သံေယာဇဥ္ျဖင့္တႏူးတည့ံခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ

တစ္ကိုယ္စာ အခန္းေလးထဲတြင္ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ သီခ်င္းသံတုိးတုိးႏွင့္အတူ သတိရတတ္ျခင္းတုိ႔က ေလထုထဲ၌ ပဲ့တင္ထပ္ေနမည္လား။ ျပတင္းေပါက္မွ အခန္းအျပင္ဘက္ကုိ ၾကည့္မိလိုက္ေသာအခါ တြဲရ႐ြဲခုိဖူးပြင့္ေနေသာ ငုပန္းခိုင္မ်ားကုိ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

မိုင္(၄၀၀)ေက်ာ္ကြာေ၀းသည့္ မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွ ကၽြန္မ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ မက္မက္ေမာေမာ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည့္လမ္းကေလးတေလွ်ာက္တြင္လည္း ငုပန္းတုိ႔၀ါေလ်ာ္စြာဖူးပြင့္ေနေရာ့မည္ပဲ။ သည္ငုပန္းေတြဟာ ဘာေၾကာင္းမ်ား ကၽြန္မအတြက္ လြမ္းဆြတ္မႈတစ္စုံတစ္ရာကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေနရတာပါလဲ။ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၏ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ဖူးေသာအခ်ိန္မ်ားဆီက ေျမနီလမ္းကေလး၊ တမာရနံ႔ေမႊးပ်ံ႕ေနတတ္ေသာ လမ္းကေလး၊ ငုပန္းခိုင္တုိ႔ လွလွပပ ဖူးပြင့္ေနတတ္ေသာ လမ္းကေလးႏွင့္အလွမ္းေ၀းစြာေနထိုင္ေနရေသာ ကာလမ်ားတြင္ မေမ့ႏိုင္ျခင္းတုိ႔ႏွင့္အတူ သတိရျခင္းတုိ႔ကုိေတာ့ ကၽြန္မသိမ္းဆည္းထားခ်င္ပါေသးသည္။





ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေမေမကေရာ သမီးတစ္ေယာက္အတြက္ သတိရျခင္းမ်ားကုိ ႏွလုံးသားျဖင့္ေရတြက္ေနမွာလား ကၽြန္မသိလုိလွပါသည္။ စိတ္ႏွင့္သာ အေရာက္ျပန္ေနရေသာၿမိဳ႕ကေလးမွာေရာ ဟုိအရင္ကအတိုင္းပဲ လသာေသာ ညမ်ားစြာထဲ၌ ယုဇနပန္းရနံ႔တုိ႔ ေလျပည္မွာ ေဆာ့ကစားေနဦးမွာလား။ ေ၀းကြာျခင္းမ်ားႏွင့္နီးစပ္စြာ အသားက်ေနရသူ ကၽြန္မက Unison, မန္းရတနာ၊ Ruby လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တုိ႔မွ ေခြးေျခခုံပုေလးမ်ားကုိ လြမ္းတမ္းတေနမိျပန္ေသးသည္။

ကိုယ္တုိင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ ဘ၀တစ္ခုအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ ေနာင္တမရခဲ့ပါ။ ရန္ကုန္ဆုိေသာ ပထမၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကုိ ကၽြန္မက အျမင့္မားဆုံးထြင္းထုထားခ်င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ၏ တစ္ကုိယ္ေရ႐ွင္သန္မႈတြင္ ပိုင္ဆိုင္မႈဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရ႐ွိထားခဲ့ၿပီလဲ။ ေႏြးေထြးမႈတုိ႔ကုိ ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတုိ႔ကို ကၽြန္မ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ ႐ိုးသားမႈတုိ႔ကုိ ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။
ေဟာသည့္အခန္းေလးထဲတြင္ အမွတ္ရျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ကၽြန္မျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားရသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ကၽြန္မ အလြန္တရာ သံေယာဇဥ္႐ွိသူတစ္ေယာက္က အမွတ္တရေပးထားျခင္းပါပဲ။

