ေမေမ .... ကြၽန္မရဲ႕ေမေမ (E-book)

ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ ၂၇-ရက္ေန႔က ေမေမ့ ေမြးေန႔ပါ။
ကၽြန္မ ေမေမ့အေၾကာင္း စာစုေလးေတြကုိ E-book အျဖစ္ ေျပာင္းလဲၿပီး ေမေမ့ေမြးေန႔အမွတ္တရေပါ့ ေမေမ .... ။

Open publication - Free publishing - More 13.waing

အပိုင္းခြဲၿပီး ပုိ႔စ္တင္ခဲ့တာေလးေတြကုိ E-book ျပန္လုပ္လိုက္တာပါ ..........
ဒီ E-book ေလးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အစစအရာရာ ကူညီေပးခဲ့တဲ့ ကုိစြာေလးကုိ ေက်းဇူးအထူးပါ ....... :)

မႏၱေလးျပန္ေရာက္တဲ့ ပထမဆုံးတစ္ေန႔တာ

မႏၱေလးျပန္ေရာက္တဲ့ ပထမဆုံးတစ္ေန႔တာ

မေန႔က မန္းတေလးကုိျပန္လာတယ္ .... ကားေပၚမွာပဲရိွေသးတယ္ သယ္ရင္းေက်ာ္မုိးေအာင္က ဖုန္းဆက္လာတယ္ ...... ဒီေန႔ မိတင္ကုိ လာပါတဲ့ .... ေအာင္ျမတ္ေလး ငါက အခုမွ ျပန္လာတာ ကားေပၚမွာပဲရွိေသးတယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ ေၾသာ္ ... မသိပါဘူး ငါက နင္ ျပန္ေရာက္ၿပီထင္လုိ႔တဲ့ .... ဒါနဲ႔ ဒီေန႔မနက္ အဘစြာကုိ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဖုန္းက လုံး၀ ေခၚလုိ႔မရ၊ ဒါနဲ႔ တစ္ျခားသယ္ရင္းေတြ ဟန္းဖုန္းႀကီးေတြကုိေခၚေတာ့ တစ္ေယာက္မွ ေခၚမရ ... ဒါနဲ႔ ငါ့ဖုန္းေတာ့ မန္းတေလးေရာက္တာနဲ႔ ေဂါက္ၿပီလုိ႔ထင္ေနတုန္း သယ္ရင္းေက်ာ္မုိးေအာင္ဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္ ... ခ်က္ခ်င္းဖုန္းျပန္က်သြားတယ္ .... အိမ္ဖုန္းနဲ႔ဆုိေတာ့ ေခၚလုိ႔မ်ားရမလားလု႔ိ ျပန္ေခၚေတာ့မရဘူး။ သူ႔ဟန္းဖုန္းေခၚေတာ့လည္း မရေတာ့ဘူး ....

MMSY ၅-ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ (ရန္ကုန္ေတြ႕ဆုံပြဲ)

၁၈.၁၂.၂၀၁၁(တနဂၤေႏြေန႔) - ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္

MMSY ၅-ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခု လုပ္ၾကမယ္ဆုိတာနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိအစီအစဥ္ေလးလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆုိတာကုိ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြစုၿပီးတုိင္ပင္ၾကတယ္ …. ဒီႏွစ္မွာလည္း ပုံစံတစ္မ်ဳိးလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔၀ိုင္း၀န္းတုိင္ပင္ၾကၿပီးေနာက္ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္မွာ ေတြ႕ဆုံမႈအစီအစဥ္ေလးလုပ္ဖုိ႔ အားလုံးသေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကမယ့္ ေမာင္ႏွမတေတြတက္ညီလက္ညီနဲ႔ တာ၀န္ေတြခြဲေ၀ယူလိုက္ၾကတယ္။ အစီအစဥ္ေလးရဲ႕ ပထမဆုံး ေအာင္ျမင္မႈျမင္ကြင္းက Organizer မ်ားရဲ႕ တြဲလက္ညီမႈရလဒ္အျဖစ္ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္သြားမယ့္ေန႔မွာ အစီအစဥ္အားလုံးက ေခ်ာေမြ႕စြာၿပီးေျမာက္ေနခဲ့တာေပါ့ …. ။

ဒီလုိနဲ႔ ၁၈.၁၂.၂၀၁၁(တနဂၤေႏြေန႔)မွာ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္ကုိ သြားၾကမယ့္ေန႔ေရာက္လာပါတယ္။ ဆုံရပ္ေနရာကုိ ကၽြန္မေရာက္သြားေတာ့ ေမာင္ႏွမတခ်ဳိ႕လည္း ကၽြန္မတုိ႔ ထြက္ခြာမယ့္အခ်ိန္နာရီထက္ ေစာၿပီးေရာက္ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေရာက္ ကၽြန္မတုိ႔သြားမယ့္ ကားႀကီးကလည္း အေရာက္ဆုိေတာ့ ကုိဂၽြန္တစ္ေယာက္ေျပးလာၿပီး ကားမွာ MMSY Vinyl ကုိ အေျပးအလႊားလာခ်ိတ္ပါတယ္။ တဘက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုိသက္ကုိ၊ သစ္ဆန္းခန္႔၊ အစ္မခင္မင္းဆက္တုိ႔အဖြဲ႕နဲ႔ တစ္ျခားေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားအျပားေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ ပါ၀င္ၾကမယ့္သူေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ အားလုံးလည္း ကုိယ္တာ၀န္ယူၿပီး သယ္လာၾကတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ကားေပၚတင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေနာက္ဆုံးေရာက္လာသူကေတာ့ ကုိျမတ္သူေပါ့ …. သူ႔ခမ်ာ ထမင္းဟင္းေတြကုိ သယ္ၿပီးေရာက္လာတာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေမာေနပုံပဲ။ သူလည္းေရာက္လာေရာ တကၠစီေပၚက ထမင္းဟင္းေတြကုိ ခ်ေနတုန္း လိုက္ပါၾကမယ့္ MMSY မိသားစု၀င္ထဲက ေယာက္်ားေလးတခ်ဳိ႕ ေျပးလာၿပီး ထမင္းဟင္းေတြကုိ ကူသယ္ၾကတယ္။

ၾကည္ႏူးခဲ့ရျပန္တာ တခဏမွာ

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ (၁၃.၁၁.၂၀၁၁ - တနဂၤေႏြေန႔)

မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းပန္း၀န္းက်င္ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈမရွိဂရုစိုက္ျခင္းမခံရတဲ့ကေလးေတြထက္ မိသားစုနဲ႔အတူ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ကေလး၊ ေႏြးေထြးမႈရတဲ့၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ကေလး၊  အေလးေပးဂ႐ုစိုက္မႈရွိတ့ဲ၀န္းက်င္မွာႀကီးျပင္းလာရတဲ့ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားေတြဟာေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးည့ံၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံးအတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည့္အ၀ရွိတဲ့ကေလးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ မိသားစုနဲ႔ေ၀းကြာခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြကုိ ပုိၿပီးဂ႐ုစိုက္အေလးထားေပးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္က စတင္ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ အစီအစဥ္ေလးအျဖစ္ သာေကတေက်ာင္းေလးမွာ NFE (Non Formal Education) သင္ၾကားမႈေလးကအစျပဳခဲၾ့ကတယ္။ ရမသြာန္လမွာ စာသင္ၾကားမႈ ခဏရပ္နားခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ ကုိသက္ကုိရဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ေပးမႈနဲ႔ IYCAP ကေပးတဲ့သင္တန္းေလးကုိ MMSY မိသားစု၀င္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတုိ႔အစ္မႀကီး မမီဇာန္က တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ မမီဇာန္က သင္တန္းတက္ေရာက္ၿပီးတဲ့အခါမွာ IYCAP က သင္တန္းမွာအတူတက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းမ်ားနဲ႔လက္တြဲၿပီး ကေလးေတြကုိ Life skills ပုံစံေလးကုိ တစ္ပတ္ (၃)ရက္နဲ႔ ၂-လတာ သင္ၾကားေပးတဲ့ Program ေလး လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ သင္ၾကားမႈမွာ အဓိက ဦးေဆာင္ေပးေနတာက အစ္မမီဇာန္ပါ။ (ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး အခ်ိန္မ်ားစြာေပးဆပ္ေနတဲ့ အစ္မမီဇာန္ကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။)

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ (အပိုင္း-၃)

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ ..... (ျမစ္ႀကီးနား) (အပိုင္း-၃)

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔စီးလာတဲ့ကားေလးက ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကုိ ဆိုက္ေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနား ကားကြင္းေရာက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ မႏၱေလးသြားမယ့္ကားကုိ စုံစမ္းၿပီး ကားလက္မွတ္၀ယ္ဖုိ႔ေျပးတာေပါ့။

ကားဂိတ္လည္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္မွာ ငုိအားထက္ ရီအားသန္ရမလား ရီအားထက္ ငုိအားသန္ရမလား ႀကံဳေတြ႕ရေတာ့တာပဲေလ။ မႏၱေလးျပန္မယ့္ကားအတြက္ လက္မွတ္ေတြကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားေတြက ဗန္းေမာ္လမ္းကေန သြားတာတဲ့ေလ။ ျမစ္ႀကီးနားကေန ဗန္းေမာ္ကုိသြား ဗန္းေမာ္ကမွ မႏၱေလးကုိ သြားတာတဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ေသၿပီ … ရုံးကုိေတာ့ ကုိယ္ေတြပဲ ဒီလမ္းခရီးကုိ ကၽြမ္းက်င္သလုိနဲ႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ျမစ္ႀကီးနားလမ္းက ပတ္ျပန္မယ္ေျပာလိုက္ၿပီ။ အခု ျမစ္ႀကီးနား ေရာက္ၿပီးမွ ဗန္းေမာ္လမ္းက ျပန္ရင္လည္း ေအာ္ခံထိေတာ့မယ္၊ ရထားနဲ႔ပဲ ျပန္ၾကစုိ႔လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး တည္းမယ့္ဟုိတယ္ (ဗန္းေမာ္က တိေမြးကုဆရာ၀န္မေလးက Booking လုပ္ေပးထားလုိ႔ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့။)ကုိ အေရာက္သြားၾကတယ္။

