ကၽြန္မ ... … သူ႔ကုိ ခ်စ္တယ္ … … …

ကၽြန္မ ... … သူ႔ကုိ ခ်စ္တယ္

သူ႔ေၾကာင့္ … သူငယ္ခ်င္း အမ်ားႀကီးတုိးပြားခဲ့ရတယ္ …

သူ႔ေၾကာင့္ … ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့တယ္ ….

သူ႔ေၾကာင့္ … စိတ္ကူကုိယ္တူ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ရခဲ့တယ္ …

သူ႔ေၾကာင့္ … သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ ကၽြန္မကုိ စြန္႔ခြာသြားတယ္ …

သူ႔ေၾကာင့္ … အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ ရခဲ့တယ္ ….

သူေၾကာင့္ … စာေတြေရးခ်င္စိတ္ ပုိတုိးခဲ့ရတယ္ …

သူ႔ေၾကာင့္ … စာေတြပုိေရးျဖစ္လာခဲ့တယ္ …

သူ႔ေၾကာင့္ … စိတ္ဆုိးေဒါသျဖစ္ခဲ့ရတယ္ …

သူ႔ေၾကာင့္ … ကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြ ရင္ဖြင့္ခြင့္ရခဲ့တယ္ …

ေခါင္းေဆာင္၊ ဦးေဆာင္သူ နဲ႔ အထက္လူ

ဒီေခါင္းစဥ္ပါ အေတြးေလးကုိ ကၽြန္မတုိ႔၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ျမင္ေနၾကရေလ့ရွိတဲ့ လူေတြထဲကေန ေတြ႕လာတာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔၀န္းက်င္မွာ အၿမဲျမင္ေတြ႕ေနၾကရတဲ့ လူေတြထဲမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ေနာက္လိုက္ဆုိတာ အၿမဲသုံးႏႈန္းၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲက ေနာက္လိုက္ဆုိတာကုိ ကၽြန္မ သိပ္မေတြးမိပါဘူး။ ေနာက္လိုက္ေကာင္းနဲ႔ သာမန္ေနာက္လိုက္ဆုိတာပဲေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္လုိ႔အမ်ားသုံးေနၾကတဲ့အမ်ဳိးအစားကုိ ကၽြန္မ ျပန္ခြဲျခားမိတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ …. အမ်ားစုက ေခါင္းေဆာင္လုိ႔သုံးေနၾကတဲ့ စကားလုံး ေခါင္းေဆာင္ဆုိရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဘာကုိ ျမင္မိၾကလဲ။ လုပ္ငန္း၊ အဖြဲ႕၊ ေနရာတစ္ခုမွာ ထိပ္ဆုံးအဆင့္ေနရာမွာ ရွိေနၾကသူေတြကုိ ျမင္မိပါတယ္။ ကၽြန္မ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ မတူတဲ့အပိုင္းကုိ ျမင္မိလာတယ္။
ေခါင္းေဆာင္လုိ႔ အမ်ားစုသုံးေနတဲ့စကားလုံးကုိ ေသခ်ာျပန္ၿပီး ျမင္ေအာင္ခြဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထက္လူ၊ ဦးေဆာင္သူနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာကုိ ကြဲျပားစြာျမင္လာတယ္။ ဒါဆုိ …

အထက္လူဆုိတာဘာလဲ …. အထက္လူဆုိတာ လုပ္ငန္း၊ အဖြဲ႕၊ ေနရာတစ္ခုမွာ အမ်ားကသေဘာတူသည္ျဖစ္ေစ၊ မတူသည္ျဖစ္ေစ ရာထူးေနရာတစ္ခုအဆင့္ျမင့္ျမင့္ရရွိထားလုိ႔ အျခားသူေတြထက္ ရာထူးတဆင့္ျမင့္ေနသူ။ (အမ်ားအားျဖင့္ အလုပ္ရွင္ပုံစံမ်ဳိးေပါ့။) သူမ်ားကုိ လုပ္လိုက္ဆုိတဲ့ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ပဲ အၿမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ အထက္လူက အၿမဲတေစ အမိန္႔ေပးေစခိုင္းတာမ်ဳိးလုပ္တယ္။ (အားလုံးကုိ သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားလုိ သေဘာထားတတ္သူ) အထက္လူဟာ ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး။

