မွတ္မွတ္ရရ ရန္ကုန္ေမာင္ႏွမမ်ား

ရန္ကုန္မွာ ၁-ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ၂-ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ေနလာတဲ့ကၽြန္မ …
ရန္ကုန္မွာေနလာတဲ့ တေလွ်ာက္လုံး MMSY ေမာင္ႏွမေတြရယ္ ပိစိဆုိတဲ့ ညီမေလးရယ္က ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ မႏၱေလးကုိ ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ … တကယ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့လည္းရင္ထဲမွာဟာတာတာနဲ႔ေပါ့ …

ဒီလုိနဲ႔ MMSY က ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္စပ္ေျပာၾကရင္း ကၽြန္မ ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိတာကုိသိေတာ့ လာေမးၾက၊ ေျပာၾက၊ ‘တကယ္ျပန္မွာလား၊ ဟုတ္လုိ႔လား၊ မျပန္ပါနဲ႔ အစ္မရယ္၊ ရန္ကုန္မွာပဲေနပါ’တဲ့။ အဲလုိမ်ဳိးေတြ ၾကားရေတာ့ ကၽြန္မအေပၚ ခ်စ္ခင္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြေၾကာင့္ ၀မ္းလည္းသာတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးမေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ဆုိတဲ့ ဇာတ္လမ္း႐ွည္ႀကီးမွာတစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ ေလးေတြကခဏခဏလာစၿမဲဆုိေတာ့ ……. ေနာက္ထပ္ ျပဇာတ္ေတြမွာဆက္ၿပီးပါ၀င္ေနရဦးမွာေပါ့ ……. ။

ခြန္အားသတၱိေတြညႊန္ျပေပးခဲ့သူ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄-ႏွစ္နီးပါးေလာက္ကတည္းက မဆုံျဖစ္ေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-လေက်ာ္ေလာက္ FB မွာ ဆုံျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနတာသိရေတာ့ သူလည္း ၀မ္းသာေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ရက္ဆုံၾကရေအာင္ဆုိၿပီး appointment လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မက ခဏခဏ ခရီးသြားေနရေတာ့ Appointment လုပ္ၿပီးတုိင္းလည္း မဆုံျဖစ္ၾကဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁-လ ေလာက္ကေတာ့ ကၽြန္မ မႏၱေလးျပန္မယ္ဆုိတာ ေျပာျဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မ မႏၱေလးမျပန္ခင္သူနဲ႔ဆုံဖုိ႔ အခ်ိန္ေပးပါဆုိတာနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ဆုံျဖစ္လိုက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အလုပ္(႐ုံး)ဆီ လာလည္ဖုိ႔ေခၚတာေၾကာင့္ သူနဲ႔ကၽြန္မ ဆုံၿပီးေတာ့ သူ႔႐ုံးကုိသြားလည္လိုက္တယ္။

ဟုိေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေအး အ့ံၾသမိခဲ့တယ္။ သူ႔လုပ္တဲ့ရုံးက Disable (မသန္စြမ္း)ေတြ အတြက္ အဓိက ဦးစားေပးလုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ Foundation ေလးတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။ သူက သူ႔႐ုံးခန္းေလးဆီထိ ေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူ႔႐ုံးခန္းထဲတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ဆုိရင္ … ဂ်ဳိင္းေထာက္ေလးအားျပဳၿပီးရပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က Calculator ကုိ တျဖတ္ျဖတ္ႏွိပ္ရင္း ဂဏန္းေတြေပါင္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ညီမေရ .. ဒါက အစ္မသူငယ္ခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း သူက ဒီက စာရင္းကိုင္ညီမေလးေလတဲ့။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း အသိအမွတ္ျပဳၿပံဳးျပၾကၿပီး သူလည္းသူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနတယ္။ ခဏေန တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ အမ်ားစုက Disable ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ Disable ေတြျဖစ္ၾကေပမယ့္၊ မသန္ေပမယ့္လည္း စြမ္းေနၾကသူေတြပါပဲ။

