ကၽြန္မခရီးတစ္ခုသြားရမယ္။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ရြာ(၁၀)ရြာမွာရွိတဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေလးေတြကုိ သင္တန္းသြားေပးရမယ္။ သင္တန္းက အေျခခံက်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သတ္တာေတြလည္းပါေတာ့ ရုံးက ဆရာ၀န္ေဒါက္တာညီမေလးနဲ႔အတူတူ ရန္ကုန္ကေန ေခ်ာင္းသာကုိ မနက္အေစာႀကီးကားနဲ႔ထြက္လာလိုက္တယ္။ ေဒါက္တာညီမေလးက အဲဒီဘက္ကုိ သြားေနက်မဟုတ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မပဲ ဒီခရီးကုိ ဦးေဆာင္ရေတာ့တယ္။ ေခ်ာင္းသာေရာက္ၿပီးရင္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္က ရြာေတြဘက္ကုိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ခရီးဆက္ရဦးမယ္ဆုိေတာ့ မုိးမရြာရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ေတြးမိတယ္။
ေခ်ာင္းသာကုိလာႀကိဳေပးဖုိ႔ ရုံးက ၀န္ထမ္းေတြကုိေတာ့ ေျပာထားတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြလုိ႔သာေျပာတာ ၀န္ထမ္းက အဲဒီဘက္မွာ (၂)ေယာက္ပဲရွိတယ္ေလ။ တစ္ေယာက္ကလည္း ေက်းရြာက သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ အေျခခံက်န္းမာေရးသင္တန္းေပးေနတဲ့ ရုံးက ေနာက္ထပ္ တစ္ျခားေဒါက္တာနဲ႔လိုက္ေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ေပးမယ့္သင္တန္းလာတက္မယ့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြ လာဖုိ႔ တစ္ျခား(၂)ရြာကေ၀းေတာ့ သီးသန္႔သြားေခၚရမယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ကုိႀကိဳဖုိ႔ ရြာက ေစတနာ့၀န္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ လႊတ္ေပးမယ္လုိ ၀န္ထမ္းညီမေလးက႔ေျပာထားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ‘ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါတုိ႔ခ်ည္းပဲ သက္သက္ မသြားရေတာ့ဘူး။ သိေနၿပီးသားသူနဲ႔ဆုိ အဲဒီဘက္လမ္းေတြက ေတာ္ေသးတယ္’လုိ႔ေတြးလိုက္မိတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ကားထြက္ၿပီး ေညာင္တုန္းေက်ာ္ၿပီးကတည္းက တစ္လမ္းလုံးမွာ မုိးက ရြာလိုက္ တိတ္လိုက္နဲ႔။ ေခ်ာင္းသာနားေရာက္ခါနီးေတာ့ တိတ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ၀မ္းသာလို႔ေတာင္ မဆုံးေသးဘူး ေခ်ာင္းသာအ၀င္လည္းေရာက္ေရာ ရြာလိုက္တဲ့မုိး သည္းႀကီးမည္းႀကီးပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ကားက ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့လည္း မုိးကမတိတ္။
ကၽြန္မလည္း လာႀကိဳမယ့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေကာင္ေလးေလးကုိ လွမ္းရွာမိတယ္။ မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကားေပၚကဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔သြားမယ့္ၿမိဳ႕နယ္ကုိသြားမယ့္ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီသမားေလးေတြက ေအာ္ေနတယ္။ ကၽြန္မလည္း လာႀကိဳမယ့္သူကုိ ေစာင့္ဖုိ႔ မုိးလုံတဲ့ေနရာကုိေျပးသြားလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္ေလးေလး(၂)ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ရြာကုိသြားမွာမဟုတ္လားလုိ႔လာေမးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ဟုတ္တယ္။ လာႀကိဳမွာလုိ႔ေျပာေတာ့ ဟုတ္တယ္ဆရာမ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဆရာမတုိ႔ကုိ လာႀကိဳတာတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း