ ျပန္ၿပံဳးျပလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အရိပ္အာ၀ါသ မ႐ွိတဲ့ ေနပူကြင္းျပင္မွာ အလွ်ံတညီးညီး ပူျပင္းေနတဲ့ ေျမျပင္က အပူခ်ိန္ရယ္ ေကာင္းကင္က ေနပူ႐ွိန္ ႏွစ္ခု အပူ႐ိွန္မွာ ၁၀-ေပေတာင္ မျမင့္တဲ့ ပလပ္စတစ္အမုိးနဲ႔ တဲထဲက လူေတြရဲ႕ ရင္တြင္း အပူမီးက  ျပင္ပ႐ုပ္ခႏၶာအပူကုိ ဂ႐ုထားမိပါ့မလားလုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးမိတယ္။

တဲေလးတစ္ခုအနားအေရာက္မွာ ကၽြန္မကုိ လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးတစ္စုံက စကားေျပာေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း သြားႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မ စကားနည္းနည္းေျပာျဖစ္တယ္။ သူ႔မိသားစုရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကုိ ကၽြန္မကုိ ေျပာျပတယ္။ သူတုိ႔က အိမ္ငွားေနတာ အိမ္႐ွင္က ဗုဒၶဘာသာေတြပါ။ သူတုိ႔ကုိ အိမ္႐ွင္က အိမ္ေပၚမွာ ဖြက္ထားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ရွိေနမွန္းသိေနေတာ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြက မျပန္ပဲ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ၂-ရက္ေနေတာ့ ဆင္းလာခဲ့ လုံၿခံဳေရးေပးမယ္ဆုိတာေၾကာင့္ သူတုိ႔ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရပ္ကြက္လူႀကီးေ႔ရွမွာပဲ သူ႔ေယာက္်ားကုိ ဓါးနဲ႔ ထုိးသတ္လိုက္ၾကတယ္ဆုိတာ ေျပာၿပီး သူငိုပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သမီးေလး ၃-ေယာက္လည္း သူ႔ေဘးနားမွာ လာထိုင္ေနတယ္။ ကေလးေလးေတြက ၂-ႏွစ္၊ ၂-တန္းနဲ႔ ၄-တန္းေက်ာင္းသူေလးေတြပါ။ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ အားေပးစကားေျပာဖုိ႔ စကားလုံး႐ွာမေတြ႕ဘူး။ ဘုရားသခင္ထံမွာ ဆုေတာင္းပါ။ အမွန္တရားအတြက္ အျဖစ္မွန္ ေပၚလာမွာပါဆုိတာပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။

သူနဲ႔ေျပာၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ေဘာလုံးပြဲၾကည့္စင္မွာ အနားယူေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။ ကၽြန္မ ပြဲၾကည့္စင္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ camp ေလးေတြကုိ အေပၚစီးကေန လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ အေပါက္၀မွာ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ထဲက တစ္ေယာက္က ဖုန္းေခၚတာ။ အစ္မ ျပန္လာေတာ့ အျပင္မွာ ျပႆနာတက္ေနတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း လာၿပီ အခုလာၿပီဆုိၿပီး ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။ စခန္းထဲမွာပဲ အားလုံးနားေနေဆာင္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာ ေန႔လည္ ၀တ္ျပဳခ်ိန္ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ အမ်ဳိးသားေတြစုၿပီး ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနတာကုိလည္း ကၽြန္မ ေတြ႕ခဲ့လိုက္တယ္။

