က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ခရီးတစ္ေခါက္

က်ဳိက္လတ္ခရီးစဥ္

ဒီစာစုေလးကေတာ့ ကၽြန္မ လုပ္ငန္းသစ္တစ္ခုကုိ ေျပာင္းေ႔႐ႊခဲ့ၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆုံးႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္သစ္ေလးေပါ့။

တစ္ခါမွ မသြားဖူး၊ မေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသကုိ သြားရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြ ေတြ႕ရမယ္ဆုိေတာ့ စိတ္၀င္စားမိတာအမွန္ပဲ။ တကယ္သြားရမယ့္အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္းသြားရမယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ တစ္မ်ဳိးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးလုံး၀မရွိတဲ့ေဒသမွ မဟုတ္တာပဲဆုိၿပီး ခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္ရေတာ့တယ္။

သြားရမွာက က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕၀န္းက်င္က ရြာေလးေတြ၊ က်ဳိက္လတ္ကုိသြားဖုိ႔ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကေန သေဘၤာနဲ႔သြားလုိ႔ရတယ္ (၃)နာရီေလာက္ၾကမယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘၤာနဲ႔မသြားခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ PM ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ဒလဘက္ကမ္းကုိ ကူးၿပီး၊ ဒလကေန ဖ်ာပုံၿမိဳ႕ကုိ (၃)နာရီေလာက္ ကားစီး၊ ဖ်ာပုံေရာက္ရင္ ဆုိင္ကယ္တကၠစီနဲ႔ (၁)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သြားရင္ က်ဳိက္လတ္ကုိ ေရာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖ်ာပုံက၀န္ထမ္းေတြက ဖ်ာပုံမွာပဲတည္းပါ။ အဲဒီကမွ သူတုိ႔လာေခၚမယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ အဲလုိသြားရင္လည္း အဆင္ေျပတယ္ဆုိေတာ့ သေဘၤာနဲ႔စာရင္ ဒီလမ္းက ပုိၿပီးအဆင္ေျပမယ္လုိ႔တြက္ၿပီး ဒီလုိပဲ သြားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။

တစ္ခါမွ မသြားဖူးတဲ့ေနရာကို တစ္ေယာက္တည္းသြားရမယ္ဆုိေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ခရီးသြားရခါနီး မနက္ပိုင္းေလာက္မွာပဲ တစ္ျခား Project က volunteer တစ္ေယာက္ကလည္း က်ဳိက္လတ္ကုိ သြားရမွာ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္သူကေနာက္ရက္မွ သြားရမွာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ႐ုံးက အစ္ကုိတစ္ေယာက္က PM ကုိေျပာတယ္။ “အစ္မေရ …. သူလည္းတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ volunteer ကုိလည္း ဒီေန႔ သြားခိုင္းလိုက္ပါလား။ သူလည္း တစ္ခါမွ မသြားဖူးေသးေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့”ဆုိေတာ့ PM ကလည္း “ဟုတ္သားပဲ။ အတူသြားခိုင္းလိုက္လည္းရတာပဲ”ဆုိၿပီး volunteer ကုိ ဒီေန႔ပဲ ကၽြန္မနဲ႔အတူသြားလိုက္ပါဆုိေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အသည္းအသန္အိမ္ျပန္ၿပီး သေဘၤာဆိပ္ကုိ အမီျပန္လာဖုိ႔ ေျပးရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မေတာ့ ဘယ္လုိ၀မ္းသာသြားမွန္းမသိဘူး။ ခရီးက သြားသာသြားရမွာ မသြားဖူးေတာ့ စိတ္ကထင့္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိေရာက္ရင္ေတာ့ ဟုိက၀န္ထမ္းေတြလာၾကမယ္ဆုိၿပီး စိတ္မနည္းတင္းထားရတာ။

ခရီးသြားေဖာ္ရၿပီဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားေတာ့ သေဘၤာဆိပ္မွာပဲ ဆုံၾကဖုိ႔ခ်ိန္းၿပီး အသီးသီး ႐ုံးကေန ျပန္ၾကေတာ့တယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ သေဘၤာဆိပ္မွာေစာင့္ရင္း နာရီ၀က္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာတ့ဲအထိ volunteer ကေရာက္မလာဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲကေတာ့ ငါလည္း ငါမကၽြမ္းက်င္တဲ့ေနရာမွာဆုံဖုိ႔ေျပာလိုက္ၾကတယ္။ လြဲၿပီထင္တယ္ဆုိၿပီးျဖစ္ေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာတယ္။ “အစ္မေရ ကၽြန္ေတာ္ လာေနၿပီေနာ္ လမ္းမွာေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ၁၀-မိနစ္ေလာက္ဆုိရင္ေရာက္ၿပီ”ဆုိတဲ့အသံၾကားမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ volunteer ေရာက္လာေတာ့ သေဘၤာနဲ႔ဒလကုိကူးခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ဖ်ာပုံကုိ သြားၾကဖုိ႔ ကားစီးမယ္လုပ္ေတာ့ သူကပဲကားဂိတ္ကုိ ဦးေဆာင္သြားတယ္။