လာႀကိဳဖုိ႔ေျပာထားတာ တစ္ေယာက္ေလ ဆုိေတာ့။ ဟုတ္တယ္ Jasmine က ဟုိဆရာမနဲ႔ လိုက္သြားရလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ႀကိဳဖုိ႔ မွာထားခဲ့တာတဲ့။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေသခ်ေအာင္ ဒီေန႔သင္တန္းေပးေနတာ ဘယ္ရြာေတြမွာလဲ သူတုိ႔က ဘာမွာလိုက္ေသးလဲ ထပ္ေမးတာေပါ့။ အဲဒီေကာင္ေလး(၂)ေယာက္ကလည္း ေသခ်ာပဲ ေျပာျပၾကတယ္။ ဒါဆုိ ေသခ်ာသြားၿပီ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ လာႀကိဳတာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ အ၀တ္အိတ္ေတြကုိ ဆိုင္ကယ္ေ႔ရွမွာတင္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြကုိ ေနာက္ကေနလြယ္ၿပီး မုိးလုံေအာင္လည္း ကာကြယ္ရေသးတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မုိးက ရြာလိုက္တိတ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။
လမ္းတစ္ေနရာလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္မရဲ႕ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီမေလး စုိးယုေမာ္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဟဲလုိ လုိ႔ထူးကာရွိေသး ဖုန္းလိုင္းက က်သြားတယ္။ ဘယ္လုိမွ ျပန္ေခၚလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ မတ္ေစ့လွမ္းပုိ႔လိုက္တယ္။ ဟုိဘက္ကလည္း မတ္ေစ့ျပန္ပုိ႔လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မတုိ႔ဆုိင္ကယ္က ဇက္ကူးရမယ့္ေခ်ာင္းနားကုိ ေရာက္လာတယ္။ ဇက္က ဟုိဘက္ကမ္းကေန ျပန္မလာေသးေတာ့ ေစာင့္ေနရင္း။ စုိးယုေမာ္ဆီ ဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ဆုိေတာ့ သာေကတေက်ာင္းသြားၾကတာ သက္ကုိမေရာက္လာေသးတာနဲ႔ သက္ကုိနဲ႔အဆက္အသြယ္ရလားဆုိတာ ကၽြန္မကုိ လွမ္းေမးတာတဲ့။ ဇက္ကူးဖုိ႔ေစာင့္ေနရင္းပဲ စုိးယုေမာ္၊ ဂၽြန္၊ ၿငိမ္း တုိ႔နဲ႔ ဖုန္းခဏေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။
ခဏေန ဇက္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ကူးဖုိ႔ဇက္ေပၚတက္လိုက္တယ္ဆုိရင္က မုိးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်လိုက္ျပန္ေရာ။ ထီးဖြင့္ၿပီးေဆာင္းေတာ့လည္းမရ ေလကလည္း တအားတိုက္ေနေတာ့ ထီးရြက္ေတြလည္း လန္ကုန္ေတာ့ ထီးပိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ လူကေတာ့ တစ္ကုိယ္လုံးရႊဲၿပီေပါ့။ ေလွေပၚထုိင္ရင္း မုိးဆက္မရြာ ေလပုိမတိုက္ဖုိ႔ ဆုေတာင္းေနမိေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္သြားေတာ့ မုိးတိတ္သြားတယ္။ ခ်ိန္ၿပီးမ်ား ကြက္တိရြာသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ခရီးဆက္ၾကတာေပါ့။
ခရီးဆက္ရင္း တစ္ေနလည္းေရာက္ေရာ ေခ်ာင္းတစ္ခုကုိ ထပ္ေတြ႕ရတယ္။ အရင္ကသြားရင္ အဲဒီေခ်ာင္းကုိ မျဖတ္ရဘူး။ အခုက တံတားက်ဳိးေနတာကုိ ျပန္ေဆာက္ေနရေတာ့ ေခ်ာင္းရဲ႕ဒီေနရာကေန ျဖတ္ရမယ္တဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွငယ္ေလးတစ္စင္းေတြ႕တယ္။ ဆုိင္ကယ္(၂)စီးကုိ ကမ္းစပ္မွာ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္ကုိ ဆရာမတုိ႔ တက္တက္ … ေလွေပၚတက္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေလွေပၚတက္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေလွေပၚတက္ၿပီးေရာ တစ္ေယာက္က ေရထဲဆင္း ေလွကုိတြန္းၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ တြန္းပုိ႔ေပးတယ္။ ကၽြန္မက ‘ဟယ္ … နင္တုိ႔ကလည္း ငါတုိ႔လည္း