ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၄)

ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။

ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ဒီလုိနဲ႔ သမီးလည္း အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလးမွာ နာမည္အႀကီးဆုံး ၀ိုင္းက်ဴရွင္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ VEC ပညာ့ ရိပ္သာမွာ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ တာေပါ့။ VEC ပညာ့ရိပ္သာတည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ  ဆရာႀကီး(ဦးသူရေအာင္)က ေဖေဖနဲ႔တအားခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေလ။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး သမီးကုိ ေက်ာင္းပုိ႔ခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔တပည့္အျဖစ္ ခ်က္ခ်င္း လက္ခံခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၀ိုင္းက်ဴရွင္ေတြ စေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ေနာ္ေမေမ။ ဒီလုိနဲ႔ သမီးလည္း ၀ိုင္းက်ဴရွင္ စတက္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာႀကီးက သမီးကုိ တန္းခြဲ-၁ မွာေနေစခ့ဲ့တယ္။ သမီးက်ဴရွင္စတက္ေတာ့ က်ဴရွင္က ဖြင့္ေနတာ တစ္လေလာက္ရွိေနၿပီ။ စာေတြကုိ သမီးက အမီလိုက္ရတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ သမီးက ေမေမ့ကုိေျပာတယ္။ သမီးစာေတြ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အတန္းေျပာင္းခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ေမေမကေျပာတယ္ ‘သမီးရယ္ ဆရာက သမီးအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္ေနရာထားေပးတာ၊ ဘာလုိ႔ေျပာင္းမွာလဲ’ဆုိေတာ့ သမီးက ‘’ဒါဆို သမီး ဆရာႀကီးကုိ ေျပာၾကည့္မယ္’ လုိ႔ေျပာၿပီး ဆရာႀကီးကုိ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ဆရာႀကီးကလည္း ေျပာခဲ့တယ္ေလ ‘ညည္း လွ်ာမရွည္နဲ႔ ငါထားတဲ့အတန္းမွာေန၊ အခုမလိုက္ႏိုင္လည္း ေနာက္ပိုင္း လိုက္ႏိုင္လာလိမ့္မယ္’တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဆရာႀကီးကုိ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ခ်စ္လည္းခ်စ္ေတာ့ ျပန္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္မၾကည္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း သမီးနားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အျခား တန္းခြဲ (၂၊ ၃၊ ၄၊ ၅) ေတြမွာမထားပဲ သူနဲ႔အနီးကပ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ အေကာင္းဆုံးအတန္းမွာ ေနေစခဲ့တာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က က်ဴရွင္စရိတ္က ၃၀၀၀၀ိ/-ေလ။ အဲဒါက တစ္ႏွစ္လုံးအတြက္ေပါ့ အဲဒီအခ်ိန္က သုံးေသာင္းဆုိတာလည္း မနည္းဘူးေနာ္။

ဒါေပမယ့္ သမီးအတြက္ ဆရာႀကီးက ၅၀၀၀ိ/-ပဲ ယူခ့ဲတာေနာ္။ ဒါဟာလည္း ေဖေဖေမေမတုိ႔ရဲ႕ သမီးျဖစ္လုိ႔ေပါ့ေနာ္ေမေမ။ ေက်ာင္းက စာသင္ၾကတဲ့ ဆရာဆရာမေတြလည္း တအားေကာင္းတယ္၊ သမီးဆုိ စာေတြကုိ အိမ္မွာတအား ျပန္မက်က္ရတဲ့ အေျခအေနထိပဲေလ။ ညပိုင္းေတြ သမီးစာက်က္ရင္ ေမေမက ေဘးကေန ထုိင္ေနေပးတယ္။ သမီးစာက်က္ရင္းစားဖုိ႔ လၻက္၊ ေကာ္ဖီ အစုံပဲ လုပ္ေပးတယ္ေနာ္။ သမီးကေတာ့ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ေဖေဖေမေမတုိ႔ကုိ ေျပာခဲ့တယ္။ “သမီးကုိ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖုိ႔တုိ႔ဘာတုိ႔မတုိက္တြန္းနဲ႔ေနာ္၊ သမီးက အင္ဂ်င္နီယာကုိ ၀ါသနာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီးကုိ အဲဒါေတြျဖစ္ပါေစဆုိၿပီးေတာ့ေတာ့ ဖိအား မေပးပါနဲ႔ေနာ္။ သမီး ႏိုင္သေလာက္ပဲႀကိဳးစားမယ္၊ ၁၀-တန္းကုိေတာ့ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္မယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိတာႀကီးမွာ စာျပန္က်က္ရမွာသမီးပ်င္းတယ္။ မက်က္ခ်င္ဘူး။ တစ္ႏွစ္ထဲ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ေအာင္လုပ္မယ္ေနာ္”ဆုိေတာ့ ေမေမကလည္း အားေပးတယ္ေလ။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၃)

ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။

ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လုိ႔ သမီးေက်ာင္းျပန္တက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေမေမက ဟုိးအရင္ကလုိပဲ သမီးကုိ ေက်ာင္းပုိ႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ေပးခဲ့တာပဲေနာ္။ သမီးတုိ႔ဆရာမက အမာႀကီးသန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ဆရာမႀကီးေဒၚလွလွသန္းေပါ့။ အမာႀကီးဆုိတာ သမီးတုိ႔ ေက်ာင္းမွာက ဆရာမေတြကုိ အမာႀကီးလုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ဟုိးအရင္က ABM အဂၤလိပ္အထက္တန္းေက်ာင္းဆုိေတာ့ ဆရာမေတြကုိ အမာႀကီးလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြမွာလည္း အဲလုိပဲလိုက္ေခၚၾကတာ။ တစ္ခုမွတ္မိပါတယ္ေမေမ။ သမီးဆရာမ အမာႀကီးသန္းက ေဖေဖတုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ABM (အထက-၁၃)ေက်ာင္းမွာ ဆရာမအျဖစ္ရွိေနခဲ့တာ။ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ သားသမီးရင္းျခာလုိပဲ။ သူ႔တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေဖေဖရဲ႕ သမီးျဖစ္တဲ့ သမီးအလွည့္မွာလည္း သူ႔တပည့္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ေလ။

သမီးကုိေက်ာင္းပုိ႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ရင္း ေမေမလည္း အမာႀကီးသန္းနဲ႔ တအားခင္သြားတယ္ေလ။ ေမေမကလည္း အမာႀကီးသန္းကုိ ခ်စ္ခင္ခဲ့သလုိ အမာႀကီးသန္းကလည္း ေမေမ့ကုိ ‘၀ိုင္းရဲ႕ေမေမ …. ၀ိုင္းရဲ႕ေမေမ’နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တယ္ေလ။ အမာႀကီးသန္းမွမဟုတ္ပါဘူး … သမီးဘ၀တေလွ်ာက္ တစ္ျခားေသာဆရာမေတြအားလုံးကလည္း ေမေမ့ကုိဆုိ ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ေလ။ သမီးတုိ႔ ၄-တန္းႏွစ္က အစုိးရစစ္စာေမးပြဲေပါ့။ ဒီေတာ့ အမာႀကီးသန္းက သမီးတုိ႔ တစ္တန္းလုံးကုိ စေန-တနဂၤေႏြေတြမွာလည္း ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ပုိ စာေခၚသင္ေပးမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလဆုိ သူ႔အိမ္မွာ ေခၚသင္တယ္။ အဲလုိအခ်ိန္ေတြမွာဆုိရင္ ေမေမကလည္း သမီးနဲ႔အတူတူ လိုက္ပါေပးခဲ့တယ္ေလ။ သမီးတုိ႔ စာသင္ေနၾကခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ သမီးကုိ ေစာင့္ေခၚေပးတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သမီးစားခ်င္တာ မွန္သမွ်ကုိ ေဖေဖက၀ယ္ေပးတယ္။ ေမေမက အခ်ိန္နဲ႔ စည္းကမ္းတက်ေကၽြးေပးတယ္ေလ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ဂ်ယ္လီေတြစၿပီးေခတ္စားလာတဲ့အခ်ိန္ …. တိရ စၦာန္အရုပ္ပုံေလးေတြနဲ႔ ဂ်ယ္လီအရည္ေလးေတြ သမီးစားခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ေဖေဖက၀ယ္ေပးလာတယ္။ ေမေမက သမီးကုိ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းလုိ႔ ထမင္းစားၿပီးရင္ တစ္ခုေကၽြးတယ္။ ညေန ေက်ာင္းကျပန္လာရင္တစ္ခုေကၽြးတယ္။ သမီးစားခ်င္တာကုိ စည္းကမ္းစနစ္တက်ေကၽြးတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေမေမက သမီးကုိ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတုန္းေလ။

သမီးမွတ္မိေသးတယ္ေမေမ သမီး ၃-ႏွစ္သမီးအရြယ္ေလာက္ကတည္းကေပါ့။ ငါးဟင္းခ်က္တဲ့ေန႔ဆုိ ေမေမက ငါးအရုိးကုိ ေသခ်ာႏႊင္တယ္။ ၿပီးရင္ ငါးအရုိးေသးေသးေလးေတြ ရွိမရွိဆန္းၾကည့္ရင္း ငါးကုိ ေသးေသးေလးေတြ လုံးလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ထမင္းပန္းကန္ ပတ္ပတ္လည္မွာ အလုံးေလးေတြ တန္းစီၿပီးတင္ေပးထားတယ္။ ေမေမက ထမင္းတစ္လုပ္ေကၽြးလိုက္၊ သမီးက ငါးတစ္လုံးယူစားလိုက္နဲ႔ေပါ့။ သမီး ၄-တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ထိ အဲလုိပဲေနာ္။ ဒီလုိနဲ႔ အမာႀကီးသန္းရဲ႕ စာသင္ေကာင္းမႈရယ္ ေမေမရဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္ၾကပ္မတ္ေပးမႈတုိ႔ေၾကာင့္ အစိုးရစစ္စာေမးပြဲကုိ သမီး ႏွစ္ခ်င္းေပါက္လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ေအာင္ခဲ့တယ္ေမေမ ….. ေဖေဖ … ေမေမ နဲ႔ အမာႀကီးသန္းတုိ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြပါ ေမေမ။ ေၾသာ္ …. သမီး တစ္ခုေမ့ေနေသးတယ္ေမေမ။ သမီးေလ မူလတန္းေက်ာင္းကေနေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္ အ.ထ.က-၁၃ ေရာက္စ ၁-တန္းႏွစ္ကတည္းက သမီးနဲ႔ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေနာ္။ သူ႔နာမည္က နန္းခ်ဳိတဲ့ေလ။ သူနဲ႔သမီးနဲ႔က ေက်ာင္းမွာခင္ၿပီး ညီအစ္မ အရင္းလုိခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကတယ္။ ရုပ္ခ်င္းကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ဆုိေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိရင္ သမီးတုိ႔ကုိ ညီအစ္မလု႔ိေတာင္ ထင္ၾကတယ္ေလ။ သမီးသူ႔အေၾကာင္းထည့္ေျပာတာက သမီးသူငယ္ခ်င္းအေပၚမွာလည္း ေမေမဟာ ကုိယ့္သားသမီးလုိသေဘာထားခဲ့တာကုိ သမီးမွတ္မိလုိ႔ပါေမေမ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးအတြက္ မုန္႔တစ္ခုထည့္ေပးရင္ နန္းခ်ဳိအတြက္လည္း တစ္ခုထည့္ေပးတယ္ေလ။ သမီးခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိ ေဖေဖေမေမတုိ႔ကလည္း သမီးခ်စ္သလုိ ခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္။ နန္းခ်ဳိရဲ႕ အဖြားဆုိလည္း သမီးကုိခ်စ္သလုိ ေမေမ့ကုိလည္း တအားခ်စ္ခဲ့တာေနာ္။ သမီးဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေဖအေမ၊ ဦးေလးအေဒၚ၊ အဖြား သူတုိ႔မိသားစုေတြကလည္း ေမေမ့ကုိ ခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္။ ဘာေၾကာင့္ ေမေမ့ကုိ အဲလုိခ်စ္ၾကတာလဲဆုိတာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က သမီး မသိခဲ့ဘူးေမေမ။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၂)

ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေန႔ခင္းဘက္ဆုိ သမီးတစ္ေရးတစ္ေမာအိပ္ေရး၀ေစဖု႔ိ ေမေမ ေခ်ာ့သိပ္တတ္တာကုိလည္း မွတ္မိေနတယ္ေမေမ။ ေမေမက ျမန္မာ့အသံမွာလည္း သီခ်င္းဆုိတဲ့ အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သီခ်င္းဆုိရင္ အသံတအားေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြလည္း ေရးတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေမေမကိုယ္တုိင္စပ္ထားတဲ့သီခ်င္းေလးေတြဆုိၿပီးသမီးကို ေခ်ာ့သိပ္တတ္တယ္။  ေမေမကုိယ္တုိင္ေရးစပ္ထားတဲ့ သာသနာ့ေရးရာကဆီြဒါေလးေတြ (တမန္ေတာ္ျမတ္အတၳဳပၸတၱိ၊ မုအ္ေဂ်ဇာ(တန္ခုိးေတာ္)မ်ားအေၾကာင္းေတြ) ဆုိၿပီးသိပ္ရင္ သမီးတအားေပ်ာ္ခဲ့တာ။ အဲဒါေလးေတြက သမီးငယ္ငယ္ကတည္းက နားထဲမွာစြဲေနခဲ့ေတာ့ တမန္ေတာ္ျမတ္အေၾကာင္းကုိ အထူးတလည္ စာအုပ္ဖတ္ေနစရာမလုိပဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိေနခဲ့ရတာေပါ့ေမေမ။ ဒါဟာလည္း ေမေမေက်းဇူးပါေမေမ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ေမေမက သမီးတုိ႔ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကုိ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕သံစဥ္ထဲမွာထည့္ၿပီး လက္တမ္းစပ္ၿပီး ဆုိသိပ္ေလ့လည္းရွိတယ္ေလ။ အဲလုိသီခ်င္းမ်ဳိးဆုိလည္း သမီးႀကိဳက္ႏွစ္ခဲ့တာပဲေလ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ သမီးက ‘ေမေမ သမီးကုိ နာမည္ေတြနဲ႔သီခ်င္းဆိုျပ’လုိ႔ေျပာရင္လည္း ေမေမက ဆုိျပခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သမီးထက္ ၁၀-ႏွစ္ငယ္တဲ့ ညီမေလးကုိ သမီးက ပုခက္လႊဲၿပီးေခ်ာ့သိပ္တဲ့အခါ ညီမေလးေခ်ာ့ေတးေတြျဖစ္လာခဲ့တာလည္း သမီးမွတ္မိတယ္ေမေမ။

ေနာက္ၿပီး သမီးတစ္ခုမွတ္မိပါေသးတယ္။ သမီး အသက္ ၃-ႏွစ္နဲ႔ ၅-လ အရြယ္မွာေပါ့။ တမန္ေတာ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ သာသနာ့စာေပၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပျပဳလုပ္ေတာ့ သမီးကုိ အငယ္တန္း ျမန္မာေတးကဆီြဒါၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ေစခဲ့တာ။ သမီးအသက္က ၃-ႏွစ္ခြဲနီးပါးဆုိေတာ့ ကဆီြဒါဆုိတဲ့အခါမွာ ပီသေအာင္မဆုိႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စင္ေပၚတက္ရဲၿပီး လူမေၾကာက္ေအာင္ အက်င့္ရေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီၿပိဳင္ပဲြေလးဟာ သမီးဘ၀အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲေလးရဲ႕ ဆုေပးပြဲမွာ သမီးက ဆုမရခဲ့ဘူးေလ။ သူမ်ားေတြဆုတက္ယူၾကၿပီး သမီးကဆုမယူရဘူးေလ။ ဆုေပးပြဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ျပန္ၾကမယ့္အခ်ိန္က သမီးက ‘အိမ္မျပန္ဘူး။ သမီးလည္း ဆုယူၿပီးမွ ျပန္မယ္’ဆုိၿပီး တအားေအာ္ငုိတယ္တဲ့။ ဘယ္လုိမွလည္း ေခ်ာ့လုိ႔မရဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီေန႔တရားပြဲအစီအစဥ္မွာ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ပလပ္စတစ္ျခင္းေလးကုိ သမီးကဆုရတာဆုိၿပီး စင္ေပၚလာဆုယူဆုိၿပီး စာေပၿပိဳင္ပြဲက်င္းပေရးေကာ္မတီက တစ္ေယာက္ကေခၚၿပီး ဆုေပးတယ္ဆုိလုပ္လိုက္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ သမီးက အငုိတိတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေခၚလုိ႔ရတယ္တဲ့။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၁)

