ကေလး … အထူးသျဖင့္ အသက္(၃)ႏွစ္ေအာက္ကေလးေတြေပါ့ … …
ဟုိးအရင္ … ကၽြန္မတုိ႔ငယ္ငယ္ကကေလးေတြဟာအသက္(၃)လအရြယ္႐ွိမွသာရီတတ္၊ ၿပံဳးတတ္၊ အာ႐ုံခံစားခ်က္ရွိလာၾကတယ္လုိ႔ လူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးခဲ့သလုိ … ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေတြ႕ဖူးတဲ့ကေလးေတြကုိလည္းသတိထားမိခဲ့တယ္။
အခုေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔မွ် ကေလးေတြရဲ႕ သိမွတ္ႏိုင္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရည္၊ သိတတ္မႈေတြဟာအရင္ေခတ္ေတြကနဲ႔မတူတျဖည္းျဖည္းတုိးတက္ေျပာင္းလဲလာတာကုိသတိထားမိလာတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ဟာလူ႔ေလာကထဲေရာက္႐ွိလာၿပီးမၾကာခင္ေလးမွာပဲ … အသံၾကားရာဘက္ကုိမ်က္လုံးကေရြ႕ၿပီးလိုက္ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ၿပံဳးတတ္လာတယ္။
တစ္လေလာက္အၾကာမွာ … ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး အသံလုပ္တတ္လာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့သူ႔အသံကုိသူသေဘာက်ၿပီးခဏခဏအဲဒီအသံလုပ္ေလ့႐ွိလာတတ္တယ္။
ဟုိးအရင္ကကေလးေတြဆုိ ၃-၄ လအထိ အႏွီးထုတ္ေလးေတြနဲ႔ ေနရေပမယ့္ …. အခုကေလးေတြက ၁-လ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ အႏွီးနဲ႔ထုတ္ထားရင္ မေနခ်င္ေတာ့ပဲလြတ္လပ္စြာေနလုိေတာ့တယ္။ အႏွီးနဲ႔ထုတ္ရင္ သူတုိ႔မႏွစ္သက္ေၾကာင္းကုိေျခေတြလက္ေတြ ႐ုန္းကန္ၿပီးပါးစပ္ကလည္းအသံထြက္ၿပီးေအာ္တတ္ေလ့႐ွိတယ္။
ဟုိးအရင္ကကေလးအမ်ားစုကုိအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ပုခက္ထဲမွာသိပ္ေလ့႐ွိၾကေပမယ့္။ အခုကေလးေတြကေတာ့ ပုခက္နဲ႔ မအိပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ပုခက္ထဲထည့္ရင္ ေက်ာကုိေကာ့ေျခေထာက္ေထာက္ၿပီးတကယ္ငုိတာမဟုတ္ပဲငုိတဲ့ပုံစံလုပ္ျပတတ္တယ္။ ပုခက္ဆုိတဲ့ မလြတ္လပ္တဲ့ေဘာင္ထဲမွာသူတုိ႔မေနခ်င္ၾကေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ကုိထုတ္ေဖာ္ျပတတ္လာၾကတယ္။
နည္းနည္းေလးနားလည္လာတဲ့(၆-လ၊ ၇-လ)အ႐ြယ္ ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံးလူႀကီးေတြဆီကအေလ့အထေတြကုိအတုခုိးတတ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးကေလးနဲ႔အနီးစပ္ဆုံးလူႀကီးေတြရဲ႕အမူအက်င့္ေတြဟာကေလးအေပၚကုိသက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ကေလးနဲ႔အနီးစပ္ဆုံးမိတဲ့ အေမအတြက္ ပုိၿပီးေတာ့ သတိထားရမယ့္ အခ်ိန္ကာလပါ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကေလးကဒီအေမရဲ႕ အေျပာအဆုိအမူအက်င့္ေတြအတိုင္းအကုန္္လိုက္လုပ္ၿပီးလူ႔ေလာကထဲမွာရပ္တည္ဖုိ႔ စတင္ေလ့လာသင္ယူတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္ကမိခင္ရဲ႕ႏုိ႔ခ်ဳိကုိသာေသာက္စုိ႔ခဲ့ေပမယ့္ ကေလးကုိဆန္မႈန္႔၊ ထမင္းေကၽြးၿပီဆုိတာနဲ႔ ဒီကေလးဟာသူ႔အတြက္ အစားအစာဟာမိခင္ႏို႔တစ္မ်ဳိးတည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာကုိသူလက္ခံလိုက္တာနဲ႔ ဆန္မႈန္႔၊ ထမင္းေကၽြးခ်ိန္မွာအဲဒါေတြမေကၽြးပဲအေမကႏုိ႔ပဲတိုက္တယ္ဆုိရင္ ကေလးက ႏုိ႔မစုိ႔ပဲခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ၿပီး ႏုိ႔မစုိ႔ပဲေနေလ့႐ွိတယ္။ တခ်ဳိ႕မိခင္ေတြကအဲဒါကုိသတိမထားမိပဲကေလးဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူးဆုိတာမ်ဳိးျဖစ္လာပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သားသမီးရဲ႕အေျခအေနကုိမိခင္ကအၿမဲသတိထားေနဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
အဲဒီအရြယ္ကတည္းကစၿပီးမိခင္ကကေလးကုိစကားေတြေျပာေပးမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္းေျပာေပးမယ္။ မိဘေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဆုိရင္ ကေလးဟာ စိတ္၀င္စားၿပီး အာ႐ုံစိုက္နားေထာင္ေနေလ့႐ွိတာကုိေတြ႕လာရပါတယ္။ ဒီအရြယ္ကေလးကဘာမွ နားမလည္မွာမဟုတ္ေသးပါဘူးဆုိၿပီးကေလးကုိစကားမေျပာပဲေနတာထက္ စကားေျပာေပးတာကကေလးရဲ႕မွတ္မိႏိုင္စြမ္းပုိတုိးတက္လာၿပီး၊ မိဘေဆြမ်ဳိးေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း စိမ္းမေနေတာ့ပဲကေလးစိတ္ထဲမွာရင္းႏွီးလာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၀င္ဆန္႔တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါတယ္။
ေဆြမ်ဳိးေမာင္ႏွမဟာ အေ၀းမွာ႐ွိေနတယ္ဆုိရင္လည္းသူ႔ရဲ႕ ဓါတ္ပုံကုိျပၿပီးဒါကျဖင့္ ဘယ္သူ၊ ကေလးနဲ႔ဘာေတာ္တယ္၊ သူဟာ ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာေနတယ္၊ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေျပာျပေပးျခင္းအားျဖင့္လည္းကေလးက အေ၀းေရာက္သူေဆြမ်ဳိးေမာင္ႏွမေတြကုိလည္းစိမ္းမေနေတာ့ပဲအျပင္မွာေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ တရင္းတႏွီးျဖစ္လာပါတယ္။
ေလးဘက္သြားတတ္၊ ထိုင္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာလည္းကေလးကုိဒီအတိုင္းလႊတ္မထားပဲအားေပးအားေျမွာက္ျပဳၿပီးလူႀကီးေတြအေနနဲ႔ လုိရာပုံစံကုိဆြဲေခၚယူလုိ႔ရတဲ့ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ပါပဲ။ လူႀကီးက ျဖစ္ေစခ်င္တာေလးေတြ (ဥပမာ - ပစၥည္းတစ္ခုကုိယူၿပီးရင္ ယူတဲ့ေနရာ ျပန္ထားတာမ်ဳိး၊ စည္းကမ္းစနစ္တက် ထားသုိတတ္တာမ်ဳိး)ကုိ“ဟယ္ … ကေလးကယူတတ္တယ္၊ လုပ္တတ္တယ္၊ စည္းကမ္း႐ွိတယ္၊ အဲဒီေနရာမွာ ျပန္ထားရမွန္းသိတယ္၊ သြားထားလိုက္ပါဦး” စတာေတြ ေျပာေပးျခင္းအားျဖင့္ ကေလးဟာသူ႔ကုိယ္သူယုံၾကည္မႈ႐ွိလာၿပီးအဲဒီအတိုင္းလုပ္လိုက္တတ္လာပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ ဘ၀အတြက္ စၿပီးသင္ၾကားေပးလုိ႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ကာလပါပဲ ………. ။
ကၽြန္မရဲ႕တူေလးနဲ႔ အနီးကပ္ေနလာရတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕အမူအက်င့္ေလးေတြကုိသတိထားေလ့လာရင္းသူငယ္စဥ္ကတည္းကအမူအက်င့္ေလးေတြကုိလည္းျပန္ၿပီးေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ ……
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀႐ွင္သန္မႈ (၂)ကုိဆက္ေရးပါဦးမယ္ …