ဟုိတယ္လည္းေရာက္ေတာ့ Reception က အန္တီႀကီးက ဖုန္းေျပာေနသံၾကားရတယ္၊ မီးကၿငိမ္းသြားၿပီလား၊ ဟုတ္လား ဆိုင္ခန္းေတြ အကုန္ကုန္ၿပီေပါ့ ဘာညာဆုိေတာ့၊ စူးစမ္းတတ္တဲ့ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္လည္း အန္တီ ဘယ္မွာ မီးေလာင္တာလဲဆုိေတာ့ မႏၱေလးမွာေလတဲ့။ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းထဲမွာထိန္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္မွာေလာင္တာလဲဆုိေတာ့ ရတနာပုံေစ်းႀကီးေလ မီးေလာင္ေနတာ မနက္ ၈-နာရီေလာက္ကတည္းက အခုထိ မီးမၿငိမ္းေသးဘူး၊ ဆုိင္ခန္းေတြလည္း ကုန္ၿပီတဲ့ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း အိမ္ေတြကုိ အေျပးအလႊား ဖုန္းေတြဆက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ လူက စိတ္ေမာေနတာ နည္းနည္းေလွ်ာ့သြားတယ္။

ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြထားၿပီး ရထားလက္မွတ္အတြက္ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္အန္တီႀကီးကုိ ေမးျမန္းၿပီး ျမစ္ႀကီးနားဘူတာရုံဘက္ ထြက္လာလိုက္တယ္။ ဘူတာရုံေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္က မေရာင္းေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ ေန႔လည္ ရထားရွိတယ္၊ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး လက္မွတ္တန္းစီ၀ယ္ရမယ္။ တကယ္လုိ႔ လက္မွတ္မရရင္ ေနာက္တစ္ရက္ဆက္ၿပီး ျမစ္ႀကီးနားမွာ ေနဖုိ႔ပဲ စီစဥ္ရေတာ့မယ္။ အခုေတာ့ လက္မွတ္ရုံေတြလည္း ပိတ္ထားၿပီဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ ဟုိတယ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဟုိတယ္ေရာက္တာနဲ႔ ငါတုိ႔ဟာ  ျမစ္ႀကီးနားလည္း ေရာက္ေနၿပီဆုိေတာ့ မထူးဘူး ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ျမစ္ဆုံကုိ သြားၾကရေအာင္ …. ေျပာလိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ႏွစ္ခြန္းမေျပာရဘူး။ very good ! တဲ့ေလ။ ဟုိတယ္မွာ ခဏနားေနရင္းနဲ႔ ျမစ္ႀကီးနားမွာရွိတဲ့ ကၽြန္မ ဆရာႏွစ္ေယာက္ကုိ သတိရလိုက္တယ္။  Interfaith Workshop တက္စဥ္က Lead လုပ္ၾကတဲ့ ဆရာေတြေပါ့။ ဆရာေတြကုိ ဆရာလုိ႔ေခၚေပမယ့္ ကၽြန္မနဲ႔က ေမာင္ႏွမလုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးခ့ဲၾကတာ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တယ္။ မရွိၾကဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မွာထားခဲ့လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ Rectption က ေျပာတယ္ ကၽြန္မနာမည္နဲ႔ ဖုန္းလာတယ္ဆုိတာနဲ႔ ဖုန္းသြားကိုင္ေတာ့ ခုနက ဆရာက ဖုန္းျပန္ဆက္တာျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာကလည္း ၀မ္းသာအားရပါပဲ ႀကိဳဆုိပါတယ္၊ လာမယ္ဆုိလည္း ႀကိဳေျပာေပါ့ သူတုိ႔စီစဥ္ေပးမွာေပါ့တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း အစီအစဥ္မရွိပဲလာျဖစ္တာေၾကာင့္ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းမၾကားျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာက အခု ညေနစာစားၿပီးၾကၿပီလား သူလာေခၚမယ္ဆုိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေစာင္ေ့နလိုက္တယ္။

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ (အပိုင္း-၂)

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ (အပိုင္း-၂)

ကၽြန္မတုိ႔လည္း ပစၥည္းေတြကုိ ကားနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ဗန္းေမာ္ကေန မံစီကုိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ထိုင္ရင္ လမ္းမွာျမင္ရတဲ့ ရႈခင္းေတြကုိ ေငးလိုက္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ဆရာ၀န္ေလးကုိ ကၽြန္မသိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ဗန္းေမာ္နဲ႔ မံစီတေလွ်ာက္ေဒသအေၾကာင္းအရာေတြကုိ သိခ်င္တာအကုန္ေမးတာပဲ။ ဆရာ၀န္ေလးက ေဒသခံလည္းျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္မေမးသမွ်ကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေပးတယ္။ ဒီလုိ စကားေတြေျပာေငးလာရင္းနဲ႔ပဲ မံစီၿမိဳ႕ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေလးကုိ ကၽြန္မလွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ 

အဲဒီဆရာ၀န္ေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိေမြးကုဆရာ၀န္ေလးကပဲ ‘ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တိေမြးကုရုံးကုိ အရင္သြားလိုက္ၾကမယ္။ ဟုိမွာ ေတြ႕ရမယ့္လူႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္လိုက္ၾကမယ္ေလ။ ၿပီးမွ ဆရာမတုိ႔ တည္းရမယ့္ေနရာလိုက္ပုိ႔မယ္၊ ဆရာမတုိ႔ အိတ္ေတြနဲ႔ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး’ ဆုိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔လည္း စီစဥ္စရာရွိတာေတြ စီစဥ္၊ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ တည္းရမယ့္ ေနရာကုိျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေဘး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေလးက ဆုိင္ကယ္ကုိရပ္လိုက္ၿပီး အိမ္ေ႔ရွမွာရွိေနတဲ့ အဖုိးတစ္ေယာက္နဲ႔စကားလွမ္းေျပာေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း ဆုိင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။ ဆရာမ ကားကေရာက္မလာေသးဘူး ခဏေစာင့္ရဦးမယ္ဆုိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း ရပါတယ္ ေစာင့္ၾကတာေပါ့။ ဒီေ႔ရွကပဲ ေစာင့္ၾကရမယ္မဟုတ္လားဆုိေတာ့။ အထဲကပဲ ေစာင့္လိုက္ပါ ဆရာမတုိ႔ နားလိုက္ေပါ့ ကားက ဒီေ႔ရွမွာ ရပ္ေပးလိမ့္မယ္ဆုိတာနဲ႔ ဒါဆုိ ကၽြန္မတုိ႔တည္းရမွာက ဘယ္ေနရာမွာလဲ ဆုိေတာ့ ဒီမွာပဲေလ ဆရာမ၊ ဒါ ဆရာမတုိ႔ တည္းရမယ့္ တည္းခုိခန္းပဲေလတဲ့။ 

အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မလည္း ေၾသာ္ ဟုတ္လား၊ မသိပါဘူး ကၽြန္မက ဆရာတုိ႔အသိမုိ႔လုိ႔ ခဏရပ္စကားေျပာတယ္ ထင္ေနတာ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔က ရီရင္း ဟုတ္တယ္ ဆရာမေရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မံစီမွာက ဒီတည္းခုိခန္းတစ္ခုပဲရွိတာ။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ဒီတည္းခုိခန္းက မီးေလာင္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုလုိ ပုံစံေလးပဲ ျပန္လုပ္ထားႏိုင္ေသးတာတဲ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ေၾသာ္ - ရပါတယ္။ ကၽြန္မက ဆက္သြားရဦးမယ္ထင္လုိ႔ပါ၊ ရတယ္ဆုိၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လိုက္တယ္။ အိမ္ေလးက သြပ္မုိးထရံကာ ေျမစိုက္တစ္ထပ္အိမ္ေလးမွာ။ ကၽြန္မ အိမ္ထဲ၀င္လုိက္တာနဲ႔ အခုနက အိမ္ေ႔ရွမွာထိုင္ေနတဲ့အဖုိးက ေသာ့ေလးလာေပးတယ္။ ဒါက သမီးတုိ႔ေနရမယ့္

အခန္းေသာ့တဲ့။

ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ (အပိုင္း-၁)

ကၽြန္မ ခရီးသြားခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေတြကုိျပန္စဥ္းစားရင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတာကုိလည္း ျပန္သတိရမိတာနဲ႔ ဗန္းေမာ္၊ မံစီ၊ ျမစ္ႀကီးနား ခရီးစဥ္ေလးကုိ ေရးမိတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔႐ုံးက ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္ကုိ ပညာေပးသင္တန္းေပးဖုိ႔ ခရီးသြားရမယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မရယ္ ရုံးကေနာက္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရယ္ သြားဖုိ႔ တာ၀န္က်လာတယ္။ ပုိ႔ခ်ရမယ့္ပညာေပးသင္တန္းက ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးကာကြယ္ေရးအတြက္ သင္တန္းပါ။ သြားရမယ့္ေဒသက ဗန္းေမာ္နဲ႔ မံစီကုိပါ။ ဗန္းေမာ္နဲ႔ မံစီမွာရွိတဲ့ တိေမြးကုရုံးက တိေမြးကုဆရာ၀န္ေတြနဲ႔အတူ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရတဲ့ ပေရာဂ်က္ေလးပါ။ ပထမသင္တန္းက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕မွာပါ။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ၂-ေယာက္လည္း သင္တန္းအတြက္ လုိအပ္တဲ့အရာေတြကုိ ျပင္ဆင္ၿပီး ဗန္းေမာ္ကုိ ခရီးသြားဖုိ႔လုပ္ၾကတယ္။ မႏၱေလးကေန ညေနပိုင္းထြက္တဲ့ကားနဲ႔ ဗန္းေမာ္ကုိ ခရီးစခဲ့ၾကတယ္။ ကားစီးရတဲ့အခ်ိန္က ညေနပိုင္းနဲ႔ညပိုင္းျဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ကားေပၚမွာ တစ္လမ္းလုံးအိပ္လာတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ခရီးသြားရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိေငးေမာေလ့ရွိသူပီပီ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မသြားဖူးတဲ့လမ္းမွာ ျမင္သမွ်ေငးလာတာေပါ့။ ကားက ေတာင္ေတြကုိေကြ႕၀ိုက္ၿပီးေမာင္းရတယ္။ တစ္ဘက္က ေတာင္နံရံေတြကုိ ျမင္ရၿပီး တစ္ဘက္မွာေတာ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနဲ႔ ဟုိးေအာက္မွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ကုိ ျမင္ေနရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ထုိင္ရတာက ကားရဲ႕ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာျဖစ္ေနေတာ့ ေဘးကုိၾကည့္လိုက္ရင္ ကားက ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းေလးမွာ ေမာင္းေနသလုိပဲ။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနဲ႔ဟုိးေအာက္မွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ကုိလွမ္းၾကည့္ရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ အသည္းထဲမွာ ေအးေအးသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုိးကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလာေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲကေန မေတာ္တဆမ်ား ကားေမာင္းသူက တစ္ခ်က္ေလး သတိလြတ္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကားကတစ္ခုခုခ်ဳိ႕ယြင္းလိုက္တာနဲ႔ ငါတုိ႔ေတာ့ အရုိးအသား တစ္ျခားစီျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တယ္လုိ႔လည္း ေတြးမိၿပီးလန္႔သြားတယ္။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကုိ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သူကလည္း ႏုိးလိုက္ အိပ္လိုက္နဲ႔ ဇိမ္ယူေနတယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ႏုိးလာတဲ့အခ်ိန္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္ေနတယ္။ ေတာ္ၿပီ အျပန္က် ဒီလမ္းက မျပန္ေတာ့ဘူး၊ ငါေၾကာက္တယ္ ဆုိၿပီး ျပန္အိပ္သြားျပန္တယ္။

