မိဘေမတၱာရေအာင္ယူပါ

ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမေမဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရ ေခၚဆိုခြင့္ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တာ ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မသိတက္၊ နားလည္စအရြယ္မွာ ေမေမတိြဳက္ဖိြဳက္ျဖစ္လို႔ ေဆးရံုတက္ရပါတယ္။ ေမေမ့မွာ ႏွလံုးေရာဂါေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးေရာဂါအတြက္ေၾကာင့္ ေမေမေဆးရံုမတက္ခဲ့ရပါဘူး။ တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ့ က်ဴရွင္လာႀကိဳေနက် ကၽြန္မရဲ႕ မမအငယ္ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္ထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဘာလို႔ေနာက္က်တာလဲဆိုေတာ့ ေမေမေဆးရံုတင္လိုက္ရလို႔တဲ့။ ကၽြန္မက်ဴရွင္ထြက္လာတုန္းကမွ အေကာင္းႀကီးကို ခဏေလးအတြင္းမွာ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မက ကေလးဆိုေတာ့ ေဆးရံုမလိုက္သြားရပါဘူး။ အိမ္မွာဘဲ ေနခဲ့ရတာေပါ့။

ကၽြန္မတို႔ပါပါ ေဆးရံုက ျပန္လာမွ ကၽြန္မေမေမ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ ေမေမက အသည္းေျခာက္တာတဲ့။ လူႀကီးေတြ ေျပျပလို႔ အသည္းေျခာက္တယ္ဆိုတာ အရက္ေသာက္လို႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ အရက္မေသာက္တဲ့ ကၽြန္မေမေမ ဘာေၾကာင့္မ်ား အသည္းေျခာက္ရလဲဆိုတာ ကၽြန္မမေတြးတက္ခဲ့ပါဘူး။ ေမေမက်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ဘဲ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ကၽြန္မတို႔အိမ္က မနက္မိုးလင္းရင္ အလုပ္သြားတဲ့လူကသြား၊ ေက်ာင္းသြားတဲ့သူ သြားနဲ႔ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့တက္တဲ့ ေမေမ့ကို စိတ္မခ်တာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အဖိုး(ေမေမ့ရဲ႕ ပါပါ)အိမ္မွာ အၿမဲပို႔ထားခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ကၽြန္မေမေမ့အနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ကပ္ခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြက်မွဘဲ ေမေမ့နားကပ္ၿပီး ဂ်ီက်ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ေမေမက ေဆးရံုတက္လုိက္ ၊ ဆင္းလာလိုက္၊ ေနေကာင္းသြားလိုက္နဲ႔ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္မ (၇)တန္းေျဖထားတဲ့ ၂၀၀၂ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ့၊ ေမေမ့ကို ကၽြန္မတို႔အဖိုးအိမ္ကေန ေဆးရံုထပ္တင္လိုက္ရတယ္။ ေမေမက ေဆးရံုကို တက္လိုက္၊ ဆင္းလုိက္ လုပ္ေနရေတာ့ ေမေမေဆးရံုတက္ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အရမ္းႀကီးထူးဆန္းလို႔ မေနေတာ့ပါဘူး။ ေဆးရံုေပၚမွာ ရက္အနည္းငယ္ ေနလိုက္ရင္ ျပန္္ေကာင္းသြားတာကိုး။
ကၽြန္မကေတာ့ ကေလးဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေဆးရံုေပၚက ေမေမ့ဆီကို ေန႔တိုင္းမေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ ဧၿပီလ(၂၇)ရက္ေန႔ ညေနေစာင္းမွာ ကၽြန္မ ေမေမ့ဆီကို တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မေရာက္ေတာ့ ေမေမအိပ္ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ ကၽြန္မေမေမနဲ႔ စကားမေျပာခဲ့လုိက္ရပါဘူး။ ေနာက္ရက္ (၂၈)ရက္ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္မေမေမ့ဆီ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ပါပါျပန္လာေတာ့ ေမေမေတာ္ေတာ္သက္သာသြားၿပီၤဆိုလို႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ ၀မ္းသာရပါတယ္။

