"လိမ့္ေနတဲ့ေက်ာက္တုံး ေရညွိမတင္"ဆုိတဲ့ စကားေလးက တအားမွန္တာပဲ။ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထဲက တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း အပတ္စဥ္ေဆြးေႏြး၀ိုင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီရက္ပိုင္းေတြကေတာ့ အလုပ္မ်ားလုိ႔မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ ေအာက္တုိဘာလကတည္းက ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြတအားညစ္ခဲ့ေတာ့ အျပင္မွာတအားခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အားလုံးနဲ႔ ေ၀းေအာင္ ေရွာင္ေနခဲ့တယ္။ အဲလုိ ေ၀းေအာင္ေနခဲ့တာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပုိမုိအထီးက်န္ျဖစ္ေစၿပီး ပုိမုိၿပီးစိတ္ညစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲတမ္း ေနာက္ေျပာင္ၿပီးေပ်ာ္ေအာင္ေနခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ၾကာင့္ စိတ္ညစ္တာတစ္ခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါတယ္။ တျခားသူေတြကုိ အားေပးရင္းနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အားျဖစ္ေစမယ့္ စာေတြပဲမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး blog ေတြတင္ျဖစ္တယ္။
ကုိယ္တိုင္စာေရးဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ စဥ္းစားလိုက္ မေရးျဖစ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ကုိယ္တိုင္ေရးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္္လိုက္တယ္။ ၂၀၀၉-စက္တင္ဘာကေန ၂၀၁၀- ဇန္န၀ါရီလဆန္းအထိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ ဟုိးေအာက္ဆုံးထိေရာက္လုနီးနဲ႔ ရပ္တန္႔ေနခဲ့တာ ၅-လနီးပါး ၾကာသြားခဲ့တယ္။ အဲလုိရပ္တန္႔သြားခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ခုခုကုိ စဥ္းစားဖုိ႔ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ေႏွာင့္ေႏွးသြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အခုစဥ္းစားမိလာတာက ဘယ္ေတာ့မွရပ္တန္႔မေနပဲ အၿမဲတမ္းတက္ၾကြလန္းဆန္းေနဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတာကုိ အေလးအနက္ စဥ္းစားမိလာတယ္။
ကုိယ္တိုင္စာေရးဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ စဥ္းစားလိုက္ မေရးျဖစ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ကုိယ္တိုင္ေရးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္္လိုက္တယ္။ ၂၀၀၉-စက္တင္ဘာကေန ၂၀၁၀- ဇန္န၀ါရီလဆန္းအထိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ ဟုိးေအာက္ဆုံးထိေရာက္လုနီးနဲ႔ ရပ္တန္႔ေနခဲ့တာ ၅-လနီးပါး ၾကာသြားခဲ့တယ္။ အဲလုိရပ္တန္႔သြားခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ခုခုကုိ စဥ္းစားဖုိ႔ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ေႏွာင့္ေႏွးသြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အခုစဥ္းစားမိလာတာက ဘယ္ေတာ့မွရပ္တန္႔မေနပဲ အၿမဲတမ္းတက္ၾကြလန္းဆန္းေနဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတာကုိ အေလးအနက္ စဥ္းစားမိလာတယ္။