ဒါေတာင္ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကားကဘာကုိလဲမသိဘူးေရွာင္ရင္းနဲ႔ ေခ်ာက္ဘက္ထုိးသြားေတာ့ ကၽြန္မအသည္းထဲမွာ ေအးကနဲပဲ။ ေဘး၀ဲယာတေလွ်ာက္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကေတာ့ ေမွာင္မည္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ လေလးက သာေနေတာ့ ကၽြန္္မလည္း လေရာင္ကုိအားကုိးတာရယ္၊ ကားမီးေရာင္ရဲ႕ အကူအညီရယ္နဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးေငးေနေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာ သင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ႕ ျမစ္က်ဥ္းေနရာေတြကုိ အျပင္မွာျမင္ရေတာ့လည္း ‘ေၾသာ္ ငယ္ငယ္က စာထဲမွာ သင္ခဲ့တဲ့ [ေရႊကူနဲ႔စင္းခန္းၾကား(ဆင္ဘုိရြာအနီး - ပထမျမစ္က်ဥ္း)၊ ဗန္းေမာ္နဲ႔ကသာၾကား(ဒုတိယျမစ္က်ဥ္း)]ေနရာေတြ အခုလုိ ျမင္ဖူးဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တာပဲ’ဆုိၿပီး ေငးလုိ႔မ၀ဘူးေပါ့။

သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ျပန္ အစၥလာမ့္ညီလာခံ

ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၊ အစၥလာမ္သာသနာေရးရာေကာင္စီ (၁၆)ႀကိမ္ေျမာက္ အစၥလာမ့္ညီလာခံ ကုိ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ ငါးပါးသခင္ဒါရ္ဂါမွာ ၂၀၁၁-ခု ေအာက္တုိဘာလ ၁၄-၁၅-၁၆ ရက္ ေတြမွာ ျပဳလုပ္မယ္လုိ႔သိထားရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ရန္ကုန္မွာရွိေနရင္ သြားေရာက္ေလ့လာဖုိ႔စိတ္ကူးမိပါတယ္။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္အလုိေတာ္နဲ႔ ကၽြန္မစိတ္ကူးရွိတာေလးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစၥလာမ့္ညီလာခံဖြင့္ပြဲက်င္းပတဲ့ ၁၅-ရက္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာပဲ သန္လ်င္ကုိ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မေရာက္သြားေတာ့ အခမ္းအနားအစီအစဥ္စတင္က်င္းပေတာ့မွာျဖစ္လုိ႔ လူစုံသေလာက္လည္းျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ခန္းမထဲမွာလည္း လူေတြက အျပည့္ပါပဲ။ ထိုင္စရာေနရာအတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနရာကလည္း မလြတ္သေလာက္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ဟုိးေနာက္နားမွာ ခုံလြတ္ေလး နည္းနည္းေတြ႕တာနဲ႔ အဲဒီမွာပဲ သြားထိုင္ေတာ့မယ္စိတ္ကူးၿပီး ေနာက္နားကုိ ေလွ်ာက္သြားလိုက္စဥ္မွာ ဆရာမေဒၚခင္စန္းလြင္ထုိင္ေနတာကုိျမင္တာနဲ႔ ဆရာမကုိ ခဏႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနာက္နားထိဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။

ထိုင္မယ့္ေနရာနားလည္းေရာက္ေရာ မႏၱေလးကလာၾကသူတစ္ခ်ဳိ႕ထိုင္ေနတာေတြ႕လိုက္ရၿပီး သူတုိ႔ကလည္း ၀မ္းသာအားရ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာေၾကာင့္ အဲဒီနား၀င္ထိုင္ၿပီး စကားနည္းနည္းေျပာေနတုန္း မ်က္လုံးက ေ႔ရွနားကုိ ေရာက္သြားေတာ့ ေ႔ရွကေန လက္ယပ္ေခၚေနတဲ့ သူဇာႏြယ္(ဖ်ာပုံ)ကုိျမင္လိုက္တယ္။ သူကလည္း ေ႔ရွကုိလာထိုင္ဖုိ႔လွမ္းေခၚေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနရာ ရွိရဲ႕လားလွမ္းေမးရင္း ရွိတယ္လာခဲ့ဆုိတာနဲ႔ သူ႔နားေရာက္သြားတယ္။ သူ႔နားေရာက္သြားေတာ့မွ ေဘးနားမွာထုိင္ေနတဲ့ သဇင္လိႈင္ရယ္၊ သူဇာႏြယ့္ေနာက္နားမွာထုိင္ေနတဲ့ သူ႔အစ္ကုိရယ္ကုိေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူတုိ႔က ၀ိုင္းေျပာၾကေတာ့တာပဲ ‘ေအာင္မေလး ၀င္လာကတည္းကျမင္လုိ႔ လက္ေတြလွမ္းျပၿပီး ေခၚလိုက္ရတာ။ ေဘးနားက လူႀကီးေတြေတာင္ မ်က္စိေနာက္ေလာက္ၿပီ’တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဘယ္တုန္းကေရာက္ၾကလဲ ဘယ္မွာေနၾကလဲ ဘာညာစကားေတြေျပာေနတုန္း အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕ အစီအစဥ္စေတာ့မယ့္အေၾကာင္းေၾကညာသံထြက္လာတယ္။

အခမ္းအနားကုိ သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု ဒုတိယ၀န္ႀကီး၊ အျခားဖိတ္ၾကားထားသူမ်ား၊ သံရုံးမွတာ၀န္ရွိသူမ်ား၊ သာသနာ့ေရးရာအဖြဲ႕အစည္းအသီးသီး၊ အစၥလာမ္ေကာင္စီ ဗဟုိဦးမ်ားနဲ႔၊ အစၥလာမ္ေကာင္စီ၀င္ဖြဲ႕နဲ႔ အျခားဧည့္သည္မ်ားလည္းတက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၆)

ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။

ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

သမီး တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ ေဆး႐ံုတက္ရတဲ့ ရက္ေတြစိပ္လာတယ္ေလ။ ေနာက္ တစ္လႏွစ္ခါေလာက္ ေဆး႐ံုေပၚမွာအခ်ိန္ကုန္ရေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ျခားတစ္ခါ ေဆး႐ံု တက္ေနရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဧပရယ္လ (၂၂)ရက္မွာ ေမေမေဆး႐ံုတင္ရတယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ တစ္ပတ္ေလာက္ေနလိုက္ရင္ ေဆး႐ံုကဆင္းရမွာပဲလို႔ပဲ သမီးထင္ခဲ့တယ္။ ေမေမကေျပာတယ္။ 'သမီးအတြက္ စာတစ္ေစာင္ေမေမေရးထားတယ္။ ေမေမ မ႐ွိေတာ့ရင္ အန္တီဆီမွာ သြားေတာင္းပါ'လို႔ေျပာေတာ့ သမီး ရင္ထဲမွာနင့္ေနေအာင္ခံစားလိုက္ရတယ္ေမေမ။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ကို ရယ္စရာေတြေျပာၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲပစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဧၿပီ(၂၈)ရက္ေန႔မွာ ေမေမက ဗိုက္ထဲက မခံႏိုင္ေအာင္နာလာတယ္ဆိုၿပီး ညည္းညဴ ေနခဲ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းညဴတတ္တဲ့ေမေမ ညည္းညဴေနတာကို သမီးမခံႏိုင္ရည္ မ႐ွိခဲ့ပါဘူးေမေမရယ္။ ေမေမက ေမေမရဲ႕ အစ္ကိုနဲ႔ေယာက္မရယ္၊ တူမရယ္ကိုေခၚေပးဖို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ သူတို႔ေတြေရာက္လာၾကတယ္ေလ။ ေမေမက ေမေမမ႐ွိရင္ သမီးတို႔ညီအစ္မတစ္ေတြကို သမီးတုိ႔ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚရယ္ အစ္မ၀မ္းကြဲရယ္က ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔မွာၿပီး အစ္မကိုလည္း သမီးနဲ႔အတူ ေဆး႐ံုမွာညေစာင့္အိပ္ေပးဖို႔ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမေမေျပာခဲ့ေသးတယ္ေလ။

‘သမီးႀကီး တကယ္လုိ႔ ေမေမ မရွိေတာ့တဲ့အခါ သမီးတို႔ဖတ္ဖုိ႔စာကုိ အန္တီေအး(အိမ္နားမွာေနတဲ့အေဒၚ၀မ္းကြဲ)ဆီမွာေပးထားတယ္၊ ေဖေဖ့အတြက္တစ္ေစာင္၊ သမီးအတြက္တစ္ေစာင္၊ ညီမေလးအတြက္ တစ္ေစာင္၊ အဲဒါ အန္တီေအးဆီမွာ ေတာင္းလိုက္ေနာ္’တဲ့။ ၿပီးေတာ့လည္း ေဖေဖနဲ႔ ညီမေလး(၂)ေယာက္ကိုေတာ့ 'သြားေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့'ဆိုၿပီး ရန္လုပ္ၿပီးေမာင္းထုတ္ခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္မွ ေဖေဖနဲ႔ ညီမေလး(၂)ေယာက္အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ သမီးရယ္ အစ္မဝမ္းကြဲရယ္ပဲ ေဆး႐ံုမွာေစာင့္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ သမီးနဲ႔ အစ္မဝမ္းကြဲလည္း ေမေမ့ေဘးမွာ တစ္လွည့္စီ လွဲလိုက္ထိုင္လိုက္နဲ႔ ေနခဲ့ၾကတယ္။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၅)

ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။

ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ဒီလုိနဲ႔ သမီးလည္း တကၠသုိလ္တက္ဖုိ႔ အထူးျပဳဘာသာရပ္ေလွ်ာက္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ မိဘေတြျဖစ္ေစခ်င္တာကုိ အတင္းအဓမၼတိုက္တြန္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သမီးစိတ္၀င္စားရာ ဘာသာရပ္ကုိ အထူးျပဳယူေစဖုိ႔ ၀ိုင္း၀န္းအႀကံေပးတုိက္တြန္းခဲ့တာလည္းသမီးမွတ္မိဆဲပါေမေမ။ သမီးက သမုိင္းကုိ စိတ္၀င္စားတယ္ သမုိင္းအထူးျပဳပဲ ယူမယ္ဆုိေတာ့ အဖုိးေရာ ေမေမနဲ႔ေဖေဖက သမီးတကယ္စိတ္၀င္စားရင္ေတာ့ သမီးစိတ္၀င္စားတဲ့ Major ယူပါဆုိၿပီး ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ သမီးနဲ႔အတူတူ ၁၀-တန္းေအာင္ခဲ့ၾကတဲ့ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဆးတကၠသုိလ္၊ GTC, ကြန္ပ်ဴတာတကၠသုိလ္ ေတြကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကၿပီး ေက်ာင္းအတူတက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ Physic, Maths, Eco စတဲ့ အထူးျပဳဘာသာေတြ ယူခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြကေတာ့ သမီးကုိ ေျပာၾကတယ္ေလ သူတုိ႔နဲ႔ Major အတူတူယူဖုိ႔ ေက်ာင္းအတူတူတက္ၾကဖုိ႔ေပါ့။

ေမေမကလည္း ေျပာခဲ့တယ္ေလ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းအတူတူတက္ခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီ Major ေတြယူေပါ့တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သမီးကလည္း ၀ါသနာပါတဲ့ Major ကုိပဲ ယူမယ္ဆုိေတာ့လည္း အဖုိးက “ငါ့ေျမး တကယ္စိတ္၀င္စားရင္ အဖုိး အားေပးတယ္။ ႀကိဳးစား”တဲ့။ ေမေမနဲ႔ေဖေဖကလည္း “သမုိင္းနဲ႔ပတ္သက္တာ သမီးဖတ္သင့္တဲ့ ေလ့လာသင့္တဲ့စာအုပ္ေတြ ရွာေဖြေပးမယ္”ဆုိၿပီးအားေပးခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။  ဒီလုိနဲ႔ သမီးလည္း တကၠသုိလ္စတက္ရေတာ့တယ္။ သမီးက အေ၀းသင္ပဲ တက္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး အေ၀းသင္တကၠသိုလ္တက္ရေတာ့ စာသင္ခ်ိန္စာသင္ခန္းထဲေရာက္ရင္ စာသင္မယ့္ဆရာေတြက ေရာက္မလာဘူး။ ဒီေတာ့ သမီးလည္း ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး က်ဴရွင္ပဲတက္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ေျပာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကုိ ဆရာဦးတင္ဦးဆီမွာလိုက္အပ္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၄)

ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။

ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ဒီလုိနဲ႔ သမီးလည္း အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလးမွာ နာမည္အႀကီးဆုံး ၀ိုင္းက်ဴရွင္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ VEC ပညာ့ ရိပ္သာမွာ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ တာေပါ့။ VEC ပညာ့ရိပ္သာတည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ  ဆရာႀကီး(ဦးသူရေအာင္)က ေဖေဖနဲ႔တအားခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေလ။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး သမီးကုိ ေက်ာင္းပုိ႔ခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔တပည့္အျဖစ္ ခ်က္ခ်င္း လက္ခံခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၀ိုင္းက်ဴရွင္ေတြ စေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ေနာ္ေမေမ။ ဒီလုိနဲ႔ သမီးလည္း ၀ိုင္းက်ဴရွင္ စတက္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာႀကီးက သမီးကုိ တန္းခြဲ-၁ မွာေနေစခ့ဲ့တယ္။ သမီးက်ဴရွင္စတက္ေတာ့ က်ဴရွင္က ဖြင့္ေနတာ တစ္လေလာက္ရွိေနၿပီ။ စာေတြကုိ သမီးက အမီလိုက္ရတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ သမီးက ေမေမ့ကုိေျပာတယ္။ သမီးစာေတြ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အတန္းေျပာင္းခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ေမေမကေျပာတယ္ ‘သမီးရယ္ ဆရာက သမီးအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္ေနရာထားေပးတာ၊ ဘာလုိ႔ေျပာင္းမွာလဲ’ဆုိေတာ့ သမီးက ‘’ဒါဆို သမီး ဆရာႀကီးကုိ ေျပာၾကည့္မယ္’ လုိ႔ေျပာၿပီး ဆရာႀကီးကုိ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ဆရာႀကီးကလည္း ေျပာခဲ့တယ္ေလ ‘ညည္း လွ်ာမရွည္နဲ႔ ငါထားတဲ့အတန္းမွာေန၊ အခုမလိုက္ႏိုင္လည္း ေနာက္ပိုင္း လိုက္ႏိုင္လာလိမ့္မယ္’တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဆရာႀကီးကုိ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ခ်စ္လည္းခ်စ္ေတာ့ ျပန္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္မၾကည္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း သမီးနားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အျခား တန္းခြဲ (၂၊ ၃၊ ၄၊ ၅) ေတြမွာမထားပဲ သူနဲ႔အနီးကပ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ အေကာင္းဆုံးအတန္းမွာ ေနေစခဲ့တာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က က်ဴရွင္စရိတ္က ၃၀၀၀၀ိ/-ေလ။ အဲဒါက တစ္ႏွစ္လုံးအတြက္ေပါ့ အဲဒီအခ်ိန္က သုံးေသာင္းဆုိတာလည္း မနည္းဘူးေနာ္။

ဒါေပမယ့္ သမီးအတြက္ ဆရာႀကီးက ၅၀၀၀ိ/-ပဲ ယူခ့ဲတာေနာ္။ ဒါဟာလည္း ေဖေဖေမေမတုိ႔ရဲ႕ သမီးျဖစ္လုိ႔ေပါ့ေနာ္ေမေမ။ ေက်ာင္းက စာသင္ၾကတဲ့ ဆရာဆရာမေတြလည္း တအားေကာင္းတယ္၊ သမီးဆုိ စာေတြကုိ အိမ္မွာတအား ျပန္မက်က္ရတဲ့ အေျခအေနထိပဲေလ။ ညပိုင္းေတြ သမီးစာက်က္ရင္ ေမေမက ေဘးကေန ထုိင္ေနေပးတယ္။ သမီးစာက်က္ရင္းစားဖုိ႔ လၻက္၊ ေကာ္ဖီ အစုံပဲ လုပ္ေပးတယ္ေနာ္။ သမီးကေတာ့ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ေဖေဖေမေမတုိ႔ကုိ ေျပာခဲ့တယ္။ “သမီးကုိ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖုိ႔တုိ႔ဘာတုိ႔မတုိက္တြန္းနဲ႔ေနာ္၊ သမီးက အင္ဂ်င္နီယာကုိ ၀ါသနာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီးကုိ အဲဒါေတြျဖစ္ပါေစဆုိၿပီးေတာ့ေတာ့ ဖိအား မေပးပါနဲ႔ေနာ္။ သမီး ႏိုင္သေလာက္ပဲႀကိဳးစားမယ္၊ ၁၀-တန္းကုိေတာ့ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္မယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိတာႀကီးမွာ စာျပန္က်က္ရမွာသမီးပ်င္းတယ္။ မက်က္ခ်င္ဘူး။ တစ္ႏွစ္ထဲ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ေအာင္လုပ္မယ္ေနာ္”ဆုိေတာ့ ေမေမကလည္း အားေပးတယ္ေလ။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၃)

ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။

ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လုိ႔ သမီးေက်ာင္းျပန္တက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေမေမက ဟုိးအရင္ကလုိပဲ သမီးကုိ ေက်ာင္းပုိ႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ေပးခဲ့တာပဲေနာ္။ သမီးတုိ႔ဆရာမက အမာႀကီးသန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ဆရာမႀကီးေဒၚလွလွသန္းေပါ့။ အမာႀကီးဆုိတာ သမီးတုိ႔ ေက်ာင္းမွာက ဆရာမေတြကုိ အမာႀကီးလုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ဟုိးအရင္က ABM အဂၤလိပ္အထက္တန္းေက်ာင္းဆုိေတာ့ ဆရာမေတြကုိ အမာႀကီးလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြမွာလည္း အဲလုိပဲလိုက္ေခၚၾကတာ။ တစ္ခုမွတ္မိပါတယ္ေမေမ။ သမီးဆရာမ အမာႀကီးသန္းက ေဖေဖတုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ABM (အထက-၁၃)ေက်ာင္းမွာ ဆရာမအျဖစ္ရွိေနခဲ့တာ။ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ သားသမီးရင္းျခာလုိပဲ။ သူ႔တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေဖေဖရဲ႕ သမီးျဖစ္တဲ့ သမီးအလွည့္မွာလည္း သူ႔တပည့္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ေလ။

သမီးကုိေက်ာင္းပုိ႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ရင္း ေမေမလည္း အမာႀကီးသန္းနဲ႔ တအားခင္သြားတယ္ေလ။ ေမေမကလည္း အမာႀကီးသန္းကုိ ခ်စ္ခင္ခဲ့သလုိ အမာႀကီးသန္းကလည္း ေမေမ့ကုိ ‘၀ိုင္းရဲ႕ေမေမ …. ၀ိုင္းရဲ႕ေမေမ’နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တယ္ေလ။ အမာႀကီးသန္းမွမဟုတ္ပါဘူး … သမီးဘ၀တေလွ်ာက္ တစ္ျခားေသာဆရာမေတြအားလုံးကလည္း ေမေမ့ကုိဆုိ ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ေလ။ သမီးတုိ႔ ၄-တန္းႏွစ္က အစုိးရစစ္စာေမးပြဲေပါ့။ ဒီေတာ့ အမာႀကီးသန္းက သမီးတုိ႔ တစ္တန္းလုံးကုိ စေန-တနဂၤေႏြေတြမွာလည္း ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ပုိ စာေခၚသင္ေပးမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလဆုိ သူ႔အိမ္မွာ ေခၚသင္တယ္။ အဲလုိအခ်ိန္ေတြမွာဆုိရင္ ေမေမကလည္း သမီးနဲ႔အတူတူ လိုက္ပါေပးခဲ့တယ္ေလ။ သမီးတုိ႔ စာသင္ေနၾကခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ သမီးကုိ ေစာင့္ေခၚေပးတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သမီးစားခ်င္တာ မွန္သမွ်ကုိ ေဖေဖက၀ယ္ေပးတယ္။ ေမေမက အခ်ိန္နဲ႔ စည္းကမ္းတက်ေကၽြးေပးတယ္ေလ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ဂ်ယ္လီေတြစၿပီးေခတ္စားလာတဲ့အခ်ိန္ …. တိရ စၦာန္အရုပ္ပုံေလးေတြနဲ႔ ဂ်ယ္လီအရည္ေလးေတြ သမီးစားခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ေဖေဖက၀ယ္ေပးလာတယ္။ ေမေမက သမီးကုိ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းလုိ႔ ထမင္းစားၿပီးရင္ တစ္ခုေကၽြးတယ္။ ညေန ေက်ာင္းကျပန္လာရင္တစ္ခုေကၽြးတယ္။ သမီးစားခ်င္တာကုိ စည္းကမ္းစနစ္တက်ေကၽြးတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေမေမက သမီးကုိ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတုန္းေလ။

