ဘတ္စ္ကားေပၚက အေတြးတစ္စ

ဘတ္စ္ကားေပၚက အေတြးတစ္စ (ဘ၀တေကြ႕ ႀကံဳခဲ့ရ ခဏတာ)

တစ္ေန႔ေတာ့ … ကၽြန္မနဲ႔ညီမေလးတစ္ေယာက္ အျပင္သြားစရာကိစၥေလးတစ္ခုရွိတာေၾကာင့္ သူနဲ႔ကၽြန္မဆုံဖုိ႔ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ သြားရမယ့္ေနရာကလည္း ၂-ေယာက္လုံးအိမ္ေတြကေနဆုိ အလယ္ေလာက္မွာ ရွိတာေၾကာင့္ … အဲဒီေနရာရဲ႕ အနီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ဘုိကေလးေစ်းမွတ္တုိင္မွာပဲ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အိမ္ေပၚကဆင္းတာန႔ဲ တမ္းေရာက္တဲ့ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကုိေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ကားကခ်က္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့ ကားေပၚတက္ၿပီးလိုက္လာခဲ့တယ္။ ထူးထူးျခားျခား အဲဒီေန႔က ကားေပၚမွာ လူေတာ္ေတာ္ေလးနည္းတယ္။ ရန္ကုန္ဘစ္ကားစီးတုိင္း လူၾကပ္ၿပီးတုိးေ၀႔ွေနၾကရင္ စိတ္ညစ္တတ္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ကားေပၚက လူနည္းတာက စိတ္ကုိလြတ္လပ္ေနေစတယ္ေလ။ ကၽြန္မကုိ တင္ေဆာင္လာတဲ့ ဘတ္စ္ကာႀကီးကလည္း ေ႔ရႊေရြ႕ထြက္ခြာလာတာေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မရဲ႕အက်င့္အတိုင္း ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေလွ်ာက္ေငးေနတာပဲေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ ပန္းဆုိးတန္းမွတ္တိုင္အနားလည္း ေရာက္ေရာ ကားကရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေ႔ရွကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားေတြက လမ္းေပၚမွာအျပည့္ပဲ ေက်ာ္တက္စရာေနရာလုံး၀ကုိ မရွိဘူး။ ဟုိးေ႔ရွခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ တျခား ဘတ္စ္ကားႀကီးတစ္စီးကုိ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒီဘတ္စ္ႏွစ္စီးၾကားမွာေနရာက က်ယ္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေ႔ရွကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မျမင္လိုက္ရတာက တကၠစီကားေလးတစ္စီးက ေ႔ရွေနာက္ ဘတ္စ္ကားႀကီး ၂-စီးရဲ႕ အလယ္မွာ ရပ္ေနတယ္ေလ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မစီးလာတဲ့ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူက ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေတြကုိ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ‘ဟာ … တစ္ေယာက္တည္းတြန္းေနတာ ဘယ္လုိအဆင္ေျပမလဲ။ ေဟ့ေယာင္ေတြ … သြားကူတြန္းေပးလိုက္ပါဦးကြာ … ေဘး လြတ္တဲ့ေနရာကုိ တြန္းခ်ေပးလိုက္ဦး’တဲ့ … ဒီေတာ့ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေတြလည္း ဆင္းသြားၿပီးကူတြန္းေပးၾကေတာ့ ကားေလးက လမ္းေဘးဘက္ကုိ နည္းနည္းေရာက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္မစီးလာတဲ့ဘတ္စ္ကားႀကီးလည္း အဲဒီတကၠစီကားေလးကုိ မနည္းလြတ္ေအာင္ေကြ႕ေရွာင္ၿပီး ဆက္ထြက္လာတယ္။



