ကၽြန္မ အမွတ္ရမိတဲ့ ဆရာကံခၽြန္

ဆရာကံခၽြန္က လူငယ္ေတြကုိ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ ‘ငါတူမ်ား၊ ငါ့တူမမ်ား’လုိ႔ အၿမဲသုံးႏႈန္းေလ့႐ွိၿပီး ဆရာ့ကုိယ္ဆရာေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ‘ဆရာ’၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ‘ငါ’ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဦးကံခၽြန္လုိ႔ သုံးႏႈန္းေလ့႐ွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အပတ္စဥ္တနဂၤသင္တန္းေလးကုိ ဆရာကံခၽြန္က အပတ္စဥ္တိုင္းလုိလုိလာေလ့ရွိခဲ့တယ္။ ဆရာက သူ႔ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳေတြကုိ ေျပာျပရင္း လူငယ္ေတြကုိ သင္ခန္းစာေတြေပး၊ အတုယူဖြယ္ေတြကုိ ရီစရာေတြနဲ႔ေႏွာၿပီး ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ သင္တန္း တစ္ရက္မွာ ဆရာကံခၽြန္က ခါတုိင္းလုိပဲ ကၽြန္မတုိ႔ေတြကုိ စကားေတြေျပာေနရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။ ‘ငါ့တူမ်ား၊ ငါ့တူမမ်ားကုိ ငါတစ္ခုေျပာျပမယ္။ အဲဒါက ဘ၀မွာ စိတ္ဓါတ္မက်ဖုိ႔နဲ႔ အတုယူတတ္ဖုိ႔ သင္ေပးတာ’ ဆုိၿပီး ေျပာျပခဲ့တာေလး ကၽြန္မ အမွတ္ရမိတယ္။


