လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ ဘာေၾကာင့္ မရပ္တည္ႏိုင္ရမွာလဲ !

မၾကာေတာ့တဲ့ ကာလမွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတုိင္းအတာနဲ႔ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ယူေတာ့မွာဆုိတဲ့အတြက္ ကၽြႏ္မတုိ႔ေတြက ကိုယ့္ကုိယ့္ကုိ ေသခ်ာဂဃနဏသိၿပီး ရဲရဲ၀င့္၀င့္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာရဲၾကရပါမယ္။ ဒီအတြက္ ကၽြန္တုိ႔ေတြဘက္ကလိုအပ္တာေတြကုိလည္း အခုကတည္းက ျပင္ဆင္ထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ မ်ဳိး႐ုိးစဥ္ဆက္ဇယား (Family tree)ကုိ ကုိယ္တိုင္လက္ကိုင္ထား႐ွိဖုိ႔လည္း ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ေတြမွာ အခုလက္႐ွိျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မွတ္ပုံတင္လုိ႔လည္းေျပာၾကတဲ့ ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကတ္ျပားလက္၀ယ္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရၾကသူေတြ႐ွိသလုိ အဲဒီကတ္ကုိလက္၀ယ္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္မရေသးတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး႐ွိေနပါတယ္။ ဒီကတ္ျပားမွာ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ လုိ႔ပါ႐ွိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ လူမ်ဳိးနဲ႔ ဘာသာကုိ ေသခ်ာေပါက္ထည့္ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ျဖစ္တာနဲ႔ လူမ်ဳိးေနရာမွာ အလုိလုိေနရင္း ႏိုင္ငံျခားက လူမ်ဳိးေတြကုိ ထည့္ျခင္းခံရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အမ်ားစုလည္း သိၿပီးသား ကိစၥေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိထားဖုိ႔က ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက အစၥလာမ္သာသနာသက္၀င္ယုံၾကည္သူ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ တစ္ျခားဘယ္ႏိုင္ငံသားမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားစစ္စစ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဟုိး ဘုိးေဘးဘီဘင္ေတြလက္ထက္ကတည္းက အမိျမန္မာႏိုင္ငံမွာေနထိုင္ခဲ့ၾကလုိ႔ပါ။

မွန္ နဲ႔ ေရ

ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ဘ၀ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကားဖူးေနက်စကားေလးတစ္ခြန္း႐ွိတယ္။ အဲဒါက “ငါကေတာ့ လူေတြကုိ မွန္လိုပဲ က်င့္သုံးေတာ့မယ္/မွန္လုိပဲက်င့္သုံးတယ္”တဲ့။ “ငါကေတာ့ ေရလုိ က်င့္သုံးတယ္”ဆုိတဲ့ စကားကေတာ့ ၾကားရခဲပါတယ္။ ကၽြန္မစဥ္းစားၾကည့္တယ္။

မွန္လုိက်င့္သုံးတယ္ဆုိေတာ့ … ကုိယ္က မွန္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေနာ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာေနၾကတဲ့ မွန္ဆုိတာ ၾကည့္ရ၊ ျမင္ရတဲ့ ျပဒါးသုတ္ထားတဲ့ ၾကည့္မွန္ပဲျဖစ္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မွန္လုိက်င့္သုံးမယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ေ႔႐ွလာရပ္တဲ့သူက လွေနရင္ သူလွတာျမင္ရေအာင္ ကုိယ္က လွတာေပးျမင္မယ္။ ၾကည့္သူက ႐ုပ္ဆုိးေနရင္ ကုိယ္က ႐ုပ္ဆုိးတာေပးျမင္မယ္။ ၾကည့္သူက မဲ့ျပရင္ ကုိယ္က မဲ့ျပမယ္။ ၾကည့္သူက ၿပံဳးျပရင္ ကုိယ္က ၿပံဳးျပမယ္ေပါ့။ ၾကည့္တဲ့သူရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အတိုင္း ကုိယ္က လိုက္လုပ္ေပးေနတာေပါ့။ ဒါဆုိရင္ ကၽြန္မ တစ္ခ်က္ အေတြးေခ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။ တကယ္လုိ႔ ကိုယ္႔ေရွ႕လာရပ္မိၿပီး လုပ္ျပေနသူက မ်က္စိမျမင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ သူလုပ္ျပတဲ့အရာတုိင္းကုိ ကုိယ္က ျပန္လိုက္လုပ္ျပမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ပဲ အ႐ူးအေပါတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ မ်က္စိကန္းေနသူကုိ ကုိယ္ကျပန္ၿပီးလုပ္ျပေနလည္း သူမွ မျမင္ႏိုင္တာပဲ။