မွတ္မွတ္ယယ ခရီးစဥ္ 'ဒလ'

ကၽြန္မ အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ေလးတစ္ရက္မွာ ဒလဘက္ကုိ သြားဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္။ ကၽြန္မအဖုိးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဒါဒါႀကီးတစ္ေယာက္ဆီ သြားဖုိ႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒလဘက္မွာရွိတဲ့ ဟာဖိဇ္ေက်ာင္းေလးကုိ ကၽြန္မတုိ႔သြားေလ့လာၾကည့္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားၾကတာလည္း ၾကာၿပီဆုိေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းေလးကုိပါ သြားဖုိ႔စီစဥ္လိုက္တယ္။ အဲလုိလည္း စီစဥ္လိုက္ေရာ ဒလၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ညီမေလးၿငိမ္းရဲ႕ အစ္မႀကီးက သူတုိ႔ရြာေလးကုိ လာလည္ဖုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ဒလဘက္ကုိ သြားျဖစ္ဖုိ႔ ေသခ်ာသြားတယ္။

ဒလသြားမယ့္ေန႔လည္းေရာက္ေရာ ၿငိမ္းရဲ႕အစ္မႀကီးက ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔အတူတူ ရန္ကုန္ကေန ရြာေလးကုိ ျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ (ၿငိမ္းရဲ႕အစ္မႀကီး၊ ၿငိမ္း၊ တိမ္မုိးလြင္၊ ဂၽြန္၊ အလင္းေရာင္နဲ႔ ကၽြန္မ) ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းမွာပဲ ဆုံၾကဖုိ႔ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔အမုိးက အိမ္ခ်င္းနီးတာေၾကာင့္ တစ္ေနရာရာသြားတုိင္း သူနဲ႔အၿမဲအတူသြားေနၾကျဖစ္ေနေတာ့ သူနဲ႔အတူတူ ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းကုိ ထြက္လာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဂၽြန္က ဖုန္းဆက္လာတယ္ သူေရာက္ေနၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာေစာင့္ေနတယ္ဆုိတာေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ဆိပ္ကမ္းေရာက္ေရာ ေစာင့္ေနတဲ့ ဂၽြန္႔ကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ၿငိမ္းေရာဆုိေတာ့ လက္မွတ္၀ယ္တဲ့ေနရာအထဲမွာေရာက္ေနၿပီဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လည္း အထဲကုိ ၀င္လာလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ သေဘၤာပဲ့ဦးကုိ ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ေအာက္ထပ္ပဲ့ဦးထက္ အေပၚထပ္ ပဲ့ဦးက view ပိုမိုက္တယ္ဆုိၿပီး အေပၚထပ္ ပဲ့ဦးမွာ သြားထိုင္ေနလိုက္ၾကတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒလဘက္ကမ္းလည္း ေရာက္ေရာ ရြာကုိဆက္သြားဖု႔ိ ဆုိင္ကယ္ငွားၾကရတယ္။