က်န္းမာေရးေဆးကုသမႈအစီအစဥ္

မဒ္ရစာဟာရွိမီယာဟ္ေက်ာင္း (ဒလ-ဟာဖိဇ္ေက်ာင္း)

[ ၁၈.၃.၂၀၁၂ - တနဂၤေႏြေန႔ ]

MMSY ရဲ႕ Project ေလးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္သာေကတရွိ ဟာဖိဇ္ေက်ာင္းက ကေလးငယ္ေတြကုိစာသင္ၾကားျခင္းနဲ႔အတူ က်န္းမာေရးအေျခခံေဆကုသေပးျခင္း၊ သြားဘက္ဆုိင္ရာေဆးကုသျခင္း၊ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ၾကသလုိ အျခားေသာ ဟာဖိဇ္ေက်ာင္းေလးေတြမွာလည္း တတ္စြမ္းႏိုင္သေလာက္ကူညီ္ေပးရန္ဆႏၵရွိၾကသည့္အတုိင္း MMSY မွ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈေၾကာင့္ ဒီေန႔ (၁၈.၃.၂၀၁၂ - တနဂၤေႏြေန႔)မွာျဖင့္ ရန္ကုန္တုိင္း၊ ဒလၿမိဳ႕နယ္၊ ကမာကသြယ္ရပ္ကြက္မွာရွိတဲ့ ‘မဒ္ရစာဟာရွိမီယာ(ဟ္)ဟိ(ဖ္)ဇြ(လ္) ကုရ္အာန္’ဟာဖိဇ္ေက်ာင္းေလးကုိ MMSY က ေမာင္ႏွမတေတြ သြားေရာက္ၿပီးကေလးေတြကုိေဆးကုသမႈအစီအစဥ္ေလး ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီေက်ာင္းေလးကုိ သြားေရာက္မယ့္အစီအစဥ္ေလးျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရပုံကုိလည္း နည္းနည္းေလးေတာ့ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သာေကတေက်ာင္းကုိ လုပ္ေဆာင္ေပးေနရင္းနဲ႔ပဲ ဒလဘက္မွာလည္းကေလးငယ္ေတြအတြက္ ဟာဖိဇ္ေက်ာင္းေလးတစ္ခုရွိတယ္ဆုိတာ ၾကားသိရတာနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းေလးကုိ ပထမဆုံးသြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ သြားေရာက္ခဲ့စဥ္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တာေၾကာင့္ေဆြးေႏြးေျပာဆုိျဖစ္ခ့ဲၾကတယ္။ က်န္းမာေရးေဆးကုသမႈ အစီအစဥ္ေလးလုပ္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ ၀မ္းသာစြာႀကိဳဆုိေၾကာင္းသိရတဲ့အတြက္ ဒီအစီအစဥ္ေလးကုိ အေကာင္ထည္ေဖာ္ဖုိ႔ စၿပီးႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ MMSY မိသားစု၀င္ေဒါက္တာေတြကုိ ေျပာျပရပါတယ္။ ပထမဆုံးအြန္လိုင္းမွာစစေတြ႕ခ်င္းေျပာမိတာက ေဒါက္တာေအးမြန္၊ ေဒါက္တာ႐ိုင္ဟာနားတုိ႔ေပါ့။ (ေဆးကုမယ္ဆုိေတာ့ဆရာ၀န္ေတြကအဓိကလုိအပ္တာေပါ့။ ဆရာ၀န္ေတြမပါပဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြေဆးကုလုိ႔မွ မတတ္တာပဲ။)၊

ဘတ္စ္ကားေပၚက အေတြးတစ္စ

ဘတ္စ္ကားေပၚက အေတြးတစ္စ (ဘ၀တေကြ႕ ႀကံဳခဲ့ရ ခဏတာ)