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ

ေမေမ ….. ေမေမကြယ္လြန္ခဲ့တာ မၾကာခင္ကာလမွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္ ေမေမ။ အခုလုိ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုနီးပါး ရွိလာခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ ေမေမ့ကုိ တစ္ရက္မွ ေမ့မရဘူးဆုိရင္ ၾကားရသူေတြအတြက္ ပုိလြန္းတယ္လုိ႔ ေျပာစရာျဖစ္ေနမလားပဲ ေမေမ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာပါတယ္ ေမေမရယ္။ ေမေမဆုံးပါးသြားတဲ့အခ်ိန္ကေန အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မေလ ေမေမ့ကိုတစ္ရက္မွ မေမ့ေသးပါဘူး။ အဲလုိ မေမ့ေသးဘူးဆုိလုိ႔ ကၽြန္မ ေမေမ့အတြက္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးၿပီး တသသျဖစ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ သတိရလုိ႔ မ်က္ရည္လည္တဲ့အခါလည္းျဖစ္ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ရက္မွ မေမ့ႏိုင္တာေတြက ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။
ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ေမေမ … ကၽြန္မက ေကာ္ဖီကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္စြာေသာက္တတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ တစ္ခါတရံ ကၽြန္မျပန္လာခါနီး ေမေမ ေဖ်ာ္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ဖီက ကၽြန္မျပန္လာရင္ ေအးေနလုိ႔ ေမေမအသစ္ျပန္ေဖ်ာ္ေပးေတာ့ အေဒၚကေျပာတယ္။ ဒါလည္း ေကာ္ဖီပဲ ေသာက္ေပါ့ေအဆုိေတာ့ ေမေမက ဘာျပန္ေျပာတတ္ေလ့ရွိလဲ။ ေမေမ အမွတ္ရဦးမယ္ထင္ပါတယ္ … ေမေမ ေျပာခဲ့တဲ့စကား မရုိးႏိုင္တဲ့စကားေလးကုိ သမီးကေတာ့ အမွတ္ရေနေသးတယ္ ေမေမ ….

ကၽြန္မ ႏွစ္သက္မိေသာ ‘ကံခၽြန္အမွတ္တရ စာစုမ်ား'

ဆရာကံခၽြန္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၂-ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရေန႔ျပဳလုပ္ရာမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဆရာေရးဆရာ ၃၅-ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရစာမူမ်ားပါရွိတဲ့ “ကံခၽြန္အမွတ္တရစာစုမ်ား” ဆုိတဲ့စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီးေနာက္မွာ ဆရာကံခၽြန္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးေတြက ကၽြန္မအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒီလုိ အားေဆးေလးတစ္ခြက္ကုိ အမွတ္တရျဖစ္ဖုိ႔ရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္လည္း အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ကံခၽြန္အမွတ္တရစာစုမ်ား စာအုပ္ထဲက ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။