ကားထြက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အဲဒီတကၠစီကားေလးဘက္ကုိ ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မျမင္လိုက္ရျပန္တာက တကၠစီကားေလးကုိတြန္းေနတာက ဆံပင္ေတြတစ္ေခါင္းလုံးျဖဴေနတဲ့ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္ (အသက္အားျဖင့္ ၆၀-စြန္းစြန္းေလာက္႐ွိမယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းမိတယ္)ရယ္၊ ကားေနာက္ခန္းမွာထိုင္ေနတာက လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အမ်ဳိးသမီး ၂-ေယာက္ရယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ဆီက စကားသံ ၾကားလိုက္ရတယ္ …. ‘ေတာ္ေတာ္ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးတဲ့ မိန္းမေတြပဲ။ ကုိယ့္အေဖအရြယ္လူႀကီးတစ္ေယာက္တည္း ကားတြန္းေနတာကုိ သူတုိ႔က ကားထဲမွာ အထိုင္မပ်က္ဘူး နည္းနည္းပါးပါး ဆင္းေပးမယ္ဆုိတာမရွိဘူး’တဲ့။

အဲဒါလည္းၾကားေရာ တစ္ျခားခရီးသည္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ‘သူတုိ႔က အဲဒီတကၠစီကုိ ငွားစီးလာတာေနမွာေပါ့’တဲ့။ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေလးကလည္း ျပန္ေျပာတယ္ ‘ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ လူႀကီးတစ္ေယာက္တည္းက တြန္းေနတာကုိ စာနာစိတ္ေလးေတာ့ ႐ွိရမွာေပါ့’တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ခရီးသည္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကပဲ ‘ေအးေလ အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ၾကည့္ရတဲ့ပုံစံက သူတုိ႔ုက ပိုက္ဆံေပးငွားလာတယ္ဆုိတဲ့ပုံစံေတြန႔ဲ အခန္႔သားေတြ’တဲ့။ ေၾသာ္ … ဟုိတကၠစီေမာင္းတ့ဲဦးေလးႀကီးနဲ႔ တကၠစီေပၚက အမ်ဳိးသမီး ၂-ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္လုိပုံစံဆက္ၿပီး ေျဖရွင္းေနၾကလဲေတာ့မသိဘူး။ ျမင္ရတဲ့သူေတြရဲ႕ အဘိဇာပြားတာလား၊ မုဒိတာပြားတာလား၊ က႐ုဏာပြားတာလား မသိ ေျပာေနတဲ့စကားသံေတြကုိေတာ့ သိမွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ဘာမွမဆိုင္ပဲ အျမင္ေတြ၊ အၾကားေတြကုိ ဆက္ၿပီး အေတြးပြားမိေတာ့တယ္။

တကၠစီကားကုိ တစ္ေယာက္တည္းတြန္းေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးက တကၠစီေမာင္းသူဆုိေတာ့ ကုိယ္ေမာင္းေနက်တကၠစီကုိ အၿမဲဂ႐ုတစိုက္မလုပ္တာလား။

ဂ႐ုစိုက္ေပမယ့္ စက္ပစၥည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မေတာ္တဆ ခ်ဳိ႕ယြင္းမႈျဖစ္တာလား။

ကားက ရပ္သြားလုိ႔ တြန္းရတဲ့အခ်ိန္ စီးလာတဲ့ ခရီးသည္ကုိ အားနာလုိ႔ ကားအျမန္စက္ျပန္ႏုိးေအာင္ တစ္ေယာက္တည္းတြန္းေနရင္ ျမန္ျမန္အဆင္ေျပပါ့မလားဆုိတာ ေတြးမိရဲ႕လား။ အဆင္ေျပမွာပဲလုိ႔ပဲ မွတ္ယူတာလား။

အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့သူတခ်ဳိ႕ကုိ ဘာေၾကာင့္ အကူအညီမေတာင္းတာလဲ။

ကားေပၚက အမ်ဳိးသမီး ၂-ေယာက္ကေရာ ကားရပ္သြားလုိ႔ စိတ္ညစ္ၿပီးဘာဆက္လုပ္ရမလဲပဲစဥ္းစားေနမိတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကားရပ္သြားလုိ႔ စိတ္ေနၾကတာလား။

တစ္ေယာက္တည္းတြန္းေနတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီးကားေမာင္းသူကုိ အားနာမႈမရွိပဲ ကားေပၚကခဏမဆင္းေပးႏိုင္တာက ဘာေၾကာင့္လဲ။