သမီးမွတ္မိေသးတယ္ေမေမ သမီး ၃-ႏွစ္သမီးအရြယ္ေလာက္ကတည္းကေပါ့။ ငါးဟင္းခ်က္တဲ့ေန႔ဆုိ ေမေမက ငါးအရုိးကုိ ေသခ်ာႏႊင္တယ္။ ၿပီးရင္ ငါးအရုိးေသးေသးေလးေတြ ရွိမရွိဆန္းၾကည့္ရင္း ငါးကုိ ေသးေသးေလးေတြ လုံးလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ထမင္းပန္းကန္ ပတ္ပတ္လည္မွာ အလုံးေလးေတြ တန္းစီၿပီးတင္ေပးထားတယ္။ ေမေမက ထမင္းတစ္လုပ္ေကၽြးလိုက္၊ သမီးက ငါးတစ္လုံးယူစားလိုက္နဲ႔ေပါ့။ သမီး ၄-တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ထိ အဲလုိပဲေနာ္။ ဒီလုိနဲ႔ အမာႀကီးသန္းရဲ႕ စာသင္ေကာင္းမႈရယ္ ေမေမရဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္ၾကပ္မတ္ေပးမႈတုိ႔ေၾကာင့္ အစိုးရစစ္စာေမးပြဲကုိ သမီး ႏွစ္ခ်င္းေပါက္လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ေအာင္ခဲ့တယ္ေမေမ ….. ေဖေဖ … ေမေမ နဲ႔ အမာႀကီးသန္းတုိ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြပါ ေမေမ။ ေၾသာ္ …. သမီး တစ္ခုေမ့ေနေသးတယ္ေမေမ။ သမီးေလ မူလတန္းေက်ာင္းကေနေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္ အ.ထ.က-၁၃ ေရာက္စ ၁-တန္းႏွစ္ကတည္းက သမီးနဲ႔ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေနာ္။ သူ႔နာမည္က နန္းခ်ဳိတဲ့ေလ။ သူနဲ႔သမီးနဲ႔က ေက်ာင္းမွာခင္ၿပီး ညီအစ္မ အရင္းလုိခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကတယ္။ ရုပ္ခ်င္းကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ဆုိေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိရင္ သမီးတုိ႔ကုိ ညီအစ္မလု႔ိေတာင္ ထင္ၾကတယ္ေလ။ သမီးသူ႔အေၾကာင္းထည့္ေျပာတာက သမီးသူငယ္ခ်င္းအေပၚမွာလည္း ေမေမဟာ ကုိယ့္သားသမီးလုိသေဘာထားခဲ့တာကုိ သမီးမွတ္မိလုိ႔ပါေမေမ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးအတြက္ မုန္႔တစ္ခုထည့္ေပးရင္ နန္းခ်ဳိအတြက္လည္း တစ္ခုထည့္ေပးတယ္ေလ။ သမီးခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိ ေဖေဖေမေမတုိ႔ကလည္း သမီးခ်စ္သလုိ ခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္။ နန္းခ်ဳိရဲ႕ အဖြားဆုိလည္း သမီးကုိခ်စ္သလုိ ေမေမ့ကုိလည္း တအားခ်စ္ခဲ့တာေနာ္။ သမီးဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေဖအေမ၊ ဦးေလးအေဒၚ၊ အဖြား သူတုိ႔မိသားစုေတြကလည္း ေမေမ့ကုိ ခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္။ ဘာေၾကာင့္ ေမေမ့ကုိ အဲလုိခ်စ္ၾကတာလဲဆုိတာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က သမီး မသိခဲ့ဘူးေမေမ။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၂)

ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေန႔ခင္းဘက္ဆုိ သမီးတစ္ေရးတစ္ေမာအိပ္ေရး၀ေစဖု႔ိ ေမေမ ေခ်ာ့သိပ္တတ္တာကုိလည္း မွတ္မိေနတယ္ေမေမ။ ေမေမက ျမန္မာ့အသံမွာလည္း သီခ်င္းဆုိတဲ့ အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သီခ်င္းဆုိရင္ အသံတအားေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြလည္း ေရးတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေမေမကိုယ္တုိင္စပ္ထားတဲ့သီခ်င္းေလးေတြဆုိၿပီးသမီးကို ေခ်ာ့သိပ္တတ္တယ္။  ေမေမကုိယ္တုိင္ေရးစပ္ထားတဲ့ သာသနာ့ေရးရာကဆီြဒါေလးေတြ (တမန္ေတာ္ျမတ္အတၳဳပၸတၱိ၊ မုအ္ေဂ်ဇာ(တန္ခုိးေတာ္)မ်ားအေၾကာင္းေတြ) ဆုိၿပီးသိပ္ရင္ သမီးတအားေပ်ာ္ခဲ့တာ။ အဲဒါေလးေတြက သမီးငယ္ငယ္ကတည္းက နားထဲမွာစြဲေနခဲ့ေတာ့ တမန္ေတာ္ျမတ္အေၾကာင္းကုိ အထူးတလည္ စာအုပ္ဖတ္ေနစရာမလုိပဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိေနခဲ့ရတာေပါ့ေမေမ။ ဒါဟာလည္း ေမေမေက်းဇူးပါေမေမ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ေမေမက သမီးတုိ႔ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကုိ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕သံစဥ္ထဲမွာထည့္ၿပီး လက္တမ္းစပ္ၿပီး ဆုိသိပ္ေလ့လည္းရွိတယ္ေလ။ အဲလုိသီခ်င္းမ်ဳိးဆုိလည္း သမီးႀကိဳက္ႏွစ္ခဲ့တာပဲေလ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ သမီးက ‘ေမေမ သမီးကုိ နာမည္ေတြနဲ႔သီခ်င္းဆိုျပ’လုိ႔ေျပာရင္လည္း ေမေမက ဆုိျပခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သမီးထက္ ၁၀-ႏွစ္ငယ္တဲ့ ညီမေလးကုိ သမီးက ပုခက္လႊဲၿပီးေခ်ာ့သိပ္တဲ့အခါ ညီမေလးေခ်ာ့ေတးေတြျဖစ္လာခဲ့တာလည္း သမီးမွတ္မိတယ္ေမေမ။

ေနာက္ၿပီး သမီးတစ္ခုမွတ္မိပါေသးတယ္။ သမီး အသက္ ၃-ႏွစ္နဲ႔ ၅-လ အရြယ္မွာေပါ့။ တမန္ေတာ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ သာသနာ့စာေပၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပျပဳလုပ္ေတာ့ သမီးကုိ အငယ္တန္း ျမန္မာေတးကဆီြဒါၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ေစခဲ့တာ။ သမီးအသက္က ၃-ႏွစ္ခြဲနီးပါးဆုိေတာ့ ကဆီြဒါဆုိတဲ့အခါမွာ ပီသေအာင္မဆုိႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စင္ေပၚတက္ရဲၿပီး လူမေၾကာက္ေအာင္ အက်င့္ရေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီၿပိဳင္ပဲြေလးဟာ သမီးဘ၀အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲေလးရဲ႕ ဆုေပးပြဲမွာ သမီးက ဆုမရခဲ့ဘူးေလ။ သူမ်ားေတြဆုတက္ယူၾကၿပီး သမီးကဆုမယူရဘူးေလ။ ဆုေပးပြဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ျပန္ၾကမယ့္အခ်ိန္က သမီးက ‘အိမ္မျပန္ဘူး။ သမီးလည္း ဆုယူၿပီးမွ ျပန္မယ္’ဆုိၿပီး တအားေအာ္ငုိတယ္တဲ့။ ဘယ္လုိမွလည္း ေခ်ာ့လုိ႔မရဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီေန႔တရားပြဲအစီအစဥ္မွာ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ပလပ္စတစ္ျခင္းေလးကုိ သမီးကဆုရတာဆုိၿပီး စင္ေပၚလာဆုယူဆုိၿပီး စာေပၿပိဳင္ပြဲက်င္းပေရးေကာ္မတီက တစ္ေယာက္ကေခၚၿပီး ဆုေပးတယ္ဆုိလုပ္လိုက္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ သမီးက အငုိတိတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေခၚလုိ႔ရတယ္တဲ့။

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ (အပိုင္း-၁)

ေမေမ … ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမ

ေမေမ ….. ေမေမကြယ္လြန္ခဲ့တာ မၾကာခင္ကာလမွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္ ေမေမ။ အခုလုိ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုနီးပါး ရွိလာခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ ေမေမ့ကုိ တစ္ရက္မွ ေမ့မရဘူးဆုိရင္ ၾကားရသူေတြအတြက္ ပုိလြန္းတယ္လုိ႔ ေျပာစရာျဖစ္ေနမလားပဲ ေမေမ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာပါတယ္ ေမေမရယ္။ ေမေမဆုံးပါးသြားတဲ့အခ်ိန္ကေန အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မေလ ေမေမ့ကိုတစ္ရက္မွ မေမ့ေသးပါဘူး။ အဲလုိ မေမ့ေသးဘူးဆုိလုိ႔ ကၽြန္မ ေမေမ့အတြက္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးၿပီး တသသျဖစ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ သတိရလုိ႔ မ်က္ရည္လည္တဲ့အခါလည္းျဖစ္ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ရက္မွ မေမ့ႏိုင္တာေတြက ေမေမသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္မျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း ေမေမ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေတြပါ ေမေမ။
ကၽြန္မ ခဏခဏ ျပန္ေတြးမိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြထဲကေန တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ အလြမ္းေျပ ေရးမိတယ္။

× × × × × ×

ေမေမ … ကၽြန္မက ေကာ္ဖီကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္စြာေသာက္တတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ တစ္ခါတရံ ကၽြန္မျပန္လာခါနီး ေမေမ ေဖ်ာ္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ဖီက ကၽြန္မျပန္လာရင္ ေအးေနလုိ႔ ေမေမအသစ္ျပန္ေဖ်ာ္ေပးေတာ့ အေဒၚကေျပာတယ္။ ဒါလည္း ေကာ္ဖီပဲ ေသာက္ေပါ့ေအဆုိေတာ့ ေမေမက ဘာျပန္ေျပာတတ္ေလ့ရွိလဲ။ ေမေမ အမွတ္ရဦးမယ္ထင္ပါတယ္ … ေမေမ ေျပာခဲ့တဲ့စကား မရုိးႏိုင္တဲ့စကားေလးကုိ သမီးကေတာ့ အမွတ္ရေနေသးတယ္ ေမေမ ….

