ကၽြန္မနာမည္က ေဒၚ၀င္းသန္႔ပါ။ ေဒၚ၀င္းသန္႔လုိ႔ ေျပာရတာက ကၽြန္မအသက္က (၆၅)ႏွစ္႐ွိၿပီဆုိေတာ့ ေဒၚတပ္ေျပာလိုက္တာပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတြ အလြန္႐ိွေနလုိ႔ ကၽြန္မသမီးေလးသူငယ္ခ်င္းဆီ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ကၽြန္မစကားေျပာခ်င္စိတ္႐ွိလာတာနဲ႔ သမီးေလးသူငယ္ခ်င္းဆီသြားတယ္ဆုိေတာ့ ၾကားရသူေတြက မရီမိရင္ေတာင္ ၿပံဳးမိၾကမွာေပါ့ေနာ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မေလ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ သားသမီး(၃)ေယာက္ရွိၿပီး သားတစ္ေယာက္သမီးတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္ေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ႐ွိေနတဲ့ သားတစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မန႔ဲတစ္ေနရာစီမွာေလ။ အဲဒီသားကလည္း တစ္ခါတစ္ေလမွ ကၽြန္မဆီေရာက္လာႏိုင္တယ္ေလ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတခ်ဳိ႕ကလည္း ကၽြန္မအခုေနတဲ့ေနရာနဲ႔က တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားကလည္း ဆုံးသြားတာ ႏွစ္(၂၀)ေလာက္႐ွိၿပီေလ။ ကၽြန္မမွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားမရွိဘူးေလ။ ကၽြန္မမွာ တူ-တူမေတြ႐ွိေပမယ့္ ကၽြန္မသံေယာဇဥ္ႀကီးသလုိ သူတုိ႔က ကၽြန္မကုိ သံေယာဇဥ္သိပ္မ႐ွိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကၽြန္မသူတုိ႔ဆီ သြားလည္ျဖစ္တယ္ေလ။ အဲလုိသြားလည္တဲ့အခါတုိင္းလည္း သူတုိ႔ေတြလည္း ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိယ္ ႐ႈပ္ေနၾကေတာ့ သူတုိ႔စကားေျပာႏိုင္မယ့္အခ်ိန္ထုိင္ေစာင့္ရင္းနဲ႔ပဲ ညေနေစာင္းလာေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္ေလ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္မမွာ စာဖတ္ရင္ဖတ္၊ စာမဖတ္ျဖစ္ရင္ စာေရး၊ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ေ႔ရွေလးထြက္ထိုင္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြကစားေနၾကတာေတြကုိထုိင္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ သားသမီးေလးေတြကုိ အလြမ္းေျဖရတာေပါ့။
ဒီေန႔ေတာ့ စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာတာနဲ႔ သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေလးဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ အလုပ္မ်ားေနတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မလာတဲ့အခါတုိင္း အခ်ိန္ေပးၿပီး စကားေျပာေပးေလ့ရွိေတာ့ ကၽြန္မမွာ စကားေျပာေဖာ္က ကၽြန္မသမီးသူငယ္ခ်င္းေလးပဲျဖစ္ေနတာေပါ့။
ကၽြန္မလည္းအိမ္ကထြက္လာၿပီး ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကားမလာေသးလုိ႔ ခဏေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကားလည္းလာေရာ ကားေပၚတက္လာရင္း သမီးသူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေျပာျပခ်င္တာေတြကို ေျပာျပတဲ့အခါ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာၿပီးေလ့က်င့္ေနလိုက္တယ္။
“ကၽြန္မေလ လြန္ခဲ့တဲ့လက ရန္ကုန္ကုိ အလည္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေဆြမ်ဳိးတစ္ပိုင္းျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၂-ေယာက္နဲ႔ေပါ့။ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ရက္ေတြမွာ ေန႔ခင္းဘက္ဆုိ သြားစရာ႐ွိတာသြားလာၾက၊ ညေနဘက္ တည္းခိုတဲ့အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ စကားထုိင္ေျပာၾကနဲ႔ေပါ့။ တစ္ရက္က်ေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ၂-ေယာက္ကေျပာတယ္။ သူတုိ႔ေတြ အစားအေသာက္ေတြလည္း သိပ္မဆင္ျခင္မိဘူး။ ဆီးခ်ဳိကလည္းရွိၾကေတာ့ ဆီးခ်ဳိတုိင္းၾကည့္ရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိတိုင္းတဲ့စက္ကေလးနဲ႔ စစ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မက ငါ့မွာ ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိရွိတယ္လုိ႔ေတာ့ မသိထားဘူး။ ငါလည္း