ၾကည္ႏူးခဲ့ရျပန္တာ တခဏမွာ

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ (၁၃.၁၁.၂၀၁၁ - တနဂၤေႏြေန႔)

မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းပန္း၀န္းက်င္ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈမရွိဂရုစိုက္ျခင္းမခံရတဲ့ကေလးေတြထက္ မိသားစုနဲ႔အတူ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ကေလး၊ ေႏြးေထြးမႈရတဲ့၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ကေလး၊  အေလးေပးဂ႐ုစိုက္မႈရွိတ့ဲ၀န္းက်င္မွာႀကီးျပင္းလာရတဲ့ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားေတြဟာေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးည့ံၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံးအတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည့္အ၀ရွိတဲ့ကေလးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ မိသားစုနဲ႔ေ၀းကြာခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြကုိ ပုိၿပီးဂ႐ုစိုက္အေလးထားေပးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္က စတင္ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ အစီအစဥ္ေလးအျဖစ္ သာေကတေက်ာင္းေလးမွာ NFE (Non Formal Education) သင္ၾကားမႈေလးကအစျပဳခဲၾ့ကတယ္။ ရမသြာန္လမွာ စာသင္ၾကားမႈ ခဏရပ္နားခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ ကုိသက္ကုိရဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ေပးမႈနဲ႔ IYCAP ကေပးတဲ့သင္တန္းေလးကုိ MMSY မိသားစု၀င္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတုိ႔အစ္မႀကီး မမီဇာန္က တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ မမီဇာန္က သင္တန္းတက္ေရာက္ၿပီးတဲ့အခါမွာ IYCAP က သင္တန္းမွာအတူတက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းမ်ားနဲ႔လက္တြဲၿပီး ကေလးေတြကုိ Life skills ပုံစံေလးကုိ တစ္ပတ္ (၃)ရက္နဲ႔ ၂-လတာ သင္ၾကားေပးတဲ့ Program ေလး လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ သင္ၾကားမႈမွာ အဓိက ဦးေဆာင္ေပးေနတာက အစ္မမီဇာန္ပါ။ (ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး အခ်ိန္မ်ားစြာေပးဆပ္ေနတဲ့ အစ္မမီဇာန္ကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။)

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ (အပိုင္း-၃)

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ ..... (ျမစ္ႀကီးနား) (အပိုင္း-၃)

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔စီးလာတဲ့ကားေလးက ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကုိ ဆိုက္ေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနား ကားကြင္းေရာက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ မႏၱေလးသြားမယ့္ကားကုိ စုံစမ္းၿပီး ကားလက္မွတ္၀ယ္ဖုိ႔ေျပးတာေပါ့။

ကားဂိတ္လည္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္မွာ ငုိအားထက္ ရီအားသန္ရမလား ရီအားထက္ ငုိအားသန္ရမလား ႀကံဳေတြ႕ရေတာ့တာပဲေလ။ မႏၱေလးျပန္မယ့္ကားအတြက္ လက္မွတ္ေတြကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားေတြက ဗန္းေမာ္လမ္းကေန သြားတာတဲ့ေလ။ ျမစ္ႀကီးနားကေန ဗန္းေမာ္ကုိသြား ဗန္းေမာ္ကမွ မႏၱေလးကုိ သြားတာတဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ေသၿပီ … ရုံးကုိေတာ့ ကုိယ္ေတြပဲ ဒီလမ္းခရီးကုိ ကၽြမ္းက်င္သလုိနဲ႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ျမစ္ႀကီးနားလမ္းက ပတ္ျပန္မယ္ေျပာလိုက္ၿပီ။ အခု ျမစ္ႀကီးနား ေရာက္ၿပီးမွ ဗန္းေမာ္လမ္းက ျပန္ရင္လည္း ေအာ္ခံထိေတာ့မယ္၊ ရထားနဲ႔ပဲ ျပန္ၾကစုိ႔လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး တည္းမယ့္ဟုိတယ္ (ဗန္းေမာ္က တိေမြးကုဆရာ၀န္မေလးက Booking လုပ္ေပးထားလုိ႔ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့။)ကုိ အေရာက္သြားၾကတယ္။