“ဆရာ့ဘ၀မွာ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ခဲ့ရတာေတြမ်ားတယ္။ အရင္က ဆရာ့မွာ ကုိယ္ပိုင္အိမ္မ႐ွိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး အိမ္ေလးတစ္လုံး၀ယ္မယ္လုပ္ေတာ့ လုံေလာက္တဲ့ပိုက္ဆံက မရွိဘူး။ ေနစရာအိမ္ကလည္းမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သမီးေလးလည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္ပိုင္ေလးတစ္လုံးရေအာင္ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ဖုိ႔လုိအပ္လာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္၀ယ္ဖုိ႔ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလးမွာ ၿမိဳ႕သစ္ေတြစၿပီးလုပ္ခါစ ေျမတစ္ကြက္ က်ပ္(၁၀၀၀)ေလာက္ပဲ ေပးရတဲ့အခ်ိန္။ လက္ထဲမွာ အဲဒီ တစ္ေထာင္ကုိ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူမ်ားဆီက ပိုက္ဆံေခ်းဖုိ႔လုပ္ရတယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြဆီ ေခ်းရင္ေတာ့ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိကံခၽြန္ဆုိရင္ေတာ့ ေခ်းငွားေပးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္းဆီကေန အားလုံးကုိမေခ်းခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္လဲသိလား။ ဟုိလူဆီက (၁၀၀)၊ ဒီလူ႔ဆီက (၅၀)၊ ဟုိတစ္ေယာက္ဆီက (၁၅၀)၊ ဒီတစ္ေယာက္ဆီက (၂၀၀)နဲ႔ လူ (၁၀)ေယာက္ေလာက္ဆီကေန ေခ်းလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ျခင္းဆီကုိ နည္းနည္းစီပဲ ျပန္ဆပ္ရေတာ့တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကဆုိ ျပန္ေပးမေနပါနဲ႔ေတာ့ ကုိကံခၽြန္ရာ ဆုိလုိ႔ မေပးခဲ့ရေတာ့တာေတြလည္းရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြကုိလည္း အခုထိ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီေတာ့ ငါတူမ်ား၊ ငါ့တူမမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓါတ္မက်နဲ႔ဟုတ္ၿပီလား။ အဲ လုိအပ္လုိ႔ ပိုက္ဆံေခ်းတဲ့အခါမွာ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္တည္းဆီကေန လုံးကနဲ မေခ်းနဲ႔။ ဟုိလူနည္းနည္း ဒီလူနည္းနည္းဆုိေတာ့ ေခ်းတဲ့သူလည္းေခ်းခ်င္တယ္။ ကုိယ္လည္း ျပန္ဆပ္ရသက္သာတယ္။ ေစတနာရွိတဲ့လူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ျပန္မဆပ္ရေတာ့တာလည္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ ျပန္ဆပ္ရမယ္။ မယူတာေတာ့ သူတုိ႔အပိုင္း။ လူေတြမွာ ယုံၾကည္မႈတစ္ခုပဲ။ ယုံၾကည္မႈ႐ွိရင္ ေခ်းငွားၾကမွာပဲ။ အဲဒါ ဦးကံခၽြန္ အေတြ႕အႀကံဳကုိ လူငယ္ေတြကုိ ျပန္ေျပာျပတာ။ ဟုတ္ၿပီလား။ ေနာက္တစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တည္းဆီက ပိုက္ဆံမေခ်းနဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားႀကီးဆီက နည္းနည္းစီပဲေခ်း။ အဲ … ကုိယ္သြားေခ်းတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ကုိယ္လုိပဲဆုိရင္ေတာ့လည္း နားလည္မႈေပးၿပီး ကုိယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ေခ်းလိုက္ေပါ့ကြာ။ အလကားစတာပါ။ ေတာ္ၾကာ ဒီလူႀကီး ငါတုိ႔ကုိ မဟုတ္တာေတြ သင္ေပးတယ္လဲ မေျပာနဲ႔ဦး။ ဦးကံခၽြန္က ဦးကံခၽြန္ အေတြ႕အႀကံဳေလးကုိ ျပန္ေျပာျပတာ။ အဲဒီေျမကြက္ကေလးလဲပို္င္ေရာ တဲေလးေဆာက္ၿပီးေနၾကတယ္။ ၿခံ၀န္းေဘးက အကာအရံမရွိဘူး။ အကာအရံသာမရွိတာ ၿခံ၀င္းမွာ တိုင္ေလး ၂-တိုင္ေဆာက္ၿပီး ၿခံ၀င္းတံခါးေလးေတာ့ လုပ္ထားတယ္။ လူေတြရဲ႕ အက်င့္မ်ားေျပာပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္ထဲလည္း ဘာမွ သူမ်ားခုိးစရာမရွိတာေတာင္ အျပင္သြားေတာ့မယ္ဆုိရင္ ေဘးကၿခံစည္း႐ိုးပတ္လည္မရွိတဲ့ တံခါးေလး ၂-ခ်ပ္ကုိ ပိတ္ၿပီး ေသာ့ေလးခတ္ၿပီးမွ အျပင္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဟုတ္လွၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ အခုေတြးၾကည့္ရင္ ဦးကံခၽြန္ အခု ရီခ်င္တယ္။ ကဲ …. ဟုတ္ပါၿပီ အခုေျပာျပတာေတြက ငါ့တူမ်ား ငါ့တူမမ်ား ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ လြယ္လြယ္နဲ႔စိတ္မညစ္၊ စိတ္ဓါတ္မက်နဲ႔။ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆုံးမွာ ေျပလည္သြားတာပဲ။”

အဲဒါက အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြသင္တန္းေဆြးေႏြးခ်ိန္မွာ ဆရာကံခၽြန္ေျပာဖူးခဲ့တဲ့စကားေတြထဲက နည္းနည္းပါ။

၂၀၀၀-ခုႏွစ္ ဆရာနဲ႔စတင္ ခင္မင္စဥ္က ဆရာကုိယ္တိုင္ ခ်က္ခ်င္းဆြဲေပးလိုက္တဲ့ပုံေလးနဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ လိပ္စာကတ္ကေလး။

တစ္ခါတစ္ခါ မနက္ပိုင္း ကၽြန္မ ေခါက္ဆြဲစားခ်င္လုိ႔ ေခါက္ဆြဲဆိုင္သြားတဲ့အခါ ဆရာက သူ႔ေျမး ၂-ေယာက္နဲ႔ ေခါက္ဆြဲလာစားရင္းဆုံတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္က “ဆရာေနေကာင္းလား၊ သမီးကို မွတ္မိလားလုိ႔” ေမးရင္ ဆရာက “ေၾသာ္ … ညည္းတုိ႔ကုိမွ မမွတ္မိရင္ ငါက ဘယ္လုိလုပ္ ဦးကံခၽြန္ျဖစ္ေတာ့မလဲ”လုိ႔ ျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။