ေရထဲဆင္းၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္မွာေပါ့’လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ကလည္းေျပာပါတယ္ ‘ဆရာမတုိ႔ ေရစုိကုန္မွာေၾကာင့္ပါ’တဲ့။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ကၽြန္မတုိ႔ ဆင္းေလွ်ာက္ရင္ ခါးေလာက္နီးပါးပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ျခားလူ(၄)ေယာက္က ၀ါးလုံး(၂)လုံးကုိ ကိုင္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ ေ႔ရွဘီးထဲကုိ ၀ါးလုံးတစ္လုံး၊ ေနာက္ဘီးထဲကုိ ၀ါးတစ္လုံးထုိးၿပီး ေလးေယာက္သား ဆုိင္ကယ္ကုိထမ္းၿပီး ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ကူးလိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအဲဒါကုိၾကည့္ၿပီး တစ္ခါဖတ္ဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္တြင္လုပ္သည္ ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးကုိ သတိရမိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေခ်ာင္းသာကေန ၂-နာရီ နီးပါးၾကာၿပီးတဲ့အခါ ကၽြန္မတုိ႔သြားမယ့္ရြာကုိဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။
ပင္လယ္ေဘးမွာရွိတဲ့ အလြန္လွပတဲ့ေနရာေလးပါပဲ။ ရြာကလည္း ၀မ္းသာအားရႀကိဳၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ေနရမယ့္အိမ္ကုိ ပုိ႔ေပးပါတယ္။ အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အိမ္က အခန္းမရွိဘူး။ ျပတင္းေပါက္ေတြကလည္း ျပတင္းေပါက္ပုံစံမဟုတ္ပဲ အိမ္မ်က္ႏွာစာတစ္ခုလုံး အေပၚထုတ္တမ္းကေန ၾကမ္းျပင္ထိ တိုက္ရိုက္အပြင့္နဲ႔ လူ၀င္တဲ့တံခါးေပါက္ပုံစံေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္တုိ႔လည္း အထုတ္ေတြခ်ၿပီး မုိးေတြရႊဲလာေတာ့ ေရခ်ဳိးခ်င္တယ္ဆုိတာနဲ႔ အဲဒီရြာက ေစတနာ့၀န္ထမ္းညီမေလးတစ္ေယာက္က ေရခ်ဳိးရမယ့္ေနရာနဲ႔ အိမ္သာကုိလိုက္ျပတယ္။
ဟူး ……… အိမ္သာဆုိတာက အိမ္နဲ႔အေ၀းႀကီး ၿခံဳေတြထဲျဖတ္သြားရတယ္။ အိမ္သာတံခါးကလည္း ပတၱာမရွိပဲ ဒီအတိုင္းပိတ္ရတယ္။ ေရခ်ဳိးရမယ့္ေနရာက အိမ္နဲ႔မေ၀းလွေပမယ့္ ေရတြင္းရွိတဲ့ေနရာမွာ ဒီအတိုင္းရပ္ခ်ဳိးရတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ဖတ္ဖူးတဲ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခု သတိရမိျပန္ေရာ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတုိ႔(၂)ေယာက္ ခဏနားၿပီး ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္ဆင္းၿပီး ဖုန္းေျပာမွ ဖုန္းလိုင္းမိတာေၾကာင့္ မိုးလည္းမရြာေတာ့တာနဲ႔ ကမ္းေျခဘက္ခဏဆင္းလိုက္တယ္။ ဖုန္းေျပာၿပီးၾကတာနဲ႔ အိမ္ကုိ ျပန္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မေျပာဖုိ႔တစ္ခုက်န္သြားတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေနတဲ့အိမ္က ပင္လယ္ကမ္းေျခနဲ႔ ေပ(၃၀)ေလာက္ပဲေ၀းတယ္။ အိမ္ကေန ပင္လယ္ႀကီးကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္ေလ။ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး ခရီးထြက္လာရတာရယ္၊ မုိးရႊဲထားတဲ့အရွိန္ရယ္ လူက အိပ္ခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ ခဏနားလိုက္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ တစ္ျခားရြာက ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြလည္း ဒီရြာကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီဘက္က သြားလာေရးခက္ခဲတာေၾကာင့္ သင္တန္းရက္အတြင္း သင္တန္းလုပ္မယ့္ရြာမွာပဲ သူတုိ႔ေနၾကမယ္ေလ။ ေနာက္ ရန္ကုန္ကေန ေခ်ာင္းသာ၊ ေခ်ာင္းသာကေန ရြာကုိ ကၽြန္မတုိ႔ပု႔ိထားတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္းေရာက္လာေတာ့ ပစၥည္းေတြေနရာခ်ရင္းသင္တန္းအတြက္ လုိအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ေနလိုက္တယ္။ ေရနံဆီမီးခြက္ေလးထြန္းၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတာ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုညစ္ေနသလုိပဲ။