ထြက္လာေနတုန္းမွာပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဖုန္းထပ္ေခၚလာတယ္။ ျမန္ျမန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့ ဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ခပ္သြက္သြက္ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အေပါက္၀ေရာက္ေရာ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က တံခါးဖြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္မလည္း အျပင္ကုိေရာက္ေရာ ခုနက ျပႆနာျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာက စခန္းထဲမွာ ႐ွိေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကေလးကုိ အျပင္က တစ္ေယာက္က လာေတြ႕တယ္။ (အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ခင္ပြန္းပါ။ သူတုိ႔ ၂-ေယာက္က ကြဲေနၾကသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။) လာေတြ႕ရင္း အမ်ဳိးသားက ကေလးကုိ ေခၚၿပီး ထြက္ေျပးတာ။ အဲဒီမွာ အမ်ဳိးသမီးက ေအာ္ပါေလေရာ ကၽြန္မကေလး ေခၚသြားၿပီ၊ ကၽြန္မ ကေလး ေခၚသြားၿပီဆုိေတာ့ အားလုံး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားတယ္။ ကေလးကုိ ေခၚၿပီး ထြက္သြားတာက ကေလးအေဖပါပဲ။

ကၽြန္မ ဒီစခန္းေလးမွာ ေတြ႕ရတာက ဒုကၡသည္ေတြအေနနဲ႔ စားစရာ အစားအစာက လုံေလာက္ေနပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ အဓိကလုိအပ္ေနတာ စားေသာက္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ တမ္းတေနတာ သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ သူတုိ႔ျပန္လည္ေနထိုင္ႏိုင္ဖုိ႔ပါ။ ကၽြန္မျမင္ရသေလာက္ သူတုိ႔ဟာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အျပင္ကုိ လုံး၀ ထြက္ခြင့္မရွိဘူး။ ေန႔လည္စာနဲ႔ ညစာထမင္းကုိေတာ့ ေကာ္မတီကလူေတြက စုၿပီးခ်က္ေကၽြးလုိ႔ ထမင္းစားရတယ္။ မနက္စာ (breakfast)ကေတာ့ ရွိတဲ့ မုန္႔ေလးနဲ႔ ေရနဲ႔ စားေသာက္ေနရတယ္။ ေငြ႐ွိရင္ေတာင္ ဘာမွ ၀ယ္စားလုိ႔ မရတဲ့အေျခအေနပါ။ အားလုံးရဲ႕ ဆႏၵက အိမ္ေတြကုိပဲ ျပန္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါလည္း ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ယာမွ မဟုတ္တာ ဘယ္လုိလုပ္ အဆင္ေျပမလဲ။ ဘယ္သူက ေပ်ာ္ေနမလဲ။ ဒီေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြ အဆင္မေျပဘူး ဆုိတဲ့အသံေတြ ထြက္ေပၚလာတာပါပဲ။

ကၽြန္မအျမင္မွာ သူတုိ႔ လိုအပ္ေနတာက စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာအားေပးမႈေတြ အမ်ားႀကီးလိုေနပါတယ္။ ျပင္ပက လူေတြနဲ႔ စကားေတြ ေပးေျပာသင့္တယ္။ သူတုိ႔ ခံစားခ်က္ေတြ ရင္ဖြင့္ခ်က္ေတြကုိ နားေထာင္ေပးမယ့္သူေတြလုိအပ္ေနတယ္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဒုကၡေရာက္ၿပီးၾကသူေတြအေနနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ေသာကေတြပါ ထပ္ခံစားေနရရင္ ပုိၿပီး စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားႏိုင္ပါတယ္။ အားလုံးက ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္ေနရဖုိ႔ ဆႏၵ႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ဒုကၡသည္ေတြ အိမ္ျပန္ႏိုင္ေအာင္ တာ၀န္႐ွိသူေတြအေနနဲ႔ စီစဥ္ေပးတာ အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္မယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။

လုံၿခံဳေရးတာ၀န္က်ေနသူေတြအေနနဲ႔လည္း ဒုကၡသည္ေတြနည္းတူ အတူတူ ေနေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါက စခန္းတစ္ခုမွာ ျမင္တာၾကားတာကုိ ကၽြန္မ ခံစားမိလာတာေလးပါ။ ဒီစခန္းကေန ျပန္ထြက္လာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရသန္႔ေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ သြားယူျဖစ္ပါတယ္။ ေရသန္႔သြားယူၿပီးေတာ့ ဒုကၡသည္ စခန္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အထက(၃)ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ သြားၾကျပန္ပါတယ္။

x x x x x x x x x x x

ထီလာအၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ားရဲ႕ ခုိနားရာစခန္း (အပိုင္း - ၂) 

