အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလုပ္မယ္ဆုိရင္ …..

အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဘာေတြလုိအပ္လဲ ဘယ္လုိလုပ္သင့္လဲဆုိတာကုိ လက္ရွိစာေတြေရးေနတဲ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာေလးကုိ ေလ့လာလုိ႔ရေအာင္ ျပန္ေရးလိုက္တာပါ …..

အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိ …. အဓိကကေတာ့ ကိုယ္အင္တာဗ်ဴးလုပ္မယ့္လူကို အဓိက ေမးခ်င္တဲ့ Topic နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြ ႀကိဳစံုစမ္းထားဖို႔လုိပါတယ္။ သူ႔ကုိမေမးခင္ သူ႔အေၾကာင္းႀကိဳသိထားရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ဆီက ကိုယ္ေမးတဲ့အေၾကာင္းအရာကို ကိုယ္က သိပ္မကၽြမ္းက်င္ရင္ သူေျပာသမွ်နားေထာင္ေနလိုက္ရတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တယ္။ ႀကိဳသိထားေတာ့ အရင္ကတည္းက ေမးစရာအကြက္ေတြ ကိုယ့္မွာႀကိဳရွိေနတတ္တယ္။

တစ္ခါတုန္းက ပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပညာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို အကုန္ေလ့လာလိုက္ရတယ္။  ၿပီးေတာ့မွ အခ်က္ေလးေတြခ်ေရးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပညာေရးကို ကိုယ္ပံုေဖာ္ထားတဲ့လမ္းေၾကာင္းထဲကပဲ ဆရာေတြကို ေမးလိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူေျဖတတ္တဲ့အေျဖမ်ိဳးကို ႀကိဳက္လို႔ တမင္ေျဖေစခ်င္လို႔ ပို႔ၿပီးေမးရတာမ်ိဳးလည္းရွိတတ္တယ္။

ေခ်ာက္ျခားခဲ့ရတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ရဲ႕ ညတစ္ည

႐ုတ္တရက္ သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာခ်လိုက္တဲ့ ရန္ကုန္မိုးေၾကာင့္ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ႐ႊဲ႐ႊဲစုိသြားတယ္။ တကယ္တမ္း သူမ မိုးမစုိခ်င္ပါဘူး။ ညဘက္ကားနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကို ခရီးသြားရဦးမွာေၾကာင့္ေပါ့။

ျပင္ဦးလြင္

သူမ ဒီမွာ အလုပ္၀င္တာ ၁ လ ပင္ မျပည့္ေသးပဲ အလုပ္၀င္ျပီး ၁ ပတ္အတြင္း ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္ကို သြားခဲ့ရတယ္။ ခရီးလမ္းက ၾကမ္းျပီး အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ သူမေနမေကာင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျပန္လာျပီး ၂ ရက္အတြင္း အနားမယူမျဖစ္ပဲ အခုျပင္ဦးလြင္ကို တက္ရဦးမယ္။ သူမရဲ႕ ရာထူးတာ၀န္က ႀကီးလွသည္မို႔ သူမတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ေတာ့ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္သည္။

မိုးစိုသြားျပီမို႔ ႐ုံးကိုအေရာက္ျပန္ကာ ညေနခရီးသြားမယ့္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက အ၀တ္တစ္စုံထုတ္လဲျပီး ေကာ္ဖီပူပူ ၁ ခြက္နဲ႔ ဒီကိုဂ်င္လ္ ၁ လုံး ေသာက္လိုက္တယ္။

ညဘက္ခရီးစထြက္ေတာ့ သူမ ကိုယ္ပူေနတာကို သတိထားမိတယ္။ တစ္လမ္းလုံး သူမ ကိုယ္အပူခ်ိန္တက္ျပီး ဖ်ားေတာ့တယ္။ မနက္ေစာေစာ ျပင္ဦးလြင္ကားႀကီးကြင္းကိုေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္႐ုံးက စီစဥ္ျပီး booking လုပ္ထားေပးတဲ့ ဟိုတယ္ဆီ taxi နဲ႔သြားလိုက္တယ္။

ေဘးက ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေတြၾကားထဲက ျခံ၀င္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ၂ခန္းတြဲ ဘန္ဂလိုေလးေတြက တဘက္၊ ၃ ထပ္အေဆာက္အဦးႀကီးက ၁ ဘက္နဲ႔ အလယ္မွာ ပန္းေတြနဲ႔ အေတာ္ေလးလွတဲ့ ဟိုတယ္ကိုျမင္လိုက္ရတဲ့ခဏအတြင္း လန္းဆန္းသြားခဲ့တယ္။

ဘယ္သူ ပုိခံစားရသလဲ ... ?