ကၽြန္မ ႏွစ္သက္မိေသာ ‘ကံခၽြန္အမွတ္တရ စာစုမ်ား'

ဆရာကံခၽြန္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၂-ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရေန႔ျပဳလုပ္ရာမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဆရာေရးဆရာ ၃၅-ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရစာမူမ်ားပါရွိတဲ့ “ကံခၽြန္အမွတ္တရစာစုမ်ား” ဆုိတဲ့စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီးေနာက္မွာ ဆရာကံခၽြန္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးေတြက ကၽြန္မအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒီလုိ အားေဆးေလးတစ္ခြက္ကုိ အမွတ္တရျဖစ္ဖုိ႔ရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္လည္း အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ကံခၽြန္အမွတ္တရစာစုမ်ား စာအုပ္ထဲက ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။

x x x x x x x x x x x x x x x

ဆရာကံခၽြန္ရဲ႕ ခ်စ္ဖုိ႔အေကာင္းဆုံးစရိတ္ေလးကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ အလုပ္လုပ္သလုိ သူနဲ႔ရင္းႏွီးခင္မင္သူေတြကုိလည္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ အၿမဲတိုက္တြန္းတတ္တာေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ က်ဴရွင္ကုိလာရင္း တစ္ျခားက်ဴရွင္ေတြကုိ သမီးပုိ႔ရင္း ‘ေခတ္ေက်ာင္းသား’၀တၳဳကုိ သူေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ၀တၳဳထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဇာတ္ေဆာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေအာက္မွာတင္ စာအုပ္ေတြ ေဟာတစ္အုပ္၊ ေဟာတစ္အုပ္ေရးခဲ့၊ ထုတ္ခဲ့ႏိုင္ခဲ့တာ။ ခုခ်ိန္ထိ စာအုပ္ ၇၃-အုပ္ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ၿပီးၿပီ။ ဆရာကံခၽြန္ရဲ႕ စကားေတြကို နားထဲမွာ ခုထိ ၾကားေနတယ္။ “သိပ္ေကာင္းမွသာ ေရးရမယ္ဆုိရင္ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနတာနဲ႔ မေရးျဖစ္ေတာဘူး။ ဒီေတာ့ ေရးျဖစ္ေအာင္ သတၱိေမြးရတယ္။ အေကာင္းစားမဟုတ္ေတာင္ အည့ံစားမျဖစ္ေအာင္ သတိထားလိုက္တယ္။ အနည္းဆုံး မည့ံေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့ ေရးျဖစ္သြားေရာ” [စာမ်က္ႏွာ-၁၆၊ ၿငိမ္းမင္း၊ ‘အမွတ္တရဆရာကံခၽြန္’]

တစ္ခါသားေတာ့ သူေရးၿပီးပုိ႔ထားတဲ့ စာမူတစ္ပုဒ္န႔ဲ အေၾကာင္းအရာတူ စာမူတစ္ပုဒ္က သတင္းစာထဲ ပါလာခ့တယ္။ အဲဒီစာမူေရးတဲ့သူက စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုဦးလွ။ သူက အေၾကာင္းအရာတူစာမူျဖစ္ပါလ်က္ သူ႔စာမူမသုံးဘဲ ဘာေၾကာင့္ လူထုဦးလွစာမူမွ သုံးရသလဲဆုိတ့ဲေမးခြန္းကုိ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္စားပြဲေ႔ရွ၀င္ေတြ႕ၿပီး ေမးခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း သူေျပာျပေတာ့ တအ့ံတၾသနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ဗ်ာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကုိ ၀င္ေတြ႕ၿပီးေမးၿပီးမွ ကုိယ္လုပ္တာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးၿပီး စုိးရိမ္ေနမိေသးတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဘယ္လုိျပန္ေျဖမလဲဆုိတာ သိခ်င္ေနမိတယ္။ သူေျပာတာလက္ခံႏိုင္ရင္ လက္ခံမယ္။ လက္မခံႏိုင္ရင္ ဘယ္လုိျပန္ေျပာဦးမယ္လုိ႔လည္း ဆုံးျဖတ္ထားတာ။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဘယ္လုိေျဖသလဲသိလား။ ကုိကံခၽြန္ေလးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ႔ေ႔ရွက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတယ္ဗ်။ ကုိကံခၽြန္ေလးေဆာင္းပါးက ေကာင္းပါတယ္။ သုံးဖုိ႔လည္း ရည္ရြယ္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ လူထုဦးလွဆီက ေရာက္လာေတာ့ ကုိကံခၽြန္ေလးစာမူမသုံးဘဲ ဦးလွေဆာင္းပါးကုိပဲ သုံးလိုက္ရတယ္။ ကုိကံခၽြန္ေလးမွာ ပရိသတ္ရွိပါတယ္။ အနည္းဆုံး ပရိသတ္ငါးေထာင္ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူထုဦးလွက ပရိသတ္ငါးေသာင္းေျခာက္ေသာင္းေလာက္ရွိလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ေစတနာခ်င္းတူရင္ ပရိသတ္ပုိၿပီး ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္မယ့္ စာေရးဆရာကုိပဲ ေရြးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိကံခၽြန္ေလးစာမူကုိ မသုံးဘဲ လူထုဦးလွ စာမူသုံးရတာ နားလည္ေပးပါဗ်ာတဲ့ဗ်” [စာမ်က္ႏွာ-၃၈၊ သိုက္ထြန္းသက္၊ ‘စာေရးဆရာ ကာတြန္းဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ ကံခၽြန္ကြယ္လြန္ျခင္း တစ္ႏွစ္ျပည့္အလြမ္းေျပ’]

အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလုပ္မယ္ဆုိရင္ …..

အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဘာေတြလုိအပ္လဲ ဘယ္လုိလုပ္သင့္လဲဆုိတာကုိ လက္ရွိစာေတြေရးေနတဲ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာေလးကုိ ေလ့လာလုိ႔ရေအာင္ ျပန္ေရးလိုက္တာပါ …..

အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိ …. အဓိကကေတာ့ ကိုယ္အင္တာဗ်ဴးလုပ္မယ့္လူကို အဓိက ေမးခ်င္တဲ့ Topic နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြ ႀကိဳစံုစမ္းထားဖို႔လုိပါတယ္။ သူ႔ကုိမေမးခင္ သူ႔အေၾကာင္းႀကိဳသိထားရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ဆီက ကိုယ္ေမးတဲ့အေၾကာင္းအရာကို ကိုယ္က သိပ္မကၽြမ္းက်င္ရင္ သူေျပာသမွ်နားေထာင္ေနလိုက္ရတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တယ္။ ႀကိဳသိထားေတာ့ အရင္ကတည္းက ေမးစရာအကြက္ေတြ ကိုယ့္မွာႀကိဳရွိေနတတ္တယ္။

တစ္ခါတုန္းက ပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပညာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို အကုန္ေလ့လာလိုက္ရတယ္။  ၿပီးေတာ့မွ အခ်က္ေလးေတြခ်ေရးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပညာေရးကို ကိုယ္ပံုေဖာ္ထားတဲ့လမ္းေၾကာင္းထဲကပဲ ဆရာေတြကို ေမးလိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူေျဖတတ္တဲ့အေျဖမ်ိဳးကို ႀကိဳက္လို႔ တမင္ေျဖေစခ်င္လို႔ ပို႔ၿပီးေမးရတာမ်ိဳးလည္းရွိတတ္တယ္။

ေခ်ာက္ျခားခဲ့ရတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ရဲ႕ ညတစ္ည

႐ုတ္တရက္ သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာခ်လိုက္တဲ့ ရန္ကုန္မိုးေၾကာင့္ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ႐ႊဲ႐ႊဲစုိသြားတယ္။ တကယ္တမ္း သူမ မိုးမစုိခ်င္ပါဘူး။ ညဘက္ကားနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကို ခရီးသြားရဦးမွာေၾကာင့္ေပါ့။

ျပင္ဦးလြင္

သူမ ဒီမွာ အလုပ္၀င္တာ ၁ လ ပင္ မျပည့္ေသးပဲ အလုပ္၀င္ျပီး ၁ ပတ္အတြင္း ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္ကို သြားခဲ့ရတယ္။ ခရီးလမ္းက ၾကမ္းျပီး အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ သူမေနမေကာင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျပန္လာျပီး ၂ ရက္အတြင္း အနားမယူမျဖစ္ပဲ အခုျပင္ဦးလြင္ကို တက္ရဦးမယ္။ သူမရဲ႕ ရာထူးတာ၀န္က ႀကီးလွသည္မို႔ သူမတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ေတာ့ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္သည္။

မိုးစိုသြားျပီမို႔ ႐ုံးကိုအေရာက္ျပန္ကာ ညေနခရီးသြားမယ့္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက အ၀တ္တစ္စုံထုတ္လဲျပီး ေကာ္ဖီပူပူ ၁ ခြက္နဲ႔ ဒီကိုဂ်င္လ္ ၁ လုံး ေသာက္လိုက္တယ္။

ညဘက္ခရီးစထြက္ေတာ့ သူမ ကိုယ္ပူေနတာကို သတိထားမိတယ္။ တစ္လမ္းလုံး သူမ ကိုယ္အပူခ်ိန္တက္ျပီး ဖ်ားေတာ့တယ္။ မနက္ေစာေစာ ျပင္ဦးလြင္ကားႀကီးကြင္းကိုေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္႐ုံးက စီစဥ္ျပီး booking လုပ္ထားေပးတဲ့ ဟိုတယ္ဆီ taxi နဲ႔သြားလိုက္တယ္။

ေဘးက ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေတြၾကားထဲက ျခံ၀င္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ၂ခန္းတြဲ ဘန္ဂလိုေလးေတြက တဘက္၊ ၃ ထပ္အေဆာက္အဦးႀကီးက ၁ ဘက္နဲ႔ အလယ္မွာ ပန္းေတြနဲ႔ အေတာ္ေလးလွတဲ့ ဟိုတယ္ကိုျမင္လိုက္ရတဲ့ခဏအတြင္း လန္းဆန္းသြားခဲ့တယ္။

ဘယ္သူ ပုိခံစားရသလဲ ... ?