ကၽြန္မတုိ႔ယူေဆာင္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ေဘာလုံးကြင္း ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီကေန ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဘာလုံးကြင္းက ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ မိတၳီလာစက္မႈဇုံမွာ႐ွိတဲ့ ေရသန္႔စက္႐ုံကုိ သြားလိုက္တယ္။ လွဴဒါန္းမယ့္ ေရသန္႔ေတြကုိ အဲဒီ ေရသန္႔စက္႐ုံကေန မွာယူထားၿပီး ေရသန္႔စက္႐ုံကေန ဒုကၡသည္စခန္းေတြကုိ ေန႔စဥ္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေရသန္႔စက္႐ုံကုိသြားၿပီး ေရသန္႔ေတြကုိ ကားေပၚတင္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အ.ထ.က(၃) ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။

အ.ထ.က(၃)လည္း ေရာက္ေရာ ၀င္ေပါက္မွာ ကားရပ္ၿပီး ကားေပၚက ဆင္းၿပီးေျပာေတာ့ လုံၿခံဳေရးက ေမးျမန္းပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ေရသန္႔လာလွဴတာ ေျပာျပေတာ့ ခုနက ေဘာလုံးကြင္းစခန္းလုိပဲ တစ္ေယာက္ပဲ ၀င္ရမယ္။ ေရသန္႔ဆုိေတာ့ ကားနဲ႔ေမာင္း၀င္သြားမွျဖစ္မွာဆုိေတာ့ ကားေမာင္းသူရယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ (အလွဴ႐ွင္)ရယ္ပဲ ၀င္ရမယ္ဆုိေတာ့ ဦးေဆာင္တဲ့ အန္ကယ္လ္ကပဲ ကၽြန္မလိုက္သြားပါဆုိၿပီး ကားေမာင္းသူကုိလည္း တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကုိ တလွည့္ေမာင္းေစလိုက္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စခန္းထဲကုိ ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။  စခန္းထဲက လက္ခံဌာနမွာ ေပးရမယ့္ စာရြက္စာတမ္းကုိ ကၽြန္မတုိ႔ယူၿပီး ၀င္လာလိုက္တယ္။

စခန္းထဲကုိ ကားေမာင္း၀င္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္တာ ၀ါသနာပါတဲ့ကၽြန္မ အခါတုိင္းအခ်ိန္ေတြမ်ဳိးမွာဆုိရင္ ဓါတ္ပုံကုိ တျဖတ္ျဖတ္႐ိုက္မိမွာ အမွန္ပဲ။ အထက(၃) ေက်ာင္း၀င္းရဲ႕ တည္ေနရာပုံစံက ေက်ာင္းနဲ႔ေတာင္ မတူပဲ အပန္းေျဖစခန္းပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာစရာေနရာေလးပါ။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ကားေမာင္း၀င္လာေတာ့ လက္ခံဌာနေနရာက ဘယ္ေနရာမွန္း မသိဘူး။ စခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနၾကသူေတြကလည္း ကုိယ့္အစုေလးေတြနဲ႔ကုိယ္ စုစုၿပီးထိုင္ေန၊ စကားေျပာေနၾကတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔က တခ်ဳိ႕ကုိေမးတယ္။ ေရသန္႔လာလွဴတာ ဘယ္မွာ ေပးရမလဲဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕က ဟုိဘက္မွာ လက္ခံဌာန႐ွိတယ္တဲ့။ တခ်ုဳိ႕ကလည္း ဒီေရကန္ေတြထဲ ထည့္ရမွာဆုိၿပီး Water Tank ေတြကုိ ညႊန္ျပတယ္။ Water Tank ေတြက Unicef တံဆိပ္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ Unicef က လွဴထားတာျဖစ္မယ္လုိ႔ပဲ ထင္လိုက္မိတယ္။ Water Tank တစ္ခုကုိ ေရ ဂါလံ ၄၀၀ ဆန္႔တယ္ဆုိတာလည္း ေရးထားတာေတြ႕လိုက္တယ္။

