ကေလးေလးအေဖရယ္၊ သူ႔အေဖရဲ႕ေမာင္ႏွမေတြရယ္က ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႔က ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာေတြလုိ ခင္မင္လာခ့ဲတာ။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္မွာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစု အဲဒီရပ္ကြက္ကုိ စေျပာင္းခါစက ကၽြန္မက (၇)တန္းေက်ာင္းသူ အိမ္ေ႔ရွအိမ္ကုိလည္း အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့မိသားစု (ကေလးေလးအေဖအေမရယ္၊ ေမာင္ႏွမ ၄-ေယာက္ရယ္)ရွိတယ္။
အဲဒီအိမ္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ဟာ ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္ မိသားစုလုိျဖစ္သြားၾကတယ္။ အိမ္ေ႔ရွအိမ္က ေမာင္ႏွမ ၄-ေယာက္မွာ အႀကီးဆုံးအစ္ကုိက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူတုိ႔မွာသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အဲဒီသမီးေလးကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ခဏခဏအိမ္ကုိေခၚေခၚလာတယ္။ သမီးေလးရဲ႕ ဦးေလးနဲ႔အေဒၚႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမနဲ႔ အတူတူ ကစားေဖာ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ၀ိုင္းစုၿပီး ဒုိးဇက္၊ မုိႏုိပုိလီ စတဲ့ကစားနည္းမ်ဳိးစုံကစား၊ ကစားရင္း ညစ္က် ျငင္းက်နဲ႔ေပါ့။
လသာတဲ့ညေတြဆုိလည္း အိမ္ေ႔ရွလမ္းေပၚထြက္ၿပီး ေဘာလုံးထု၊ ထုတ္စည္းတုိးတမ္းကစားၾကတယ္။ သူတုိ႔ညီအစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ညီအစ္မေတြ အိမ္နားကေခ်ာင္းထဲသြားၿပီး ငါးမွ်ားတာတုိ႔ ငါးဖမ္းတာတုိ႔လည္း လုပ္ဖူးၾကတယ္။ ကေလးေလးရဲ႕ အေဒၚအငယ္ဆုံးက အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္စတက္ေနၿပီ။ သူကပဲ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြရယ္၊ အိမ္နား၀န္းက်င္က ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးညေနပိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ စာသင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြကလည္း အတန္းစုံပဲေလ။ တတိယတန္းကေန ကၽြန္မအဆုံး ၈-တန္းအထိကုိ ေစတနာထက္သန္စြာနဲ႔ စာက်က္၀ိုင္းေလးလုပ္ေပးတယ္။
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ တကယ့္ေမာင္ႏွမရင္းျခာေတြလုိ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔အစ္ကုိအႀကီးဆုံးရဲ႕ သမီးေလးက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာပဲအခ်ိန္ကုန္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ အဲဒီ ေမာင္ႏွမေတြအားလုံးအိမ္ေထာင္ကုိယ္စီက်ၿပီး သားသမီးေတြရလာၿပီးေတာ့လည္း သူတုိ႔ေတြရဲ႕ သားသမီးေတြအားလုံးဟာ စေန၊ တနဂၤေႏြ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ အလုပ္ပိတ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာပဲ တစ္ေန႔လုံး ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ၾကေတာ့တယ္။
အဲဒီကေလး(၉)ေယာက္ထဲကမွ ေကာင္းျမတ္ဆုိတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ပဲ။ ေကာင္းျမတ္ေလးက ငယ္ငယ္ကတည္းက လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေကာင္းျမတ္ေလးမိဘေတြက ကေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္ နည္းလမ္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ကုသၾကေပမယ့္ ကေလးက လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြလည္း သူ႔အေပၚ ခ်စ္တာေရာ ဂ႐ုဏာေရာ ပုိခဲ့ၾကတယ္ေပါ့။
ေကာင္းျမတ္ေလးကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ကုိျမင္တာနဲ႔ ‘မမ သားကုိ လာေခၚ သားလာခ်င္လုိ႔’လုိ႔ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔က ‘ေဟး ငါတုိ႔ လာမေခၚႏိုင္ေသးဘူး အလုပ္အားမွ လာေခၚမယ္’လုိ႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ‘က်ာက်ာႀကီး သားကုိလာေခၚပါ သားလာခ်င္လုိ႔ပါ’ဆုိၿပီး ကၽြန္မတုိ႔အေဖကုိ လွမ္းေခၚေတ့ာတာပဲ။
[ ေကာင္းျမတ္ေလးရဲ႕အေဖနဲ႔ေမာင္ႏွမေတြက ကၽြန္မတုိ႔အေဖကုိ က်ာက်ာ(ဦးေလး)လုိ႔ေခၚတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကေလးေတြအားလုံးကလည္း ကၽြန္မတုိ႔အေဖကုိ က်ာက်ာႀကီးလုိ႔ လိုက္ေခၚၾကတယ္ေလ။ ] ေကာင္းျမတ္ေလး အဲလုိေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔အေဖကလည္း ‘သြားေခၚလိုက္ပါ ကေလးက လာခ်င္ေနတာ’လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔က ေျပးေခၚၿပီးသားပဲေလ။
ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မွန္ဗီ႐ုိထဲမွာထည့္ထားတဲ့ အ႐ုပ္ေပါင္းစုံကုိ ထုတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအ႐ုပ္ေတြက ကၽြန္မ ၈-ႏွစ္အရြယ္ေလာက္စၿပီး ႏွစ္စဥ္ကၽြန္မေမြးေန႔တုိင္း ကၽြန္မေဖေဖက ကၽြန္မကုိေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အ႐ုပ္ေတြပါ။ ကားမ်ဳိးစုံ၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ အိမ္မ်ဳိးစုံ စတဲ့အ႐ုပ္မ်ဳိးစုံကုိ ကၽြန္မအမွတ္တရသိမ္းလာခဲ့တာေလးေတြေပါ့။ (ကၽြန္မအဖြားက ကၽြန္မအေဖေဖကုိေျပာတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း မွတ္မွတ္ရရရွိတယ္။ ‘ငါ့သားရယ္ ကေလးကုိ ဒီအ႐ုပ္ေတြ၀ယ္၀ယ္ေပးေနတာ နင္ကစားခ်င္လုိ႔လား ကေလးကုိ ကစားေစခ်င္တာလား’တဲ့။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေဖေဖကၽြန္မကုိ၀ယ္ေပးသမွ်ေတြဟာ သမီးမိန္းကေလးအတြက္ထက္ သားေယာက္်ားေလးေတြကုိ အေဖေတြက၀ယ္ေပးေလ့ရွိတဲ့ ကစားစရာေတြျဖစ္ေနလုိ႔ပါတဲ့။)
ေကာင္းျမတ္ေလးက အရုပ္ေတြေတာင္းေတာ့ ကၽြန္မက ‘အာ … မထုတ္ေပးပါဘူး … ပ်က္စီးကုန္မွာေပါ့’ဆုိေတာ့ ‘မမရယ္ သားအ႐ုပ္ေတြ မပ်က္ေအာင္ ကစားမွာေပါ့ ပ်က္သြားရင္လည္း အေဖနဲ႔အေမ့ကုိ ျပန္၀ယ္ခိုင္းၿပီး ေလွ်ာ္ေပးမယ္’တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ‘ဒါဆုိ ေကာင္းျမတ္ အေဖနဲ႔အေမကုိ အသစ္၀ယ္ခိုင္းၿပီးေဆာ့ပါလား’ဆုိေတာ့ ‘သားက ဒီထဲက အ႐ုပ္ေတြကုိပဲ ကစားခ်င္တာပါ’ဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အၿမဲတမ္း ထုတ္ေပးရစၿမဲေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါ ေကာင္းျမတ္ေလးက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာပဲ ကစားေနရင္းနဲ႔ ‘မမ သားျပန္ေတာ့မယ္။ သား ဒီအရုပ္ေလး ခဏယူသြားမယ္ေနာ္’ဆုိၿပီး ေျပာလာတဲ့အခါ ကၽြန္မက ‘အိမ္ယူသြားရင္ ပ်က္သြားမွာေပါ့ ဒီမွာပဲကစားပါလား’ဆုိေတာ့ ‘သား အေဖနဲ႔အေမ့ကုိ ျပခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒီလုိေလး ၀ယ္ခိုင္းမလုိ႔ပါ၊ သားခဏပဲ ယူမွာပါ။ ၿပီးရင္ ျပန္လာေပးခိုင္းလိုက္မယ္’ဆုိၿပီး ယူသြားေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ပဲ ခဏၾကာေတာ့ သူတုိ႔အိမ္က အလုပ္သမားေလးကပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြကပဲျဖစ္ျဖစ္ အရုပ္ကုိ လာျပန္ေပးေလ့ရွိတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကလည္း ေကာင္းျမတ္ေလးကုိဆုိ တအားစေနာက္ၾကတယ္။ သူ႔ကုိ စေနာက္တုိင္းလည္း ခ်စ္စဖြယ္စကားေလးေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပန္ေျပာတတ္တဲ့အက်င့္ေလးက ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြဆုိ ေကာင္းျမတ္ေလးနဲ႔အၿပိဳင္ အၿမဲရန္ျဖစ္ေလ့ရွိၾကတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြမရွိပဲ ကၽြန္မတုိ႔ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းရွိေနလည္း ေကာင္းျမတ္ေလးက အိမ္လာၿပီး ေဖေဖနဲ႔အတူတူေနေလ့ရွိတယ္။ ေဖေဖက စာအုပ္ေတြ၀ါသနာပါသူျဖစ္ေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္တုိင္း စာအုပ္စင္ပဲ ေမႊေနေလ့ရွိတယ္။ ဟုိဘက္ဗီ႐ုိက စာအုပ္ေတြထုတ္ရွင္း ဒီဘက္ဗီ႐ိုပုိ႔၊ ဒီဘက္ကစာအုပ္ ဟုိဘက္ပုိ႔နဲ႔လုပ္ရင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြ႕လာရင္ စာအုပ္ပုံၾကားထဲထုိင္ၿပီး စာဖတ္ေနေလ့ရွိတယ္။ အဲလုိအခါေတြမွာ ေကာင္းျမတ္ေလးကလည္း ေဘးကေနထိုင္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ ေဖေဖခ်လိုက္တဲ့စာအုပ္ထဲမွာ သူစိတ္၀င္စားတဲ့ စာအုပ္ကုိေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ကိုင္ၿပီး ‘က်ာက်ာႀကီး ဒါဘာလဲ။ ဘာေတြေရးထားတာလဲ’ဆုိၿပီး ေမးေတာ့တာပဲ။ ဒီအခါမွာေတာ့ ေဖေဖလည္း သူဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ခ်ၿပီး ေကာင္းျမတ္ေလးကုိ ရွင္းျပေတာ့တယ္။
ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုံအိမ္မွာလူစုံတဲ့ေန႔ ေန႔လည္စာထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္ ေကာင္းျမတ္ေလး ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာရွိေနရင္ သူပါ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာထမင္းအတူတူ၀ိုင္းစားေလ့ရွိတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိသိတဲ့ သူ႔မိသားစုက သူ႔အတြက္ထမင္းဟင္းလာပုိ႔ရင္ သူမစားေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္က ထမင္းနဲ႔ဟင္းကုိပဲစားတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က ‘ေကာင္းျမတ္ရယ္ မမတုိ႔အိမ္က ဟင္းေတြက ေကာင္းျမတ္စားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သားတုိ႔အိမ္က ဟင္းကုိထည့္စားေနာ္’ဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ ‘သားက အိမ္က ဟင္းေတြမႀကိဳက္ဘူး။ မမတုိ႔အိမ္က ဟင္းပဲႀကိဳက္တာ’ဆုိၿပီး ေျဖေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ေကာင္းျမတ္ေလးအိမ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ မုန္႔ေတြ၀ယ္ထားၿပီးစားပြဲေပၚတင္ထားမိတဲ့အခါနဲ႔ဆုံလုိ႔ သူ႔ကုိ မေကၽြးမိရင္ သူစားခ်င္တဲ့အစားအစာျဖစ္ရင္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေစာင့္တယ္။ အၾကာႀကီးေနလုိ႔မွ ကၽြန္မတုိ႔က မေကၽြးဘူးဆုိရင္ ေကာင္းျမတ္က ‘မမ အဲဒါ ဘာလဲ။ အဲဒါ ဘာႀကီးလဲ။’ ဆုိၿပီး မုန္႔ကုိ လက္ညွိဳးထုိးေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါဆုိ ကၽြန္မတုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီ သူအဲဒီအစားအစာကုိစားခ်င္ေနၿပီဆိုတာကုိ။ ကၽြန္မတုိ႔ ‘အဲဒါ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးအတြက္ ေဆး … ေဆး’လုိ႔စေနာက္လိုက္ရင္ ‘အမ္း … သားသိပါတယ္ … အဲဒါက မုန္႔ပါ။’ဆုိၿပီးေျဖတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ‘ေအး … ဒါဆုိ နင္ မုန္႔မွန္းသိေနတာပဲ ဘာလုိ႔လာေမးလဲ’ဆုိရင္ သူရီေနေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတုိ႔က မုန္႔ကုိ ယူေကၽြးလိုက္တယ္။ တကယ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔က မေကၽြးဘူးဆုိရင္လည္း စားခ်င္လုိ႔ပါ သားကုိ ေကၽြးပါဆုိၿပီး သူဘယ္ေတာ့မွ မေတာင္းဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလဆုိ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ညေနအထိ အိမ္မွာပဲေနတယ္။ ညေနေစာင္းလုိ႔ သူ႔အိမ္က လာေခၚရင္လည္း သားမျပန္ေသးဘူး ေနဦးမွာဆုိၿပီး အိမ္မွာပဲဆက္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာလည္း သား ဒီအိမ္မွာပဲ မမတုိ႔နဲ႔အိပ္မွာ မျပန္ဘူးဆုိၿပီးေျပာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေနပါေစဆုိၿပီး သူ အိပ္ေပ်ာ္မွပဲ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက လာေခၚသြားရေလ့ရွိတယ္။ အဲလုိ အခါမ်ဳိးေတြမွာ မနက္လင္းလုိ႔ သူႏုိးလာရင္ သူ႔အိမ္မွာျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ရင္ ‘သား ညက မမတုိ႔အိမ္မွာအိပ္တာ အခု ဘာလုိ႔ သားအိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ။ သားအိပ္ေနတုန္း အေမတုိ႔ျပန္ေခၚလာတာမဟုတ္လား’ဆုိၿပီး ေမးေလ့ရွိတယ္။ အဲလုိျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အတြင္း ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ အိမ္မွာပဲေနေနတဲ့အခါမ်ဳိး သူ႔အိမ္ကလာေခၚရင္ သားဒီမွာပဲေနမွာ မလိုက္ဘူးဆုိၿပီး ျပန္လိုက္မသြားဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔က ေကာင္းျမတ္ ဒါဆုိ ဒီမွာပဲအိပ္ေတာ့ဆုိေတာ့လည္း ‘မအိပ္ဘူး။ သားအိပ္ရင္ အေမတုိ႔ကျပန္ေခၚမွာ’ဆုိၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္ခုိင္းလုိ႔မရဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူလုံး၀ မေနႏိုင္ေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။