ဟုိတယ္လည္းေရာက္ေတာ့ Reception က အန္တီႀကီးက ဖုန္းေျပာေနသံၾကားရတယ္၊ မီးကၿငိမ္းသြားၿပီလား၊ ဟုတ္လား ဆိုင္ခန္းေတြ အကုန္ကုန္ၿပီေပါ့ ဘာညာဆုိေတာ့၊ စူးစမ္းတတ္တဲ့ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္လည္း အန္တီ ဘယ္မွာ မီးေလာင္တာလဲဆုိေတာ့ မႏၱေလးမွာေလတဲ့။ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းထဲမွာထိန္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္မွာေလာင္တာလဲဆုိေတာ့ ရတနာပုံေစ်းႀကီးေလ မီးေလာင္ေနတာ မနက္ ၈-နာရီေလာက္ကတည္းက အခုထိ မီးမၿငိမ္းေသးဘူး၊ ဆုိင္ခန္းေတြလည္း ကုန္ၿပီတဲ့ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း အိမ္ေတြကုိ အေျပးအလႊား ဖုန္းေတြဆက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ လူက စိတ္ေမာေနတာ နည္းနည္းေလွ်ာ့သြားတယ္။

ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြထားၿပီး ရထားလက္မွတ္အတြက္ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္အန္တီႀကီးကုိ ေမးျမန္းၿပီး ျမစ္ႀကီးနားဘူတာရုံဘက္ ထြက္လာလိုက္တယ္။ ဘူတာရုံေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္က မေရာင္းေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ ေန႔လည္ ရထားရွိတယ္၊ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး လက္မွတ္တန္းစီ၀ယ္ရမယ္။ တကယ္လုိ႔ လက္မွတ္မရရင္ ေနာက္တစ္ရက္ဆက္ၿပီး ျမစ္ႀကီးနားမွာ ေနဖုိ႔ပဲ စီစဥ္ရေတာ့မယ္။ အခုေတာ့ လက္မွတ္ရုံေတြလည္း ပိတ္ထားၿပီဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ ဟုိတယ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဟုိတယ္ေရာက္တာနဲ႔ ငါတုိ႔ဟာ  ျမစ္ႀကီးနားလည္း ေရာက္ေနၿပီဆုိေတာ့ မထူးဘူး ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ျမစ္ဆုံကုိ သြားၾကရေအာင္ …. ေျပာလိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ႏွစ္ခြန္းမေျပာရဘူး။ very good ! တဲ့ေလ။ ဟုိတယ္မွာ ခဏနားေနရင္းနဲ႔ ျမစ္ႀကီးနားမွာရွိတဲ့ ကၽြန္မ ဆရာႏွစ္ေယာက္ကုိ သတိရလိုက္တယ္။  Interfaith Workshop တက္စဥ္က Lead လုပ္ၾကတဲ့ ဆရာေတြေပါ့။ ဆရာေတြကုိ ဆရာလုိ႔ေခၚေပမယ့္ ကၽြန္မနဲ႔က ေမာင္ႏွမလုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးခ့ဲၾကတာ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တယ္။ မရွိၾကဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မွာထားခဲ့လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ Rectption က ေျပာတယ္ ကၽြန္မနာမည္နဲ႔ ဖုန္းလာတယ္ဆုိတာနဲ႔ ဖုန္းသြားကိုင္ေတာ့ ခုနက ဆရာက ဖုန္းျပန္ဆက္တာျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာကလည္း ၀မ္းသာအားရပါပဲ ႀကိဳဆုိပါတယ္၊ လာမယ္ဆုိလည္း ႀကိဳေျပာေပါ့ သူတုိ႔စီစဥ္ေပးမွာေပါ့တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း အစီအစဥ္မရွိပဲလာျဖစ္တာေၾကာင့္ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းမၾကားျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာက အခု ညေနစာစားၿပီးၾကၿပီလား သူလာေခၚမယ္ဆုိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေစာင္ေ့နလိုက္တယ္။

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ (အပိုင္း-၂)

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ (အပိုင္း-၂)