၂၀၀၄-ခု ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြသင္တန္းမွာ ဆရာကံခၽြန္ပါ၀င္လာလုိ႔ ဆရာနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၿပီးေနာက္ တနဂၤေႏြေန႔ ကၽြန္မသင္တန္းေရာက္ျဖစ္ပဲ ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ဆရာနဲ႔ဆုံျဖစ္ရင္ ဆရာက အရင္စၿပီး “ညည္းတုိ႔အုပ္စု ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ၊ ဘယ္ေတြ ေပ်ာက္ေနတာလဲ။ ဟုိ တစ္ပတ္က ငါမေတြ႕ဘူး။ ဘာေတြ ႀကံစည္ေနၾကျပန္ၿပီလဲ”ဆုိၿပီး စေနာက္ေလ့ရွိတယ္။

ေနာက္ၿပီး ေျခေထာက္နာေနတာကုိ ဒုတ္ေကာက္သုံးၿပီး သင္တန္းကုိ ေရာက္ေအာင္လာၿပီး သင္တန္းပုိ႔ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဆရာေျပာခဲ့တာေလးကုိလည္း မွတ္မိတယ္။
“ငါတုိ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးအသိပညာတုိးတက္ဖုိ႔လုိတယ္။ လူငယ္ေတြနဲ႔ ဒီလုိေဆြးေႏြးၿပီးေနရတာ ငါလည္းေပ်ာ္တယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြက ငါက ခ်မ္းသာကုန္း(ပုလိပ္)ေရာက္ေရာက္ေနလုိ႔ ဒီကုိ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း ငါ့ကုိ ေခၚရင္ေတာ့ ငါက ဒီကုိ အေရာက္လာမွာပဲ”လုိ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ဆရာ ဒီ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ သင္တန္းကုိေတာ့ ဆရာ မလာေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကတည္းက ဆရာ့က်န္းမာေရးက ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနခဲ့ၿပီေလ။
ကၽြန္မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဆရာနဲ႔အတူတူ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ၾကၿပီး ဆရာ့ကုိျပတဲ့အခါ ဆရာကေျပာတယ္ “အေဖနဲ႔သမီးမ်ား”တဲ့။

ဆရာနဲ႔ ကၽြန္မ ေနာက္ဆုံး ဆုံျဖစ္လိုက္တာကေတာ့ ဆရာ မဆုံးခင္ ၁-လ အလုိေလာက္ကပါ။ ဆရာ ေဆးရုံကဆင္းၿပီး ဆရာ့ကုိ လူမမာသြားေမးစဥ္ကေပါ့။ ဆရာ့ဆီသြားရင္းနဲ႔ ဆရာ့ကုိ အင္တာဗ်ဴးနည္းနည္းလုပ္ဖုိ႔စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ကုိ ေတြ႕ၿပီးတဲ့အခါမွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ဖုိ႔စဥ္းစားလာတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ ျပန္သိမ္းၿပီး ဆရာ့ကုိေတာင္ ခဏေလးပဲ စကားေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့မိတယ္။ ဆရာက စကားတစ္ခြန္းေျပာဖုိ႔အတြက္ကုိ မနည္းအားယူၿပီး ေျပာေနတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ သူ႔ဆီ လာေမးတဲ့အတြက္လည္း သူ၀မ္းသာေနတယ္။ ကၽြန္မတု႔ိေတြ ဆရာ့ကုိ စကားသိပ္မေျပာေစခ်င္တဲ့အတြက္ နားဖုိ႔ေျပာၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ဆရာ့ကုိေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာက သူ႔ေရာဂါကုိ သူသိေနေပမယ့္ အျခားသူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူ႔ေရာဂါကုိ သူမသိသလုိပဲေနျပခဲ့တယ္။ “ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔ မၾကာခင္ ေနျပန္ေကာင္းလာမွာပါ”လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ဆရာက ျပန္ၿပီး အားေပးစကားေျပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ဆရာ့အိမ္က အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဆရာ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဆရာ အလႅာ့ဟ္အမိန္႔ခံယူသြားခ်ိန္(ကြယ္လြန္ခ်ိန္)မွာေတာ့ ကၽြန္မသိတာ ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။
"ကၽြန္မ အမွတ္ရမိတဲ့ ဆရာကံခၽြန္"အေၾကာင္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ။