ကၽြန္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဆုံျဖစ္ၾကတဲ့ တစ္ရက္မွာ စကားေတြေျပာၾကရင္း ကၽြန္မေျပာလိုက္တဲ့ “ခံစားခ်က္ကုိ အသိတရားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ဖုိ႔လုိတယ္”ဆုိတဲ့စကားအဆုံးမွာ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ျပဳတင္းေပါက္ကုိယ္စီဖြင့္မိၾကတယ္။
B : ခံစားခ်က္ကုိ အသိတရားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ဖုိ႔လုိတယ္။
A : တစ္ခါတစ္ေလခံစားခ်က္ေတြကအသိတရားရဲ့အလြန္ကိုေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။
B : အဲလုိိ အလြန္ကုိ ေရာက္သြားတာ ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလား စဥ္းစားၾကည့္ေလ။
A : တစ္ခါတစ္ရံဆိုအသိတရားဟာခံစားခ်က္တစ္ခ်ဳိ ႔ရဲ႕ပံုစံသြင္းျခင္းကိုခံလိုက္ရတယ္။ အသိတရားဟာခံစားမွဳကိုမကြယ္၀ွက္ေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာေတာ့ေသခ်ာတယ္။
B : ကြယ္၀ွက္ဖုိ႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ေျပာတာ
A : အင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံသိေနၿခင္းဟာလဲခံစားခ်က္ကိုဒုကၡေပးတတ္တယ္။ အသိတစ္ရားတစ္ခ်ိဳ႕ ေအာက္မွာ ခံစားခ်က္ေတြကိုလ်စ္လ်ဴရွဳရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းခက္ခဲလဲသိလား။
B : ဒုကၡမေပးပါဘူး။ အလြန္ထိေရာက္မသြားရင္ ဒုကၡမေပးဘူး။
A : အင္း။ ကြ်န္မတို႔မွာစိတ္ဒဏ္ရာေတြဆိုတာရွိတယ္။
B : ေသခ်ာတာေပါ့။ ကၽြန္မမွာလည္း ရွိတယ္ေလ။
A : ဒါေတြကိုအရင္မကုစားပဲအသိတရားကိုဖြ႔ံထြားလာေအာင္လုပ္လို႔မရဘူး။
B : ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီ ခံစားခ်က္စိတ္ဒဏ္ရာကုိ တတ္ႏိုင္သမွ် ေမ့ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျဖစ္ဖုိ႔ခက္ခဲပါတယ္။ အဲဒါေလးကုိ အသိတရားေလးပဲထားလိုက္တယ္။ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာေလးကုိေပါ့။
A : စိတ္ဒဏ္ရာကေမ့လိုက္လို႔မရဘူး။ သူကႏွလံုးသားမွာအနာရြတ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ကိန္းေအာင္းေနတတ္တာ။ အဲဒီအနာရြတ္ကတိုက္ဆိုင္မွဳေတြရွိလာတိုင္း ၿပန္ေခါင္းေထာင္လာတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလအဲဒါကိုလက္ခံေပးရတယ္။
B : ေသခ်ာတာေပါ့။ ကၽြန္မက ေျပာထားတာလုံး၀ေဖ်ာက္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခံစားခ်က္ကုိ အသိတရားနဲ႔ ထိန္းသြားဖုိ႔ပဲ ေျပာတာ။ မထိန္းပဲ လႊတ္ထားၾကည့္ေပးလိုက္ပါလား။ ခံစားခ်က္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္မွာပဲေလ။ မယုံရင္ လုပ္ၾကည့္လိုက္လုိ႔ရတယ္။
A : အခုကြ်န္မကခံစားခ်က္အေနာက္ကိုလိုက္လုပ္ေနတာ။ အဲဒီခံစားခ်က္ႀကီးက ကြ်န္မကိုေမာင္းႏွင္ေနတာေလ။
B : အင္း။ သတိေတာ့ထားရမွာေပါ့။
A : ကြ်န္မအသိတရားက ကြ်န္မကိုဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးေတြမလုပ္ခိုင္းဘူး။
B : ထင္လုိ႔ပါ။ အသိတရားရွိသူတုိင္း ဘာက သင့္တယ္ မသင့္ဘူးဆုိတာ နားလည္တယ္ေလ။ ႐ွင္လည္း အသိတရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္နဲ႔ ခံစားခ်က္ကုိေပါင္းစပ္ၿပီး လုပ္တာပါ။
A : ႐ွင္ကခံစားခ်က္တုိင္းကိုမေကာင္းဘူးလို႔ၿမင္ေနတာကိုး။ ခံစားခ်က္ဆိုတာကေကာင္းတာေတြလဲ ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီခံစားခ်က္ကိုဘယ္လိုတုန္႔ၿပန္လဲဆိုတာအေပၚမူတည္ၿပီးမွေကာင္းတယ္မေကာင္းဘူး ဆိုတာကိုသတ္မွတ္လို႔ရတာေလ။
B : လြဲၿပီ။ လြဲၿပီ။ ကၽြန္မ အဲလုိေျပာမိလုိ႔လား။ လူတုိင္းမွာ ခံစားခ်က္မရွိရင္အသက္ရွင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။
A : အင္း၊ ေပ်ာ္ရြင္မွဳကလူ႔ရဲ႕ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအတြက္ေကာင္းေပမယ့္ ေသာကေတြကသာ လူရဲ႕စိတ္ဓာတ္အရည္အေသြးကိုၿမွင့္တင္ေပးႏိုင္တဲ့အရာပါ။
B : ေပ်ာ္တယ္ ၀မ္းသာတယ္ ၀မ္းနဲတယ္ စိတ္မေကာင္း ဘူးဆုိတာေတြကေရာ ခံစားခ်က္ေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေပ်ာ္တယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရင္ မလြယ္ဘူး။ ၀မ္းနည္းတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိလည္း အဲလုိပဲ။
A : ေပ်ာ္တယ္ဆုိတာကဘာလဲ။ တစ္ခါတစ္ေလနာက်င္ခံစားေနရတာကိုေက်နပ္မိတာလဲ ေပ်ာ္ၿခင္းတစ္မ်ိဳးပဲေလ။
B : အဲဒီ နာက်င္ခံစားရတာကေရာ ခံစားခ်က္ မဟုတ္ဘူးလား။
A : ၀မ္းနည္းၿခင္းဆိုတာကလဲဘာမွၿဖစ္ထြန္းမလာတာကိုခံစားေနရင္လဲ၀မ္းနည္းတာပဲ။ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ဘယ္ဟာမွအစစ္အမွန္မဟုတ္ဘူး။
B : ဘယ္ဟာေတြက အစစ္အမွန္ေတြလဲ။
A : ဘယ္ဟာကမွန္တယ္၊ဘယ္ဟာကမွားတယ္ဆိုတာကိုဘယ္သူကသတ္မွတ္ေပးႏိုင္လို႔လဲ
ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္သတ္မွတ္ေနႀကတာပဲေလ။
B : အင္း
A ႐ွင့္အတြက္မွန္တာက ကြ်န္မအတြက္မွားႏိုင္သလို ႐ွင့္အတြက္မွားတာေတြကလဲ ကြ်န္မအတြက္အမွန္တရားေတြၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
B : ေသခ်ာတာေပါ့။ အားလုံးက လက္ဖ၀ါးနဲ႔လက္ဖမုိးေပါ့။
A : တကယ္တမ္းဆို ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားခ်က္တစ္ရပ္ထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ကအငိုက္မိၿပီး အဟုတ္ထင္ပါ၀င္ေနမိႀကတာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ဘ၀ဆိုတာဘာမွကိုမဟုတ္ဘူး။
B : အဲဒါေတြကလည္း လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သတ္မွတ္ၾကတာခ်င္း မတူၾကဘူးေလ
တစ္ေယာက္အတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အထူးတလည္ အႀကီးအမားဆုံးအရာ ျဖစ္ေနခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။
A : အင္း၊ အကန္႔အသတ္ေတြကရုန္းထြက္ႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔ေတာ့ ဘယ္ဟာကဘာဆိုတာကို သိလာႀကမွာပါ။ ကြ်န္မလဲခုခ်ိန္ထိေတာ့အကန္႔အသတ္ေတြထဲမွာပဲ ပိတ္ေလွာင္ခံေနရတုန္းပါပဲ။
B : အဲဒီ အကန္႔အသတ္ေတြထဲကေန လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔လည္း ႀကိဳးစားရမယ္။ အၿမဲႀကိဳးစားဖုိ႔လုိတယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ေမ့ထားလုိ႔မရဘူး။
ကၽြန္မနဲ႔သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ျပဳတင္းေပါက္ေတြ ဖြင့္လိုက္ၾကတဲ့ ခဏအခ်ိန္ေလးကုိ အမွတ္တရပါ။
B : ခံစားခ်က္ကုိ အသိတရားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ဖုိ႔လုိတယ္။
A : တစ္ခါတစ္ေလခံစားခ်က္ေတြကအသိတရားရဲ့အလြန္ကိုေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။
B : အဲလုိိ အလြန္ကုိ ေရာက္သြားတာ ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလား စဥ္းစားၾကည့္ေလ။
A : တစ္ခါတစ္ရံဆိုအသိတရားဟာခံစားခ်က္တစ္ခ်ဳိ ႔ရဲ႕ပံုစံသြင္းျခင္းကိုခံလိုက္ရတယ္။ အသိတရားဟာခံစားမွဳကိုမကြယ္၀ွက္ေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာေတာ့ေသခ်ာတယ္။
B : ကြယ္၀ွက္ဖုိ႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ေျပာတာ
A : အင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံသိေနၿခင္းဟာလဲခံစားခ်က္ကိုဒုကၡေပးတတ္တယ္။ အသိတစ္ရားတစ္ခ်ိဳ႕ ေအာက္မွာ ခံစားခ်က္ေတြကိုလ်စ္လ်ဴရွဳရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းခက္ခဲလဲသိလား။
B : ဒုကၡမေပးပါဘူး။ အလြန္ထိေရာက္မသြားရင္ ဒုကၡမေပးဘူး။
A : အင္း။ ကြ်န္မတို႔မွာစိတ္ဒဏ္ရာေတြဆိုတာရွိတယ္။
B : ေသခ်ာတာေပါ့။ ကၽြန္မမွာလည္း ရွိတယ္ေလ။
A : ဒါေတြကိုအရင္မကုစားပဲအသိတရားကိုဖြ႔ံထြားလာေအာင္လုပ္လို႔မရဘူး။
B : ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီ ခံစားခ်က္စိတ္ဒဏ္ရာကုိ တတ္ႏိုင္သမွ် ေမ့ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျဖစ္ဖုိ႔ခက္ခဲပါတယ္။ အဲဒါေလးကုိ အသိတရားေလးပဲထားလိုက္တယ္။ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာေလးကုိေပါ့။
A : စိတ္ဒဏ္ရာကေမ့လိုက္လို႔မရဘူး။ သူကႏွလံုးသားမွာအနာရြတ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ကိန္းေအာင္းေနတတ္တာ။ အဲဒီအနာရြတ္ကတိုက္ဆိုင္မွဳေတြရွိလာတိုင္း ၿပန္ေခါင္းေထာင္လာတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလအဲဒါကိုလက္ခံေပးရတယ္။
B : ေသခ်ာတာေပါ့။ ကၽြန္မက ေျပာထားတာလုံး၀ေဖ်ာက္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခံစားခ်က္ကုိ အသိတရားနဲ႔ ထိန္းသြားဖုိ႔ပဲ ေျပာတာ။ မထိန္းပဲ လႊတ္ထားၾကည့္ေပးလိုက္ပါလား။ ခံစားခ်က္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္မွာပဲေလ။ မယုံရင္ လုပ္ၾကည့္လိုက္လုိ႔ရတယ္။
A : အခုကြ်န္မကခံစားခ်က္အေနာက္ကိုလိုက္လုပ္ေနတာ။ အဲဒီခံစားခ်က္ႀကီးက ကြ်န္မကိုေမာင္းႏွင္ေနတာေလ။
B : အင္း။ သတိေတာ့ထားရမွာေပါ့။
A : ကြ်န္မအသိတရားက ကြ်န္မကိုဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးေတြမလုပ္ခိုင္းဘူး။
B : ထင္လုိ႔ပါ။ အသိတရားရွိသူတုိင္း ဘာက သင့္တယ္ မသင့္ဘူးဆုိတာ နားလည္တယ္ေလ။ ႐ွင္လည္း အသိတရားရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္နဲ႔ ခံစားခ်က္ကုိေပါင္းစပ္ၿပီး လုပ္တာပါ။
A : ႐ွင္ကခံစားခ်က္တုိင္းကိုမေကာင္းဘူးလို႔ၿမင္ေနတာကိုး။ ခံစားခ်က္ဆိုတာကေကာင္းတာေတြလဲ ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီခံစားခ်က္ကိုဘယ္လိုတုန္႔ၿပန္လဲဆိုတာအေပၚမူတည္ၿပီးမွေကာင္းတယ္မေကာင္းဘူး ဆိုတာကိုသတ္မွတ္လို႔ရတာေလ။
B : လြဲၿပီ။ လြဲၿပီ။ ကၽြန္မ အဲလုိေျပာမိလုိ႔လား။ လူတုိင္းမွာ ခံစားခ်က္မရွိရင္အသက္ရွင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။
A : အင္း၊ ေပ်ာ္ရြင္မွဳကလူ႔ရဲ႕ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအတြက္ေကာင္းေပမယ့္ ေသာကေတြကသာ လူရဲ႕စိတ္ဓာတ္အရည္အေသြးကိုၿမွင့္တင္ေပးႏိုင္တဲ့အရာပါ။
B : ေပ်ာ္တယ္ ၀မ္းသာတယ္ ၀မ္းနဲတယ္ စိတ္မေကာင္း ဘူးဆုိတာေတြကေရာ ခံစားခ်က္ေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေပ်ာ္တယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရင္ မလြယ္ဘူး။ ၀မ္းနည္းတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိလည္း အဲလုိပဲ။
A : ေပ်ာ္တယ္ဆုိတာကဘာလဲ။ တစ္ခါတစ္ေလနာက်င္ခံစားေနရတာကိုေက်နပ္မိတာလဲ ေပ်ာ္ၿခင္းတစ္မ်ိဳးပဲေလ။
B : အဲဒီ နာက်င္ခံစားရတာကေရာ ခံစားခ်က္ မဟုတ္ဘူးလား။
A : ၀မ္းနည္းၿခင္းဆိုတာကလဲဘာမွၿဖစ္ထြန္းမလာတာကိုခံစားေနရင္လဲ၀မ္းနည္းတာပဲ။ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ဘယ္ဟာမွအစစ္အမွန္မဟုတ္ဘူး။
B : ဘယ္ဟာေတြက အစစ္အမွန္ေတြလဲ။
A : ဘယ္ဟာကမွန္တယ္၊ဘယ္ဟာကမွားတယ္ဆိုတာကိုဘယ္သူကသတ္မွတ္ေပးႏိုင္လို႔လဲ
ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္သတ္မွတ္ေနႀကတာပဲေလ။
B : အင္း
A ႐ွင့္အတြက္မွန္တာက ကြ်န္မအတြက္မွားႏိုင္သလို ႐ွင့္အတြက္မွားတာေတြကလဲ ကြ်န္မအတြက္အမွန္တရားေတြၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
B : ေသခ်ာတာေပါ့။ အားလုံးက လက္ဖ၀ါးနဲ႔လက္ဖမုိးေပါ့။
A : တကယ္တမ္းဆို ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားခ်က္တစ္ရပ္ထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ကအငိုက္မိၿပီး အဟုတ္ထင္ပါ၀င္ေနမိႀကတာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ဘ၀ဆိုတာဘာမွကိုမဟုတ္ဘူး။
B : အဲဒါေတြကလည္း လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သတ္မွတ္ၾကတာခ်င္း မတူၾကဘူးေလ
တစ္ေယာက္အတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အထူးတလည္ အႀကီးအမားဆုံးအရာ ျဖစ္ေနခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။
A : အင္း၊ အကန္႔အသတ္ေတြကရုန္းထြက္ႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔ေတာ့ ဘယ္ဟာကဘာဆိုတာကို သိလာႀကမွာပါ။ ကြ်န္မလဲခုခ်ိန္ထိေတာ့အကန္႔အသတ္ေတြထဲမွာပဲ ပိတ္ေလွာင္ခံေနရတုန္းပါပဲ။
B : အဲဒီ အကန္႔အသတ္ေတြထဲကေန လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔လည္း ႀကိဳးစားရမယ္။ အၿမဲႀကိဳးစားဖုိ႔လုိတယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ေမ့ထားလုိ႔မရဘူး။
ကၽြန္မနဲ႔သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ျပဳတင္းေပါက္ေတြ ဖြင့္လိုက္ၾကတဲ့ ခဏအခ်ိန္ေလးကုိ အမွတ္တရပါ။
No comments:
Post a Comment