ကားဆရာကုိ သူကေျပာတယ္ ‘ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလယ္ခုံပဲထိုင္မွာေနာ္’ဆုိေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲက သူကလည္း ဘာလို႔ အလယ္မွာထုိင္ခ်င္လည္းမသိဘူး။ ေဘးမွာထုိင္ရင္ ေဘးကုိေငးလုိ႔ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ volunteer ကုိ ေမးလိုက္မိတယ္။ ‘ဘာလုိ႔အလယ္ေနရာယူတာလဲ ေဘးကယူတာမဟုတ္ဘူး”ဆုိေတာ့ သူက ရီၿပီး “အစ္မကလည္း ေနာက္က ထိုင္ရတာ အဆင္မေျပပါဘူးဗ်။ ၃-နာရီေက်ာ္ေလာက္ကားစီးရမွာ အလယ္ကမွ အဆင္ေျပတာ”တဲ့။ အဲဒီေနာက္ ကားကုိျမင္မွ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာသိလာရတယ္။ ကားက စလြန္းကားေလး။ ေ႔႐ွခန္းမွာ ၁-ေယာက္တင္တယ္။ ေနာက္ခန္းမွာ ၃-ေယာက္တင္တယ္။ ကား ေနာက္ဖုံးထဲမွာလည္း လူတင္တယ္။ သူေျပာတဲ့ အလယ္ဆုိတာ ေနာက္ခန္းကုိေျပာတာဆုိတာ သိလုိ႔ ရီရေသးတယ္။

လမ္းမွာ တစ္လမ္းလုံး မုိးကအေတာ္သည္းသည္းရြာလိုက္ မုိးတိတ္လိုက္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ဖ်ာပုံေရာက္ေတာ့ ညေန ၇-နာရီေလာက္႐ွိၿပီ။ volunteer ေလးက က်ိဳက္လတ္ကုိ ဆက္သြားရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တည္းရမယ့္ေနရာကုိ သူလိုက္ပုိ႔ေပးမယ္ေျပာေပမယ့္ ဖ်ာပုံၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္လုိ႔ သူလည္းဟုိဘက္ဆက္သြားရမွာ တအားမိုးခ်ဳပ္ေနမွာစုိးလုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ တည္းခုိမယ့္ဆီသြားလိုက္ေတာ့တယ္။ တည္းမယ့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ခဏနားၿပီး ထမင္းဆိုင္ရွာထမင္းစား၊ ၿပီးေတာ့ အင္တာနက္ဆိုင္က ထမင္းဆိုင္ေဘးတြင္ရွိေနတာေတြ႕ေတာ့ အင္တာနက္၀င္သုံးေနလိုက္တယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ က်ဳိက္လတ္ကုိ သြားဖုိ႔အတြက္ ႐ုံးက၀န္ထမ္း ၂-ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ ၂-စီးနဲ႔ လာေခၚၾကတယ္။ သူတုိ႔ေရာက္လာေတာ့ life jacket ေတြရယ္၊ အသက္ကယ္ေဘာကြင္းရယ္ ပါလာတာေတြ႕ရေတာ့ ‘အဲဒါေတြက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ’ဆုိေတာ့ ဒီကေန က်ဳိက္လတ္၊ က်ဳိက္လတ္ကေန ရြာကုိသြားရမယ္။ အဲဒီရြာကေန ပဲ့ေထာင္နဲ႔ဆက္သြားရမွာ။ ဒီအတြက္ ထည့္လာတာဆုိေတာ့။ ကၽြန္မလည္း ‘ေၾသာ္’လုိ႔ တစ္လုံးတည္းပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။ မနက္ပိုင္းစထြက္လာေတာ့ ရာသီဥတုက မုိးေလးအုံ႔ေနေတာ့ သြားရတာ ေအးေဆးပဲ ေနလည္းမပူဘူး။ ကၽြန္မလည္း သိခ်င္တာေတြေမးလိုက္ ေဘးက႐ႈခင္းသစ္ေတြေငးလိုက္၊ ရုံး၀န္ထမ္းကလည္း ရွင္းျပလိုက္နဲ႔ တစ္လမ္းလုံးေအးေဆးပဲ။