ကားေပၚက ၂-ေယာက္က လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကတဲ့ မသန္စြမ္းသူေတြျဖစ္ေနၾကလု႔ိလား။ ဒါမွမဟုတ္ သန္သန္စြမ္းစြမ္းေပမယ့္ ငါတုိ႔ ပိုက္ဆံေပးငွားလာတာပဲ သူ႔ဘာသာသူ တြန္းပေလ့ေစဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔လား။
ၿပီးေတာ့ ကားပ်က္ေနတဲ့ေနရာက ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္နားမွာျဖစ္လုိ႔ လူေတြ ဒီေလာက္ေပါမ်ားေနတဲ့ေနရာမွာ တစ္ျခားသူေတြက ပ်က္ေနတဲ့ကားကုိ ကူတြန္းေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးမရွိၾကဘူးလား။
ဒါမွမဟုတ္ ကားပ်က္ေနတာကုိ မျမင္ၾကတာလား၊ မသိၾကတာလား။

ကၽြန္မစီးလာတဲ့ ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူက သူ႔ရဲ႕ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေတြကုိ ကားသြားကူတြန္းဖုိ႔ေျပာတာက ဟုိတကၠစီကားေလးအဆင္ေျပသြားေစဖုိ႔လား။

တကၠစီကားေမာင္းသူ ကားတြန္းေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးကုိ က႐ုဏာသက္လုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ယာဥ္ျမန္ျမန္သြားႏိုင္ေစဖုိ႔ လမ္းပိတ္ေနတဲ့ကားကုိ လမ္းရွင္းေစခ်င္လုိ႔လား။

ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေလးေတြနဲ႔ ခရီးသည္ အမ်ဳိးသမီး ၂-ေယာက္ ေျပာေနၾကတာေတြကေရာ။ သူတုိ႔ေတြ ကုိယ္တုိင္သာ တကၠစီေပၚက အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ဆုိရင္ ကားဆင္းတြန္းေပးၾကမွာလား။

ငါကလည္း သူမ်ားေတြကုိ ေလွ်ာက္ေတြးေနတယ္။ တကယ္လုိ႔ တကၠစီေပၚက အမ်ဳိးသမီး ၂-ေယာက္ေနရာမွ ငါကုိယ္တိုင္ဆုိရင္ေရာ ဘယ္လုိေျဖရွင္းျဖစ္မွာလဲ။

ဒါဆုိ ခုနက ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြကုိ ဘာလုိ႔မကူညီတာလဲ။

အုိ …. ထားပါေတာ့ …. ငါကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အေတြးေတြ ေလွ်ာက္ပြားေနတာပါလား ……..

အဲဒါေတြကေတာ့ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ ကၽြန္မေတြးလိုက္မိတဲ့ အေတြးေလးေတြပါ …. ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မေတြးမိတဲ့အေတြးရဲ႕ ပထမဆုံးအစကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔တစ္ေတြ အၿမဲတမ္းေအာ္ေနၾကတယ္ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈ၊ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈ ဆုိတာ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီလုိ အေသးအဖြဲေလးေတြဟာလည္းလူသားခ်င္းစာနာမႈပဲ မဟုတ္ပါလား။ လူေတြ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေနရာမွာေတာင္ ကားေလးတစ္စီးကုိ ကူတြန္းေပးမယ့္သူေတြ မရွိတာ သူတုိ႔ေတြကေရာ စာနာမႈဆုိတဲ့ စိတ္ထားေလးမရွိၾကေတာ့တာလား …….. ကဲ … ဘတ္စ္ကားေပၚမွာတင္မဟုတ္ပဲ အေတြးက ဒီစာေရးေနတဲ့အခ်ိန္ထိ ပါလာျပန္ၿပီ ……..

စာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ဆက္ေတြးေပးၾကပါေတာ့ ……………

x x x x x x x x x x x

ျမင္လိုက္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးသက္သက္မွ်သာျဖစ္ပါတယ္ .......