၁။ အနီေရာင္ႀကိဳးတစ္စ
၂။ Levis အမ်ဳိးအစား ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လုံး
၃။ Alpine တံဆိပ္ ေရသန္႔ဗူးတစ္ဗူး
၄။ Snoopy တံဆိပ္ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္း
၅။ Micky Mouse တံဆိပ္ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္း
၆။ နီညိဳေရာင္ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္း
၇။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ တိတ္ေခြတစ္ေခြ
၈။ မဖြင့္ေဖာက္ရေသးသည့္ Maxell တံဆိပ္ တိတ္ေခြလြတ္တစ္ခု
၉။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္တစ္အုပ္
၁၀။ Snow White တံဆိပ္ တစ္႐ွဴးစေလးမ်ား

အခုနားေထာင္ေနသည့္ တိတ္ေခြေလးကုိလည္း သူကပဲ ေမြးေန႔အမွတ္တရအျဖစ္ လက္ေဆာင္ေပးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွတ္တရျဖစ္ေစသည့္ ပစၥည္းတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ၾကားမွာ နားလည္မႈႏွင့္သံေယာဇဥ္တုိ႔ပါ တြယ္ၿငိေနမည္ဟု ကၽြန္မယုံၾကည္ထားခ်င္သည္။
‘တနဂၤေႏြဆုိ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေလ။ သီ့ဆီကုိ လာလည္ပါလား။ GTI နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာဆုံမယ္။’

ကၽြန္မ၏ဖိတ္ေခၚမႈကုိ သူက လုိလုိလားလားပဲ လက္ခံခဲ့ပါသည္။ လိေမၼာ္ေရာင္တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ကၽြန္မက ‘ေ႐ႊနယား’လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွေန၍ သူ႔အလာကုိေစာင့္ေမွ်ာ္တတ္ၿမဲ။ က်စိမ့္တစ္ခြက္၊ ခ်ိဳဆိမ့္တစ္ခြက္ႏွင့္အတူ စကားလုံးမ်ားရက္ဖြဲ႕ရင္း ျဖတ္သန္းတတ္လာခဲ့သည္။

‘ဒီႏွစ္သႀကၤန္ အိမ္ျပန္ဦးမွာလား … သီ’

သူေမးလာခဲ့စဥ္က ကၽြန္မ ညင္သာစြာၿပံဳးရင္း
‘မျပန္ျဖစ္ဘူး ကုိထူးထူး ရန္ကုန္မွာပဲေနၿပီးစာေရးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သီ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အရမ္းေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတာပဲ၊ သီက ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးမေနတတ္ဘူး။ ေက်ာင္းကုိလွည့္ပတ္သြားတဲ့သူေလ၊ UFL တက္ေတာ့လည္း မိန္းထဲပဲ ေရာက္ေနတာ။ တခ်ဳိ႕ေတြက တမာရနံ႔ကုိျပင္းတယ္တဲ့၊ သီကေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ လမ္းရဲ႕ ဟုိဘက္ဒီဘက္ တမာပင္ေတြ႐ွိေနေတာ့ အဲဒီလမ္းကေလးေပၚေလွ်ာက္ရတာ ကဗ်ာဆန္တယ္။’
‘တမာရနံ႔က ေမႊးပါတယ္ သီ … မႏၱေလးရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေလးေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာျပရင္းနဲ႔ မႏၱေလးကုိ လြမ္းေနၿပီမဟုတ္လား’

ကၽြန္မ၏ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ၊ သတိရမႈအားလုံးကုိ နားလည္ေပးႏိုင္တာ၊ မွ်ေ၀ခံစားေပးႏိုင္တာ သူသာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မအေတြးတုိ႔က လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သုိ႔ ေမ်ာေ႐ြ႕သြားသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္မက ဇာတိၿမိဳ႕ေလးမွာ၊ သူကရန္ကုန္မွာ၊ ဖုန္းႀကိဳးမ်ားတစ္ေလွ်ာက္မွ စကားလုံးမ်ားသည္သာ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဆက္သြယ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။