အဲဒီရြာမွာက လွ်ပ္စစ္မီးလုံး၀မရွိဘူး။ တယ္လီဖုန္းလုိင္းက ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆင္းေျပာရင္မိတယ္။ လုိင္းဖုန္းေတာ့ရွိပါတယ္။ မုိးရြာရင္ ဖုန္းလိုင္းေတြကုိ ပိတ္ထားတတ္လုိ႔ အားလုံးနဲ႔ အဆက္သြယ္ျပတ္တဲ့ေနရာျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မလည္း မီးေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ျပတင္းေပါက္နားထုိင္ၿပီး ဘာမွမျမင္ရတဲ့ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကုိ ေငးေနမိတယ္။ မနက္ျဖန္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းေနရမွာအတြက္လည္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေၾကာက္တာမဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။
ေဒါက္တာညီမေလးက တစ္ရက္တည္းေနၿပီး ျပန္မွာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မကုိ မွာတယ္။ အစ္မေရ … မနက္ျဖန္က်ရင္ အစ္မတစ္ေယာက္တည္းမေနနဲ႔ေနာ္ ရုံးက၀န္ထမ္းညီမေလးကုိ ေခၚအိပ္ပါတဲ့။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ကူးၿပီးသားပါပဲ။ ၀န္ထမ္းညီမေလးကလည္း သူလာအိပ္ေပးဖုိ႔စဥ္းစားထားတယ္ဆုိေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေရနံဆီမီးခြက္ေရာင္ေလးနဲ႔ စကားေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔တာ လူစိတ္ပင္ပန္းေနမႈေတြကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္နာ အနားယူလိုက္ေတာ့တယ္။
က်န္တာကုိ ေနာက္ရက္မွ ဆက္ေရးေတာ့မယ္ ….. ဒီေန႔ေတာ့ ခရီးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပင္ပန္းလာလုိ႔ နားေတာ့မယ္ ……
ေခ်ာင္းသာကုိလာႀကိဳေပးဖုိ႔ ရုံးက ၀န္ထမ္းေတြကုိေတာ့ ေျပာထားတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြလုိ႔သာေျပာတာ ၀န္ထမ္းက အဲဒီဘက္မွာ (၂)ေယာက္ပဲရွိတယ္ေလ။ တစ္ေယာက္ကလည္း ေက်းရြာက သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ အေျခခံက်န္းမာေရးသင္တန္းေပးေနတဲ့ ရုံးက ေနာက္ထပ္ တစ္ျခားေဒါက္တာနဲ႔လိုက္ေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ေပးမယ့္သင္တန္းလာတက္မယ့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြ လာဖုိ႔ တစ္ျခား(၂)ရြာကေ၀းေတာ့ သီးသန္႔သြားေခၚရမယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ကုိႀကိဳဖုိ႔ ရြာက ေစတနာ့၀န္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ လႊတ္ေပးမယ္လုိ ၀န္ထမ္းညီမေလးက႔ေျပာထားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ‘ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါတုိ႔ခ်ည္းပဲ သက္သက္ မသြားရေတာ့ဘူး။ သိေနၿပီးသားသူနဲ႔ဆုိ အဲဒီဘက္လမ္းေတြက ေတာ္ေသးတယ္’လုိ႔ေတြးလိုက္မိတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ကားထြက္ၿပီး ေညာင္တုန္းေက်ာ္ၿပီးကတည္းက တစ္လမ္းလုံးမွာ မုိးက ရြာလိုက္ တိတ္လိုက္နဲ႔။ ေခ်ာင္းသာနားေရာက္ခါနီးေတာ့ တိတ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ၀မ္းသာလို႔ေတာင္ မဆုံးေသးဘူး ေခ်ာင္းသာအ၀င္လည္းေရာက္ေရာ ရြာလိုက္တဲ့မုိး သည္းႀကီးမည္းႀကီးပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ကားက ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့လည္း မုိးကမတိတ္။