အထက(၃)ထဲမွာေတာ့ Water Tank ၄-ခုေလာက္ကုိ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေရာက္ေရာ တာ၀န္ခံတစ္ေယာက္က ေရာက္လာၿပီး ဒီေရကန္ေတြထဲကုိ မွ်ၿပီးထည့္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ လုံၿခံဳေရးတာ၀န္ယူထားတဲ့ထဲက ၂-ေယာက္က ကၽြန္မတုိ႔အနားေရာက္လာၿပီး လာေမးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ‘ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ’ဆုိတဲ့ စာတမ္းပါတဲ့ စတစ္ကာအျပာေရာင္ေလး ၂-ခုကုိ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ၀င္လာတဲ့ ကားေမာင္းတဲ့တစ္ေယာက္က လုံၿခံဳေရးကုိ စာရြက္စာတမ္းျပၿပီး စကားေျပာေနစဥ္မွာပဲ ကၽြန္မလည္း ဒုကၡသည္တခ်ဳိ႕နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။

“ဒီထဲမွာ လူဦးေရစုစုေပါင္း ၁၃၇၄-ေယာက္႐ွိတယ္။ အိမ္ေထာင္စုက ၃၇၅-စု႐ွိတယ္။ ဒီမွာက ရပ္ကြက္ (၇)ခုက လူေပါင္းစုံတယ္။ အားလုံးက မြတ္စလင္မ္ေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ အိမ္ေထာင္စု ၁-ခုေတာ့႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း မျပန္ခ်င္လုိ႔ မျပန္ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီမွာေနရတာ စားေသာက္ေရးက ျပည့္စုံေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိမ်ဳိးပဲ ေနေနရတာေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ အိမ္ကုိလည္း သြားျပန္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒီမွာက တစ္ေနကုန္ ဘာမွလည္း မလုပ္ရ။ ဘယ္မွလည္း မသြားရ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒီထဲမွာပဲ ေနေနရတာ။ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။”လုိ႔  ေျပာျပတယ္။

ကားေမာင္းတဲ့တစ္ေယာက္လည္း လုံၿခံဳေရးနဲ႔ စကားေျပာၿပီးတဲ့အခါမွာ တာ၀န္ခံက ေအာ္လန္နဲ႔ ေအာ္ပါတယ္။ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ကေန ဘယ္ေလာက္ထိ ေယာက္်ားေလးေတြ ေရသန္႔ဗူးေတြ လာသယ္ၾကပါ ဆုိေတာ့ ေယာက္်ားေလး လူငယ္တခ်ဳိ႕ ေရာက္လာၾကၿပီး ကားေပၚက ေရသန္႔ဗူးေတြကုိ ကူသယ္ၿပီး ခ်ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ပါလာတဲ့ ေရသန္႔ဗူး ၅၀-ကုိ Water Tank ၃-ခုမွာ မွ်ၿပီးခ်ေပးပါတယ္။ လူငယ္ေတြလည္း ေရသန္႔ဗူးေတြထဲက ေရေတြကုိ Tank ထဲ ေျပာင္းထည့္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေရထည့္ေပးေနစဥ္မွာပဲ တခ်ဳိ႕ကေရာက္လာၿပီး ေရသန္႔ေတြ လာယူၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တြန္းထုိးရင္း အျငင္းပြားဖြယ္ စကားေလးေတြ ေျပာလာၾကေတာ့ တာ၀န္ခံကေန တန္းစီၿပီယူၾကဖုိ႔၊ မတြန္းၾကဖုိ႔၊ အကုန္လုံး ေရရမယ့္အေၾကာင္းေျပာရင္း ၀င္ထိန္းေပးေနပါတယ္။

ကၽြန္မလည္း အဲဒီနားကေန ခဏထြက္လာရင္း အိမ္ေထာင္စု တစ္စုတည္း႐ွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ “ကၽြန္မတုိ႔လည္း မြတ္စလင္မ္ေတြနဲ႔အတူတူ ေျပးလႊားရင္း ဒီကုိ ေရာက္လာတာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔က ၀န္ဇင္းရပ္ကြက္ကပါ။ တစ္ျခားကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ဖုိ႔လည္း လာေခၚၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီမွာေနရတာလည္း အဆင္ေျပေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန မေျပာင္းပဲနဲ႔ ေနေနတာပါ။”