တစ္ေန႔ေတာ့ … ကၽြန္မနဲ႔ညီမေလးတစ္ေယာက္ အျပင္သြားစရာကိစၥေလးတစ္ခုရွိတာေၾကာင့္ သူနဲ႔ကၽြန္မဆုံဖုိ႔ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ သြားရမယ့္ေနရာကလည္း ၂-ေယာက္လုံးအိမ္ေတြကေနဆုိ အလယ္ေလာက္မွာ ရွိတာေၾကာင့္ … အဲဒီေနရာရဲ႕ အနီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ဘုိကေလးေစ်းမွတ္တုိင္မွာပဲ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အိမ္ေပၚကဆင္းတာန႔ဲ တမ္းေရာက္တဲ့ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကုိေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ကားကခ်က္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီးလိုက္လာခဲ့တယ္။ ထူးထူးျခားျခား အဲဒီေန႔က ကားေပၚမွာ လူေတာ္ေတာ္ေလးနည္းတယ္။ ရန္ကုန္ဘစ္ကားစီးတုိင္း လူၾကပ္ၿပီးတုိးေ၀႔ွေနၾကရင္ စိတ္ညစ္တတ္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ကားေပၚက လူနည္းတာက စိတ္ကုိလြတ္လပ္ေနေစတယ္ေလ။ ကၽြန္မကုိ တင္ေဆာင္လာတဲ့ ဘတ္စ္ကာႀကီးကလည္း ေ႔ရႊေရြ႕ထြက္ခြာလာတာေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မရဲ႕အက်င့္အတိုင္း ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေလွ်ာက္ေငးေနတာပဲေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ ပန္းဆုိးတန္းမွတ္တိုင္အနားလည္း ေရာက္ေရာ ကားကရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေ႔ရွကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားေတြက လမ္းေပၚမွာအျပည့္ပဲ ေက်ာ္တက္စရာေနရာလုံး၀ကုိ မရွိဘူး။ ဟုိးေ႔ရွခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ တျခား ဘတ္စ္ကားႀကီးတစ္စီးကုိ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒီဘတ္စ္ႏွစ္စီးၾကားမွာေနရာက က်ယ္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေ႔ရွကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မျမင္လိုက္ရတာက တကၠစီကားေလးတစ္စီးက ေ႔ရွေနာက္ ဘတ္စ္ကားႀကီး ၂-စီးရဲ႕ အလယ္မွာ ရပ္ေနတယ္ေလ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မစီးလာတဲ့ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူက ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေတြကုိ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ‘ဟာ … တစ္ေယာက္တည္းတြန္းေနတာ ဘယ္လုိအဆင္ေျပမလဲ။ ေဟ့ေယာင္ေတြ … သြားကူတြန္းေပးလိုက္ပါဦးကြာ … ေဘး လြတ္တဲ့ေနရာကုိ တြန္းခ်ေပးလိုက္ဦး’တဲ့ … ဒီေတာ့ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေတြလည္း ဆင္းသြားၿပီးကူတြန္းေပးၾကေတာ့ ကားေလးက လမ္းေဘးဘက္ကုိ နည္းနည္းေရာက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္မစီးလာတဲ့ဘတ္စ္ကားႀကီးလည္း အဲဒီတကၠစီကားေလးကုိ မနည္းလြတ္ေအာင္ေကြ႕ေရွာင္ၿပီး ဆက္ထြက္လာတယ္။

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းျပည္ (လား႐ႈိး - ကြတ္ခိုင္)

ဒီရက္ပိုင္းမွာ အားလပ္ခ်ိန္ေလးနည္းနည္းရေနတာေၾကာင့္ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ျပန္လွန္ရင္းနဲ႔ ၂၀၁၀-ခု မတ္လက ခရီးသြားခဲ့တာေလးေတြကုိ ျပန္ဖတ္မိလာတယ္ …. အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ခရီးစဥ္ေလးကုိ စာေရးဖုိ႔စိတ္ကူးရင္း မေရးျဖစ္ခဲ့တာကုိလည္း ျပန္သတိရလာတယ္ …. ဒါနဲ႔ပဲ ခရီးစဥ္ေလးကုိ ျပန္တူးဆြမိတယ္ ……