ကၽြန္မလည္း လာႀကိဳမယ့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေကာင္ေလးေလးကုိ လွမ္းရွာမိတယ္။ မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကားေပၚကဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔သြားမယ့္ၿမိဳ႕နယ္ကုိသြားမယ့္ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီသမားေလးေတြက ေအာ္ေနတယ္။ ကၽြန္မလည္း လာႀကိဳမယ့္သူကုိ ေစာင့္ဖုိ႔ မုိးလုံတဲ့ေနရာကုိေျပးသြားလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္ေလးေလး(၂)ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ရြာကုိသြားမွာမဟုတ္လားလုိ႔လာေမးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ဟုတ္တယ္။ လာႀကိဳမွာလုိ႔ေျပာေတာ့ ဟုတ္တယ္ဆရာမ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဆရာမတုိ႔ကုိ လာႀကိဳတာတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း လာႀကိဳဖုိ႔ေျပာထားတာ တစ္ေယာက္ေလ ဆုိေတာ့။ ဟုတ္တယ္ Jasmine က ဟုိဆရာမနဲ႔ လိုက္သြားရလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ႀကိဳဖုိ႔ မွာထားခဲ့တာတဲ့။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေသခ်ေအာင္ ဒီေန႔သင္တန္းေပးေနတာ ဘယ္ရြာေတြမွာလဲ သူတုိ႔က ဘာမွာလိုက္ေသးလဲ ထပ္ေမးတာေပါ့။ အဲဒီေကာင္ေလး(၂)ေယာက္ကလည္း ေသခ်ာပဲ ေျပာျပၾကတယ္။ ဒါဆုိ ေသခ်ာသြားၿပီ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ လာႀကိဳတာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ အ၀တ္အိတ္ေတြကုိ ဆိုင္ကယ္ေ႔ရွမွာတင္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြကုိ ေနာက္ကေနလြယ္ၿပီး မုိးလုံေအာင္လည္း ကာကြယ္ရေသးတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မုိးက ရြာလိုက္တိတ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။
လမ္းတစ္ေနရာလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္မရဲ႕ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီမေလး စုိးယုေမာ္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဟဲလုိ လုိ႔ထူးကာရွိေသး ဖုန္းလိုင္းက က်သြားတယ္။ ဘယ္လုိမွ ျပန္ေခၚလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ မတ္ေစ့လွမ္းပုိ႔လိုက္တယ္။ ဟုိဘက္ကလည္း မတ္ေစ့ျပန္ပုိ႔လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မတုိ႔ဆုိင္ကယ္က ဇက္ကူးရမယ့္ေခ်ာင္းနားကုိ ေရာက္လာတယ္။ ဇက္က ဟုိဘက္ကမ္းကေန ျပန္မလာေသးေတာ့ ေစာင့္ေနရင္း။ စုိးယုေမာ္ဆီ ဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ဆုိေတာ့ သာေကတေက်ာင္းသြားၾကတာ သက္ကုိမေရာက္လာေသးတာနဲ႔ သက္ကုိနဲ႔အဆက္အသြယ္ရလားဆုိတာ ကၽြန္မကုိ လွမ္းေမးတာတဲ့။ ဇက္ကူးဖုိ႔ေစာင့္ေနရင္းပဲ စုိးယုေမာ္၊ ဂၽြန္၊ ၿငိမ္း တုိ႔နဲ႔ ဖုန္းခဏေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။