ကၽြန္မတုိ႔လည္း ပစၥည္းေတြကုိ ကားနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ဗန္းေမာ္ကေန မံစီကုိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ထိုင္ရင္ လမ္းမွာျမင္ရတဲ့ ရႈခင္းေတြကုိ ေငးလိုက္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ဆရာ၀န္ေလးကုိ ကၽြန္မသိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ဗန္းေမာ္နဲ႔ မံစီတေလွ်ာက္ေဒသအေၾကာင္းအရာေတြကုိ သိခ်င္တာအကုန္ေမးတာပဲ။ ဆရာ၀န္ေလးက ေဒသခံလည္းျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္မေမးသမွ်ကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေပးတယ္။ ဒီလုိ စကားေတြေျပာေငးလာရင္းနဲ႔ပဲ မံစီၿမိဳ႕ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေလးကုိ ကၽြန္မလွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ 

အဲဒီဆရာ၀န္ေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိေမြးကုဆရာ၀န္ေလးကပဲ ‘ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တိေမြးကုရုံးကုိ အရင္သြားလိုက္ၾကမယ္။ ဟုိမွာ ေတြ႕ရမယ့္လူႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္လိုက္ၾကမယ္ေလ။ ၿပီးမွ ဆရာမတုိ႔ တည္းရမယ့္ေနရာလိုက္ပုိ႔မယ္၊ ဆရာမတုိ႔ အိတ္ေတြနဲ႔ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး’ ဆုိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔လည္း စီစဥ္စရာရွိတာေတြ စီစဥ္၊ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ တည္းရမယ့္ ေနရာကုိျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေဘး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေလးက ဆုိင္ကယ္ကုိရပ္လိုက္ၿပီး အိမ္ေ႔ရွမွာရွိေနတဲ့ အဖုိးတစ္ေယာက္နဲ႔စကားလွမ္းေျပာေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း ဆုိင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။ ဆရာမ ကားကေရာက္မလာေသးဘူး ခဏေစာင့္ရဦးမယ္ဆုိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း ရပါတယ္ ေစာင့္ၾကတာေပါ့။ ဒီေ႔ရွကပဲ ေစာင့္ၾကရမယ္မဟုတ္လားဆုိေတာ့။ အထဲကပဲ ေစာင့္လိုက္ပါ ဆရာမတုိ႔ နားလိုက္ေပါ့ ကားက ဒီေ႔ရွမွာ ရပ္ေပးလိမ့္မယ္ဆုိတာနဲ႔ ဒါဆုိ ကၽြန္မတုိ႔တည္းရမွာက ဘယ္ေနရာမွာလဲ ဆုိေတာ့ ဒီမွာပဲေလ ဆရာမ၊ ဒါ ဆရာမတုိ႔ တည္းရမယ့္ တည္းခုိခန္းပဲေလတဲ့။ 

အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မလည္း ေၾသာ္ ဟုတ္လား၊ မသိပါဘူး ကၽြန္မက ဆရာတုိ႔အသိမုိ႔လုိ႔ ခဏရပ္စကားေျပာတယ္ ထင္ေနတာ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔က ရီရင္း ဟုတ္တယ္ ဆရာမေရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မံစီမွာက ဒီတည္းခုိခန္းတစ္ခုပဲရွိတာ။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ဒီတည္းခုိခန္းက မီးေလာင္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုလုိ ပုံစံေလးပဲ ျပန္လုပ္ထားႏိုင္ေသးတာတဲ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ေၾသာ္ - ရပါတယ္။ ကၽြန္မက ဆက္သြားရဦးမယ္ထင္လုိ႔ပါ၊ ရတယ္ဆုိၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လိုက္တယ္။ အိမ္ေလးက သြပ္မုိးထရံကာ ေျမစိုက္တစ္ထပ္အိမ္ေလးမွာ။ ကၽြန္မ အိမ္ထဲ၀င္လုိက္တာနဲ႔ အခုနက အိမ္ေ႔ရွမွာထိုင္ေနတဲ့အဖုိးက ေသာ့ေလးလာေပးတယ္။ ဒါက သမီးတုိ႔ေနရမယ့္

အခန္းေသာ့တဲ့။