ေမေမ့ကို ေဆးရံုမွာ ကၽြန္မ မမႀကီးရယ္၊ ေမေမ့တူမ(ကၽြန္မတို႔ အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္)ရယ္ ေစာင့္အိပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမေမသက္သာသြားၿပီဆိုလို႔ ၀မ္းသာၿပီး အိပ္လုိက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ဘဲ။ (၂၉)ရက္၊ တနလၤာေန႔ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းႀကီးမွာ အိမ္ေရွ႕ကေန ကၽြန္မတို႔ ပါပါကို ေခၚတဲ့အသံၾကားလို႔ ထြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆးရံုနားမွာေနတဲ့ ပါပါတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြက ေဆးရုံလိုက္ခဲ့ဖို႔လာေခၚပါတယ္။ တကယ္ဆို ေမေမသက္သာသြားၿပီလို႔ ပါပါေျပာခဲ့တာကို ဘာလို႔ ကၽြန္မတို႔ ေဆးရံုကို အေရးတႀကီးလိုက္ရတာလဲေနာ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မအိမ္မွာ မေနခဲ့ရပါဘူး။ ေဆးရံုလိုက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေဆးရံုအ၀င္၀လည္း ေရာက္ေရာ မ်က္ရည္ေတြရြဲေနတဲ့ ကၽြန္မ မမႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္ခုခုကုိ သေဘာေပါက္လိုက္သလိုပါဘဲ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုျဖစ္ဘဲ ေဆးရံုေပၚထိ တက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခန္း၀လည္း ေရာက္ေရာ ေမေမ့ ကုတင္ေဘးမွာ ၀တ္ျဖဴစေတြ ကာထားတာကို ျမင္လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြကို ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေျပာေတာ့ ေမေမက သက္သာၿပီဆိုၿပီး ဘာလို႔ ကၽြန္မတို႔ေတြကို ထားခဲ့ရတာလဲေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ ညီမသံုးေယာက္လံုး မ်က္ရည္မထိန္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မႀကီးျပင္းခဲ့သမွ် တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မတို႔ပါပါ မ်က္ရည္က်တာကို ေမေမဆံုးတုန္းက တစ္ခါဘဲေတြ႔ဖူးပါတယ္။

ကၽြန္မကို ကၽြန္မေမေမက ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ေမတၱာအျပည့္ေပးခဲ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မငယ္ေသးေတာ့ ေမေမ့ေမတၱာကို အျပည့္အ၀မခံစားတက္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မနည္းနည္းေလး နားလည္စျပဳတဲ့အခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္မေမေမက(က်န္းမာေရးေၾကာင့္) ကၽြန္မနဲ႔ တူတူမရွိေနႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မထင္ထားတာ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ေမေမ့ေဘးမွာ အၿမဲေနရမွာဘဲလို႔။ ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး ေမေမက ကၽြန္မတို႔ကို အေစာႀကီး ထားခဲ့တယ္။ ေမေမသာ ကၽြန္မကို ထားခဲ့မယ္ဆိုတာသာ ႀကိဳသိခဲ့ရင္ ကၽြန္မေမေမ့နားမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ေနခဲ့မွာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မေဆးရံုေရာက္တဲ့ရက္က ကၽြန္မေမေမ့ကို ႏႈိးၿပီး စကားေတြေျပာခဲ့မွာေပါ့။ ခုေတာ့ ကၽြန္မေမေမ့ကို ဘာမွေတာင္ ေျပာခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ေတြးၾကည့္ေလ ရင္နာမိေလပါဘဲ။

အလႅာဟ့္အလိုေတာ္နဲ႔ ေမေမက ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ပါပါရယ္၊ ကၽြန္မကို အေမလုိေရာ အမတစ္ေယာက္လိုေရာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ့္ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ ကၽြန္မမမအႀကီးရယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔ သြားအတူ လာအတူ တပူးတြဲတြဲရွိခဲ့တဲ့ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ ကၽြန္မ မမအငယ္ရယ္ကို ကၽြန္မနားမွာ ထားေပးခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မေမေမဆံုးတဲ့အခ်ိန္က ငိုခဲ့တယ္၊ မ်က္ရည္ေတြအမ်ားႀကီးက်ခဲ့တယ္။ အရမ္းလည္း ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ အဲ့အခ်ိန္ကေလာက္ မ်က္ရည္မက်ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုခံစားရတာက အဲ့အခ်ိန္က ခံစားရတာထက္ကိုပိုပါတယ္။ ခုဆို ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ သားအမိေတြကို ျမင္တိုင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ေဖာ္မျပတက္တဲ့ ေ၀ဒနာတစ္မ်ိဳး အၿမဲခံစားရပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ခု ကၽြန္မပါပါနဲ႔ ကၽြန္မ မမႏွစ္ေယာက္ကို သက္ရွိထင္ရွားရွိေနစဥ္မွာ ကၽြန္မဆီက ေမတၱာေတြလည္း ေပးမယ္၊ သူတို႔ဆီက ေမတၱာေတြလည္း ကၽြန္မအမ်ားႀကီးရေအာင္ ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မိတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေတြလည္း ကုိယ့္မိဘေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနစဥ္မွာ မိဘေမတၱာကို ရေအာင္ယူပါ။ ကိုယ့္ဆီကေနလည္း ေပးပါ။ အခ်ိန္ေတြ ေႏွာင္းသြားမွဆို ကၽြန္မတို႔ ဘာမွ တက္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မရင္နဲ႔ ရင္းၿပီးရထားတဲ့ အသိတစ္ခုနဲ႔ အႀကံေပးပါရေစ။

post by - ၾကယ္စင္ခ်ဳိ (http://www.mmsy.org/profiles/blogs/2609488:BlogPost:350698)