‘သီ႔မွာ အရည္အခ်င္း႐ွိတယ္။ သီက ႐ိုးသားတယ္၊ သီ့ကုိ မေကာင္းေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ့သူေတြကုိ ေခါင္းထဲမွာ ထည့္မထားနဲ႔။ ႀကိဳးစားစမ္းပါသီ … အခု သီ … ရန္ကုန္မွာတစ္ေယာက္တည္းလာေနတယ္။ သီ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးဆိုပါေတာ့၊ အဲလုိဆုိရင္လည္း ကဲ့ရဲ႕ၾကမွာပဲ၊ အခု သီက ျဖစ္လာေနၿပီေလ။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ အေရခြံထူဖုိ႔ပဲလုိတယ္။ အေရးႀကီးတာက လိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ ေနထိုင္သြားႏိုင္ဖုိ႔ ဘယ္သူ႔ေပၚမွာမွ မတရားမလုပ္တဲ့သူဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လိပ္ျပာသန္႔ပါတယ္ … သီ’

သူစိမ္းတုိ႔အလယ္တြင္ ေမွ်ာ္စင္ေလးတစ္ခုကုိ ႀကိဳးစားပမ္းစားတည္ေဆာက္ေနရသည့္ ကၽြန္မအတြက္ သူ၏စစ္မွန္ေသာ ေစတနာျဖင့္အားေပးစကားတုိ႔ကုိ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိေပးစြမ္းႏိုင္ေသးသည္ပဲ။ ကၽြန္မ၏ ကေလးဆန္ေသာ ပူဆာတတ္မႈမ်ားကုိလည္း သူက အစ္ကုိႀကီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္လိုက္ေလ်ာတတ္ပါသည္။

‘အခုသီေရးတဲ့ ေဘာလ္ပင္ မင္ကုန္ေတာ့မယ္၊ သီ့ကုိ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္၀ယ္ေပးပါလား’
သည္လုိဆုိလွ်င္ စာေရးကိရိယာဆုိင္သုိ႔ေခၚသြားၿပီး သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ လိုက္၀ယ္ေပးတတ္ပါသည္။
‘တစ္ေခ်ာင္းမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေခ်ာင္းယူလိုက္ … အျပာတစ္ေခ်ာင္း၊ အနက္တစ္ေခ်ာင္း၊ ဒါမွ သီမ်ားမ်ားေရးလုိ႔ရမွာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔တုန္းက သီလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ေဘာလ္ပင္ေလးေတြကလည္း အရမ္းအသုံး၀င္တာပဲ’

ေနဦး သူက ကၽြန္မထက္ ဆယ္ႏွစ္ႀကီးေတာ့ အစ္ကုိႀကီးေပါ့။ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔သာမက သူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေနေသးသည္။ ကၽြန္မ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ႏိုင္ေသာ၊ အႀကံဉာဏ္ေကာင္းမ်ားေပးႏိုင္ေသာ မိတ္ေဆြရင္းတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေနပါသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားမွေန၍ ကၽြန္မအေပၚ နားလည္ေပးတတ္ေသာအၾကည့္ကုိ ဖတ္႐ႈေနရသည္။ သူ႔စကားလုံးမ်ားမွေန၍ သိမ္ေမြ႕ႏူးည့ံတတ္ေသာ သူ႔ႏွလုံးသားကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။

