Saturday, May 26, 2012

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀႐ွင္သန္မႈ (အပိုင္း-၁)

ကေလး … အထူးသျဖင့္ အသက္(၃)ႏွစ္ေအာက္ကေလးေတြေပါ့ … …

ဟုိးအရင္ … ကၽြန္မတုိ႔ငယ္ငယ္ကကေလးေတြဟာအသက္(၃)လအရြယ္႐ွိမွသာရီတတ္၊ ၿပံဳးတတ္၊ အာ႐ုံခံစားခ်က္ရွိလာၾကတယ္လုိ႔ လူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးခဲ့သလုိ … ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေတြ႕ဖူးတဲ့ကေလးေတြကုိလည္းသတိထားမိခဲ့တယ္။


အခုေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔မွ် ကေလးေတြရဲ႕ သိမွတ္ႏိုင္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရည္၊ သိတတ္မႈေတြဟာအရင္ေခတ္ေတြကနဲ႔မတူတျဖည္းျဖည္းတုိးတက္ေျပာင္းလဲလာတာကုိသတိထားမိလာတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ဟာလူ႔ေလာကထဲေရာက္႐ွိလာၿပီးမၾကာခင္ေလးမွာပဲ … အသံၾကားရာဘက္ကုိမ်က္လုံးကေရြ႕ၿပီးလိုက္ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ၿပံဳးတတ္လာတယ္။

တစ္လေလာက္အၾကာမွာ … ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး အသံလုပ္တတ္လာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့သူ႔အသံကုိသူသေဘာက်ၿပီးခဏခဏအဲဒီအသံလုပ္ေလ့႐ွိလာတတ္တယ္။

ဟုိးအရင္ကကေလးေတြဆုိ ၃-၄ လအထိ အႏွီးထုတ္ေလးေတြနဲ႔ ေနရေပမယ့္ …. အခုကေလးေတြက ၁-လ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ အႏွီးနဲ႔ထုတ္ထားရင္ မေနခ်င္ေတာ့ပဲလြတ္လပ္စြာေနလုိေတာ့တယ္။ အႏွီးနဲ႔ထုတ္ရင္ သူတုိ႔မႏွစ္သက္ေၾကာင္းကုိေျခေတြလက္ေတြ ႐ုန္းကန္ၿပီးပါးစပ္ကလည္းအသံထြက္ၿပီးေအာ္တတ္ေလ့႐ွိတယ္။

Tuesday, May 08, 2012

အတၱ နဲ႔ မာန

မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ A-လမ္းမႀကီးထက္ အေနာက္မွ အေ႔ရွသုိ႔ စက္ဘီးတစ္စီးသြားေနေလရဲ႕ … အခ်ိန္ကညေန ၅-နာရီခြဲ… အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေလာက္ေပါ့… ဆံပင္တုိတုိ၊ T-shirt အနက္ေရာင္ကုိ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာႏုနဲ႔တြဲ၀တ္ထားၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးလြယ္ထားၿပီးစက္ဘီးကုိအားစိုက္ၿပီးနင္းေနတယ္။အေ၀းကၾကည့္ရင္ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္လုိ႔ထင္ရေပမယ့္ အသက္ ၂၀-၀န္းက်င္ ေလာက္ရွိတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။

လမ္းရဲ႕ ညာဘက္ေဘးကုိကပ္ၿပီးစက္ဘီးနင္းလာေနစဥ္မွာပဲေဘးနားကတ႐ွိန္ထုိးေက်ာ္တက္သြားတဲ့အခ်ိန္ဟိုင္းလတ္ကားတစ္စီးေနာက္ၿမီးရမ္းခါသြားၿပီးေကာင္မေလးရဲ႕ စက္ဘီးကုိတိုက္မိသြားတယ္ …

“ဒုန္း”

“အား”