ဟုိးအရင္ … ကၽြန္မတုိ႔ငယ္ငယ္ကကေလးေတြဟာအသက္(၃)လအရြယ္႐ွိမွသာရီတတ္၊ ၿပံဳးတတ္၊ အာ႐ုံခံစားခ်က္ရွိလာၾကတယ္လုိ႔ လူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးခဲ့သလုိ … ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေတြ႕ဖူးတဲ့ကေလးေတြကုိလည္းသတိထားမိခဲ့တယ္။
အခုေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔မွ် ကေလးေတြရဲ႕ သိမွတ္ႏိုင္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရည္၊ သိတတ္မႈေတြဟာအရင္ေခတ္ေတြကနဲ႔မတူတျဖည္းျဖည္းတုိးတက္ေျပာင္းလဲလာတာကုိသတိထားမိလာတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ဟာလူ႔ေလာကထဲေရာက္႐ွိလာၿပီးမၾကာခင္ေလးမွာပဲ … အသံၾကားရာဘက္ကုိမ်က္လုံးကေရြ႕ၿပီးလိုက္ၾကည့္တတ္လာတယ္။ ၿပံဳးတတ္လာတယ္။
တစ္လေလာက္အၾကာမွာ … ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး အသံလုပ္တတ္လာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့သူ႔အသံကုိသူသေဘာက်ၿပီးခဏခဏအဲဒီအသံလုပ္ေလ့႐ွိလာတတ္တယ္။
ဟုိးအရင္ကကေလးေတြဆုိ ၃-၄ လအထိ အႏွီးထုတ္ေလးေတြနဲ႔ ေနရေပမယ့္ …. အခုကေလးေတြက ၁-လ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ အႏွီးနဲ႔ထုတ္ထားရင္ မေနခ်င္ေတာ့ပဲလြတ္လပ္စြာေနလုိေတာ့တယ္။ အႏွီးနဲ႔ထုတ္ရင္ သူတုိ႔မႏွစ္သက္ေၾကာင္းကုိေျခေတြလက္ေတြ ႐ုန္းကန္ၿပီးပါးစပ္ကလည္းအသံထြက္ၿပီးေအာ္တတ္ေလ့႐ွိတယ္။
ဟုိးအရင္ကကေလးအမ်ားစုကုိအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ပုခက္ထဲမွာသိပ္ေလ့႐ွိၾကေပမယ့္။ အခုကေလးေတြကေတာ့ ပုခက္နဲ႔ မအိပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ပုခက္ထဲထည့္ရင္ ေက်ာကုိေကာ့ေျခေထာက္ေထာက္ၿပီးတကယ္ငုိတာမဟုတ္ပဲငုိတဲ့ပုံစံလုပ္ျပတတ္တယ္။ ပုခက္ဆုိတဲ့ မလြတ္လပ္တဲ့ေဘာင္ထဲမွာသူတုိ႔မေနခ်င္ၾကေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ကုိထုတ္ေဖာ္ျပတတ္လာၾကတယ္။
နည္းနည္းေလးနားလည္လာတဲ့(၆-လ၊ ၇-လ)အ႐ြယ္ ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံးလူႀကီးေတြဆီကအေလ့အထေတြကုိအတုခုိးတတ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးကေလးနဲ႔အနီးစပ္ဆုံးလူႀကီးေတြရဲ႕အမူအက်င့္ေတြဟာကေလးအေပၚကုိသက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ကေလးနဲ႔အနီးစပ္ဆုံးမိတဲ့ အေမအတြက္ ပုိၿပီးေတာ့ သတိထားရမယ့္ အခ်ိန္ကာလပါ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကေလးကဒီအေမရဲ႕ အေျပာအဆုိအမူအက်င့္ေတြအတိုင္းအကုန္္လိုက္လုပ္ၿပီးလူ႔ေလာကထဲမွာရပ္တည္ဖုိ႔ စတင္ေလ့လာသင္ယူတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္ကမိခင္ရဲ႕ႏုိ႔ခ်ဳိကုိသာေသာက္စုိ႔ခဲ့ေပမယ့္ ကေလးကုိဆန္မႈန္႔၊ ထမင္းေကၽြးၿပီဆုိတာနဲ႔ ဒီကေလးဟာသူ႔အတြက္ အစားအစာဟာမိခင္ႏို႔တစ္မ်ဳိးတည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာကုိသူလက္ခံလိုက္တာနဲ႔ ဆန္မႈန္႔၊ ထမင္းေကၽြးခ်ိန္မွာအဲဒါေတြမေကၽြးပဲအေမကႏုိ႔ပဲတိုက္တယ္ဆုိရင္ ကေလးက ႏုိ႔မစုိ႔ပဲခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ၿပီး ႏုိ႔မစုိ႔ပဲေနေလ့႐ွိတယ္။ တခ်ဳိ႕မိခင္ေတြကအဲဒါကုိသတိမထားမိပဲကေလးဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူးဆုိတာမ်ဳိးျဖစ္လာပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သားသမီးရဲ႕အေျခအေနကုိမိခင္ကအၿမဲသတိထားေနဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
အဲဒီအရြယ္ကတည္းကစၿပီးမိခင္ကကေလးကုိစကားေတြေျပာေပးမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္းေျပာေပးမယ္။ မိဘေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဆုိရင္ ကေလးဟာ စိတ္၀င္စားၿပီး အာ႐ုံစိုက္နားေထာင္ေနေလ့႐ွိတာကုိေတြ႕လာရပါတယ္။ ဒီအရြယ္ကေလးကဘာမွ နားမလည္မွာမဟုတ္ေသးပါဘူးဆုိၿပီးကေလးကုိစကားမေျပာပဲေနတာထက္ စကားေျပာေပးတာကကေလးရဲ႕မွတ္မိႏိုင္စြမ္းပုိတုိးတက္လာၿပီး၊ မိဘေဆြမ်ဳိးေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း စိမ္းမေနေတာ့ပဲကေလးစိတ္ထဲမွာရင္းႏွီးလာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၀င္ဆန္႔တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါတယ္။
ေဆြမ်ဳိးေမာင္ႏွမဟာ အေ၀းမွာ႐ွိေနတယ္ဆုိရင္လည္းသူ႔ရဲ႕ ဓါတ္ပုံကုိျပၿပီးဒါကျဖင့္ ဘယ္သူ၊ ကေလးနဲ႔ဘာေတာ္တယ္၊ သူဟာ ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာေနတယ္၊ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေျပာျပေပးျခင္းအားျဖင့္လည္းကေလးက အေ၀းေရာက္သူေဆြမ်ဳိးေမာင္ႏွမေတြကုိလည္းစိမ္းမေနေတာ့ပဲအျပင္မွာေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ တရင္းတႏွီးျဖစ္လာပါတယ္။
ေလးဘက္သြားတတ္၊ ထိုင္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာလည္းကေလးကုိဒီအတိုင္းလႊတ္မထားပဲအားေပးအားေျမွာက္ျပဳၿပီးလူႀကီးေတြအေနနဲ႔ လုိရာပုံစံကုိဆြဲေခၚယူလုိ႔ရတဲ့ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ပါပဲ။ လူႀကီးက ျဖစ္ေစခ်င္တာေလးေတြ (ဥပမာ - ပစၥည္းတစ္ခုကုိယူၿပီးရင္ ယူတဲ့ေနရာ ျပန္ထားတာမ်ဳိး၊ စည္းကမ္းစနစ္တက် ထားသုိတတ္တာမ်ဳိး)ကုိ“ဟယ္ … ကေလးကယူတတ္တယ္၊ လုပ္တတ္တယ္၊ စည္းကမ္း႐ွိတယ္၊ အဲဒီေနရာမွာ ျပန္ထားရမွန္းသိတယ္၊ သြားထားလိုက္ပါဦး” စတာေတြ ေျပာေပးျခင္းအားျဖင့္ ကေလးဟာသူ႔ကုိယ္သူယုံၾကည္မႈ႐ွိလာၿပီးအဲဒီအတိုင္းလုပ္လိုက္တတ္လာပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ ဘ၀အတြက္ စၿပီးသင္ၾကားေပးလုိ႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ကာလပါပဲ ………. ။
ကၽြန္မရဲ႕တူေလးနဲ႔ အနီးကပ္ေနလာရတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕အမူအက်င့္ေလးေတြကုိသတိထားေလ့လာရင္းသူငယ္စဥ္ကတည္းကအမူအက်င့္ေလးေတြကုိလည္းျပန္ၿပီးေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ ……
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀႐ွင္သန္မႈ (၂)ကုိဆက္ေရးပါဦးမယ္ …
No comments:
Post a Comment