ၾကယ္တပြင့္ ေၾကြလြင့္ျပန္ပီ

စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၂

M-Media
ပသီ၀ိုင္း၀တ္ရည္ျမင့္

၀မ္းအုိ၀မ္းဦးေက်ာ္၀င္းေမာင္ အသက္ ၉၃-ႏွစ္ (၁၉၂၀ – ၂၀၁၂)

မေန႔က တစ္ေနကုန္နီးပါး ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခ့ဲတယ္။ ကုိယ္ကေခၚလိုက္၊ တစ္ျခားသူေတြက ျပန္ေခၚလိုက္နဲ႔။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းကလည္းကိုက္လာတာနဲ႔ ခဏနားေနတုန္း ဖုန္းလာျပန္တာနဲ႔ ဖုန္းေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့ ေဆးေသာက္ၿပီးအိပ္လိုက္တယ္။ ည (၁၁)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဖုန္းျမည္လာျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ အိပ္ခ်င္လြန္းစြာနဲ႔ ဖုန္းကုိျပန္ထူးလိုက္ေတာ့ အစ္ကုိ ကုိခင္ေမာင္ထြန္းက ဖုန္းလွမ္းဆက္တာ။ “၀ိုင္း ေရ၊ ဦးေက်ာ္၀င္းေမာင္ အလႅာ့ဟ္အမိန္႔ခံယူ(ဆုံးပါး)သြားၿပီ။”လုိ႔ ၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ ‘အင္းနားလလႅာေဟ ၀အင္းနားေအလိုင္းေဟ ရားေဂ်အူးန္ (ဧကန္အမွန္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ ထုိအ႐ွင့္ထံသုိ႔သာ ျပန္ရမည့္သူမ်ားျဖစ္ပါ၏။)’ လုိ႔ စိတ္ထဲကရြတ္ဆုိလိုက္မိၿပီး တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ဘယ္အခ်ိန္က ဆုံးတာလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ဒါဖြနာ(ျမႇဳပ္ႏွံ)မွာလဲ” လုိ႔ေမးလိုက္မိတယ္။ ကုိခင္ေမာင္ထြန္းက “မနက္ျဖန္ေန႔ခင္းဘက္ေလာက္ျဖစ္မယ္။ အဲဒါ တစ္ျခားေျပာရမယ့္သူေတြကုိလည္း ေျပာလိုက္ပါဦး။ ေနာက္ၿပီး ဆရာႀကီးရဲ႕သား ရန္ကုန္ကုိအခုညတြင္းခ်င္းျပန္မွာ။ ရန္ကုန္လိုက္ခ်င္တဲ့သူ႐ွိရင္လည္း အခုညပဲသြားၾကဖုိ႔ ကားစီစဥ္ေနတယ္ လိုက္ခ်င္တဲ့သူ႐ွိရင္”လုိ႔ေျပာ တာေၾကာင့္။ အေဖ့ကုိေျပာျပၿပီး တစ္ျခားေျပာသင့္သူေတြထံ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ အေဖကေတာ့ ဆရာႀကီးသားထံဖုန္းဆက္ ေျပာစရာ႐ွိတာေျပာၿပီး၊ ရန္ကုန္က မႏၱေလးက မိတ္ေဆြေတြ၊ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြေတြဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး လုပ္သင့္တာေတြ ၀ိုင္း၀န္းစီစဥ္တုိင္ပင္ေနၾကတယ္။

Community Journalist မွသည္ Professional Journalist ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရာ၀ယ္ (၂)

Community Journalist မွသည္ Professional Journalist ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရာ၀ယ္ (၁) ဖတ္႐ႈရန္ *

“သတင္းတစ္ခုရႏိုင္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕ကုိပတ္ေနစရာမလုိပါဘူး။ ျပတင္းတံခါးဖြင့္ရင္ သတင္းက သင့္ေျခရင္းတြင္ ေရာက္႐ွိေနပါတယ္”ဆုိတဲ့ ဆုိစကားေလး႐ိွတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ဒါေၾကာင့္ သတင္းစိတ္ကူးနဲ႔ ရင္းျမစ္ေတြကုိ ဘယ္လုိ႐ွာေဖြမလဲဆုိေတာ့ …

သတင္းစိတ္ကူး (Story Idea) ဆုိတာ ဘာလဲ !

ေကာင္းစြာေလ့က်င့္ထားတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ေလ့လာစမ္းမႈကုိ ေပါင္းစပ္ထားရင္ သတင္းစိတ္ကူးမရွားပါဘူး။ သတင္းစိတ္ကူးနဲ႔ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိၾကည့္ရင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ဆုိတာထက္ ပုိေနပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာ - ထင္းခုတ္သမားတစ္ေယာက္က သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ ျမင္တာနဲ႔ ဒီသစ္ပင္ကုိခုတ္ၿပီး ထင္းလုပ္ေရာင္းဖုိ႔ ေတြးမယ္၊ ေစ်းေရာင္းသူတစ္ေယာက္ကေတာ့ အသီးအရြက္ေတြကုိခူးၿပီးေရာင္းဖုိ႔ေတြးမယ္၊ ပန္းပုထုသူတစ္ေယာက္က ျမင္ရင္ေတာ့ ပန္းပုထုရင္ ဘယ္လုိထုရင္ ဘာပုံျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆုိတာ ေတြးတယ္။အဲလုိတစ္ခုခ်င္းစီေတြတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘက္ေပါင္းစုံက ေတြးၾကည့္ျခင္းပါ။

အဲလုိ သတင္းစိတ္ကူးေကာင္းလာဖုိ႔အတြက္ ဘာေတြလုိအပ္လဲဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္သိထားတာေတြကုိခ်ေရးပါ။ ၿပီးရင္ ကုိယ့္၀ါသနာ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြ၊ ကုိယ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အလုပ္ေတြ၊ ကုိယ့္၀န္းက်င္က အသိမိတ္ေဆြကုိ စာရင္းျပဳစုထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္အေနနဲ႔ ကုိယ္စာအုပ္ထဲက အခ်က္အလက္ေတြကုိ ေန႔စဥ္ခ်ဲ႕ထြင္သြားတာမ်ဳိး၊ လူပုဂၢိဳလ္စာရင္းကုိ တုိးခ်ဲ႕တာမ်ဳိး၊ ကုိယ္ေရးသားမယ့္ အေၾကာင္းအရာထဲက လူေတြနဲ႔ေတြ႕ဆုံဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာမ်ဳိးလုပ္သင့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Lead ကုိ စေရးၾကည့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ (Lead ဆုိတာ သတင္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကုိ ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ သတင္းေခါင္းစဥ္ၿပီးတာနဲ႔ ပထမဦးဆုံးအေနနဲ႔ စေရးတဲ့ လူေတြစိတ္၀င္စားဖြယ္အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေရးထားတဲ့ စာပုိဒ္ကုိ ဆုိလုိတာပါ။)

Community Journalist မွသည္ Professional Journalist ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရာ၀ယ္ (၁)

ဟုိတစ္ရက္က “ျမန္မာ့ စတုတၳမ႑ိဳင္၀င္တုိ႔ သတိမူဖြယ္”ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲကလုိ ကၽြန္မတုိ႔အားလုံးဟာ Community Journalist (CJ) ေတြျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။ CJ ကုိ Citizen Journalist လုိ႔လည္း အမ်ားစု ေျပာၾကပါတယ္။ Citizen ဆုိတာရင္ ႏိုင္ငံအဆင့္၊ အဖြဲ႕ကုိအေျခခံသြားၿပီေလ။ Community ဆုိတာေတာ့ လူထုအေျချပဳဆုိေတာ့ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ Community Journalist လုိ႔ပဲ သုံးလိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ အဲဒါကုိ စိတ္မ၀င္စားပဲ CJ ျဖစ္ေနသူေတြအတြက္က ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးသိပ္ေလ့လာေနစရာမလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္တုိင္က ကြန္ျမဴနတီဂ်ာနယ္လစ္ကုိ စိတ္၀င္စားလုိ႔ ကြန္ျမဴနတီဂ်ာနယ္လစ္ (CJ) ျဖစ္ေနသူေတြအတြက္လည္း သိသင့္တဲ့အခ်က္ေလးေတြ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ ကြန္ျမဴနတီဂ်ာနယ္လစ္ေတြကေနတဆင့္ ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေတြအထိ ျဖစ္သြားၾကရင္ ကၽြန္မတုိ႔ေတြရဲ႕ ၀န္းက်င္မွာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို မွန္မွန္နဲ႔ျမန္ျမန္ သတင္းေတြျဖန္႔ေ၀ႏိုင္ၾကရင္ ႏိုင္ငံရဲ႕ စတုတၳမ႑ိဳင္လုိ႔ေျပာေနၾကတဲ့ မီဒီယာက႑ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ တဘက္တလမ္းကေန အားျဖည့္ရာေရာက္ၿပီး ႏိုင္င့ံတာ၀န္ကုိ တစ္တပိုင္တႏိုင္ထမ္း႐ြက္ျခင္း မည္တာေပါ့။

ဂ်ာနယ္လစ္လုိ႔ေျပာတာနဲ႔ မီဒီယာရဲ႕ အခန္းက႑ကလည္း မပါလုိ႔ကုိ မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ မီဒီယာအေၾကာင္းေလးကုိလည္းနည္းနည္းေတာ့ ထည့္ေျပာပါဦးမယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအပိုင္း(၁)မွာ မီဒီယာ က႑ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

မီဒီယာဆုိတာဘာလဲ ! မီဒီယာ ဘယ္ႏွစ္မ်ဳိး႐ွိလဲ !

မီဒီယာမွာ အဓိကကေတာ့ Print Media နဲ႔ Non Print Media ဆုိၿပီး ၂-မ်ဳိးရွိပါတယ္။ (သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ လက္ကမ္းစာေစာင္၊ Billboard(ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္), TV, ေရဒီယုိအစီအစဥ္ေတြဟာလည္း မီဒီယာေတြပါပဲ။) အခုမွာေတာ့ Online ကလည္း မီဒီယာတစ္ခုအျဖစ္ ရပ္တည္ေနပါၿပီ။ မီဒီယာမွာမွ က်င့္၀တ္လိုက္နာတဲ့မီဒီယာရယ္၊ က်င့္၀တ္မလိုက္နာတဲ့မီဒီယာရယ္ ၂-မ်ဳိးျပန္ၿပီး ကြဲျပားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ က်င့္၀တ္လိုက္နာတဲ့မီဒီယာမွာပဲ ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္(Professional)မီဒီယာ၊ ၀ါဒျဖန္႔မီဒီယာနဲ႔ လႈံ႔ေဆာ္မီဒီယာဆုိၿပီး ျပန္ၿပီး ကြဲသြားျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္မီဒီယာက ဘယ္အမ်ဳိးအစားထဲ ပါ၀င္ေနလဲဆုိတာ ျပန္ၿပီး သုံးသပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔လုိပါတယ္။