ဒလဆိပ္ကမ္းကေန ရြာအထိကုိ မိနစ္ ၂၀-ေလာက္ ဆုိင္ကယ္စီးရတယ္။ လမ္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတယ္။ ရြာလည္းေရာက္ေရာ ဗိုက္က ဆာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ၿငိမ္းအစ္မႀကီးရဲ႕အိမ္မွာ ရွိသမွ် ေမႊေႏွာက္စားၾကတယ္။ ပထမဦးဆုံး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ရခိုင္မုန္႔တီလုပ္ေပးတယ္ အစ္မႀကီးက၊ ေနာက္ ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပားလည္း ေကၽြးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းဟင္းေတြ ကုိယ္တိုင္ခ်က္ၾကမယ္ဆုိၿပီး ၿငိမ္းက ဦးေဆာင္ၿပီး ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကတာေပါ့။ ထမင္းဟင္းက်က္ေတာ့ ခဏနားၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။ ၾကက္ေျခာက္စပ္၊ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္၊ ၾကာဇံဟင္းခါး၊ ငါးျပဳတ္ငရုတ္သီးအစပ္နဲ႔ သရက္သီး နဲ႔ စားလိုက္တာ ကၽြန္မဆုိ စားေကာင္းလြန္းလုိ႔ ထမင္း ၂-ပြဲေတာင္ ကုန္သြားတယ္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အခ်ဳိတည္းတ့ဲအေနနဲ႔ လိေမၼာ္သီးေသးေသးေလးေတြ စားၾကၿပီး ခဏနားၿပီးေတာ့ ဒလဘက္ကုိ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒလလည္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရီလိုက္ၾကရတာ။ အားလုံးမွာ တစ္ကုိယ္လုံး ဖုန္ေတြနဲ႔ျဖဴေဖြးၿပီး ေမ်ာက္ျဖဴေတြလုိျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ဖုန္ေတြကုိ ခါၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာပဲ ေဖးေဖးမမနဲ႔ (ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေဆာ္ပေလာ္တီးခ်င္ေနၾကလဲမသိဘူး) တဘက္လက္ကိုင္ပု၀ါနဲ႔ ရိုက္ၿပီး အသားကုန္ ခါေပးၾကတယ္။

သမိုင္းဝင္ လင္းဇင္းကုန္း ျမန္မာမြတ္စလင္ သုႆာန္

ႏွစ္၂၀၀ ေက်ာ္ သမိုင္းဝင္ လင္းဇင္းကုန္း ျမန္မာမြတ္စလင္ သုႆာန္ ဖ်က္သိမ္းရန္ အမိန္႔ထုတ္ထား

ဓါတ္ပံုႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး- သုတေမာင္

မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ အမရပူရၿမိဳ႕နယ္၊ အုိးေတာ္ရပ္ကြက္တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀)ေက်ာ္မွစ၍တည္႐ွိခ့ဲ့ေသာ လင္းဇင္းကုန္း မြတ္စလင္ သုႆန္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အား ဖ်က္သိမ္းေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၂၀၁၂-ခု ဇြန္လ ၁-ရက္ကေန ၃-ရက္အထိ သတင္းစာထဲတြင္ပါ႐ွိခဲ့တဲ့ လင္းဇင္းကုန္းသုႆာန္အား (၁-၇-၂၀၁၂)ရက္တြင္ အၿပီးပိတ္သိမ္းမည့္ ေၾကျငာခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လင္းဇင္းကုန္းသုႆာန္သုိ႔ သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့မႈအေပၚ ျပန္လည္ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မႏၲေလးေန႔စဥ္သတင္းစာ [အတြဲ(၁၅)၊ အမွတ္(၁၈၂)၊ ၁-၆-၂၀၁၂၊ ၁၃၇၄ ခုႏွစ္၊ နယုန္လဆန္း ၁၂ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔]သတင္းစာမွ ေၾကညာခ်က္

ေမး –  လင္းဇင္းကုန္း ကဘာရ္စတာန္(သုႆာန္)ေရာ ဒါရ္ဂါဟ္နဲ႔ေရာ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သိခ်င္တာေလးေမးခ်င္ပါတယ္။ ဦးေလးတုိ႔အေနနဲ႔ ေျပာျပလု႔ိရမလား ခင္ဗ်။
ေျဖ – ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဒါရ္ဂါဟ္ကုိတာ၀န္ယူပါတယ္။ လူငယ္ေတြကေတာ့ သုႆာန္အတြက္ တာ၀န္ယူထားၾကတယ္။

ေမး – ဟုိတစ္ေလာက သုႆာန္ကုိဖ်က္သိမ္းေတာ့မယ္လုိ႔သိရတယ္။ သတင္းစာထဲမွာေတာ့ ပိတ္သိမ္းမယ္လုိ႔ေၾကျငာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖ်က္သိမ္းမယ္လုိ႔လည္းသတင္းၾကားတယ္။ အဲဒါ အခု ဘယ္လုိအေျခအေန႐ွိပါသလဲ။
ေျဖ – အဲဒါကုိေတာ့ ဒီေနရာဟာ သမုိင္း၀င္ေနရာျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးဆီထိေရာက္ေအာင္ စာပုိ႔ထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အစၥလာမ့္အဖြဲ႕ႀကီး (၅)ဖြဲ႕ကလည္း ၀ိုင္းေထာက္ခံၿပီးေတာ့ စာတင္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပိတ္သိမ္းဖ်က္သိမ္းမယ့္ကိစၥကုိ ဘာမွဆက္မေျပာပဲ ေလာေလာဆယ္ ဒီအတိုင္းပဲ ခဏထားထားပါတယ္။