စမ္းသပ္ၾကည့္ရင္ေကာင္းမယ္ဆုိတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၂-ေယာက္ကလည္း စမ္းေပးၾကတယ္။ အဲလုိလည္းစမ္းလိုက္ေရာ ထြက္လာတဲ့အေျဖက ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိေရာဂါ႐ွိေနပါတယ္ဆုိတဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ၂-ေယာက္ထက္ ကၽြန္မက ဆီးခ်ဳိေတြတက္ေနတာ သိလိုက္ရတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္းစိတ္ပူသြားၿပီး ေနာက္ရက္က် ဆရာ၀န္ဆီသြားေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္မ မေန႔ကအဲလုိစမ္းတာ ဆီးခ်ဳိေတြတက္ေနတယ္ဆုိတာနဲ႔။ ဆရာ၀န္ကလည္း ကၽြန္မကုိ ေဆးေတြျပၿပီး ၀ယ္ခိုင္းတယ္ေလ။ ကၽြန္မ တတ္ႏိုင္သေလာက္၊ ၀ယ္ခ်င္တဲ့ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ေဆးကုိ ၀ယ္ဖုိ႔ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အလယ္အလတ္အသင့္အတင့္ေစ်းႏႈန္း႐ွိတဲ့ေဆးကုိပဲ၀ယ္လိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္ကလည္း အသိဆရာ၀န္လည္းျဖစ္ေနေတာ့ ေဆးတစ္ဗူးကုိေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေသးတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ရက္က် ကၽြန္မတုိ႔ေတြ မႏၲေလးျပန္လာၾကတယ္ေလ။ မႏၲေလးျပန္ေရာက္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိကုိ ေသခ်ာျပန္စစ္ၾကည့္ရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ေတြးၿပီး ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဓါတ္ခြဲခန္းကုိသြားၿပီး ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိစစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ထြက္လာတဲ့အေျဖက ကၽြန္မမွာ ဆီးခ်ဳိလုံး၀မ႐ွိပါဘူးတဲ့ေလ။ အုိ … ကၽြန္မေလ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေဆးေတြလည္း မေသာက္မိေသးလုိ႔လုိ႔ ေတြးမိလိုက္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ၀ယ္ထားမိတဲ့၊ လက္ထဲမွာ႐ွိေနတဲ့ ေဆးေတြကုိ ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိေရာဂါျဖစ္ေနသူကုိ ျပန္ေပးမယ္လုိ႔ေပါ့။ အဲလုိ ေပးတဲ့အခါမွာလည္း ေရာဂါ႐ွိၿပီး ေငြေၾကးလုံး၀မတတ္ႏိုင္တဲ့သူမ်ဳိးကုိသာ ကၽြန္မျပန္ေပးခ်င္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သမီးေလးရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြမွာ အဲလုိသူမ်ဳိး႐ွိေနရင္ အန္တီ့ကုိေျပာပါေနာ္။”
ဒီေလာက္ဆုိရင္ ကၽြန္မစကားေျပာတာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါၿပီ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေလးလည္း ကၽြန္မကုိ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးမေပးရေအာင္ အဲလုိပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္ေလ။
ကားရပ္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဒီအတုိင္းေလးပဲ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခါျပန္ေျပာၾကည့္မိတယ္။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေလးဆီလည္းေရာက္ေရာ အဲဒီအတုိင္းေျပာခ်လိုက္တယ္။ သမီးေလးကလည္း ကၽြန္မကုိ နားလည္မႈနဲ႔ နားေထာင္ေပး႐ွာပါတယ္။ ကၽြန္မေလ ေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြကုိ ေျပာလိုက္ရလုိ႔ အလြန္ကုိ ၀မ္းသာလိုက္တာ။
ျပန္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔အျပည့္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ သားသမီးေတြဖုန္းဆက္လာတဲ့အခါမွာ ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ ေျပာျပရဦးမယ္ …. ။
သားသမီးေတြအေ၀းေရာက္ေနတဲ့ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကုိ ျပန္လည္ခံစားေရးဖြဲ႕လိုက္တာပါ … ... ...
ဒီစာတုိတုိေလးကုိဖတ္ၿပီး မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈကုိ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔လည္း ခံစားနားလည္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ......
No comments:
Post a Comment