ရင္ထဲက ဆႏၵေလးတစ္ခု

ကၽြန္မအတြက္ အဓိပၸါယ္႐ွိတဲ့ အမွတ္တရေန႔တစ္ေန႔ သုိ႔မဟုတ္ ၆၅-ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔

ကၽြန္မအတြက္အဓိပၸါယ္႐ွိတဲ့ေန႔မ်ားစြာရွိတဲ့အနက္ ၆၅-ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔လည္း ေန႔တစ္ေန႔အျဖစ္ တုိး၀င္လာခဲ့ျပန္တယ္။

အာဇာနည္ေန႔အထိမ္းအမွတ္အခန္းအနားေတြကုိ ဟုိးငယ္ငယ္ကသာ လက္ေတြ႕ျမင္သိခြင့္ရၿပီး ေနာက္ပိုင္း လက္ေတြ႕ျမင္ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့တာ ႏွစ္ ၂၀-ေက်ာ္တိုင္ေအာင္ ၾကာခဲ့ၿပီေလ။

အခု ၆၅-ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔မွာေတာ့ ဟုိးအရင္က အာဇာနည္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ျပဳလုပ္ၾကသလုိျမင္ကြင္းမ်ဳိးထိ မေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀-ေက်ာ္အတြင္း ကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ အေငြ႕အသက္ေလးတခ်ဳိ႕ကုိ ျပန္ျမင္လိုက္ရတယ္။

အာဇာနည္ေန႔အထိမ္းအမွတ္အခန္းအနားေတြကုိ သက္ဆိုင္ရာ လုပ္ႏိုင္ရာ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ေလးေတြ လုပ္လာၾကတာေတြ႕ရတယ္။

ကၽြန္မ မေန႔က ကံတက္ကုန္းဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာျပဳလုပ္တဲ့ အာဇာနည္ေန႔အခမ္းအနားကုိျမင္ေတြ႕ရတာလည္း ၾကည္ႏူးခ့ဲရပါတယ္။ ကံတက္ကုန္းဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက သူငယ္တန္းကေန အဌမတန္းအထိ ကေလးေတြဟာ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ဓါတ္ပုံေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းေခြေတြကိုင္ေဆာင္ၿပီး ေအာင္ပင္လယ္တ၀ိုက္ စည္းကမ္းရွိရွိလွည့္လည္ၿပီး ေက်ာင္း၀င္းထဲျပန္၀င္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးရယ္ လြမ္းသူေတြပန္းေခြေတြခ်ိတ္ဆြဲၾကတဲ့ျမင္ကြင္းေလးရယ္က ကၽြန္မကုိ မ်က္ရည္၀ဲလာေစခဲ့ပါတယ္။ အဲလုိျမင္ကြင္းမ်ဳိး မျမင္ခဲ့ရတာ အလြန္ကုိ ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီေလ။

အဲဒီကေနတဆင့္ မႏၱေလးတုိင္းေဒသႀကီးက ဦးစီးက်င္းပတဲ့ အာဇာနည္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ ဆြမ္းကပ္အလွဴဒါနျပဳပြဲ ျပဳလုပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမဆီ ကၽြန္မေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ၀ါဆုိဆရာေတာ္ႀကီးက တရားေတာ္ေဟာၾကားေနစဥ္မွာပဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေ႔ရွက ၾသဥဆြဲသံရယ္၊ ကားေတြဟြန္းတီးသံေတြရယ္ကုိ ၾကားလိုက္ရစဥ္ နာရီကုိၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ၁၀-နာရီ ၃၇-မိနစ္မွာ လက္တံေလးေတြက ျပေနတယ္။ ပရိသတ္အားလုံးလည္းတရားနာေနၾကေတာ့ ၾသဥဆြဲသံေတာင္ ၾကားမိလိုက္ရဲ႕လားလုိ႔ေတြးမိတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ အေလးမျပဳလိုက္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

မိန္းမသားမ်ားရဲ႕ စိတ္ကုိ ကုိယ့္ေၾကာင့္မနာက်င္ပါေစနဲ႔

ဒီရက္ပိုင္း Facebook စာမ်က္ႏွာမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနတဲ့ ကၽြန္မ … အဲဒီမွာ စာေတြဖတ္ရင္း ေလ့လာမႈတစ္ခုကုိလည္း အမွတ္မထင္လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ Facebook မွာ ခံစားခ်က္စာစုေတြ၊ ဒႆနေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ သုတရစရာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး စတာေတြကုိ like ႏွိပ္ျခင္း၊ Share ျခင္း ျပဳၾကရာမွာ မိန္းမသားအမ်ားစုက ခံစားခ်က္စာစုေလးေတြကုိ like ျခင္း၊ share ျခင္း လုပ္တာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာမွ ပုိၿပီး like ၾကတာက ခံစားခ်က္စာစုေတြ၊ မ်က္ရည္က်တာ၊ ငုိတာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကုိ like ၾက၊ Share ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာကုိ ကၽြန္မထပ္ၿပီးေလ့လာၾကည့္မိေတာ့ … မိန္းမသားအမ်ားစုက ကုိယ္ခံစားရတာေတြကုိ အျပင္မွာ ပြင့္လင္းစြာေဖာ္ထုတ္ခြင့္မရလာတဲ့အခါ သူမ်ား ခံစားခ်က္ေလးေတြက ကုိယ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္မႈ႐ွိလာတဲ့အခါ ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်မိၿပီး like ၾက၊ Share ၾကတာေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ အဓိကေျပာခ်င္တာက like ျခင္း၊ Share ျခင္း ကိစၥမဟုတ္ပါ။ မိန္းမသားအမ်ားစုဟာ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ရင္တြင္းမွာပဲ သိမ္းဆည္းရင္း ႀကိတ္ခံစားၾကရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ႏွလုံးသားေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ မိန္းမသားအမ်ားစု မ်က္ရည္က်တာကုိသိ႐ွိခံစားေပးတာက သူတုိ႔ရဲ႕ ေခါင္းအုံးေတြပါပဲ။ ေယာက္်ားသားေတြေၾကာင့္ ခံစားလာရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ တစ္ျခားသူကုိုလည္း ဖြင့္မေျပာရဲ၊ ဖြင့္ေျပာမထြက္ၾကတာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္စြာငုိ႐ႈိက္ရင္း ႀကိတ္မွိတ္ခံစားရတတ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ဘာလုိ႔ ေျပာမထြက္တာလဲဆုိေတာ့ သူမ်ားကုိ ေျပာလိုက္ရင္ကုိယ့္ကုိအျမင္ေစာင္းသြားမလား၊ အထင္ေသးသြားမလား၊ တစ္ဘက္လူ(ေယာက္်ားေလး)ကုိ သြားထိခိုက္မလားဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က အေနမွန္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ ဘာကုိမွ ကုိယ့္စိတ္ထဲထားစရာမလုိဘူးလုိ႔ မွတ္ယူပါတယ္။