ေနာက္သူ႔မိဘေတြက ေကာင္းျမတ္ေလးကုိ ရန္ကုန္ေခၚသြားၿပီး ေဆးကုၾကတယ္။ ရန္ကုန္က ျပန္လာလာ ၿပီးခ်င္း ေကာင္းျမတ္ေလး ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က ကေလးကုိ ၀ိုင္းၿပီးစေနာက္ၾကတယ္။ ‘ေကာင္းျမတ္ ဆရာ၀န္က ဘာေျပာလိုက္လဲ။ ေနေကာင္းေအာင္ မေနရင္ ေဆးထုိးအပ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ထုိးမွာတဲ့လား’ဆုိေတာ့ ကေလးေလးက ဆ၇ာ၀န္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြကုိ အားလုံးျပန္ေျပာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြလည္း အ့ံၾသသြားတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလုိအေၾကာင္းအရာေတြကုိ လုပ္ႀကံၿပီးေျပာတတ္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္က တကယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြဆုိရင္လည္း ဒီကေလးက အရာအားလုံးကုိ နားလည္ေနခဲ့သူတစ္ေယာက္ဆုိၿပီး အ့ံၾသမိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အေဖနဲ႔အေမကုိ သြားေမးတယ္။ ဆရာ၀န္ ဘာေျပာလိုက္လဲဆုိၿပီး။ ကေလးေလးမိဘေတြေျပာတာနဲ႔ ကေလးေလး ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေျပာတာနဲ႔က အားလုံးတစ္ပုံစံတည္းပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔ တအားအ့ံၾသသြားတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔မိဘေတြကုိေရာ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစုအားလုံးကုိေရာ ေနာက္ဆုိ ကေလးေ႔ရွမွာ စကားေျပာရင္ သတိထားဖုိ႔။ ကေလး မသိနားမလည္ဘူးလုိ႔ထင္ၿပီး ကေလးေ႔ရွမွာမေျပာမိေစဖုိ႔။ ကေလးက သူ႔ဘာသာသူျပန္မေျပာေပမယ့္ အားလုံးကုိ သိနားလည္ေနတာေၾကာင့္ အရာအားလုံး ကေလးေ႔ရွမွာသတိထားၾကဖုိ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ အိမ္နဲ႔ေ၀းေနခဲ့တဲ့ရက္ေတြမွာ ေကာင္းျမတ္ေလး ခဏခဏေနမေကာင္းျဖစ္တာကုိ သတင္းၾကားရတယ္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္မ ၿမိဳ႕ကုိျပန္တဲ့ရက္မွာ ေကာင္းျမတ္ေလးေဆး႐ုံတင္ထားရတာကုိ သိလိုက္ရလုိ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေဆး႐ုံကုိ သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ အေဖနဲ႔ညီမေလးကလည္း မေန႔ကပဲ ေဆးရုံကုိသြားခဲ့တယ္။ ကေလးကုိ ေဆးေတြသြင္းထားရတယ္။ ကေလးအတြက္ အ႐ုပ္ေတြ ၀ယ္ေပးသြားတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကေလးေလးအတြက္ သူသေဘာက်ႏိုင္မယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံအရုပ္တစ္ခု ၀ယ္ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ ေကာင္းျမတ္ေလးကုိ အ႐ုပ္ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူတအားေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ ‘သားမွာ အ႐ုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရေနၿပီ။ သား အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မွန္ဗီ႐ိုလုပ္ၿပီး အကုန္ထည့္ထားမယ္’တဲ့ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ‘ဒါဆုိ မမတို႔အိမ္ကလုိ ပုံစံမ်ဳိးလား’ဆုိေတာ့ ‘မမတုိ႔အိမ္ကလုိ မဟုတ္ဘူး။ မမတုိ႔အိမ္ကထက္ ပုိလွေအာင္ထားမွာ’တဲ့။
ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မေပးတဲ့အ႐ုပ္ေလးကုိလည္း သူတအား သေဘာက်တာ။ အ႐ုပ္က အသံကလည္းျမည္ၿပီး ေျပးေနတာဆုိေတာ့ ေဆးရုံထဲမွာ ကစားဖုိ႔အဆင္မေျပလုိ႔ ေဆးရုံပန္းၿခံထဲမွာ သူ သြားသြားကစားတယ္လုိ႔လည္း သိရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းျမတ္ေလးက သူ ‘ေဆး႐ုံမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္’လုိ႔လည္း ခဏခဏေျပာတာကုိလည္းသိရတယ္။ ကၽြန္မ ျပန္လာၿပီး သိပ္မၾကာဘူး အိမ္ကုိဖုန္းဆက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ေကာင္းျမတ္ေလး ဆုံးသြားၿပီဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းလြန္းလုိ႔ ခံစားရၿပီးမ်က္ရည္က်မိတယ္။
ေကာင္းျမတ္ေလးဆုံးသြားခ်ိန္မွာ အသက္က(၆)ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ မသိခဲ့ၾကပဲ ကေလးက ဘာမွ သိနားလည္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးေလးက အရာအားလုံးကုိ သိနားလည္ေနခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တာေတြကုိလည္း ကေလးကၾကားၿပီး ေတာ္ေတာ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မ ျပန္ေတြးမိတုိင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။
ဒီကေလးေလးက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးေပးသြားပါတယ္။
အခုေခတ္မွာ ကေလးေတြဟာ အရာအားလုံးကုိ တတ္သိနားလည္ေနၾကပါၿပီ။ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ မသိနားမလည္ဘူးလုိ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ေလွ်ာ့ၿပီးမေတြးမိၾကဖုိ႔လည္းလုိအပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူႀကီးေတြက ကေလးေတြရဲ႕ေ႔႐ွမွာ အေနအထိုင္ အေျပာအဆုိကအစ စံျပျဖစ္ေနဖုိ႔လုိပါတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ကဲ …. ကေလးေတြအနာဂတ္အတြက္ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် ၀ိုင္း၀န္းပ့ံပုိးၾကပါစို႔ ………….. ။