ေမး – ဒီသခၤ်ဳိင္းေျမအေၾကာင္း နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပေပးလုိ႔ရမလားခင္ဗ်ာ။
ေျဖ – ဒီဘက္မွာ အခုျမင္ေနရတဲ့အ၀န္းအ၀ိုင္းကေတာ့ အာဗစ္႐ွားဟုိစိုင္နီသခင့္ကုိေလးစားတဲ့အေနနဲ႔လူေတြက ၀ိုင္းၿပီး ဒဖြနာ(ျမွဳပ္ႏွံ)လိုက္လုိ႔ ကဘာရ္စတာန္ဆုိၿပီးျဖစ္သြားတယ္။ ျမန္မာလုိဆုိရင္ေတာ့ သခၤ်ဳိင္းေပါ့။ အမွန္က မြတ္စလင္မ္သခၤ်ဳိင္းက ဟုိးကျမင္ေနရတဲ့ အုတ္တံတုိင္းေဘးလမ္းရဲ႕ ဟုိဘက္မွာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ အဲဒီမွာ ဇရပ္ေတြ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစုိးရလက္ထက္မွာ အဲဒီဘက္ျခမ္းက မြတ္စလင္မ္သခၤ်ဳိင္းကုိ ခရစ္ယာန္ဘက္ကုိသြင္းလိုက္တယ္။ ဒီဘက္က စကား၀ါဥယ်ာဥ္ကုိ သခၤ်ဳိင္းလုိ႔သတ္မွတ္ေပးလိုက္တာပါ။ စကား၀ါဥယ်ာဥ္ကုိေတာင္ မြတ္စလင္မ္သခၤ်ဳိင္းလုိ႔ အျပည့္အ၀ မသတ္မွတ္ေပးဘူး။ အမရပူရ အ.ထ.က(၁) တည္ေထာင္တဲ့ ဆရာႀကီး ဦးE-ကုိကုိႀကီးရဲ႕ဇနီး အုတ္ဂူေဒၚေဒၚရန္အုတ္ဂူရဲ႕ ဒီဘက္ကုိပဲေပးတယ္။ ဟုိဘက္ကက်န္တာကုိ ဗုဒၶဘာသာဆုိၿပီးလုပ္လိုက္တယ္။

ဘုံးအုိး အာရဗီ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

အမ္တူးေအ

မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ အမရပူရၿမိဳ႕နယ္၊ ဘုံးအုိးေက်းရြာ႐ွိ အာရဗီတကၠသိုလ္ေက်ာင္း

မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ အမရပူရၿမိဳ႕နယ္၊ ဘုံးအုိးေက်းရြာ႐ွိ အာရဗီ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း မွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကို ေမးျမန္းခြင့္ ရရိွခဲ့ပါတယ္။

ဆရာ့နာမည္ေလး ေျပာျပေပးပါဦး
ကၽြန္ေတာ့္ အာရဗီနာမည္က ဟကင္။ ေမာ္လ၀ီဟကင္ပါ။ ျမန္မာနာမည္ကေတာ့ ဦးေအာင္သန္းေပါ့။

