ကေလးေလး

ကေလးေလးအေဖရယ္၊ သူ႔အေဖရဲ႕ေမာင္ႏွမေတြရယ္က ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႔က ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာေတြလုိ ခင္မင္လာခ့ဲတာ။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္မွာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစု အဲဒီရပ္ကြက္ကုိ စေျပာင္းခါစက ကၽြန္မက (၇)တန္းေက်ာင္းသူ အိမ္ေ႔ရွအိမ္ကုိလည္း အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့မိသားစု (ကေလးေလးအေဖအေမရယ္၊ ေမာင္ႏွမ ၄-ေယာက္ရယ္)ရွိတယ္။

အဲဒီအိမ္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ဟာ ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္ မိသားစုလုိျဖစ္သြားၾကတယ္။ အိမ္ေ႔ရွအိမ္က ေမာင္ႏွမ ၄-ေယာက္မွာ အႀကီးဆုံးအစ္ကုိက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူတုိ႔မွာသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အဲဒီသမီးေလးကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ခဏခဏအိမ္ကုိေခၚေခၚလာတယ္။ သမီးေလးရဲ႕ ဦးေလးနဲ႔အေဒၚႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမနဲ႔ အတူတူ ကစားေဖာ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ၀ိုင္းစုၿပီး ဒုိးဇက္၊ မုိႏုိပုိလီ စတဲ့ကစားနည္းမ်ဳိးစုံကစား၊ ကစားရင္း ညစ္က် ျငင္းက်နဲ႔ေပါ့။

လသာတဲ့ညေတြဆုိလည္း အိမ္ေ႔ရွလမ္းေပၚထြက္ၿပီး ေဘာလုံးထု၊ ထုတ္စည္းတုိးတမ္းကစားၾကတယ္။ သူတုိ႔ညီအစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ညီအစ္မေတြ အိမ္နားကေခ်ာင္းထဲသြားၿပီး ငါးမွ်ားတာတုိ႔ ငါးဖမ္းတာတုိ႔လည္း လုပ္ဖူးၾကတယ္။ ကေလးေလးရဲ႕ အေဒၚအငယ္ဆုံးက အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္စတက္ေနၿပီ။ သူကပဲ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြရယ္၊ အိမ္နား၀န္းက်င္က ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးညေနပိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ စာသင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြကလည္း အတန္းစုံပဲေလ။ တတိယတန္းကေန ကၽြန္မအဆုံး ၈-တန္းအထိကုိ ေစတနာထက္သန္စြာနဲ႔ စာက်က္၀ိုင္းေလးလုပ္ေပးတယ္။

ဘာကုိ အရင္ျမင္တတ္လဲ ?

တစ္ခါတုန္းကေပါ့ ...
တုိင္းျပည္တစ္ခုမွာ ဒိသာပါေမာကၡႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔တပည့္ေတြကုိ ပညာေတြသင္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ တပည့္ေတြ ျပန္ခါနီးမွာ ေနာက္ဆုံး ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး လုပ္ပါသတဲ့။ အဲဒီ ပြဲေလးမွာ ပါေမာကၡႀကီးက အစီ အစဥ္ေလးတစ္ခုကုိလည္း ထည့္သြင္းလိုက္ပါတယ္ ……

အဲဒါကေတာ့ ….. သူ႔တပည့္ေတြထဲက တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကုိ က်န္သူအားလုံးဘက္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ေ႔ရွထြက္ ရပ္ေစခဲ့တယ္ ….

ပါေမာကၡႀကီး - ကဲ တပည့္တုိ႔ အခု သူတုိ႔ ၂-ေယာက္ကုိ ၾကည့္စမ္း။ ၿပီးရင္ ဘာျမင္လဲ ေျပာၾကစမ္း။