၁၈-ရက္ စက္တင္ဘာ

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။

၄-တန္းေက်ာင္းသူအ႐ြယ္

ႏုနယ္တဲ့ ႏွလုံးသားမွာ

တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေသနတ္သံေတြ

ဖုံးလႊမ္းရာကို သိေသာေန႔ . . . ။

႐ွစ္ေလးလုံးရဲ႕

ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္

မိခင္နဲ႔ဖခင္ရဲ႕ ျပန္လာခ်ိန္ကုိ

စုိးရိမ္ႀကီးစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့

ႏုနယ္တဲ့ ႏွလုံးသားမွာ

ေသာကမ်ားစြာ

စတင္ ဖုံးလႊမ္းေသာေန႔.  . . . ။

ျမန္မာ့ စတုတၳမ႑ိဳင္၀င္တုိ႔ သတိမူဖြယ္

စက္တင္ဘာ၊ ၁၆ ၊ ၂၀၁၂
M-Media
ေဇယ်ာသူ

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စတုတၳမ႑ိဳင္လုိ႔သတ္မွတ္လာၾကတဲ့ ျမန္မာ့မီဒီယာေလာကမွာ ရပ္တည္ေနၾကသူေတြအေနနဲ႔ ဗဟုသုတအျပည့္႐ွိဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။ စတုတၳမ႑ိဳင္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ သိကၡာ႐ွိစြာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုိယ့္မီဒီယာနာမည္ႀကီးဖုိ႔၊ သတင္းဦးသတင္းထူးကိုေဖာ္ျပႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အဲလုိ ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ သတင္း မွန္ကန္မႈကုိလည္း အထူးအေလးထားၿပီး စာဖတ္သူ၊ ၾကည့္႐ႈသူကုိ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစမယ့္ စကားလုံးအသုံးအႏႈန္း၊ အေျပာအဆုိ၊ အေရးအသားေတြကုိလည္း ေ႐ွာင္ၾကဥ္သင့္ပါတယ္။ ကုိယ့္မီဒီယာကေန သတင္းဦးေရးရၿပီးေရာဆုိၿပီး မျပဳလုပ္သင့္ပါဘူး။ သတင္းဦးရၿပီးေရာ မွန္မမွန္မစိစစ္ပဲ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းဟာ စာဖတ္သူေတြကုိ ေစာ္ကားမႈတစ္ရပ္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္မီဒီယာက မွားယြင္းေဖာ္ျပမိၿပီဆုိရင္လည္း ႐ိုးသားစြာပဲ စာဖတ္သူေတြကုိ ေတာင္းပန္သင့္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္မီဒီယာရဲ႕ ႐ုိးသားစြာ မွားယြင္းမႈအတြက္ စာဖတ္သူေတြကုိ အေလးထားမႈ႐ွိတယ္ဆုိတာကုိ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မဂၢဇင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ာနယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အယ္ဒီတာနဲ႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕၀င္ေတြဟာလည္း ဗဟုသုတျပည့္၀သင့္ပါတယ္။ ဥပမာ – ဂ်ာနယ္တစ္ခုဆုိပါစုိ႔။ ကုိယ့္ဂ်ာနယ္ရဲ႕ သတင္းေထာက္ကလည္း ဗဟုသုတအသင့္အတင့္ေတာ့ ႐ွိသင့္ပါတယ္။ သတင္းေထာက္ဆုိတာကလည္း ကုိယ့္ဂ်ာနယ္က သတင္းဦးေဖာ္ျပႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ အထူးႀကိဳးစားေပမယ့္ လက္ရွိအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုတည္းကုိ မီးေမာင္းထုိးေရးသားလိုက္တာထက္ သတင္းရဲ႕ရင္းျမစ္ကုိလည္းေသခ်ာသိၿပီးမွ ေရးသားသင့္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ

သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ

နင္ … အခု ဘာလုပ္ေနလဲ …
ဟင္ … အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ ဟုတ္လား …
ဒါေၾကာင့္ အသံက အိပ္ခ်င္မူးတူးသံျဖစ္ေနတာကုိး …
ဘယ္အခ်ိန္႐ွိေသးလုိ႔လဲ …
ေၾသာ္ ၁၁-နာရီခြဲ ရွိေနၿပီပဲ …

ငါ … အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္တာနဲ႔
လမ္းထေလွ်ာက္ေနတာ …
တာေဘာင္ေပၚမွာေလ …
ေအးပါ … တာေဘာင္ေပၚဆုိေပမယ့္ …
မပူပါနဲ႔ … လမ္းက အက်ယ္ႀကီးေလ …

မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈ

ကၽြန္မနာမည္က ေဒၚ၀င္းသန္႔ပါ။ ေဒၚ၀င္းသန္႔လုိ႔ ေျပာရတာက ကၽြန္မအသက္က (၆၅)ႏွစ္႐ွိၿပီဆုိေတာ့ ေဒၚတပ္ေျပာလိုက္တာပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတြ အလြန္႐ိွေနလုိ႔ ကၽြန္မသမီးေလးသူငယ္ခ်င္းဆီ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။

ကၽြန္မစကားေျပာခ်င္စိတ္႐ွိလာတာနဲ႔ သမီးေလးသူငယ္ခ်င္းဆီသြားတယ္ဆုိေတာ့ ၾကားရသူေတြက မရီမိရင္ေတာင္ ၿပံဳးမိၾကမွာေပါ့ေနာ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မေလ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ သားသမီး(၃)ေယာက္ရွိၿပီး သားတစ္ေယာက္သမီးတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္ေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ႐ွိေနတဲ့ သားတစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မန႔ဲတစ္ေနရာစီမွာေလ။ အဲဒီသားကလည္း တစ္ခါတစ္ေလမွ ကၽြန္မဆီေရာက္လာႏိုင္တယ္ေလ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတခ်ဳိ႕ကလည္း ကၽြန္မအခုေနတဲ့ေနရာနဲ႔က တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားကလည္း ဆုံးသြားတာ ႏွစ္(၂၀)ေလာက္႐ွိၿပီေလ။ ကၽြန္မမွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားမရွိဘူးေလ။ ကၽြန္မမွာ တူ-တူမေတြ႐ွိေပမယ့္ ကၽြန္မသံေယာဇဥ္ႀကီးသလုိ သူတုိ႔က ကၽြန္မကုိ သံေယာဇဥ္သိပ္မ႐ွိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကၽြန္မသူတုိ႔ဆီ သြားလည္ျဖစ္တယ္ေလ။ အဲလုိသြားလည္တဲ့အခါတုိင္းလည္း သူတုိ႔ေတြလည္း ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိယ္ ႐ႈပ္ေနၾကေတာ့ သူတုိ႔စကားေျပာႏိုင္မယ့္အခ်ိန္ထုိင္ေစာင့္ရင္းနဲ႔ပဲ ညေနေစာင္းလာေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္ေလ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္မမွာ စာဖတ္ရင္ဖတ္၊ စာမဖတ္ျဖစ္ရင္ စာေရး၊ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ေ႔ရွေလးထြက္ထိုင္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြကစားေနၾကတာေတြကုိထုိင္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ သားသမီးေလးေတြကုိ အလြမ္းေျဖရတာေပါ့။

ဒီေန႔ေတာ့ စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာတာနဲ႔ သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေလးဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ အလုပ္မ်ားေနတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မလာတဲ့အခါတုိင္း အခ်ိန္ေပးၿပီး စကားေျပာေပးေလ့ရွိေတာ့ ကၽြန္မမွာ စကားေျပာေဖာ္က ကၽြန္မသမီးသူငယ္ခ်င္းေလးပဲျဖစ္ေနတာေပါ့။