ခဏေန ဇက္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဟုိဘက္ကမ္းကုိ ကူးဖုိ႔ဇက္ေပၚတက္လိုက္တယ္ဆုိရင္က မုိးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်လိုက္ျပန္ေရာ။ ထီးဖြင့္ၿပီးေဆာင္းေတာ့လည္းမရ ေလကလည္း တအားတိုက္ေနေတာ့ ထီးရြက္ေတြလည္း လန္ကုန္ေတာ့ ထီးပိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ လူကေတာ့ တစ္ကုိယ္လုံးရႊဲၿပီေပါ့။ ေလွေပၚထုိင္ရင္း မုိးဆက္မရြာ ေလပုိမတိုက္ဖုိ႔ ဆုေတာင္းေနမိေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္သြားေတာ့ မုိးတိတ္သြားတယ္။ ခ်ိန္ၿပီးမ်ား ကြက္တိရြာသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ခရီးဆက္ၾကတာေပါ့။
ခရီးဆက္ရင္း တစ္ေနလည္းေရာက္ေရာ ေခ်ာင္းတစ္ခုကုိ ထပ္ေတြ႕ရတယ္။ အရင္ကသြားရင္ အဲဒီေခ်ာင္းကုိ မျဖတ္ရဘူး။ အခုက တံတားက်ဳိးေနတာကုိ ျပန္ေဆာက္ေနရေတာ့ ေခ်ာင္းရဲ႕ဒီေနရာကေန ျဖတ္ရမယ္တဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွငယ္ေလးတစ္စင္းေတြ႕တယ္။ ဆုိင္ကယ္(၂)စီးကုိ ကမ္းစပ္မွာ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္ကုိ ဆရာမတုိ႔ တက္တက္ … ေလွေပၚတက္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေလွေပၚတက္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေလွေပၚတက္ၿပီးေရာ တစ္ေယာက္က ေရထဲဆင္း ေလွကုိတြန္းၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ တြန္းပုိ႔ေပးတယ္။ ကၽြန္မက ‘ဟယ္ … နင္တုိ႔ကလည္း ငါတုိ႔လည္း ေရထဲဆင္းၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္မွာေပါ့’လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ကလည္းေျပာပါတယ္ ‘ဆရာမတုိ႔ ေရစုိကုန္မွာေၾကာင့္ပါ’တဲ့။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ကၽြန္မတုိ႔ ဆင္းေလွ်ာက္ရင္ ခါးေလာက္နီးပါးပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ျခားလူ(၄)ေယာက္က ၀ါးလုံး(၂)လုံးကုိ ကိုင္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ ေ႔ရွဘီးထဲကုိ ၀ါးလုံးတစ္လုံး၊ ေနာက္ဘီးထဲကုိ ၀ါးတစ္လုံးထုိးၿပီး ေလးေယာက္သား ဆုိင္ကယ္ကုိထမ္းၿပီး ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ကူးလိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအဲဒါကုိၾကည့္ၿပီး တစ္ခါဖတ္ဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္တြင္လုပ္သည္ ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးကုိ သတိရမိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေခ်ာင္းသာကေန ၂-နာရီ နီးပါးၾကာၿပီးတဲ့အခါ ကၽြန္မတုိ႔သြားမယ့္ရြာကုိဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။
ပင္လယ္ေဘးမွာရွိတဲ့ အလြန္လွပတဲ့ေနရာေလးပါပဲ။ ရြာကလည္း ၀မ္းသာအားရႀကိဳၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ေနရမယ့္အိမ္ကုိ ပုိ႔ေပးပါတယ္။ အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အိမ္က အခန္းမရွိဘူး။ ျပတင္းေပါက္ေတြကလည္း ျပတင္းေပါက္ပုံစံမဟုတ္ပဲ အိမ္မ်က္ႏွာစာတစ္ခုလုံး အေပၚထုတ္တမ္းကေန ၾကမ္းျပင္ထိ တိုက္ရိုက္အပြင့္နဲ႔ လူ၀င္တဲ့တံခါးေပါက္ပုံစံေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္တုိ႔လည္း အထုတ္ေတြခ်ၿပီး မုိးေတြရႊဲလာေတာ့ ေရခ်ဳိးခ်င္တယ္ဆုိတာနဲ႔ အဲဒီရြာက ေစတနာ့၀န္ထမ္းညီမေလးတစ္ေယာက္က ေရခ်ဳိးရမယ့္ေနရာနဲ႔ အိမ္သာကုိလိုက္ျပတယ္။