ရြာကုိေရာက္ေတာ့ ပဲ့ေထာင္က အဆင္သင့္လာႀကိဳေပးေနတယ္။ အဲဒီကေန ရြာေလးတစ္ရြာကုိ ဆက္သြားၾကရတယ္။ ပဲ့ေထာင္လည္း တစ္ခါမွ မစီးဖူးေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳသစ္တစ္ခု ရလာတာေပါ့။ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းမႈေတာ့ျဖစ္သြားတယ္။ ေခ်ာင္း႐ုိးအတိုင္း ပဲ့ေထာင္စီးၿပီးသြားရတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းက တစ္မ်ဳိးဆန္းၾကယ္ေနတယ္။ အဲဒီရြာမွာ ကိစၥတစ္ခ်ဳိ႕ၿပီးလုိ႔ ေန႔တစ္၀က္အခ်ိန္ကုန္ၿပီးေတာ့ ျပန္လာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ရြာကုိ ဆက္သြားၾကတယ္။ ဆက္သြားတဲ့ရြာကေတာ့ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ပဲ။ ‘ရြာထိပ္ေရာက္လုိ႔ မုိးရြာထားရင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရမယ္အစ္မ။ အစ္မ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါ့မလား”ဆုိေတာ့ “ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ျဖစ္ပါတယ္”လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ့ ရြာထဲက လာႀကိဳေပးေနတယ္။ လမ္းေကာင္းတယ္ ဆုိင္ကယ္၀င္လုိ႔ရတယ္ အဲဒါ လာေျပာေပးတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေျခက်င္မေလွွ်ာက္လိုက္ရပဲ ရြာထဲကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီရြာမွာလည္း ကိစၥေတြၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ညေနပိုင္းမွာ ျပန္ဖုိ႔လုပ္ေတာ့ မုိးေတြတအားအုံ႔ၿပီး ေမွာင္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မုိးကာအကၤ ်ီေတြတစ္ခါတည္း၀တ္ၿပီး ဖ်ာပုံကုိ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

က်ဳိက္လတ္ကုိ မေရာက္ခင္မွာပဲ မုိးက သည္းသည္းမည္းမည္းကုိ ရြာခ်လိုက္တယ္။ အားလုံးလည္း စုိရႊဲကုန္ၾကေတာ့တယ္။ ၀န္ထမ္းေလးကေျပာတယ္ “အစ္မရယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလမ္းကုိ သြားေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ အခုလုိ တစ္ခါမွ မုိးမိတာ မႀကံဳေသးဘူး။ အစ္မ မုိးေခၚလာတာပဲျဖစ္မယ္”ဆုိေတာ့ “အင္း … ဟုတ္မယ္။ အစ္မသြားရာ မုိးလိုက္လုိ႔ရြာေနတာျဖစ္မယ္”လုိ႔ သူ႔ကုိ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ကၽြန္မ ရန္ကုန္ေရာက္စက မုိးေတာ္ေတာ္ရြာလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕က ကၽြန္မကုိစတယ္။ နင္မုိးေခၚလာတာျဖစ္မယ္တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ‘ဟုတ္မွာပါ ငါသြားရာမုိးလိုက္လုိ႔ရြာတာေနမွာေပါ့။ အားလုံးေအးခ်မ္းေအာင္ မုိးေတြကုိ သယ္လာေပးတာေလ’လုိ႔ ျပန္စမိတာကုိ သတိရလိုက္မိတယ္။

 ေနာက္ေတာ့ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဖ်ာပုံက၀န္ထမ္းနဲ႔ပဲ အလုပ္အေၾကာင္းသိခ်င္တာေတြနဲ႔ ေဒသအေၾကာင္း သိခ်င္တဲ့စကားေတြေျပာလာခဲ့ၾကတယ္။ ‘ဖ်ာပုံမွာ မႏၲေလးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရာက္ေနတာၾကားတယ္။ အဲဒီလိပ္စာကုိ သိလားလုိ႔ေမးမိေတာ့’ အဲဒီ၀န္ထမ္းကပဲ ‘လူကုိေတာ့မသိဘူးအစ္မ၊ အဲဒီေနရာကုိေတာ့သိတယ္။ အစ္မတည္းတဲ့ေနာက္တစ္လမ္းမွာပဲ လိုက္ပုိ႔ေပးမယ္’ ဆုိတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း႐ွိရာကုိ ခ်ီတက္သြားမိတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက မရွိပါဘူး။ မႏၲေလးျပန္သြားပါၿပီ ဆုိေတာ့ တည္းခုိတဲ့ေနရာကုိပဲ ျပန္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဖ်ာပုံက ၀န္ထမ္းေတြက ကၽြန္မကုိ တည္းခုိတဲ့ေနရာဆီပုိ႔ေပးၿပီး သူတုိ႔လည္း ျပန္သြားၾကေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း အခန္းျပန္ေရာက္ၿပီးေတာ့ ခဏ စာထိုင္ဖတ္၊ ၿပီးေတာ့ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားရင္း စာေရးခ်င္လာတာနဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ေရးလိုက္တယ္။