ေက်ာင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပေပးပါ ဆရာ။
၁၉၄၇-ခုႏွစ္က ဒီေက်ာင္းကုိ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၄-ခုႏွစ္မွာ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ စတင္ တည္ေထာင္ကတည္းက ဒီေနရာမွာပါပဲ။ စစခ်င္းတုန္းကေတာ့ အေဆာက္အဦးက ခပ္ေသးေသးေပါ့။ အခန္း ၄-၅ခန္းေလာက္ပဲ ရွိခဲ့တာ။ အဲဒီကေန ေနာက္ပိုင္း repair လုပ္ရင္း အခု အေဆာက္အဦးေတြျဖစ္လာတာပါ။ အခုေတာ့ ေက်ာင္းသားက ၂၀၀-ေက်ာ္႐ွိတယ္။ ဆရာက (၁၄)ေယာက္၊ ေဘာ္ဒါအုပ္(၁)ေယာက္နဲ႔ ထမင္းခ်က္သူရယ္ အကူရယ္ဆုိေတာ့ စုစုေပါင္း (၁၈)ေယာက္ေလာက္႐ွိပါတယ္။ ေက်ာင္းနာမည္ကေတာ့ တစ္ျခားမ႐ွိပါဘူး။ အာရဗီတကၠသုိလ္လုိ႔ပဲ ေရးထားပါတယ္။ ဘုံးအုိး အာရဗီတကၠသုိလ္ေပါ့။

ဘုံးအုိး အာရဗီတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး

အာရဗီေက်ာင္း စာသင္ၾကားမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ့အေနနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ေျပာျပေပးပါ။
ေျဖ – ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြမွာ အားနည္းခ်က္နဲ႔အတူ အယူသည္းမႈဆုိတာ တခ်ဳိ႕႐ွိေနတယ္။ အဲဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြကုိ ဖိစီးခံေနရတာ။ ဘာသာေရး စာေပသင္ၿပီးရင္ အကၤ်ီ အ႐ွည္၀တ္ၿပီး ေနတာထိုင္တာမွ မြတ္စလင္မ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ၾကရတာလည္း ႐ွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အဲဒီေလာက္ေတာ့ အယူမသည္းပါဘူး။ စာေပတစ္ခုကုိ တတ္ေျမာက္ဖုိ႔သာ အဓိကပါ။ အလႅာဟ္ကုိ ေအဗာဒသ္(၀တ္ျပဳမႈ) လုပ္ဖုိ႔ အေကာင္းဆုံးစံ႐ွိၿပီးသားပါ။

ဒီကေလးေတြလည္း ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားႀကီးနိမ့္က်တယ္။ တကယ္ကေတာ့ အာရဗီတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔  သင္ေပးႏိုင္တယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာသင္ေနတဲ့ အထဲမွာလည္း အဂၤလိပ္စာကၽြမ္း ကၽြမ္းက်င္က်င္တတ္တဲ့သူ မရွိဘူး။ က်န္တဲ့ ေခတ္ပညာ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္တဲ့သူက နည္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ္သင္ခဲ့တဲ့ ပညာနဲ႔ ျပန္လည္ သင္ၾကားေပးရတဲ့ပုံစံပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခုဆုိ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြလည္း ေနာက္ထပ္ လုိအပ္လုိ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကုိ တင္တာလည္း ခြင့္မရေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အေဆာင္ေတြ ထပ္လုိပါတယ္။

နားလည္မႈလြဲတယ္ဆုိတာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္တာလဲ ?

နားလည္မႈလြဲတယ္ဆုိတာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္တာလဲ ……..
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကၽြန္မစဥ္းစားၾကည့္မိေနတာေလးတစ္ခုရွိတယ္ ….

ကၽြန္မတုိ႔ေတြ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္မႈလြဲၾကတယ္။ အဲလုိ နားလည္မႈလြဲၾကရာကေန တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အဆင္မေျပမႈေတြ၊ အျမင္မၾကည္မႈေတြ၊ စိတ္၀မ္းကြဲမႈေတြျဖစ္လာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ျဖစ္လာရတာလဲ။ အျခားသူေတြစဥ္းစားရင္ ဘယ္လုိအေျဖထြက္လာမလဲေတာ့ ကၽြန္မ ျပန္မေတြးမိဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ႐ႈေထာင့္ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ေနရာကေန ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေရးေရးေလးအေျဖထြက္လာတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ….. ‘ပြင့္လင္းမႈ’ပါ။