သြားေရာက္္ခဲ့ျပန္တစ္ခါ မြတ္စလင္မ္ ဘုိးဘြားရိပ္သာ

မႏၱေလးမွာ မန္းေတာင္ေျခ ဘုိးဘြားရိပ္သာဆုိတာကုိ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ၾကားဖူးခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ခံစားခ်က္ဆုိတာ ဘာမွ မရွိခဲ့မိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း နည္းနည္းေလး ေတြးတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေေတာ့ မြတ္စလင္မ္ ဘုိးဘြားေတြ အသက္ႀကီးလာရင္ မန္းေတာင္ေျခဘုိးဘြားရိပ္သာမွာပဲ သြားေနၾကရမွာ အၿမဲတမ္းအတြက္ဆုိ ေကာင္းပါ့မလား။ မြတ္စလင္မ္ဘုိးဘြားရိပ္သာတစ္ခုေလာက္ရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ အေတြး၀င္ခဲ့မိတယ္။

ေနာက္ ၁၉၉၉-ခုႏွစ္ေလာက္မွာ မႏၱေလး ၿမိဳ႕သစ္မွာ မြတ္စလင္မ္ဘုိးဘြားရိပ္သာတစ္ခု ဖြင့္ခဲ့ၿပီဆုိတာ ၾကားသိခဲ့ရတယ္။ ၂၀၀၀-ခုႏွစ္မွာ ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတအရရွိေရးအစီအစဥ္ေလးကုိ တက္ေရာက္ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီကေန မြတ္စလင္မ္ဘုိးဘြားရိပ္သာကုိ သြားေရာက္ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာေနထိုင္တဲ့ အဖုိးအဖြား (ဒါဒါ၊ နာနာ၊ ဒါဒီ၊ နာနီ)ေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာရတာ အဖုိးအဖြားေတြမွာ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ အဲလုိစကားေတြလာေျပာရင္ အဖုိးအဖြားေတြ အလြန္ေပ်ာ္ၾကတယ္လုိ႔ သိခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘုိးဘြားရိပ္သာကုိ တစ္ခါတစ္ေလပဲ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခ်မ္းျမသာယာ ဘုိးဘြားရိပ္သာဆိုတဲ့နာမည္ျဖစ္လာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလုိပဲရွိတယ္

မေန႔ည (၉း၀၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ မီးသတ္ကားသံၾကားေတာ့ .....
ဟာ - လုပ္ျပန္ၿပီ မီးကေတာ့ ဘယ္နားပါလိမ့္လုိ႔ အိမ္အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ မီးအေရာင္ေတာ့မျမင္ရဘူး။
ဒါေပမယ့္ မီးသတ္ကားသံက အနီးအနားကၾကားေနရတာဆုိေတာ့ မီးေလာင္တာလည္း နီးနီးနားနားမွာရွိမယ္လုိ႔ထင္လုိ႔ လမ္းထိပ္ထြက္ၾကည့္မယ္စိတ္ကူးေနတုန္း မီးသတ္ကားသံေတြအမ်ားႀကီး ၾကားရေတာ့တာပဲ။
မီးသတ္ကားေတြက လမ္းမႀကီးကေန သြားေနၿပီ ....

ဒါနဲ႔ အေဖက "သမီး ... အေဖ သြားလိုက္ဦးမယ္ ၊ သမီးလိုက္မွာလားဆုိေတာ့" ဘယ္ရမလဲ လိုက္မွာေပါ့ဆုိၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္လာၾကတယ္။

လမ္းမလည္းေရာက္ေရာ အုိး - မနည္းမေနာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြပါလား။ ၿမိဳ႕သစ္တစ္ခုလုံးက ရွိသမွ်ဆိုင္ကယ္ေတြ အကုန္လုိ႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ဘယ္ရမလဲ ကုိယ္ေတြလည္း အဲဒီဆိုင္ကယ္ေတြၾကားထဲေရာၿပီး မီးသတ္ကားေတြသြားတဲ့ဘက္ ထြက္ခဲ့တာေပါ့။ မီးေလာင္တဲ့ မီးေရာင္ကေတာ့ မျမင္ရဘူး။
အဲဒီမွာပဲ မီးသတ္တစ္ခ်ဳိ႕(ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္) ေျမာက္ဘက္ကေန ေတာင္ဘက္ကုိ ျပန္လာၿပီး လမ္းမႀကီးေပၚ ျပန္လာၾကတယ္။