ကၽြန္မလည္း ဒုကၡသည္စခန္းထဲက တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သစ္ပင္အရိပ္ေအာက္မွာ စုထိုင္ၿပီးစကားေျပာေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း အစုလိုက္ ထိုင္ၿပီး အေပ်ာ္တမ္း က်ားကြက္ကစားေနတာေတြလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္ခံရစဥ္ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ကားေတြကုိလည္းတစ္ေနရာထဲမွာ စုၿပီးရပ္ထားတာလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

အထက(၃) ဒုကၡသည္စခန္းက ေဘာလုံးကြင္း စခန္းထက္ကုိ အက်ယ္ခ်ဳပ္ပုံစံပုိဆန္ၿပီး အထီးက်န္ဆန္ေနတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႕ခံစားရတယ္။ ေဘာလုံးကြင္းမွာ အျပင္က လာေတြ႕သူ၊ အျပင္ကုိ လွမ္းျမင္ေနရလုိ႔ သြားလာေနတာေတြကုိျမင္ရေပမယ့္ ဒီ အထက(၃) ဒုကၡသည္စခန္းကေတာ့ ျပင္ပကုိေတြ႕ျမင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူတာေၾကာင့္ ပုိၿပီး အထီးက်န္ဆန္မႈကုိ ခံစားရပါတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ စားေသာက္စရာက ဖူလုံျပည့္စုံေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ပထမပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့သလုိပဲ သူတုိ႔ လိုအပ္ေနတာက အားေပးစကား၊ ေဖးမမႈ နဲ႔ မိမိအိမ္ကုိ ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ အဲဒါေတြ ျပည့္၀ေစဖုိ႔ အထူးလုိအပ္ေနပါတယ္။ အဓိက စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အားေပးမႈေတြ သူတုိ႔ခံစားခ်က္ ရင္ဖြင့္တာေတြကုိ နားေထာင္ေပးသင့္တယ္။ ျပင္ပက လူေတြနဲ႔ မ်ားမ်ားေပးေတြ႕သင့္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိ အလုံပိတ္ေတြ႕ခြင့္မေပးတာက ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္း ဆုိင္ရာေတြကုိ ပုိၿပီးႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းရာ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕လုံၿခံဳေရးေၾကာင့္ဆုိၿပီး အခုလုိပဲ စခန္းထဲမွာ အလုံပိတ္ထားတာ ထက္စာရင္ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးကုိ ႏိုင္နင္းစြာလုပ္ေဆာင္ၿပီး ဒုကၡသည္ေတြကုိ အိမ္ေတြမွာ ျပန္လည္ေနထိုင္ခြင့္ ေပးေစသင့္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ အထက(၃) ဒုကၡသည္စခန္းက ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတာေလးပါ။ အဲဒီကေန ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္ထြက္လာၿပီးေတာ့ မိတၳီလာၿမိဳ႕ထဲကုိ ကားနဲ႔တစ္ပတ္လွည့္လည္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကားရပ္ၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဖုိ႔ အခြင့္မသာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္းေနတဲ့ ကားေပၚကေနလွမ္းၿပီး ရသေလာက္ ဓါတ္ပုံေလးေတြလည္း ႐ိုက္ျဖစ္လိုက္တယ္။