အရင္က ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးတာကုိ ျပန္သတိရလာလုိ႔ပါ။

၂၀၀၆-ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္၀င္ခဲ့တဲ့ ပထမဦးဆုံး NGO ရဲ႕ Project (မႏၱေလးနဲ႔မူဆယ္) မွာ PM (Project Manager) အပါအ၀င္ Team member ၃၅ ေယာာက္ရွိခဲ့တယ္။ မႏၱေလးက ၂၀၊ မူဆယ္က ၁၅ေယာက္။ PM က Team တစ္ခုလုံးကုိ မိသားစုပုံစံနဲ႔ပဲ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္တယ္။ ဆရာက ဗုဒၵဘာသာ၀င္ျဖစ္ေပမယ့္ တပည့္ေတြအားလုံးကုိ လက္ေဆာင္ေပးရင္ သက္ဆိုင္ရာဘာသာ၀င္အလိုက္ ဘာသာေရးစာအုပ္ေလးေတြကုိပဲ ေပးတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေပးမယ္ဆိုရင္ သမီးဆီမွာ မရွိေသးတဲ့ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ကုိေျပာဆုိၿပီး ၀ယ္ၿပီးလက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိတယ္။

တပည့္ေတြကိုလည္း အၿမဲတမ္း ကုိယ့္သားသမီးလုိသေဘာထားၿပီး ေျပာဆုိဆုံးမေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မႏၱေလးteam မူဆယ္သြားေတာ့လည္း မူဆယ္Team က လုိေလေသးမရွိဧည့္၀တ္ေက်ၿပီးကူညီေပးတယ္။ PM ကလည္း သားသမီးေတြလုိသေဘာထားၿပီး စီမံကြက္ကဲေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္က ေမာင္ႏွမေတြလုိ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္။

မူဆယ္ Team မႏၱေလးလာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မႏၱေလးကလူေတြက ရုံးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔ကုိ မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲ သူတုိ႔မေရာက္ဖူး၊ မသြားဖူးေသးတဲ့ေနရာမွန္သမွ်လိုက္ပုိ႔ေပးၾကနဲ႔ တအားကုိ ခင္မင္သြားၾကတယ္။ မူဆယ္အဖြဲ႕ ျပန္မယ့္ေန႔မွာ PM နဲ႔ဆုံၿပီး Discuss လုပ္ၾကတယ္။ discussion လည္းၿပီးေရာ ဆရာက ထုံးစံအတိုင္း ဆုံးမစကားေတြေျပာတယ္။ အခုလုိ မိသားစုပုံစံနဲ႔ စည္းလုံးမႈရွိတာကုိ ၀မ္းသာေၾကာင္းေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားလုံးကုိ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္။ (ဆရာအက်င့္က ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ အားလုံးေျဖေစတယ္။ မေျဖရင္ မေျဖေသးတဲ့လူကုိ အေျဖရတဲ့အထိေစာင့္ေပးတတ္တယ္။) အဲဒီေမးခြန္းကေတာ့ 'ထြက္သြားတဲ့သူနဲ႔ က်န္ေနခဲ့တဲ့သူ ဘယ္သူ ပုိခံစားရသလဲ'တဲ့။

MMSY + IYS စုေပါင္း၀ါေျဖပြဲအမွတ္တရ

MMSY နဲ႔ IYS အတူတူေပါင္းစုၿပီး စုေပါင္း၀ါေျဖပြဲလုပ္မယ္ဆုိေတာ့ ၀ါေျဖပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလုိကတည္းက စီစဥ္တာေတြ လုပ္ၾကရေတာ့တယ္။ ပါ၀င္တက္ေရာက္ၾကမယ့္လူဦးေရ ခန္႔မွန္း(၅၀)၀န္းက်င္လုိ႔တြက္ယူၿပီး တုိင္ပင္ၾကတယ္။