အဲဒီအိမ္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ဟာ ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္ မိသားစုလုိျဖစ္သြားၾကတယ္။ အိမ္ေ႔ရွအိမ္က ေမာင္ႏွမ ၄-ေယာက္မွာ အႀကီးဆုံးအစ္ကုိက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူတုိ႔မွာသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အဲဒီသမီးေလးကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ခဏခဏအိမ္ကုိေခၚေခၚလာတယ္။ သမီးေလးရဲ႕ ဦးေလးနဲ႔အေဒၚႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမနဲ႔ အတူတူ ကစားေဖာ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ၀ိုင္းစုၿပီး ဒုိးဇက္၊ မုိႏုိပုိလီ စတဲ့ကစားနည္းမ်ဳိးစုံကစား၊ ကစားရင္း ညစ္က် ျငင္းက်နဲ႔ေပါ့။
လသာတဲ့ညေတြဆုိလည္း အိမ္ေ႔ရွလမ္းေပၚထြက္ၿပီး ေဘာလုံးထု၊ ထုတ္စည္းတုိးတမ္းကစားၾကတယ္။ သူတုိ႔ညီအစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ညီအစ္မေတြ အိမ္နားကေခ်ာင္းထဲသြားၿပီး ငါးမွ်ားတာတုိ႔ ငါးဖမ္းတာတုိ႔လည္း လုပ္ဖူးၾကတယ္။ ကေလးေလးရဲ႕ အေဒၚအငယ္ဆုံးက အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္စတက္ေနၿပီ။ သူကပဲ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြရယ္၊ အိမ္နား၀န္းက်င္က ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးညေနပိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ စာသင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြကလည္း အတန္းစုံပဲေလ။ တတိယတန္းကေန ကၽြန္မအဆုံး ၈-တန္းအထိကုိ ေစတနာထက္သန္စြာနဲ႔ စာက်က္၀ိုင္းေလးလုပ္ေပးတယ္။
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ တကယ့္ေမာင္ႏွမရင္းျခာေတြလုိ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔အစ္ကုိအႀကီးဆုံးရဲ႕ သမီးေလးက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာပဲအခ်ိန္ကုန္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ အဲဒီ ေမာင္ႏွမေတြအားလုံးအိမ္ေထာင္ကုိယ္စီက်ၿပီး သားသမီးေတြရလာၿပီးေတာ့လည္း သူတုိ႔ေတြရဲ႕ သားသမီးေတြအားလုံးဟာ စေန၊ တနဂၤေႏြ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ အလုပ္ပိတ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာပဲ တစ္ေန႔လုံး ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ၾကေတာ့တယ္။
အဲဒီကေလး(၉)ေယာက္ထဲကမွ ေကာင္းျမတ္ဆုိတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ပဲ။ ေကာင္းျမတ္ေလးက ငယ္ငယ္ကတည္းက လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေကာင္းျမတ္ေလးမိဘေတြက ကေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္ နည္းလမ္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ကုသၾကေပမယ့္ ကေလးက လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြလည္း သူ႔အေပၚ ခ်စ္တာေရာ ဂ႐ုဏာေရာ ပုိခဲ့ၾကတယ္ေပါ့။
ေကာင္းျမတ္ေလးကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ကုိျမင္တာနဲ႔ ‘မမ သားကုိ လာေခၚ သားလာခ်င္လုိ႔’လုိ႔ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔က ‘ေဟး ငါတုိ႔ လာမေခၚႏိုင္ေသးဘူး အလုပ္အားမွ လာေခၚမယ္’လုိ႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ‘က်ာက်ာႀကီး သားကုိလာေခၚပါ သားလာခ်င္လုိ႔ပါ’ဆုိၿပီး ကၽြန္မတုိ႔အေဖကုိ လွမ္းေခၚေတ့ာတာပဲ။
[ ေကာင္းျမတ္ေလးရဲ႕အေဖနဲ႔ေမာင္ႏွမေတြက ကၽြန္မတုိ႔အေဖကုိ က်ာက်ာ(ဦးေလး)လုိ႔ေခၚတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကေလးေတြအားလုံးကလည္း ကၽြန္မတုိ႔အေဖကုိ က်ာက်ာႀကီးလုိ႔ လိုက္ေခၚၾကတယ္ေလ။ ] ေကာင္းျမတ္ေလး အဲလုိေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔အေဖကလည္း ‘သြားေခၚလိုက္ပါ ကေလးက လာခ်င္ေနတာ’လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔က ေျပးေခၚၿပီးသားပဲေလ။
ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မွန္ဗီ႐ုိထဲမွာထည့္ထားတဲ့ အ႐ုပ္ေပါင္းစုံကုိ ထုတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအ႐ုပ္ေတြက ကၽြန္မ ၈-ႏွစ္အရြယ္ေလာက္စၿပီး ႏွစ္စဥ္ကၽြန္မေမြးေန႔တုိင္း ကၽြန္မေဖေဖက ကၽြန္မကုိေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အ႐ုပ္ေတြပါ။ ကားမ်ဳိးစုံ၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ အိမ္မ်ဳိးစုံ စတဲ့အ႐ုပ္မ်ဳိးစုံကုိ ကၽြန္မအမွတ္တရသိမ္းလာခဲ့တာေလးေတြေပါ့။ (ကၽြန္မအဖြားက ကၽြန္မအေဖေဖကုိေျပာတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း မွတ္မွတ္ရရရွိတယ္။ ‘ငါ့သားရယ္ ကေလးကုိ ဒီအ႐ုပ္ေတြ၀ယ္၀ယ္ေပးေနတာ နင္ကစားခ်င္လုိ႔လား ကေလးကုိ ကစားေစခ်င္တာလား’တဲ့။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေဖေဖကၽြန္မကုိ၀ယ္ေပးသမွ်ေတြဟာ သမီးမိန္းကေလးအတြက္ထက္ သားေယာက္်ားေလးေတြကုိ အေဖေတြက၀ယ္ေပးေလ့ရွိတဲ့ ကစားစရာေတြျဖစ္ေနလုိ႔ပါတဲ့။)
ေကာင္းျမတ္ေလးက အရုပ္ေတြေတာင္းေတာ့ ကၽြန္မက ‘အာ … မထုတ္ေပးပါဘူး … ပ်က္စီးကုန္မွာေပါ့’ဆုိေတာ့ ‘မမရယ္ သားအ႐ုပ္ေတြ မပ်က္ေအာင္ ကစားမွာေပါ့ ပ်က္သြားရင္လည္း အေဖနဲ႔အေမ့ကုိ ျပန္၀ယ္ခိုင္းၿပီး ေလွ်ာ္ေပးမယ္’တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ‘ဒါဆုိ ေကာင္းျမတ္ အေဖနဲ႔အေမကုိ အသစ္၀ယ္ခိုင္းၿပီးေဆာ့ပါလား’ဆုိေတာ့ ‘သားက ဒီထဲက အ႐ုပ္ေတြကုိပဲ ကစားခ်င္တာပါ’ဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အၿမဲတမ္း ထုတ္ေပးရစၿမဲေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါ ေကာင္းျမတ္ေလးက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာပဲ ကစားေနရင္းနဲ႔ ‘မမ သားျပန္ေတာ့မယ္။ သား ဒီအရုပ္ေလး ခဏယူသြားမယ္ေနာ္’ဆုိၿပီး ေျပာလာတဲ့အခါ ကၽြန္မက ‘အိမ္ယူသြားရင္ ပ်က္သြားမွာေပါ့ ဒီမွာပဲကစားပါလား’ဆုိေတာ့ ‘သား အေဖနဲ႔အေမ့ကုိ ျပခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒီလုိေလး ၀ယ္ခိုင္းမလုိ႔ပါ၊ သားခဏပဲ ယူမွာပါ။ ၿပီးရင္ ျပန္လာေပးခိုင္းလိုက္မယ္’ဆုိၿပီး ယူသြားေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ပဲ ခဏၾကာေတာ့ သူတုိ႔အိမ္က အလုပ္သမားေလးကပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြကပဲျဖစ္ျဖစ္ အရုပ္ကုိ လာျပန္ေပးေလ့ရွိတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကလည္း ေကာင္းျမတ္ေလးကုိဆုိ တအားစေနာက္ၾကတယ္။ သူ႔ကုိ စေနာက္တုိင္းလည္း ခ်စ္စဖြယ္စကားေလးေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပန္ေျပာတတ္တဲ့အက်င့္ေလးက ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြဆုိ ေကာင္းျမတ္ေလးနဲ႔အၿပိဳင္ အၿမဲရန္ျဖစ္ေလ့ရွိၾကတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြမရွိပဲ ကၽြန္မတုိ႔ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းရွိေနလည္း ေကာင္းျမတ္ေလးက အိမ္လာၿပီး ေဖေဖနဲ႔အတူတူေနေလ့ရွိတယ္။ ေဖေဖက စာအုပ္ေတြ၀ါသနာပါသူျဖစ္ေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္တုိင္း စာအုပ္စင္ပဲ ေမႊေနေလ့ရွိတယ္။ ဟုိဘက္ဗီ႐ုိက စာအုပ္ေတြထုတ္ရွင္း ဒီဘက္ဗီ႐ိုပုိ႔၊ ဒီဘက္ကစာအုပ္ ဟုိဘက္ပုိ႔နဲ႔လုပ္ရင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြ႕လာရင္ စာအုပ္ပုံၾကားထဲထုိင္ၿပီး စာဖတ္ေနေလ့ရွိတယ္။ အဲလုိအခါေတြမွာ ေကာင္းျမတ္ေလးကလည္း ေဘးကေနထိုင္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ ေဖေဖခ်လိုက္တဲ့စာအုပ္ထဲမွာ သူစိတ္၀င္စားတဲ့ စာအုပ္ကုိေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ကိုင္ၿပီး ‘က်ာက်ာႀကီး ဒါဘာလဲ။ ဘာေတြေရးထားတာလဲ’ဆုိၿပီး ေမးေတာ့တာပဲ။ ဒီအခါမွာေတာ့ ေဖေဖလည္း သူဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ခ်ၿပီး ေကာင္းျမတ္ေလးကုိ ရွင္းျပေတာ့တယ္။
ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုံအိမ္မွာလူစုံတဲ့ေန႔ ေန႔လည္စာထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္ ေကာင္းျမတ္ေလး ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာရွိေနရင္ သူပါ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာထမင္းအတူတူ၀ိုင္းစားေလ့ရွိတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိသိတဲ့ သူ႔မိသားစုက သူ႔အတြက္ထမင္းဟင္းလာပုိ႔ရင္ သူမစားေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္က ထမင္းနဲ႔ဟင္းကုိပဲစားတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က ‘ေကာင္းျမတ္ရယ္ မမတုိ႔အိမ္က ဟင္းေတြက ေကာင္းျမတ္စားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သားတုိ႔အိမ္က ဟင္းကုိထည့္စားေနာ္’ဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ ‘သားက အိမ္က ဟင္းေတြမႀကိဳက္ဘူး။ မမတုိ႔အိမ္က ဟင္းပဲႀကိဳက္တာ’ဆုိၿပီး ေျဖေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ေကာင္းျမတ္ေလးအိမ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ မုန္႔ေတြ၀ယ္ထားၿပီးစားပြဲေပၚတင္ထားမိတဲ့အခါနဲ႔ဆုံလုိ႔ သူ႔ကုိ မေကၽြးမိရင္ သူစားခ်င္တဲ့အစားအစာျဖစ္ရင္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေစာင့္တယ္။ အၾကာႀကီးေနလုိ႔မွ ကၽြန္မတုိ႔က မေကၽြးဘူးဆုိရင္ ေကာင္းျမတ္က ‘မမ အဲဒါ ဘာလဲ။ အဲဒါ ဘာႀကီးလဲ။’ ဆုိၿပီး မုန္႔ကုိ လက္ညွိဳးထုိးေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါဆုိ ကၽြန္မတုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီ သူအဲဒီအစားအစာကုိစားခ်င္ေနၿပီဆိုတာကုိ။ ကၽြန္မတုိ႔ ‘အဲဒါ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးအတြက္ ေဆး … ေဆး’လုိ႔စေနာက္လိုက္ရင္ ‘အမ္း … သားသိပါတယ္ … အဲဒါက မုန္႔ပါ။’ဆုိၿပီးေျဖတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ‘ေအး … ဒါဆုိ နင္ မုန္႔မွန္းသိေနတာပဲ ဘာလုိ႔လာေမးလဲ’ဆုိရင္ သူရီေနေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတုိ႔က မုန္႔ကုိ ယူေကၽြးလိုက္တယ္။ တကယ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔က မေကၽြးဘူးဆုိရင္လည္း စားခ်င္လုိ႔ပါ သားကုိ ေကၽြးပါဆုိၿပီး သူဘယ္ေတာ့မွ မေတာင္းဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလဆုိ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ညေနအထိ အိမ္မွာပဲေနတယ္။ ညေနေစာင္းလုိ႔ သူ႔အိမ္က လာေခၚရင္လည္း သားမျပန္ေသးဘူး ေနဦးမွာဆုိၿပီး အိမ္မွာပဲဆက္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာလည္း သား ဒီအိမ္မွာပဲ မမတုိ႔နဲ႔အိပ္မွာ မျပန္ဘူးဆုိၿပီးေျပာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေနပါေစဆုိၿပီး သူ အိပ္ေပ်ာ္မွပဲ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက လာေခၚသြားရေလ့ရွိတယ္။ အဲလုိ အခါမ်ဳိးေတြမွာ မနက္လင္းလုိ႔ သူႏုိးလာရင္ သူ႔အိမ္မွာျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ရင္ ‘သား ညက မမတုိ႔အိမ္မွာအိပ္တာ အခု ဘာလုိ႔ သားအိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ။ သားအိပ္ေနတုန္း အေမတုိ႔ျပန္ေခၚလာတာမဟုတ္လား’ဆုိၿပီး ေမးေလ့ရွိတယ္။ အဲလုိျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အတြင္း ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ အိမ္မွာပဲေနေနတဲ့အခါမ်ဳိး သူ႔အိမ္ကလာေခၚရင္ သားဒီမွာပဲေနမွာ မလိုက္ဘူးဆုိၿပီး ျပန္လိုက္မသြားဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔က ေကာင္းျမတ္ ဒါဆုိ ဒီမွာပဲအိပ္ေတာ့ဆုိေတာ့လည္း ‘မအိပ္ဘူး။ သားအိပ္ရင္ အေမတုိ႔ကျပန္ေခၚမွာ’ဆုိၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္ခုိင္းလုိ႔မရဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူလုံး၀ မေနႏိုင္ေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။
ေနာက္သူ႔မိဘေတြက ေကာင္းျမတ္ေလးကုိ ရန္ကုန္ေခၚသြားၿပီး ေဆးကုၾကတယ္။ ရန္ကုန္က ျပန္လာလာ ၿပီးခ်င္း ေကာင္းျမတ္ေလး ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က ကေလးကုိ ၀ိုင္းၿပီးစေနာက္ၾကတယ္။ ‘ေကာင္းျမတ္ ဆရာ၀န္က ဘာေျပာလိုက္လဲ။ ေနေကာင္းေအာင္ မေနရင္ ေဆးထုိးအပ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ထုိးမွာတဲ့လား’ဆုိေတာ့ ကေလးေလးက ဆ၇ာ၀န္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြကုိ အားလုံးျပန္ေျပာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြလည္း အ့ံၾသသြားတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလုိအေၾကာင္းအရာေတြကုိ လုပ္ႀကံၿပီးေျပာတတ္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္က တကယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြဆုိရင္လည္း ဒီကေလးက အရာအားလုံးကုိ နားလည္ေနခဲ့သူတစ္ေယာက္ဆုိၿပီး အ့ံၾသမိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အေဖနဲ႔အေမကုိ သြားေမးတယ္။ ဆရာ၀န္ ဘာေျပာလိုက္လဲဆုိၿပီး။ ကေလးေလးမိဘေတြေျပာတာနဲ႔ ကေလးေလး ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေျပာတာနဲ႔က အားလုံးတစ္ပုံစံတည္းပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔ တအားအ့ံၾသသြားတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔မိဘေတြကုိေရာ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစုအားလုံးကုိေရာ ေနာက္ဆုိ ကေလးေ႔ရွမွာ စကားေျပာရင္ သတိထားဖုိ႔။ ကေလး မသိနားမလည္ဘူးလုိ႔ထင္ၿပီး ကေလးေ႔ရွမွာမေျပာမိေစဖုိ႔။ ကေလးက သူ႔ဘာသာသူျပန္မေျပာေပမယ့္ အားလုံးကုိ သိနားလည္ေနတာေၾကာင့္ အရာအားလုံး ကေလးေ႔ရွမွာသတိထားၾကဖုိ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ အိမ္နဲ႔ေ၀းေနခဲ့တဲ့ရက္ေတြမွာ ေကာင္းျမတ္ေလး ခဏခဏေနမေကာင္းျဖစ္တာကုိ သတင္းၾကားရတယ္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္မ ၿမိဳ႕ကုိျပန္တဲ့ရက္မွာ ေကာင္းျမတ္ေလးေဆး႐ုံတင္ထားရတာကုိ သိလိုက္ရလုိ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေဆး႐ုံကုိ သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ အေဖနဲ႔ညီမေလးကလည္း မေန႔ကပဲ ေဆးရုံကုိသြားခဲ့တယ္။ ကေလးကုိ ေဆးေတြသြင္းထားရတယ္။ ကေလးအတြက္ အ႐ုပ္ေတြ ၀ယ္ေပးသြားတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကေလးေလးအတြက္ သူသေဘာက်ႏိုင္မယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံအရုပ္တစ္ခု ၀ယ္ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ ေကာင္းျမတ္ေလးကုိ အ႐ုပ္ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူတအားေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ ‘သားမွာ အ႐ုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရေနၿပီ။ သား အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မွန္ဗီ႐ိုလုပ္ၿပီး အကုန္ထည့္ထားမယ္’တဲ့ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ‘ဒါဆုိ မမတို႔အိမ္ကလုိ ပုံစံမ်ဳိးလား’ဆုိေတာ့ ‘မမတုိ႔အိမ္ကလုိ မဟုတ္ဘူး။ မမတုိ႔အိမ္ကထက္ ပုိလွေအာင္ထားမွာ’တဲ့။
ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မေပးတဲ့အ႐ုပ္ေလးကုိလည္း သူတအား သေဘာက်တာ။ အ႐ုပ္က အသံကလည္းျမည္ၿပီး ေျပးေနတာဆုိေတာ့ ေဆးရုံထဲမွာ ကစားဖုိ႔အဆင္မေျပလုိ႔ ေဆးရုံပန္းၿခံထဲမွာ သူ သြားသြားကစားတယ္လုိ႔လည္း သိရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းျမတ္ေလးက သူ ‘ေဆး႐ုံမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္’လုိ႔လည္း ခဏခဏေျပာတာကုိလည္းသိရတယ္။ ကၽြန္မ ျပန္လာၿပီး သိပ္မၾကာဘူး အိမ္ကုိဖုန္းဆက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ေကာင္းျမတ္ေလး ဆုံးသြားၿပီဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းလြန္းလုိ႔ ခံစားရၿပီးမ်က္ရည္က်မိတယ္။
ေကာင္းျမတ္ေလးဆုံးသြားခ်ိန္မွာ အသက္က(၆)ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ မသိခဲ့ၾကပဲ ကေလးက ဘာမွ သိနားလည္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးေလးက အရာအားလုံးကုိ သိနားလည္ေနခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တာေတြကုိလည္း ကေလးကၾကားၿပီး ေတာ္ေတာ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မ ျပန္ေတြးမိတုိင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။
ဒီကေလးေလးက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးေပးသြားပါတယ္။
အခုေခတ္မွာ ကေလးေတြဟာ အရာအားလုံးကုိ တတ္သိနားလည္ေနၾကပါၿပီ။ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ မသိနားမလည္ဘူးလုိ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ေလွ်ာ့ၿပီးမေတြးမိၾကဖုိ႔လည္းလုိအပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူႀကီးေတြက ကေလးေတြရဲ႕ေ႔႐ွမွာ အေနအထိုင္ အေျပာအဆုိကအစ စံျပျဖစ္ေနဖုိ႔လုိပါတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ကဲ …. ကေလးေတြအနာဂတ္အတြက္ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် ၀ိုင္း၀န္းပ့ံပုိးၾကပါစို႔ ………….. ။
No comments:
Post a Comment