ကၽြန္မတုိ႔ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပြင့္လင္းမႈမရွိၾကလုိ႔သာ နားလည္မႈလြဲတယ္ဆုိတာ ျဖစ္လာတာပါ။ ဒါဆုိ ပြင့္လင္းမႈဆုိတာ ဘာလဲ။ ကုိယ္ဘာပဲလုပ္လုပ္ တျခားသူကုိ အစအဆုံး ‘ကႀကီးကေန အ-အထိ ၏၊ သည္ မေရြး’ ေျပာျပတာလား။ အဲဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာအေၾကာင္းကုိ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ လူတကာကုိ လုိက္ေျပာျပတာကုိလည္း ပြင့္လင္းမႈလုိ႔ မေခၚႏိုင္ျပန္ဘူး။ ဒါဆုိ ဘာလဲ …………. ‘ပြင့္လင္းမႈ …. ပြင့္လင္းမႈ ….. နားလည္မႈလြဲၾကတာကုိ မျဖစ္ေစတဲ့ ပြင့္လင္းမႈ ……. ဘာလဲ ….. ပြင့္လင္းမႈ’ …… ကၽြန္မ သိလိုက္ပါၿပီ။

ဖတ္မိရာရာ စာတုိေပစမ်ား (၁)

စာရြက္ စာအုပ္ ေတြ႕ရင္ ကိုင္ၾကည့္ ဖတ္ၾကည့္မိတတ္တဲ့ ကၽြန္မ ....... ဖတ္မိတဲ့ထဲက ကၽြန္မ ႏွစ္သက္တာေလးေတြကုိ သိမ္းမွတ္ထားတတ္တယ္ .... ၿပီးေတာ့ ျပန္မွ်ေ၀တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေၾကာင့္ .... အခုလည္း ဖတ္မိတာေလးကုိ ျပန္မွ်လိုက္ပါတယ္ ....

ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း (၁.၇.၆၄)ခု ေနာက္ဆုံးက်ဴးရင့္သံ

• “အင္း …................ ဆရာကေတာ့ မေသခင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆရာတုိ႔ တုိင္းျပည္ႀကီးမွာ ညီညီညြတ္ညြတ္ျဖစ္ေတာကုိပဲျမင္ခ်င္တယ္ ……. ”

အေမ့စကား “လူထုေဒၚအမာစကား”

• ခ်စ္ၾကည္ေရးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္မယ္ဆုိရင္ အခ်င္းခ်င္းသိနားလည္ေရးအေပၚမွာ အေျခခံမွ ခိုင္ၿမဲမယ္။ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းသိနားလည္ေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံးတစ္နည္းကေတာ့ စာေပကတဆင့္ တည္ေဆာက္ေပးမႈပဲျဖစ္တယ္ … ။
• လူဆုိတာ ကုိယ္လူျဖစ္လာရင္ ငါ့အတြက္ ဘယ္သူေတြ ဒုကၡေရာက္သတုံး၊ ဘယ္သူေတြဆင္းရဲပင္ပန္းျဖစ္ကုန္သတုန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါက ဘယ္သူေတြကုိ ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ႏိုင္သတုံး။ ငါေၾကာင့္ အမ်ားမွာ သက္သာေခ်ာင္ခ်မႈ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္သတုံး စီစစ္ႏိုင္ၾကဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္ … ။
• ႀကိဳးစားၾက၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္စရာရွိရင္ဖတ္၊ စာမဖတ္ရင္ စာေရးဆရာမျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၾကားနာစရာရွိရင္ ၾကားနာ၊ ေတြးစရာရွိရင္ေတြး။ စာေရးဆရာဟာ ေတြးရတယ္။ ေတြးရတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ဖတ္တာ၊ ေတြ႕တာ၊ ၾကားတာဟာ သဘာ၀ ယုတၱိ႐ွိသလား။ ဒါဘယ္အက်ဳိးသက္ေရာက္သလဲ။ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲဆုိတာ စဥ္းစားရတယ္၊ ေတြးရတယ္။ အဲဒီအေတြးအေခၚမွန္ရင္ သိပ္ေကာင္းတာ။ ကုိယ့္အဖုိ႔ အေထာက္အကူျဖစ္တာ။