ကၽြန္မလည္းအိမ္ကထြက္လာၿပီး ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကားမလာေသးလုိ႔ ခဏေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကားလည္းလာေရာ ကားေပၚတက္လာရင္း သမီးသူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေျပာျပခ်င္တာေတြကို ေျပာျပတဲ့အခါ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာၿပီးေလ့က်င့္ေနလိုက္တယ္။

မႏၲေလးျမိဳ႕မွာ စံခ်ိန္တင္ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္

မနက္ကတည္းက လူက လည္ေခ်ာင္းနာ၊ ႏွာေစး၊ ဟတ္ခ်ိဳးေတြခ်ီေနျပီး ေနလို႔မေကာင္းခ်င္သလိုျဖစ္ေနတာ ေန႔လည္ဘက္မိုးေတြ႐ြာလာေတာ့ ျပန္တဲ့အခ်ိန္ မုိး႐ြာေနရင္ မိုးစုိျပီးခ်မ္းမွာေတြးျပီး စိတ္ညစ္ေနတယ္။ မိုးကလည္း မတိတ္တဲ့အျပင္ သည္းသည္းမည္းမည္းကို႐ြာေနေတာ့ အိမ္ဘက္ေတာ့ ေရႀကီးေနျပီလို႔ေတြးမိတယ္။ ၃ နာရီ ၄၅ ေလာက္က် အေဖေရာက္လာတယ္။ လမ္းေတြမွာလည္းေရေတြျပည့္ေနျပီ မိုကလည္းတိတ္မယ့္ပုံမ႐ွိဘူး။ လမ္းေတြလည္းတအား႐ႈပ္ေနတာေၾကာင့္ ညီမေလးကဆိုင္ကယ္ေမာင္းျပီး ကၽြန္မကုိလာေခၚဖို႔ စိတ္မခ်ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မကုိ လာေခၚ ျပီး ညီမေလးကိုသြားေခၚမယ္ဆိုတာနဲ႔ ျပန္လာလိုက္တယ္။
အား ႐ို ႐ိုး ၇၈-လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေရေတြက ဆိုင္ကယ္ဘီးတစ္၀က္ျမဳပ္ေနတယ္။ ကားေတြသြားတဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ ေရလႈိင္းေတြျဖစ္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြလည္း ပလပ္ထဲေရေတြ၀င္လို႔ ဆင္းတြန္းသူ၊ လမ္းလယ္မွာတင္ တန္႔ေနသူေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ေနေရာပဲ။ အေဖ့ဆိုင္ကယ္လည္းေရ၀င္ျပီး စက္ရပ္သြားတာနဲ႔ လမ္းေဘးခ်ျပီး စက္ႏိုးေအာင္ျပန္လုပ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ညီမေလးကိုေခၚျပီး သားအဖ ၃-ေယာက္ျပန္လာလိုက္တယ္။ မိုးကာအက်ႌ၀တ္ထားေပမယ့္ လူတစ္ကိုယ္လုံး႐ႊဲနစ္ေနတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္း လူကခ်မ္းျပီးတုန္လာတယ္။

အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေတြ႕မိသမွ်

အခုေနာက္ပိုင္း အထူးသျဖင့္ အြန္လိုင္းေလာက(အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြ)မွာ က်မျမင္ေတြ႕ေနရတာေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဒီလုိ ေျပာလိုက္တာက က်မ အခုေရးတဲ့စာဟာ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာျဖစ္လုိ႔ အြန္လိုင္းေလာကလုိ႔ေျပာလိုက္ျခင္းပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့ အျပင္ေလာကမွာလည္း ႐ိုက္ခတ္သက္ေရာက္ေနတာ႐ွိပါတယ္။
ဘာကုိျမင္ေတြ႕ေနရသလဲဆုိရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မၾကား၀့ံမနာသာေျပာဆုိေရးသားမႈေတြ၊ ဘာသာတရားကုိထုိးႏွက္တိုက္ခိုက္မႈေတြ စတဲ့ မေကာင္းျမင္မႈေတြကုိအဓိကေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲလုိေတြျဖစ္ေနရတာလဲ။ အေျဖက႐ွင္းပါတယ္။ နားလည္မႈမ႐ွိၾကလုိ႔ပါ။ နားလည္မႈမ႐ွိဘူးဆုိတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေျပာဆုိတဲ့စကားလုံးအသုံးအႏႈန္း (အသားလြတ္ ၾကမ္းတမ္း႐ိုင္းစိုင္းတဲ့အေရးအသားမ်ားကုိ မဆုိလုိပါ)၊ ေနာက္ ခိုင္မာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာသာတရား (မိမိဘာသာအျပင္ အျခားသူရဲ႕ဘာသာတရား) အစ႐ွိတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ဆုိလုိပါတယ္။

တစ္ေယာက္က ေရးသားလိုက္တဲ့စကားလုံးက ဘာကုိရည္႐ြယ္တယ္ဆုိတာ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေသခ်ာနားမလည္ပဲ ကုိယ္တုိင္ရဲ႕စိတ္အလုိက် မေကာင္းျမင္ၿပီး အဲဒီ မေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ပဲ နားလည္မႈလြဲစြာ ျပန္လည္ေရးသားလိုက္တတ္ၾကတယ္။

ေနာက္တစ္ခု သမုိင္းေၾကာင္းကုိ နားမလည္တာပါ။ သမုိင္းဆုိတာ ဒ႑ာရီမဟုတ္ပါဘူး။ ပါးစပ္ေျပာပုံျပင္မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ျဖစ္ပ်က္တည္႐ွိခဲ့တာကုိ သမုိင္းလုိ႔ေခၚတာပါ။ ဒီေတာ့ ခိုင္မာတဲ့သမုိင္းေၾကာင္းေတြကုိ ကုိယ္တုိင္နားလည္သေဘာေပါက္ျခင္းမ႐ွိထားေတာ့ ကုိယ္ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပုံျပင္ ဒ႑ာရီကုိသာ သမုိင္းလုိ႔ထင္ၿပီး တကယ့္သမုိင္းကုိ လက္မခံေတာ့ပဲ ဇြတ္ျငင္းေတာ့တာဟာလည္း သမိုင္းေၾကာင္းကုိ နားမလည္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္တုိင္ မသိတာနဲ႔ပဲ သမုိင္းမ႐ွိဘူးလုိ႔ တပ္အပ္မေျပာပဲ ေသခ်ာေလ့လာသင့္ပါတယ္။ အျခားတစ္ေယာက္/လူတစ္စုရဲ႕ သမုိင္းကုိ လိမ္ညာျခင္း၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျခင္းေတြကုိ ကုိယ္တုိင္က မသိပဲ၊ ေသခ်ာမေလ့လာပဲ အဲဒီသူေတြေျပာတဲ့ သမုိင္းလိမ္ကုိ ယုံၾကည္လက္ခံလိုက္ျခင္းဟာလည္း သမုိင္းကုိနားမလည္ေစေတာ့တဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီအခါမွာ ကုိယ္လက္ခံထားတဲ့သမုိင္းကသာ အမွန္ျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး အမွားကုိအမွန္အျဖစ္ ဇြတ္အတင္းတြန္းပုိ႔ေတာ့တာဟာ သမုိင္းကုိနားမလည္ဘူးဆုိတာ ထင္ထင္႐ွား႐ွားႀကီးေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမုိင္းမွန္ကုိ သိ႐ွိလက္ခံႏိုင္တတ္ဖုိ႔ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။