‘ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညီမရင္းတစ္ေယာက္မွမ႐ွိဘူး။ သီ့ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးတစ္ေယာက္လုိပဲ သေဘာထားတယ္။ သီ့ကုိစေတြ႕ကတည္းက အလားအလာ႐ွိတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အခဲခတ္မိတာ အခုေတာ့ သီက လုံးခ်င္း၀တၳဳေတြေတာင္ ထြက္လာႏိုင္ၿပီ။ သီ့ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာတယ္’
သူေျပာျပတတ္ေသာ သူ႔ေမေမႏွင့္ သူ႔မမအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ကၽြန္မက ေလးေလးနက္နက္ နားေထာင္ေပးတတ္စၿမဲ။ သူေပ်ာ္႐ႊင္ေနတတ္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္မ၏ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈတုိ႔ကုိပါ ဖူးပြင့္လာသလုိ ခံစားရသည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ကၽြန္မႏွင့္သူတုိ႔၏ အျဖဴစစ္စစ္တြယ္ေႏွာင္မႈသည္ အလွပဆုံးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟု ယုံၾကည္ထားလိုက္ခ်င္သည္။

ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မွတ္မိေနခဲ့တာက ၉၈-ဘတ္စ္ကားေပၚမွဆင္းၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အသြားမွာ မထင္မွတ္ပဲ မုိးကရြာခ်လာသည္။ မုိးကုိေၾကာက္တတ္ေသာကၽြန္မက ထီးဖြင့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ ထီးကလည္း ခ်က္ခ်င္းဖြင့္မရ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူက ကၽြန္မလက္ထဲမွထီးကုိ ယူဖြင့္ေပးၿပီး ထီးေဆာင္းေပးသည္။ သူ႔မွာ မုိးစက္ေတြ႐ႊဲသြားေသာ္လည္း ကၽြန္မမုိးလုံသြားသည့္အတြက္ ေက်နပ္သြားသလုိပါပဲ။

အိပ္မေပ်ာ္တတ္ေသာ ညမ်ားစြာထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း၀မ္းနည္းအားငယ္ေနခ်ိန္မ်ား၌ သူ၏အားေပးစကားမ်ားကုိ ၾကားေယာင္ရင္းျဖင့္ လုံေလာက္စြာႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ပါေသးသည္။ ကၽြန္မ၏ အိမ္အလြမ္းမ်ား၊ ကၽြန္မ၏ေရးလက္စ လုံးခ်င္း၊ ဖတ္လက္စအေၾကာင္းမွအစ ကၽြန္မႀကိဳက္တတ္သည့္အေရာင္ အစားအေသာက္မ်ားအေၾကာင္းထိ သူ႔ကုိ မျခြင္းမခ်န္ေျပာျပႏိုင္ေသးသည္ေလ။

‘သီအခု ျပင္သစ္၀တၳဳေတြဖတ္ၾကည့္ေနတယ္ ကုိထူးထူး၊ မင္းသားေလးLibrary က သြားငွားတာေလ၊ ယန္းေပါဆတ္တုိ႔၊ ဇုိလာတုိ႔ေပါ့၊ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ေပ်ာ္လာတယ္’

‘ေကာင္းတာေပါ့သီရဲ႕၊ အက်ဳိး႐ွိတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ Original Dictionary တစ္အုပ္႐ွိတယ္။ ျပင္သစ္-အဂၤလိပ္ပဲ။ သီဘာသာျပန္ရင္ ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ကၽြန္ေတာ္ယူလာခဲ့မယ္’

သည္လုိလည္း ကၽြန္မလုိအပ္ခ်က္ကုိ သူက အလိုက္တသိျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ပါေသးသည္။ ျပင္သစ္ဘာသာစကားကုိ သင္ယူျဖစ္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းရင္းကုိ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ေက်နပ္မႈတစ္ခုက ကၽြန္မရင္တြင္ ေနရာယူလာေတာ့သည္။ သူတိုက္တြန္းခဲ့လုိ႔ေပါ့။ သူဘာသာျပန္တတ္ေသာ ျပင္သစ္ကဗ်ာမ်ားကုိ တ႐ႈိက္မက္မက္ ဖတ္႐ႈရင္း ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္တုိ႔ ျဖစ္တည္လာခဲ့ရသည္။