မိတၳီလာၿမိဳ႕ကုိ လြန္ခ့ဲ့တဲ့ ၃-ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မ တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္မွာ မိတၳီလာကန္ေဘာင္မွာ႐ွိတဲ့ အေၾကာ္ဆုိင္မွာ အေၾကာ္ထုိင္စားရင္း မိတၳီလာၿမိဳ႕ရဲ႕ညခ်မ္းအလွကုိ ခံစားခဲ့ၿပီး ေရလည္ဘုရားထိကုိ တံတားေလးေပၚကေန လမ္းေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ ေန႔ခင္းဘက္မွာ မိတၳီလာၿမိဳ႕တစ္ပတ္ပတ္ရင္း မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ လည္ခဲ့ဖူးတယ္။ အရင္က စည္ကားလွတဲ့ သာယာလွပခဲ့တဲ့ မိတၳီလာၿမိဳ႕ဟာ အခုတစ္ေခါက္ ေရာက္႐ွိခ်ိန္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ပ်က္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးတစ္ခုလုိပဲ ေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ကန္ေဘာင္မွာ လုံၿခံဳေရးေတြ ခ်ထားတယ္။ ထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာ္ဆုိင္ေလးလည္း မေတြ႕မိေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ဗုဒၶဘာသာဆုိုင္ေတြပဲ ဖြင့္ထားၾကတယ္။ မြတ္စလင္မ္ဆုိင္ဖြင့္ထားတာေတာ့ မေတြ႕မိခဲ့ဘူး။

အေ၀းကုိေရာက္ေနတဲ့ မြတ္စလင္မ္တခ်ဳိ႕က ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္ၿပီးလာၾကည့္ရင္ေတာင္ လုံၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေမာင္းထုတ္ခံေနရတယ္ဆုိတာကုိလည္း ကၽြန္မၾကားသိခဲ့ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

မီး႐ိႈ႕ခံ/ဖ်က္ဆီးခံထားရတဲ့ မြတ္စလင္မ္ပိုင္အိမ္ေတြ၊ ဆုိင္ေတြကေတာ့ အခုထိ ျပန္လည္ဖြင့္တာ မ႐ွိေသးပါဘူး။ ျပန္ဖြင့္တာ မရွိေသး သလုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခြင့္ ဆုိတာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ မြတ္စလင္မ္ပိုင္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးရင္း ပ်က္စီးမႈဒဏ္ ကူးစက္ခံရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာပိုင္ အိမ္/ဆုိင္ေတြကေတာ့ ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ အိမ္တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ သာသနာ့အလံေထာင္ၿပီး အိမ္ကုိ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေနတယ္။ အေစာပိုင္းက စိတ္မွာ ဘယ္လုိမွ ခံစားခ်က္ မျဖစ္ေပၚမိေပမယ့္ … အခုလုိ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ခြဲျခားမႈ ထပ္မံျပဳလုပ္ခံေနၿပီလားဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္၀င္မိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးလွည့္ကြက္နဲ႔ အျခားအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ႐ွိလာတုိင္း ၾကားကေန ဓါးစားခံျဖစ္ခဲ့့ၾကရတာ မြတ္စလင္မ္ေတြပါ။ မိတၳီလာရဲ႕ ျမင္ကြင္းကုိျမင္ရေတာ့ ေနာက္မ်ားမွာ ဒီလုိ ဓါးစားခံအျဖစ္နဲ႔ ခံစားၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြကေန ကင္းလြတ္ၾကပါေစလုိ႔သာ ေတာင္းဆုျပဳမိတယ္။

မိတၳီလာ အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္ပြားကတည္းက ဒုကၡသည္ျဖစ္ခဲ့ရသူေတြကုိ စားေရရိကၡာေထာက္ပံ့ ကူညီေနၾကတာေတြကလည္း အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ပုဂၢလိက ေစတနာ႐ွင္ေတြသာျဖစ္ပါတယ္။