အဲလုိစီစဥ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၀ါေျဖပြဲမတုိင္ခင္ တစ္ရက္မွာ MMSY က မိသားစု၀င္ ၄၀-ေက်ာ္ပါ၀င္မယ္လုိ႔သိရတာေၾကာင့္ IYS က မန္ဘာ ခန္႔မွန္းေတာ့ သိပ္မမ်ားဘူးလုိ႔သိရတာေၾကာင့္ မိသားစု၀င္ ၆၀-ေလာက္ပါ၀င္ၾကမယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းၿပီး လူဦးေရ(၇၀)ေလာက္ ပါ၀င္မယ့္ ၀ါေျဖပြဲေလးအတြက္ ပါ၀င္လုပ္အားေပးၾကမယ္ဆုိတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြစုၿပီး တာ၀န္ေတြ ခြဲေ၀ယူၾကတယ္။ Online က တစ္ျခား မြတ္စလင္မ္ဆုိက္တခ်ဳိ႕ နဲ႔ အျခားသူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိလည္း ဖိတ္ဖုိ႔စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ MFG, UOI တုိ႔က Admin team နဲ႔ YPD, YEDC, Smile Education, အစၥလာမ့္တံခြန္ တုိ႔ကုိလည္း ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ၀ါေျဖမယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ လုပ္အားေပးၾကသူေတြ ၃-နာရီမွာ အားလုံးဆုံၾကမယ္လုိ႔ ခ်ိန္းထားၾကတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ Rosana ရယ္ က ၃-နာရီမတိုင္ခင္ ၀ါေျဖပြဲလုပ္မယ့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေလွကားထိပ္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ နာရူတုိကုိေတြ႕ရတယ္။ အခန္းကုိေရာက္ေတာ့ ကုိျမတ္သူအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကုိတိမ္မုိးလြင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တစ္ျခား ေမာင္ႏွမေတြလည္း အသီးသီးေရာက္လာၾကတယ္။ အားလုံးလည္း ကုိယ္တာ၀န္ယူထားၾကရာအပိုင္းကုိ လုပ္ေဆာင္ၾကေတာ့တယ္။ ၄-နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကုိ၀င္းေဇာ္လည္း Projector သယ္ၿပီး ေရာက္လာတာနဲ႔ projector ဆင္ၿပီး presentation လုပ္မယ့္ powerpoint ေတြကုိ စမ္းသပ္ၾကတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ

တာ၀န္နဲ႔၀တၱရား

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲမွာ အၿမဲၾကားေနရတဲ့ စကားတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တာ၀န္၀တၱရားဆုိတာတဲ့စကားေလးပါပဲ။

“ငါကေတာ့ကြာ တာ၀န္အရလုပ္လိုက္တာပဲ၊ ငါကေတာ့ ၀တၱရား႐ွိလုိ႔ လုပ္ေပးလိုက္ရတယ္”ဆုိတာကုိ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခဏခဏၾကားေနရတယ္။  ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာ တစ္ခု ရွိလာပါတယ္။ တာ၀န္ …. တာ၀န္ဆုိတာဘာလဲ။ ၀တၱရားဆုိတာကေရာဘာလဲ။

[အဲဒါကုိ အဂၤလိပ္စာမွာ ဘယ္လုိသုံးထားလဲလုိ႔ ျမန္မာအဘိဓါန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာၾကည့္ေတာ့ တာ၀န္ဆုိတာေရာ ၀တၱရားဆုိတာေရာ (၂)ခုလုံးကုိ duty, responsibility လုိ႔သုံးထားတာေတြ႕ရတယ္။ အဂၤလိပ္စာလုံးကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားမွာ အသုံးအႏႈန္းက်ေတာ့
နည္းနည္းေလးကြာျခားေနတယ္။] ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာသုံးသပ္မိသေလာက္ တာ၀န္နဲ႔၀တၱရားဆုိတာေလးကုိ နားလည္သလုိေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

တာ၀န္ဆုိတာက မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက ေပးအပ္လာတဲ့လုပ္ငန္းကိစၥရပ္ကုိ ေက်နပ္စြာလက္ခံလိုက္ရတာမ်ဳိးရွိသလုိ ကုိယ္တိုင္လက္မခံခ်င္ပဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့လုပ္ငန္းကိစၥရပ္လည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တာ၀န္ဆုိတာ ကုိယ္စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ မျဖစ္မေန လုပ္ကုိလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ အရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။  (ကုိယ္တုိင္ယူခ်င္လုိ႔ ယူလိုက္ၾကတဲ့ တာ၀န္ဆုိတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္တာ၀န္မယူႏိုင္လုိ႔၊ မယူခ်င္လုိ႔ ျငင္းဆန္လုိရင္လည္း ျငင္းႏိုင္တာမ်ဳိး႐ွိပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္တာ၀န္မယူႏိုင္တ့ဲကိစၥရပ္ေတြကုိ လက္မခံပဲ ျငင္းဆန္သင့္ပါတယ္။)