x x x x x x x x x x x x x x x

ဆရာကံခၽြန္ရဲ႕ ခ်စ္ဖုိ႔အေကာင္းဆုံးစရိတ္ေလးကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ အလုပ္လုပ္သလုိ သူနဲ႔ရင္းႏွီးခင္မင္သူေတြကုိလည္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ အၿမဲတိုက္တြန္းတတ္တာေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ က်ဴရွင္ကုိလာရင္း တစ္ျခားက်ဴရွင္ေတြကုိ သမီးပုိ႔ရင္း ‘ေခတ္ေက်ာင္းသား’၀တၳဳကုိ သူေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ၀တၳဳထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဇာတ္ေဆာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေအာက္မွာတင္ စာအုပ္ေတြ ေဟာတစ္အုပ္၊ ေဟာတစ္အုပ္ေရးခဲ့၊ ထုတ္ခဲ့ႏိုင္ခဲ့တာ။ ခုခ်ိန္ထိ စာအုပ္ ၇၃-အုပ္ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ၿပီးၿပီ။ ဆရာကံခၽြန္ရဲ႕ စကားေတြကို နားထဲမွာ ခုထိ ၾကားေနတယ္။ “သိပ္ေကာင္းမွသာ ေရးရမယ္ဆုိရင္ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနတာနဲ႔ မေရးျဖစ္ေတာဘူး။ ဒီေတာ့ ေရးျဖစ္ေအာင္ သတၱိေမြးရတယ္။ အေကာင္းစားမဟုတ္ေတာင္ အည့ံစားမျဖစ္ေအာင္ သတိထားလိုက္တယ္။ အနည္းဆုံး မည့ံေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့ ေရးျဖစ္သြားေရာ” [စာမ်က္ႏွာ-၁၆၊ ၿငိမ္းမင္း၊ ‘အမွတ္တရဆရာကံခၽြန္’]

တစ္ခါသားေတာ့ သူေရးၿပီးပုိ႔ထားတဲ့ စာမူတစ္ပုဒ္န႔ဲ အေၾကာင္းအရာတူ စာမူတစ္ပုဒ္က သတင္းစာထဲ ပါလာခ့တယ္။ အဲဒီစာမူေရးတဲ့သူက စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုဦးလွ။ သူက အေၾကာင္းအရာတူစာမူျဖစ္ပါလ်က္ သူ႔စာမူမသုံးဘဲ ဘာေၾကာင့္ လူထုဦးလွစာမူမွ သုံးရသလဲဆုိတ့ဲေမးခြန္းကုိ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္စားပြဲေ႔ရွ၀င္ေတြ႕ၿပီး ေမးခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း သူေျပာျပေတာ့ တအ့ံတၾသနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ဗ်ာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကုိ ၀င္ေတြ႕ၿပီးေမးၿပီးမွ ကုိယ္လုပ္တာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးၿပီး စုိးရိမ္ေနမိေသးတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဘယ္လုိျပန္ေျဖမလဲဆုိတာ သိခ်င္ေနမိတယ္။ သူေျပာတာလက္ခံႏိုင္ရင္ လက္ခံမယ္။ လက္မခံႏိုင္ရင္ ဘယ္လုိျပန္ေျပာဦးမယ္လုိ႔လည္း ဆုံးျဖတ္ထားတာ။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဘယ္လုိေျဖသလဲသိလား။ ကုိကံခၽြန္ေလးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ႔ေ႔ရွက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတယ္ဗ်။ ကုိကံခၽြန္ေလးေဆာင္းပါးက ေကာင္းပါတယ္။ သုံးဖုိ႔လည္း ရည္ရြယ္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ လူထုဦးလွဆီက ေရာက္လာေတာ့ ကုိကံခၽြန္ေလးစာမူမသုံးဘဲ ဦးလွေဆာင္းပါးကုိပဲ သုံးလိုက္ရတယ္။ ကုိကံခၽြန္ေလးမွာ ပရိသတ္ရွိပါတယ္။ အနည္းဆုံး ပရိသတ္ငါးေထာင္ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူထုဦးလွက ပရိသတ္ငါးေသာင္းေျခာက္ေသာင္းေလာက္ရွိလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ေစတနာခ်င္းတူရင္ ပရိသတ္ပုိၿပီး ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္မယ့္ စာေရးဆရာကုိပဲ ေရြးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိကံခၽြန္ေလးစာမူကုိ မသုံးဘဲ လူထုဦးလွ စာမူသုံးရတာ နားလည္ေပးပါဗ်ာတဲ့ဗ်” [စာမ်က္ႏွာ-၃၈၊ သိုက္ထြန္းသက္၊ ‘စာေရးဆရာ ကာတြန္းဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ ကံခၽြန္ကြယ္လြန္ျခင္း တစ္ႏွစ္ျပည့္အလြမ္းေျပ’]