ဟူး ……… အိမ္သာဆုိတာက အိမ္နဲ႔အေ၀းႀကီး ၿခံဳေတြထဲျဖတ္သြားရတယ္။ အိမ္သာတံခါးကလည္း ပတၱာမရွိပဲ ဒီအတိုင္းပိတ္ရတယ္။ ေရခ်ဳိးရမယ့္ေနရာက အိမ္နဲ႔မေ၀းလွေပမယ့္ ေရတြင္းရွိတဲ့ေနရာမွာ ဒီအတိုင္းရပ္ခ်ဳိးရတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ဖတ္ဖူးတဲ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခု သတိရမိျပန္ေရာ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတုိ႔(၂)ေယာက္ ခဏနားၿပီး ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္ဆင္းၿပီး ဖုန္းေျပာမွ ဖုန္းလိုင္းမိတာေၾကာင့္ မိုးလည္းမရြာေတာ့တာနဲ႔ ကမ္းေျခဘက္ခဏဆင္းလိုက္တယ္။ ဖုန္းေျပာၿပီးၾကတာနဲ႔ အိမ္ကုိ ျပန္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မေျပာဖုိ႔တစ္ခုက်န္သြားတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေနတဲ့အိမ္က ပင္လယ္ကမ္းေျခနဲ႔ ေပ(၃၀)ေလာက္ပဲေ၀းတယ္။ အိမ္ကေန ပင္လယ္ႀကီးကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္ေလ။ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး ခရီးထြက္လာရတာရယ္၊ မုိးရႊဲထားတဲ့အရွိန္ရယ္ လူက အိပ္ခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ ခဏနားလိုက္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ တစ္ျခားရြာက ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြလည္း ဒီရြာကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီဘက္က သြားလာေရးခက္ခဲတာေၾကာင့္ သင္တန္းရက္အတြင္း သင္တန္းလုပ္မယ့္ရြာမွာပဲ သူတုိ႔ေနၾကမယ္ေလ။ ေနာက္ ရန္ကုန္ကေန ေခ်ာင္းသာ၊ ေခ်ာင္းသာကေန ရြာကုိ ကၽြန္မတုိ႔ပု႔ိထားတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္းေရာက္လာေတာ့ ပစၥည္းေတြေနရာခ်ရင္းသင္တန္းအတြက္ လုိအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ေနလိုက္တယ္။ ေရနံဆီမီးခြက္ေလးထြန္းၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတာ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုညစ္ေနသလုိပဲ။
အဲဒီရြာမွာက လွ်ပ္စစ္မီးလုံး၀မရွိဘူး။ တယ္လီဖုန္းလုိင္းက ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆင္းေျပာရင္မိတယ္။ လုိင္းဖုန္းေတာ့ရွိပါတယ္။ မုိးရြာရင္ ဖုန္းလိုင္းေတြကုိ ပိတ္ထားတတ္လုိ႔ အားလုံးနဲ႔ အဆက္သြယ္ျပတ္တဲ့ေနရာျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မလည္း မီးေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ျပတင္းေပါက္နားထုိင္ၿပီး ဘာမွမျမင္ရတဲ့ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကုိ ေငးေနမိတယ္။ မနက္ျဖန္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းေနရမွာအတြက္လည္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေၾကာက္တာမဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။
ေဒါက္တာညီမေလးက တစ္ရက္တည္းေနၿပီး ျပန္မွာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မကုိ မွာတယ္။ အစ္မေရ … မနက္ျဖန္က်ရင္ အစ္မတစ္ေယာက္တည္းမေနနဲ႔ေနာ္ ရုံးက၀န္ထမ္းညီမေလးကုိ ေခၚအိပ္ပါတဲ့။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ကူးၿပီးသားပါပဲ။ ၀န္ထမ္းညီမေလးကလည္း သူလာအိပ္ေပးဖုိ႔စဥ္းစားထားတယ္ဆုိေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေရနံဆီမီးခြက္ေရာင္ေလးနဲ႔ စကားေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔တာ လူစိတ္ပင္ပန္းေနမႈေတြကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္နာ အနားယူလိုက္ေတာ့တယ္။
က်န္တာကုိ ေနာက္ရက္မွ ဆက္ေရးေတာ့မယ္ ….. ဒီေန႔ေတာ့ ခရီးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပင္ပန္းလာလုိ႔ နားေတာ့မယ္ ……
No comments:
Post a Comment