၀ါသနာနဲ႔ အားမလိုအားမရမႈေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစာကုိ ေလ့လာျဖစ္သူ ကုိသန္းမင္းထုိက္ (Ph.D Candidate) Part-2

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာအထူးျပဳ ပါရဂူဘြဲ႕(Ph.D) တက္ေရာက္ေနတဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ထူးခၽြန္မြတ္စလင္မ္ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုသန္းမင္းထိုက္ ကုိ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။ 

အပိုင္း(၁)ကို ဒီေနရာမွာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

ကိုသန္းမင္းထိုက္ဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာအထူးျပဳ ပါရဂူဘြဲ႕(Ph.D) တက္ေရာက္ေနတဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ထူးခၽြန္မြတ္စလင္မ္ လူငယ္တစ္ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။

အပိုင္း(၂)

ကိုသန္းမင္းထိုက္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးမွတ္တမ္း

အရင္က စကား၀ိုင္းေလး ျပန္ဆက္လိုက္ရေအာင္ အစ္ကုိ။
ဟုတ္ကဲ့ ။ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပိုင္း က်ဴရွင္သင္တာလည္း သိပ္၀င္ေငြမေကာင္းေတာ့ အလုပ္တစ္ခု လုပ္မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း ရွာရေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း ေျပာျဖစ္တယ္။ အင္မရာန္းဘိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ “ခင္ဗ်ားကိုကၽြန္ေတာ္ စာေပအလုပ္ကလြဲလို႔ တျခားအလုပ္လုပ္ေနတာ မျမင္ခ်င္ဘူး”တဲ့။ အင္မရားန္ဘိုင္ဆိုတာ ကဗ်ာဆရာလႈိင္းျဖဴ။ သူလည္း ကဗ်ာေရးေကာင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က် အင္မရာန္းဘိုင္က သန္းမင္းထိုက္ အလုပ္ရၿပီလုိ႔ေျပာတယ္။ ဘယ္မွာလဲဆုိေတာ့ အစၥလာမ့္တံခြန္မွာလုိ႔ေျပာတယ္။ အစၥလာမ့္တံခြန္က “အလ္ဟစ္က္မဟ္”နာမည္နဲ႔ စာအုပ္ထုတ္ထားတာရွိတယ္။ ပထမတစ္အုပ္ ထြက္ၿပီးၿပီ။ တစ္အုပ္ထဲနဲ႔ ရပ္ေနတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဆက္ထုတ္ခ်င္တယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အယ္ဒီတာလုပ္ေပးဖုိ႔။ အဲဒါ လခေပးမယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ သူအဲဒီလုိေျပာလိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူးျဖစ္သြားတယ္။ မေကာင္းဘူးဆုိတာက တစ္ဘက္က သူကုိယ့္ကုိ ဂ႐ုစိုက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကိစၥအတြက္စဥ္းစားေပးတာရယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အရင္က ခံယူထားတာ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္စီးပြားသပ္သပ္ရွာမယ္။ ဘာသာေရးလုပ္တာ သပ္သပ္လုပ္မယ္။ လခယူၿပီး ဘာသာေရးုလုပ္ရမယ္ဆုိတာကုိ စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ဳိးေတာ့ျဖစ္တယ္။ သူကေတာ့ေျပာတယ္ ဘာမွမပူပါနဲ႔။ ႏွစ္ဘက္စလုံးအတြက္ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အယ္ဒီတာလုပ္ၿပီး သူနဲ႔စာအုပ္ေတြ ဆက္တိုက္စီစဥ္ၿပီး လက္တြဲလုပ္ျဖစ္သြားတယ္။

၀ါသနာနဲ႔ အားမလိုအားမရမႈေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစာကုိ ေလ့လာျဖစ္သူ ကုိသန္းမင္းထုိက္ (Ph.D Candidate) Part-1

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာအထူးျပဳ ပါရဂူဘြဲ႕(Ph.D) တက္ေရာက္ေနတဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ထူးခၽြန္မြတ္စလင္မ္ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုသန္းမင္းထိုက္ ကုိ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။

အပိုင္း(၁)

စလာမ္ပါ အစ္ကုိ။
၀အလိုင္းကြန္းမ္စလာမ္

ထူးခၽြန္မြတ္စလင္မ္လူငယ္က႑အတြက္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္မွာဆုိေတာ့ အေမးေျဖက႑ေလး စလိုက္ ရေအာင္ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့။