ေစတနာထက္သန္ၾကတဲ့ အလွဴ႐ွင္ေတြကုိ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အႀကံေပးလုိတာ တစ္ခု ေတြ႕႐ွိလာပါတယ္။ လွဴဒါန္းမႈေတြ ျပဳလုပ္တာလည္း အလြန္ကုိ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ လတ္တေလာ အခက္အခဲေတြကုိ ေျပလည္ေစပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ စားနပ္ရိကၡာေတြလည္း လုံေလာက္သင့္သေလာက္ လုံေလာက္ေနပါတယ္။ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာေတာ့ လုိအပ္မႈေတြ ထပ္မံ႐ွိလာႏိုင္ပါတယ္။ အဲလုိ လုိအပ္လာခ်ိန္မွ ထပ္မံ လွဴဒါန္းတာမ်ဳိးလုပ္ၾကရင္ ပုိသင့္ေတာ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုလုိ စားနပ္ရိကၡာ ေထာက္ပံ့ေပးၾကသည့္ နည္းတူ ဒုကၡသည္ေတြ အိမ္ယာျပန္လည္ ထူေထာင္ၿပီဆုိရင္လည္း ကူညီေထာက္ပ့ံမႈေတြ လိုအပ္ေနဦးမယ္ဆုိတာလည္း ျမင္ေတြ႕လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ အတြက္လည္း ပါ၀င္ေပးၾကဖုိ႔ကုိ အႀကံျပဳလုိပါတယ္။

မိတၳီလာၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ၿပီးတဲ့အခါ ျမင္ေတြ႕ရတာက အၾကမ္းဖက္ခံရမႈက ဒုကၡသည္ေတြ မိမိေနအိမ္ေတြမွာ အျမန္ဆုံး ျပန္ေနႏိုင္ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးသင့္တယ္လုိ႔ ခံယူပါတယ္။ အခုလုိ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ၿပီးေနေနရ ဦးမယ္ဆုိရင္ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြ ပုိမုိထိခိုက္လာၿပီး စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ပုိမုိဖိစီးသြားႏိုင္ပါတယ္။

‘ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ’ဆုိတဲ့ စတစ္ကာေလးေတြကုိ ဆုိင္ကယ္တခ်ဳိ႕၊ ကားတခ်ဳိ႕မွာ ကပ္ထားတာေတြ႕လိုက္တယ္။ တကယ္ေရာ ခြင့္တူညီမွ်ၿပီး ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ ျဖစ္ၿပီလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ လူမ်ဳိးမေရြး ဘာသာမေရြး လြတ္လပ္စြာ သြားလာႏိုင္တဲ့ နယ္ေျမတစ္ခုကုိ ဖန္တီးႏိုင္ရပါမယ္။ ဘာသာတစ္ခုကုိေတာ့ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္အ၀ေပးထားၿပီး အျခားဘာသာတစ္ခုကုိေတာ့ လုံၿခံဳေရးေၾကာင့္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ထားထားတာကုိေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ခြင့္တူညီမွ်တယ္လုိ႔ မခံစားႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တကယ့္ကုိ “ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ” ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္တဲ့ မိတၳီလာနယ္ေျမ ျဖစ္လာဖုိ႔ ႏိုင္ငံေတာ္မွ တာ၀န္႐ွိသူေတြအေနနဲ႔ အျမန္ဆုံး ႀကိးစား အေကာင္ထည္ေဖာ္ေဆာင္ေပးသင့္ပါတယ္။

ဒုကၡသည္ မြတ္စလင္မ္ေတြအတြက္ အားကုိးအားထားျပဳႏိုင္ဖုိ႔ တာ၀န္႐ွိသူေတြ (အမည္နာမ မတပ္လုိေတာ့ပါ။) အေနနဲ႔လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ တာ၀န္႐ွိသူေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားေနမႈေတြကုိလည္း အမ်ားျမင္သာတဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမ်ဳိးနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေပးရင္း စည္းလုံးညီညြတ္မႈကုိ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

* * ဒီေဆာင္းပါးေလးဟာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ မည္သူ႔ကုိမွ် မည္သည္ကုိမွ် ထိခိုက္နစ္နာေစလုိျခင္း အလ်င္းမ႐ွိပါ။ ကၽြန္မ မိတၳီလာေရာက္စဥ္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတာေတြကုိ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ … ဒီေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္႐ႈၿပီး အမ်က္ေဒါသျဖစ္မယ့္အစား အေကာင္းဆုံးအေျခအေနတစ္ခု ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လုိ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ၾကမလဲဆုိတဲ့ စုစည္းညီညြတ္မႈ(Unity)ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

 

http://www.m-mediagroup.com/news/12639

http://www.m-mediagroup.com/news/12682