ဒီေန႔မနက္အေစာႀကီး ခရီးတစ္ခုသြားလိုက္ရတယ္။ ရန္ကုန္ဘက္ ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းကေန ဒလဆိပ္ကမ္းဘက္ကုိ သေဘၤာနဲ႔ကူးလိုက္တယ္။ ဒလဆိပ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ကားနဲ႔ဖ်ာပုံကုိ ခရီးဆက္လိုက္တယ္။ ဖ်ာပုံကုိေရာက္ေတာ့ လာႀကိဳမယ့္သူက မေရာက္ေသးဘူး။ ပုံမွန္ ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ထက္ အလြန္ကုိေစာၿပီးေရာက္သြားတယ္။ ကားဆရာေတြ ကားေမာင္းပုံမ်ား လြန္တယ္။ (အသက္ကုိ ဖက္နဲ႔ထုတ္ထားရတယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႕ႀကံဳလိုက္ရမွ ေသခ်ာနားလည္လာသလုိပဲ။)
မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အိမ္ကထြက္လာလိုက္ေတာ့ ဗိုက္ကလည္း ဆႏၵျပေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အနီးဆုံး လၻက္ရည္ဆုိင္ကုိ၀င္ၿပီး လႅက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔မုန္႔စားရင္း လာႀကိဳမယ့္၀န္ထမ္းကုိဖုန္းဆက္လိုက္ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူတုိ႔ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သြားစရာရွိတဲ့ေနရာဆက္သြားလိုက္တယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဖ်ာပုံကေနျပန္လာခဲ့တယ္။ ျပန္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး မုိးကရြာလာလိုက္(ကားမွန္က ပိတ္မရေတာ့ လူကုိရြဲလိုက္) မုိးတိတ္လိုက္(ေလနဲ႔ စုိေနတာေတြ ေျခာက္သြားလိုက္)၊ ေနပူလိုက္(လူကုိ အကင္လုပ္သလုိခံစားရလိုက္)နဲ႔ လကမၻာေပၚကုိေရာက္မ်ားသြားသလားလုိ႔ထင္လိုက္မိတယ္။
ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ လကမၻာေပၚေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဇေကာထဲ ဇီးျဖဴသီးထည့္လွိမ့္သလုိပဲျဖစ္မယ္လုိ႔ေတြးမိျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဒလဆိပ္ကမ္းကုိျပန္ေရာက္လာတယ္။ လဒကေန ရန္ကုန္ဘက္ကုိျပန္ကူးဖုိ႔ သေဘၤာေပၚေလွ်ာက္လာရင္း ဟုိးတစ္ခါ ဖ်ာပုံကျပန္လာတုန္းက သေဘၤာေပၚမွာ ပစၥည္းေတြလိုက္သယ္ေပးဖူးတဲ့ကေလးေလးကုိမ်ားေတြ႕မလားလုိ႔ လိုက္ၾကည့္မိေသးတယ္။ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ မထိုင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ သေဘၤာလက္ရမ္းေဘာင္နားကပ္ရပ္ၿပီး ဒလဘက္ကမ္းေငးလိုက္ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းေငးလိုက္ ျမစ္လယ္ကေန ႏွစ္ဘက္လုံးကုိေငးလိုက္ လုပ္ရင္း စိတ္ကူးထဲမွာ အေတြးစာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားတယ္။ (လက္က ခ်ေရးဖုိ႔ေတာ့ စာေခ်ာျပန္စီရဦးမယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရးျဖစ္ဖုိ႔မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။)
ရန္ကုန္ဘက္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တကၠစီနဲ႔ျပန္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေပ်ာက္သြားၿပီး မုိးရြာထားတဲ့လမ္းမေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ ခါတုိင္းဆုိခရီးသြားရင္ အိတ္မ်ဳိးစုံနဲ႔ဆုိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ကလည္းမလြယ္ဘူးေလ ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးတည္းဆုိေတာ့ ေအးေဆးလမ္းေလွ်ာက္လု႔ိျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆိပ္ကမ္းကေန အိမ္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းဟုိေငးဒီေငး ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္ဖူးတာ ဒီေန႔ဟာ ပထမဆုံးေန႔တစ္ေန႔ပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဗိုက္ကလည္းဆာလာျပန္တယ္ (ဗိုက္ထဲမွာ မနက္က လၻက္ရည္ဆုိင္မွာ၀ါးတီးဖြင့္ထားတာပဲရွိတယ္။)
သူငယ္ခ်င္းညီမေလးကုိဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။ သူကလည္း ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ သူဖုန္းမကိုင္တာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းစဥ္းစားလာတယ္။ ဗိုက္ကလည္းဆာေနၿပီဆုိေတာ့ဘာစားရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ (မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အိမ္ကထြက္ခဲ့တာဆုိေတာ့ အိမ္မွာ ဘာမွမခ်က္ထားခဲ့ဘူးေလ။) စဥ္းစားေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းညီမေလးရဲ႕ ဖုန္းသံကျပန္၀င္လာတယ္။ သူလာခဲ့မယ္ အိမ္ကပဲေစာင့္ေနပါဆုိတာနဲ႔ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ဒီစာေလးကုိေရးေနလိုက္ျဖစ္တယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မဘ၀မွာ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ေန႔မ်ားစြာထဲက ေန႔ေလးတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အမွတ္ရလိုက္တာပါ။
မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အိမ္ကထြက္လာလိုက္ေတာ့ ဗိုက္ကလည္း ဆႏၵျပေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အနီးဆုံး လၻက္ရည္ဆုိင္ကုိ၀င္ၿပီး လႅက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔မုန္႔စားရင္း လာႀကိဳမယ့္၀န္ထမ္းကုိဖုန္းဆက္လိုက္ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူတုိ႔ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သြားစရာရွိတဲ့ေနရာဆက္သြားလိုက္တယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဖ်ာပုံကေနျပန္လာခဲ့တယ္။ ျပန္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး မုိးကရြာလာလိုက္(ကားမွန္က ပိတ္မရေတာ့ လူကုိရြဲလိုက္) မုိးတိတ္လိုက္(ေလနဲ႔ စုိေနတာေတြ ေျခာက္သြားလိုက္)၊ ေနပူလိုက္(လူကုိ အကင္လုပ္သလုိခံစားရလိုက္)နဲ႔ လကမၻာေပၚကုိေရာက္မ်ားသြားသလားလုိ႔ထင္လိုက္မိတယ္။
ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ လကမၻာေပၚေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဇေကာထဲ ဇီးျဖဴသီးထည့္လွိမ့္သလုိပဲျဖစ္မယ္လုိ႔ေတြးမိျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဒလဆိပ္ကမ္းကုိျပန္ေရာက္လာတယ္။ လဒကေန ရန္ကုန္ဘက္ကုိျပန္ကူးဖုိ႔ သေဘၤာေပၚေလွ်ာက္လာရင္း ဟုိးတစ္ခါ ဖ်ာပုံကျပန္လာတုန္းက သေဘၤာေပၚမွာ ပစၥည္းေတြလိုက္သယ္ေပးဖူးတဲ့ကေလးေလးကုိမ်ားေတြ႕မလားလုိ႔ လိုက္ၾကည့္မိေသးတယ္။ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ မထိုင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ သေဘၤာလက္ရမ္းေဘာင္နားကပ္ရပ္ၿပီး ဒလဘက္ကမ္းေငးလိုက္ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းေငးလိုက္ ျမစ္လယ္ကေန ႏွစ္ဘက္လုံးကုိေငးလိုက္ လုပ္ရင္း စိတ္ကူးထဲမွာ အေတြးစာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားတယ္။ (လက္က ခ်ေရးဖုိ႔ေတာ့ စာေခ်ာျပန္စီရဦးမယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရးျဖစ္ဖုိ႔မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။)
ရန္ကုန္ဘက္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တကၠစီနဲ႔ျပန္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေပ်ာက္သြားၿပီး မုိးရြာထားတဲ့လမ္းမေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ ခါတုိင္းဆုိခရီးသြားရင္ အိတ္မ်ဳိးစုံနဲ႔ဆုိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ကလည္းမလြယ္ဘူးေလ ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးတည္းဆုိေတာ့ ေအးေဆးလမ္းေလွ်ာက္လု႔ိျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆိပ္ကမ္းကေန အိမ္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းဟုိေငးဒီေငး ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္ဖူးတာ ဒီေန႔ဟာ ပထမဆုံးေန႔တစ္ေန႔ပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဗိုက္ကလည္းဆာလာျပန္တယ္ (ဗိုက္ထဲမွာ မနက္က လၻက္ရည္ဆုိင္မွာ၀ါးတီးဖြင့္ထားတာပဲရွိတယ္။)
သူငယ္ခ်င္းညီမေလးကုိဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။ သူကလည္း ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ သူဖုန္းမကိုင္တာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းစဥ္းစားလာတယ္။ ဗိုက္ကလည္းဆာေနၿပီဆုိေတာ့ဘာစားရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ (မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အိမ္ကထြက္ခဲ့တာဆုိေတာ့ အိမ္မွာ ဘာမွမခ်က္ထားခဲ့ဘူးေလ။) စဥ္းစားေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းညီမေလးရဲ႕ ဖုန္းသံကျပန္၀င္လာတယ္။ သူလာခဲ့မယ္ အိမ္ကပဲေစာင့္ေနပါဆုိတာနဲ႔ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ဒီစာေလးကုိေရးေနလိုက္ျဖစ္တယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မဘ၀မွာ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ေန႔မ်ားစြာထဲက ေန႔ေလးတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အမွတ္ရလိုက္တာပါ။
No comments:
Post a Comment