‘ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား ကုိထူးထူး’

‘ခုနေလးတင္ကမွေရာက္တာ၊ တစ္ခါတစ္ေလ သီထက္ ေစာေရာက္ဖူးတယ္႐ွိေအာင္ေပါ့ဗ်ာ’

ကၽြန္မ ေက်နပ္စြာရယ္ေမာမိပါသည္။ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းမွာ ကၽြန္မႏွင့္အတူ စကားေျပာရင္း ေ႐ႊနယားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာဆုံဖုိ႔ သူလုံး၀မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါ။

‘ဒီကုိ မလာခင္တုန္းက အခန္းေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း သီခ်င္းနားေထာင္ေနတာ၊ တင္ဇာေမာ္သီခ်င္းေလ’

သူလက္ေဆာင္ေပးထားေသာတိတ္ေခြကုိ ကၽြန္မနားေထာင္ျဖစ္သည္ကုိ သူသိေတာ့ ၿပံဳးေနသည္။ ဆင္ေျခဖုန္းဆန္ေသာ ေနရာတစ္ခုမွာေနထိုင္ျဖစ္သည့္ ကၽြန္မအတြက္ တနဂၤေႏြမ်ားသည္ အထီးက်န္ဆန္မေနေတာ့ပါ။ ျမင္ကြင္းေတြမွာ ကၽြန္းစိုက္ခင္းတစ္ခင္း႐ွိေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးက ဗာဒံႏွင့္ ကုကၠိဳရိပ္တုိ႔ေအာက္တြင္ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္စြာ။

‘သီႀကိဳက္တယ္ဆုိ လက္ေဆာင္ေပးရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ ဒီမွာေလ ေနာက္ထပ္ တိတ္ေခြႏွစ္ေခြယူလာတယ္၊ မဒီရယ္၊ Carpenters ရယ္၊ သီက သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြႀကိဳက္ေတာ့အဆင္ေျပမွာပါ။ Dictionary လည္းယူလာတယ္။ Dictionary က တစ္ရက္(၅၀၀)တိတိ၊ တိတ္ေခြက တစ္ရက္(၂၀၀)’
သူက အတည္ေပါက္ျဖင့္ ေနာက္ေျပာင္ပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္တိုင္း ကၽြန္မေသာက္ဖုိ႔ ေရေႏြးၾကမ္းကုိ ဂ႐ုတစိုက္ငွဲ႕ေပးတတ္ေသးသည္။

‘Merci(ေက်းဇူးပဲ) ကုိထူးထူး၊ သီ့အတြက္ Dictionary က တကယ္အသုံး၀င္တယ္။ ျပန္ေမးရဦးမယ္၊ ကုိထူးထူးေရာ၊ သႀကၤန္ရက္မွာ ဘာလုပ္ဖုိ႔စိတ္ကူးထားလဲ’

သူ႔မ်က္၀န္းတုိ႔က အေ၀းတစ္ေနရာသုိ႔ ေငးရီေနပါသည္။ ျဖတ္သန္းသြားေသာ ရထားတစ္စင္းကုိလွမ္းၾကည့္ရင္း …
‘သီ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖူးတယ္ေလ။ လက္ပံတန္းက ႐ြာေလးတစ္႐ြာမွာ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖူးတယ္လုိ႔။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႐ြာေလးကုိ လြမ္းေနတယ္။ သီ မႏၱေလးကုိ လြမ္းသလုိေပါ့။ ရြာက လူေတြကုိလည္း သတိရေနတယ္။ အဲဒီကုိ သြားမယ္လုိ႔စိတ္ကူးထးတယ္။ ရထားစီးသြားရင္ ေန႔ခ်င္းေရာက္တယ္ေလ’