အရင္က ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးတာကုိ ျပန္သတိရလာလုိ႔ပါ။

၂၀၀၆-ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္၀င္ခဲ့တဲ့ ပထမဦးဆုံး NGO ရဲ႕ Project (မႏၱေလးနဲ႔မူဆယ္) မွာ PM (Project Manager) အပါအ၀င္ Team member ၃၅ ေယာာက္ရွိခဲ့တယ္။ မႏၱေလးက ၂၀၊ မူဆယ္က ၁၅ေယာက္။ PM က Team တစ္ခုလုံးကုိ မိသားစုပုံစံနဲ႔ပဲ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္တယ္။ ဆရာက ဗုဒၵဘာသာ၀င္ျဖစ္ေပမယ့္ တပည့္ေတြအားလုံးကုိ လက္ေဆာင္ေပးရင္ သက္ဆိုင္ရာဘာသာ၀င္အလိုက္ ဘာသာေရးစာအုပ္ေလးေတြကုိပဲ ေပးတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေပးမယ္ဆိုရင္ သမီးဆီမွာ မရွိေသးတဲ့ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ကုိေျပာဆုိၿပီး ၀ယ္ၿပီးလက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိတယ္။

တပည့္ေတြကိုလည္း အၿမဲတမ္း ကုိယ့္သားသမီးလုိသေဘာထားၿပီး ေျပာဆုိဆုံးမေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မႏၱေလးteam မူဆယ္သြားေတာ့လည္း မူဆယ္Team က လုိေလေသးမရွိဧည့္၀တ္ေက်ၿပီးကူညီေပးတယ္။ PM ကလည္း သားသမီးေတြလုိသေဘာထားၿပီး စီမံကြက္ကဲေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္က ေမာင္ႏွမေတြလုိ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္။

မူဆယ္ Team မႏၱေလးလာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မႏၱေလးကလူေတြက ရုံးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔ကုိ မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲ သူတုိ႔မေရာက္ဖူး၊ မသြားဖူးေသးတဲ့ေနရာမွန္သမွ်လိုက္ပုိ႔ေပးၾကနဲ႔ တအားကုိ ခင္မင္သြားၾကတယ္။ မူဆယ္အဖြဲ႕ ျပန္မယ့္ေန႔မွာ PM နဲ႔ဆုံၿပီး Discuss လုပ္ၾကတယ္။ discussion လည္းၿပီးေရာ ဆရာက ထုံးစံအတိုင္း ဆုံးမစကားေတြေျပာတယ္။ အခုလုိ မိသားစုပုံစံနဲ႔ စည္းလုံးမႈရွိတာကုိ ၀မ္းသာေၾကာင္းေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားလုံးကုိ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္။ (ဆရာအက်င့္က ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ အားလုံးေျဖေစတယ္။ မေျဖရင္ မေျဖေသးတဲ့လူကုိ အေျဖရတဲ့အထိေစာင့္ေပးတတ္တယ္။) အဲဒီေမးခြန္းကေတာ့ 'ထြက္သြားတဲ့သူနဲ႔ က်န္ေနခဲ့တဲ့သူ ဘယ္သူ ပုိခံစားရသလဲ'တဲ့။

MMSY + IYS စုေပါင္း၀ါေျဖပြဲအမွတ္တရ

MMSY နဲ႔ IYS အတူတူေပါင္းစုၿပီး စုေပါင္း၀ါေျဖပြဲလုပ္မယ္ဆုိေတာ့ ၀ါေျဖပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလုိကတည္းက စီစဥ္တာေတြ လုပ္ၾကရေတာ့တယ္။ ပါ၀င္တက္ေရာက္ၾကမယ့္လူဦးေရ ခန္႔မွန္း(၅၀)၀န္းက်င္လုိ႔တြက္ယူၿပီး တုိင္ပင္ၾကတယ္။

အဲလုိစီစဥ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၀ါေျဖပြဲမတုိင္ခင္ တစ္ရက္မွာ MMSY က မိသားစု၀င္ ၄၀-ေက်ာ္ပါ၀င္မယ္လုိ႔သိရတာေၾကာင့္ IYS က မန္ဘာ ခန္႔မွန္းေတာ့ သိပ္မမ်ားဘူးလုိ႔သိရတာေၾကာင့္ မိသားစု၀င္ ၆၀-ေလာက္ပါ၀င္ၾကမယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းၿပီး လူဦးေရ(၇၀)ေလာက္ ပါ၀င္မယ့္ ၀ါေျဖပြဲေလးအတြက္ ပါ၀င္လုပ္အားေပးၾကမယ္ဆုိတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြစုၿပီး တာ၀န္ေတြ ခြဲေ၀ယူၾကတယ္။ Online က တစ္ျခား မြတ္စလင္မ္ဆုိက္တခ်ဳိ႕ နဲ႔ အျခားသူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိလည္း ဖိတ္ဖုိ႔စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ MFG, UOI တုိ႔က Admin team နဲ႔ YPD, YEDC, Smile Education, အစၥလာမ့္တံခြန္ တုိ႔ကုိလည္း ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ၀ါေျဖမယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ လုပ္အားေပးၾကသူေတြ ၃-နာရီမွာ အားလုံးဆုံၾကမယ္လုိ႔ ခ်ိန္းထားၾကတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ Rosana ရယ္ က ၃-နာရီမတိုင္ခင္ ၀ါေျဖပြဲလုပ္မယ့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေလွကားထိပ္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ နာရူတုိကုိေတြ႕ရတယ္။ အခန္းကုိေရာက္ေတာ့ ကုိျမတ္သူအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကုိတိမ္မုိးလြင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တစ္ျခား ေမာင္ႏွမေတြလည္း အသီးသီးေရာက္လာၾကတယ္။ အားလုံးလည္း ကုိယ္တာ၀န္ယူထားၾကရာအပိုင္းကုိ လုပ္ေဆာင္ၾကေတာ့တယ္။ ၄-နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကုိ၀င္းေဇာ္လည္း Projector သယ္ၿပီး ေရာက္လာတာနဲ႔ projector ဆင္ၿပီး presentation လုပ္မယ့္ powerpoint ေတြကုိ စမ္းသပ္ၾကတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ

တာ၀န္နဲ႔၀တၱရား

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲမွာ အၿမဲၾကားေနရတဲ့ စကားတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တာ၀န္၀တၱရားဆုိတာတဲ့စကားေလးပါပဲ။

“ငါကေတာ့ကြာ တာ၀န္အရလုပ္လိုက္တာပဲ၊ ငါကေတာ့ ၀တၱရား႐ွိလုိ႔ လုပ္ေပးလိုက္ရတယ္”ဆုိတာကုိ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခဏခဏၾကားေနရတယ္။  ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာ တစ္ခု ရွိလာပါတယ္။ တာ၀န္ …. တာ၀န္ဆုိတာဘာလဲ။ ၀တၱရားဆုိတာကေရာဘာလဲ။

[အဲဒါကုိ အဂၤလိပ္စာမွာ ဘယ္လုိသုံးထားလဲလုိ႔ ျမန္မာအဘိဓါန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာၾကည့္ေတာ့ တာ၀န္ဆုိတာေရာ ၀တၱရားဆုိတာေရာ (၂)ခုလုံးကုိ duty, responsibility လုိ႔သုံးထားတာေတြ႕ရတယ္။ အဂၤလိပ္စာလုံးကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားမွာ အသုံးအႏႈန္းက်ေတာ့
နည္းနည္းေလးကြာျခားေနတယ္။] ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာသုံးသပ္မိသေလာက္ တာ၀န္နဲ႔၀တၱရားဆုိတာေလးကုိ နားလည္သလုိေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

တာ၀န္ဆုိတာက မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက ေပးအပ္လာတဲ့လုပ္ငန္းကိစၥရပ္ကုိ ေက်နပ္စြာလက္ခံလိုက္ရတာမ်ဳိးရွိသလုိ ကုိယ္တိုင္လက္မခံခ်င္ပဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့လုပ္ငန္းကိစၥရပ္လည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တာ၀န္ဆုိတာ ကုိယ္စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ မျဖစ္မေန လုပ္ကုိလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ အရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။  (ကုိယ္တုိင္ယူခ်င္လုိ႔ ယူလိုက္ၾကတဲ့ တာ၀န္ဆုိတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္တာ၀န္မယူႏိုင္လုိ႔၊ မယူခ်င္လုိ႔ ျငင္းဆန္လုိရင္လည္း ျငင္းႏိုင္တာမ်ဳိး႐ွိပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္တာ၀န္မယူႏိုင္တ့ဲကိစၥရပ္ေတြကုိ လက္မခံပဲ ျငင္းဆန္သင့္ပါတယ္။)

၀ါသနာနဲ႔ အားမလိုအားမရမႈေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစာကုိ ေလ့လာျဖစ္သူ ကုိသန္းမင္းထုိက္ (Ph.D Candidate) Part-2

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာအထူးျပဳ ပါရဂူဘြဲ႕(Ph.D) တက္ေရာက္ေနတဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ထူးခၽြန္မြတ္စလင္မ္ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုသန္းမင္းထိုက္ ကုိ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။ 

အပိုင္း(၁)ကို ဒီေနရာမွာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

ကိုသန္းမင္းထိုက္ဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာအထူးျပဳ ပါရဂူဘြဲ႕(Ph.D) တက္ေရာက္ေနတဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ထူးခၽြန္မြတ္စလင္မ္ လူငယ္တစ္ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။

အပိုင္း(၂)