အစ္ကုိ႔ရဲ႕ နာမည္ေလးေျပာျပပါလား။ ျမန္မာနာမည္ေရာ၊ အာရဗီနာမည္ေရာေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာနာမည္က သန္းမင္းထိုက္ပါ။ အာရဗီနာမည္ကေတာ့ မုဟမၼဒ္ဖိုင္သြလႅာဟ္။

ေမြးရပ္ဇာတိနဲ႔ ေမြးသကၠရာဇ္ကေရာ။
ေမြးရပ္ဇာတိကေတာ့ သာေကတပါပဲ။ ေမြးသကၠရာဇ္က ၂၅-၂- ၁၉၇၇ ပါ။

သန္းမင္းထိုက္ဆုိတာ နာမည္အရင္းပဲလား။ စာေတြေရးေတာ့ေရာ။
ဟုတ္ကဲ့ နာမည္ရင္းပါ။ စာေရးေတာ့လည္း သန္းမင္းထိုက္ဆုိတဲ့နာမည္ကုိ ျမန္မာစာနဲ႔တြဲၿပီးေတာ့ သန္းမင္းထိုက္(ျမန္မာစာ) ဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ ေရးပါတယ္။

ျမန္မာစာေမဂ်ာေပါ့ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့ ျမန္မာစာေမဂ်ာပါ။

ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ကဗ်ာစု

"ေန႔ေလးတစ္ေန႔"

သူနဲ႔စေတြ႕လာ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာ
စကားမ်ားစြာ ေျပာကာျဖင့္
၀မ္းသာမႈေလး စေသာေန႔ . . . . . . . .
သူ စကားမေျပာ ေနေသာအခါ
ျပန္လည္ခြဲခြာ ေ၀းကြာခဲ့ရ
ရင္မွာခံစားရေသာ ေန႔တစ္ေန႔ . . . . . . ။

x x x x x

"အခ်စ္ဆုိတာ"

ဘ၀တစ္ေကြ႕ ႀကံဳခဲ့ရ တစ္ေန႔တာ (၅)

ကၽြန္မခရီးတစ္ခုသြားရမယ္။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ရြာ(၁၀)ရြာမွာရွိတဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေလးေတြကုိ သင္တန္းသြားေပးရမယ္။ သင္တန္းက အေျခခံက်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သတ္တာေတြလည္းပါေတာ့ ရုံးက ဆရာ၀န္ေဒါက္တာညီမေလးနဲ႔အတူတူ ရန္ကုန္ကေန ေခ်ာင္းသာကုိ မနက္အေစာႀကီးကားနဲ႔ထြက္လာလိုက္တယ္။ ေဒါက္တာညီမေလးက အဲဒီဘက္ကုိ သြားေနက်မဟုတ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မပဲ ဒီခရီးကုိ ဦးေဆာင္ရေတာ့တယ္။ ေခ်ာင္းသာေရာက္ၿပီးရင္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္က ရြာေတြဘက္ကုိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ခရီးဆက္ရဦးမယ္ဆုိေတာ့ မုိးမရြာရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ေတြးမိတယ္။

ေခ်ာင္းသာကုိလာႀကိဳေပးဖုိ႔ ရုံးက ၀န္ထမ္းေတြကုိေတာ့ ေျပာထားတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြလုိ႔သာေျပာတာ ၀န္ထမ္းက အဲဒီဘက္မွာ (၂)ေယာက္ပဲရွိတယ္ေလ။ တစ္ေယာက္ကလည္း ေက်းရြာက သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ အေျခခံက်န္းမာေရးသင္တန္းေပးေနတဲ့ ရုံးက ေနာက္ထပ္ တစ္ျခားေဒါက္တာနဲ႔လိုက္ေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ေပးမယ့္သင္တန္းလာတက္မယ့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြ လာဖုိ႔ တစ္ျခား(၂)ရြာကေ၀းေတာ့ သီးသန္႔သြားေခၚရမယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ကုိႀကိဳဖုိ႔ ရြာက ေစတနာ့၀န္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ လႊတ္ေပးမယ္လုိ ၀န္ထမ္းညီမေလးက႔ေျပာထားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ‘ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါတုိ႔ခ်ည္းပဲ သက္သက္ မသြားရေတာ့ဘူး။ သိေနၿပီးသားသူနဲ႔ဆုိ အဲဒီဘက္လမ္းေတြက ေတာ္ေသးတယ္’လုိ႔ေတြးလိုက္မိတယ္။