‘ေကာင္းတယ္ ကုိထူးထူး၊ ႐ြာကလူေတြလည္း ၀မ္းသာသြားၾကမွာေပါ့’

‘ဒါနဲ႔ လက္ကိုက္ေနတာေရာ သက္သာသြားၿပီလားသီ။ စာေရးတဲ့သူရဲ႕ မ်က္လုံးနဲ႔လက္က အေရးႀကီးဆုံးပဲ၊ လက္ေၾကေဆးလူးေပးေနာ္၊ ညဘက္လည္းအရမ္းအိပ္ပ်က္မခံနဲ႔၊ မ်က္လုံးအတြက္ေရာ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္လား၊ သူမ်ားေတြေလွ်ာက္ေျပာတာေတြအတြက္ ဘာမွ၀မ္းနည္းစရာမလုိဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တိုက္ခိုက္တဲ့သူေတြဆုိလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မတုန္႔ျပန္ဘူး။ စိတ္႐ွင္း႐ွင္းပဲထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က တစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ကုိ တစ္ေယာက္ကသိတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သီထားတဲ့ေစတနာကုိ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သႀကၤန္ရက္မွာ စာေရး၊ စာဖတ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ယူလာတဲ့ တိတ္ေခြေလးေတြနားေထာင္ေပါ့’

‘သီက တစ္နယ္တစ္ေက်းက တစ္ေယာက္တည္းလာေနရသူေလ။ ဒီလုိလူတစ္ေယာက္မွာ အိမ္လြမ္းစိတ္လည္း႐ွိမယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္လည္း အားငယ္တတ္မယ္။ တစ္ျခားသူေတြနဲ႔တိုက္ခိုက္မႈလည္းခံရမယ္။ သီ့ရဲ႕ခံစားခ်က္အားလုံးကုိ နားလည္ေပးႏိုင္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္႐ွိလုိ႔ သီအရမ္း၀မ္းသာတာပဲ။ လက္ကိုက္တာလည္း သက္သာသြားၿပီ။ ေဆးလည္းမွန္မွန္ေသာက္တယ္၊ ကုိထူးထူးက သီ့အေပၚ အေကာင္းဆုံးအစ္ကုိႀကီးတစ္ေယာက္လုိ႔ သီအၿမဲယုံၾကည္ထားတယ္’

‘သီကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ အိမ္အထိ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပုိ႔ေပးမယ္ေနာ္’

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွအျပန္ ကၽြန္မေခါင္းေပၚကပ္ၿငိေနေသာ အမႈိက္စေလးကုိ သူအသာအယာဖယ္႐ွားေပးသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္လမ္းကေလးအေပၚ အတူေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာ ေႏြးေထြးမႈတစ္ခုက ကၽြန္မ ေသြးေၾကာမ်ားထဲထိ စီး၀င္လာသည္။ လမ္းကေလးသည္ အဓိပၸါယ္တစ္စုံတစ္ရာႏွင့္ ပုိ၍အသက္၀င္သြားသလုိ။

လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္းမွ ကၽြန္မမ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္အခ်ဳိ႕၀ဲခုိလာသလုိ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ၾကားတြင္ အျပန္အလွန္ဖြဲ႕တည္ေနေသာ အျဖဴထည္စစ္စစ္သံေယာဇဥ္၏ ေႏြးေထြးလုံၿခံဳမႈသည္ ကၽြန္မကုိ မ်က္ရည္၀ဲေလာက္ေအာင္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေစသတဲ့လား။
ကၽြန္မ၏တစ္ကိုယ္ရည္႐ွင္သန္မႈတြင္ သံေယာဇဥ္စစ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က အၿမဲလင္းလက္လွပေနမွာ ေသခ်ာေနၿပီပဲ။

ေသြး(စစ္ကိုင္း)
႐ုပ္႐ွင္အျမဴေတသုတရသစုံမဂၢဇင္း