မွတ္မွတ္ရရ … ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ Child Protection Project တစ္ခုရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေလးပါ။ ဒီ Project မွာ ကၽြန္မတာ၀န္ယူထားရတာက မႏၱေလးရယ္၊ လား႐ႈိးရယ္က သင္တန္းေက်ာင္းေတြကုိပါ။ Project ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုက ‘သင္တန္းေက်ာင္းကုိ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ေရာက္လာတဲ့ကေလးေတြကုိ မိဘေတြနဲ႔အတူေနႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းေပးေရး’ျဖစ္ေတာ့ ကေလးေတြ မိဘအိမ္ကုိျပန္ႏိုင္ေအာင္ မိဘေတြနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းရတာမ်ဳိးလည္းရွိခဲ့တယ္။ လား႐ႈိးေက်ာင္းက ကေလးေတြမွာ မိဘေတြကလည္း ျပန္လာေခၚတာမ်ဳိးမရွိေတာ့ မိဘအိမ္ေတြအထိလိုက္ဖုိ႔ ကၽြန္မ လား႐ႈိးကုိ သြားရပါေတာ့တယ္။ လား႐ႈိးေက်ာင္းက ကေလးေတြက သူတုိ႔ဇာတိေတြက လား႐ႈိးတ၀ိုက္ကထက္ ကြတ္ခိုင္ဟုိးဘက္ ရြာေလးေတြက ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း အဲဒီဘက္ေတြထိ လိုက္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ လား႐ိႈးၿမိဳ႕နယ္ မ.ယ.က၊ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာန၊ ေနာက္ၿပီး ရြာေတြရဲ႕အေျခခံေတြကုိသိတဲ့ တျခား NGO ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးၿပီး ကြတ္ခိုင္ဘက္က ရြာေလးေတြကုိ သြားဖုိ႔ျပင္ဆင္ရေတာ့တယ္။ လားရႈိး (မ.ယ.က)က ကြတ္ခိုင္(မ.ယ.က)ဆီ လႊဲတဲ့စာကိုကိုင္ၿပီး ကြတ္ခိုင္ကုိ ခ်ီတက္ရေတာ့တယ္။

ကြတ္ခိုင္လည္း ေရာက္ေရာ မ.ယ.ကနဲ႔ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကတယ္။ မ.ယ.က ဥကၠဌကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔သြားမယ့္ရြာေတြက အညိဳေရာင္နယ္ေျမျဖစ္လုိ႔ လုံၿခံဳေရးအတြက္ အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူ႔စြမ္းအားရွင္တစ္ေယာက္(အဲဒီအခ်ိန္ သူတုိ႔ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕တစ္ခု)ထည့္ေပးမယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္ကေန၊ ေက်းရြာအုပ္စု၊ ေက်းရြာ တာ၀န္ခံေတြကတဆင့္ သြားလာဖုိ႔သတိေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ကြတ္ခိုင္ကေန လား႐ႈိးကုိ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ လား႐ႈိးကေန ကြတ္ခိုင္၊ ကြတ္ခုိင္ကေန ရြာေတြကုိသြားဖုိ႔ ဆက္ၿပီးခ်ီတက္ရတာေပါ့။ ရြာေတြသြားေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ရြာအုပ္စုလူႀကီးကုိ သြားေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီရြာလူႀကီးကလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ရြာေတြက ေတာင္ေပၚမွာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ကားနဲ႔ တက္ဖုိ႔အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီေမာင္းသူေတြကုိ ေခၚေပးပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔သြားတာက ၅-ေယာက္ေပါ့။ ကားေမာင္းတဲ့ဦးေလးရယ္၊ ရန္ကုန္ကတစ္ေယာက္ရယ္၊ မႏၱေလးက ကၽြန္မရယ္၊ လား႐ႈိးက ေစတနာ့၀န္ထမ္း ၂-ေယာက္ရယ္ေပါ့။

အေဖ ... အေမ ...

• သား … ေနေကာင္းလား …
• ေအးကြာ … အေဖေနေကာင္းတယ္။ မင္းအေမလည္း ေနေကာင္းပါတယ္ကြာ …
• သားလည္း က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနာ္ …
• ေအးပါ သားရယ္ …
• ငါ့သားႀကီး ပိန္သြားသလုိပဲကြာ …
• ေအးကြာ … အလုပ္လုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္ထင္တယ္ …
• စားေသာက္ၿပီးၾကၿပီလား သားရဲ႕ …
• ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲသားရယ္ … အခု ဒီမွာ ၂-နာရီခြဲဆုိေတာ့ အဲဒီမွာ ၇-နာရီေလာက္ရွိၿပီေပါ့ …
• သားညီေလးနဲ႔ေရာ ေတြ႕ျဖစ္ရဲ႕လား …
• တကယ္လုိ႔ ေတြ႕ရင္လည္း အေဖတုိ႔ဆီ ဖုန္းေျပာပါဦးလုိ႔ ေျပာေပးပါသားရယ္ …
• ေအးပါ … အေဖတုိ႔လည္းအဆင္ေျပပါတယ္ …
• အေဖတုိ႔အတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔ကြာ … သားတုိ႔သာ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ပိုက္ဆံကုိ စုၾကကြာ …
• အေဖတုိ႔က အဆင္ေျပပါတယ္ ….
• ေနာက္ဆုိ သားတုိ႔ ကုိယ္ပိုင္အခန္းေလး ၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကကြ …
• သားတုိ႔ ကုသုိလ္ေတာ္ေတာ္ရမယ္ သိလား …
• အခု ေႏြရာသီေရာက္လာေတာ့ ေရေတာ္ေတာ္ေသာက္ႏိုင္လာၾကတယ္ကြ …
• ဆိုင္မွာလည္း အဆင္ေျပတယ္ကြာ … အခုေတာင္ ဆိုင္မွာ လူျပည့္ေနတယ္ …
• ဒီမွာ … သားတုိ႔ အေမလည္းရွိတယ္ … သူလည္းေျပာဦးမယ္တဲ့ကြာ …
• သားတုိ႔ အေမနဲ႔ေျပာလိုက္ဦးေနာ္ သား …

• x x x x x x x x x x x

ခံစားခ်က္ မ်က္ရည္

ခံစားခ်က္ မ်က္ရည္

အရာရာမွာစိုးရိမ္တတ္တဲ့ အရင္ကငါ … … …

အရာရာမွာပူပင္တတ္တဲ့ အရင္ကငါ … … …

အရာရာမွာစိတ္ညစ္တတ္တဲ့ အရင္ကငါ … … …

အရာရာမွာစိတ္႐ႈတ္ေထြးတတ္တဲ့ အရင္ကငါ … … …

အရာရာမွာစိုးရိမ္တတ္မႈမ႐ွိတဲ့ အခုငါ … … …

အရာရာမွာပူပင္တတ္မႈမ႐ွိတဲ့ အခုငါ … … …

အရာရာမွာစိတ္ညစ္တတ္မႈမ႐ွိတဲ့ အခုငါ … … …

အရာရာမွာစိတ္႐ႈတ္ေထြးတတ္မႈမရွိတဲ့ အခုငါ … … …

အရာရာမွာေအးစက္စြာေနတတ္သြားတဲ့ အခုငါ … … …

အရာရာမွာခံစားခ်က္မဲ့သြားတာလား … … …

ေတြးေတာသုံးသပ္ေနခိုက္ … … …

ပါးျပင္မွာပူေႏြးသြားတဲ့ တဒဂၤ … … …

ေယာင္ရမ္းၿပီး လက္ဖ၀ါးက ပါးျပင္ကုိစမ္းသပ္ … … …