ကိုသန္းမင္းထိုက္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးမွတ္တမ္း

အရင္က စကား၀ိုင္းေလး ျပန္ဆက္လိုက္ရေအာင္ အစ္ကုိ။
ဟုတ္ကဲ့ ။ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပိုင္း က်ဴရွင္သင္တာလည္း သိပ္၀င္ေငြမေကာင္းေတာ့ အလုပ္တစ္ခု လုပ္မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း ရွာရေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း ေျပာျဖစ္တယ္။ အင္မရာန္းဘိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ “ခင္ဗ်ားကိုကၽြန္ေတာ္ စာေပအလုပ္ကလြဲလို႔ တျခားအလုပ္လုပ္ေနတာ မျမင္ခ်င္ဘူး”တဲ့။ အင္မရားန္ဘိုင္ဆိုတာ ကဗ်ာဆရာလႈိင္းျဖဴ။ သူလည္း ကဗ်ာေရးေကာင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က် အင္မရာန္းဘိုင္က သန္းမင္းထိုက္ အလုပ္ရၿပီလုိ႔ေျပာတယ္။ ဘယ္မွာလဲဆုိေတာ့ အစၥလာမ့္တံခြန္မွာလုိ႔ေျပာတယ္။ အစၥလာမ့္တံခြန္က “အလ္ဟစ္က္မဟ္”နာမည္နဲ႔ စာအုပ္ထုတ္ထားတာရွိတယ္။ ပထမတစ္အုပ္ ထြက္ၿပီးၿပီ။ တစ္အုပ္ထဲနဲ႔ ရပ္ေနတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဆက္ထုတ္ခ်င္တယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အယ္ဒီတာလုပ္ေပးဖုိ႔။ အဲဒါ လခေပးမယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ သူအဲဒီလုိေျပာလိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူးျဖစ္သြားတယ္။ မေကာင္းဘူးဆုိတာက တစ္ဘက္က သူကုိယ့္ကုိ ဂ႐ုစိုက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကိစၥအတြက္စဥ္းစားေပးတာရယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အရင္က ခံယူထားတာ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္စီးပြားသပ္သပ္ရွာမယ္။ ဘာသာေရးလုပ္တာ သပ္သပ္လုပ္မယ္။ လခယူၿပီး ဘာသာေရးုလုပ္ရမယ္ဆုိတာကုိ စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ဳိးေတာ့ျဖစ္တယ္။ သူကေတာ့ေျပာတယ္ ဘာမွမပူပါနဲ႔။ ႏွစ္ဘက္စလုံးအတြက္ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အယ္ဒီတာလုပ္ၿပီး သူနဲ႔စာအုပ္ေတြ ဆက္တိုက္စီစဥ္ၿပီး လက္တြဲလုပ္ျဖစ္သြားတယ္။

၀ါသနာနဲ႔ အားမလိုအားမရမႈေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစာကုိ ေလ့လာျဖစ္သူ ကုိသန္းမင္းထုိက္ (Ph.D Candidate) Part-1

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာအထူးျပဳ ပါရဂူဘြဲ႕(Ph.D) တက္ေရာက္ေနတဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ထူးခၽြန္မြတ္စလင္မ္ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုသန္းမင္းထိုက္ ကုိ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။

အပိုင္း(၁)

စလာမ္ပါ အစ္ကုိ။
၀အလိုင္းကြန္းမ္စလာမ္

ထူးခၽြန္မြတ္စလင္မ္လူငယ္က႑အတြက္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္မွာဆုိေတာ့ အေမးေျဖက႑ေလး စလိုက္ ရေအာင္ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့။

အစ္ကုိ႔ရဲ႕ နာမည္ေလးေျပာျပပါလား။ ျမန္မာနာမည္ေရာ၊ အာရဗီနာမည္ေရာေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာနာမည္က သန္းမင္းထိုက္ပါ။ အာရဗီနာမည္ကေတာ့ မုဟမၼဒ္ဖိုင္သြလႅာဟ္။

ေမြးရပ္ဇာတိနဲ႔ ေမြးသကၠရာဇ္ကေရာ။
ေမြးရပ္ဇာတိကေတာ့ သာေကတပါပဲ။ ေမြးသကၠရာဇ္က ၂၅-၂- ၁၉၇၇ ပါ။

သန္းမင္းထိုက္ဆုိတာ နာမည္အရင္းပဲလား။ စာေတြေရးေတာ့ေရာ။
ဟုတ္ကဲ့ နာမည္ရင္းပါ။ စာေရးေတာ့လည္း သန္းမင္းထိုက္ဆုိတဲ့နာမည္ကုိ ျမန္မာစာနဲ႔တြဲၿပီးေတာ့ သန္းမင္းထိုက္(ျမန္မာစာ) ဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ ေရးပါတယ္။

ျမန္မာစာေမဂ်ာေပါ့ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့ ျမန္မာစာေမဂ်ာပါ။

ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ကဗ်ာစု

"ေန႔ေလးတစ္ေန႔"

သူနဲ႔စေတြ႕လာ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာ
စကားမ်ားစြာ ေျပာကာျဖင့္
၀မ္းသာမႈေလး စေသာေန႔ . . . . . . . .
သူ စကားမေျပာ ေနေသာအခါ
ျပန္လည္ခြဲခြာ ေ၀းကြာခဲ့ရ
ရင္မွာခံစားရေသာ ေန႔တစ္ေန႔ . . . . . . ။

x x x x x

"အခ်စ္ဆုိတာ"

ဘ၀တစ္ေကြ႕ ႀကံဳခဲ့ရ တစ္ေန႔တာ (၅)

ကၽြန္မခရီးတစ္ခုသြားရမယ္။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ရြာ(၁၀)ရြာမွာရွိတဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေလးေတြကုိ သင္တန္းသြားေပးရမယ္။ သင္တန္းက အေျခခံက်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သတ္တာေတြလည္းပါေတာ့ ရုံးက ဆရာ၀န္ေဒါက္တာညီမေလးနဲ႔အတူတူ ရန္ကုန္ကေန ေခ်ာင္းသာကုိ မနက္အေစာႀကီးကားနဲ႔ထြက္လာလိုက္တယ္။ ေဒါက္တာညီမေလးက အဲဒီဘက္ကုိ သြားေနက်မဟုတ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မပဲ ဒီခရီးကုိ ဦးေဆာင္ရေတာ့တယ္။ ေခ်ာင္းသာေရာက္ၿပီးရင္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္က ရြာေတြဘက္ကုိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ခရီးဆက္ရဦးမယ္ဆုိေတာ့ မုိးမရြာရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ေတြးမိတယ္။

ေခ်ာင္းသာကုိလာႀကိဳေပးဖုိ႔ ရုံးက ၀န္ထမ္းေတြကုိေတာ့ ေျပာထားတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြလုိ႔သာေျပာတာ ၀န္ထမ္းက အဲဒီဘက္မွာ (၂)ေယာက္ပဲရွိတယ္ေလ။ တစ္ေယာက္ကလည္း ေက်းရြာက သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ အေျခခံက်န္းမာေရးသင္တန္းေပးေနတဲ့ ရုံးက ေနာက္ထပ္ တစ္ျခားေဒါက္တာနဲ႔လိုက္ေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ေပးမယ့္သင္တန္းလာတက္မယ့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြ လာဖုိ႔ တစ္ျခား(၂)ရြာကေ၀းေတာ့ သီးသန္႔သြားေခၚရမယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ကုိႀကိဳဖုိ႔ ရြာက ေစတနာ့၀န္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ လႊတ္ေပးမယ္လုိ ၀န္ထမ္းညီမေလးက႔ေျပာထားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ‘ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါတုိ႔ခ်ည္းပဲ သက္သက္ မသြားရေတာ့ဘူး။ သိေနၿပီးသားသူနဲ႔ဆုိ အဲဒီဘက္လမ္းေတြက ေတာ္ေသးတယ္’လုိ႔ေတြးလိုက္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ ပုိမုိတက္ၾကြေနခ်င္တယ္ ......

"လိမ့္ေနတဲ့ေက်ာက္တုံး ေရညွိမတင္"ဆုိတဲ့ စကားေလးက တအားမွန္တာပဲ။ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထဲက တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း အပတ္စဥ္ေဆြးေႏြး၀ိုင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီရက္ပိုင္းေတြကေတာ့ အလုပ္မ်ားလုိ႔မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ ေအာက္တုိဘာလကတည္းက ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြတအားညစ္ခဲ့ေတာ့ အျပင္မွာတအားခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အားလုံးနဲ႔ ေ၀းေအာင္ ေရွာင္ေနခဲ့တယ္။ အဲလုိ ေ၀းေအာင္ေနခဲ့တာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပုိမုိအထီးက်န္ျဖစ္ေစၿပီး ပုိမုိၿပီးစိတ္ညစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲတမ္း ေနာက္ေျပာင္ၿပီးေပ်ာ္ေအာင္ေနခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ၾကာင့္ စိတ္ညစ္တာတစ္ခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါတယ္။ တျခားသူေတြကုိ အားေပးရင္းနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အားျဖစ္ေစမယ့္ စာေတြပဲမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး blog ေတြတင္ျဖစ္တယ္။

ကုိယ္တိုင္စာေရးဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ စဥ္းစားလိုက္ မေရးျဖစ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ကုိယ္တိုင္ေရးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္္လိုက္တယ္။ ၂၀၀၉-စက္တင္ဘာကေန ၂၀၁၀- ဇန္န၀ါရီလဆန္းအထိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ ဟုိးေအာက္ဆုံးထိေရာက္လုနီးနဲ႔ ရပ္တန္႔ေနခဲ့တာ ၅-လနီးပါး ၾကာသြားခဲ့တယ္။ အဲလုိရပ္တန္႔သြားခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ခုခုကုိ စဥ္းစားဖုိ႔ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ေႏွာင့္ေႏွးသြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အခုစဥ္းစားမိလာတာက ဘယ္ေတာ့မွရပ္တန္႔မေနပဲ အၿမဲတမ္းတက္ၾကြလန္းဆန္းေနဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတာကုိ အေလးအနက္ စဥ္းစားမိလာတယ္။

အမ်ဳိးသမီးတုိ႔၏ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ ဂုဏ္ရည္မ်ား

အစၥလာမ္သာသနာ မထြန္းကားမီ အာေရဗ်ႏိုင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကုိ အယုတ္တမာ အေႏွာက္အယွက္ျပဳသူမ်ားဟူ၍ သတ္မွတ္ယူဆထားၾကသည္။ သမီးမိန္းကေလးမ်ားေမြးဖြားလာလွ်င္လည္း အ႐ွင္လတ္လတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ သနားစဖြယ္ ငုိေၾကြးေနသည့္ၾကားမွပင္ သနားညႇာတာမႈကင္းမဲ့စြာ ရက္ရက္စက္စက္ ေျမျမႇဳပ္သတ္ျဖတ္ပစ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ သမီးအရင္း၏ေသြးျဖင့္ မိမိတုိ႔၏လက္ကုိ ႏွစ္ေဆးခဲ့ၾကေပသည္။
တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီး(ဆြ) ပြင့္ေပၚေတာ္မူၿပီး ဤကဲ့သုိ႔သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကုိ ၾကားသိ၍ တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ မ်ားစြာစိတ္ႏွလုံး မသာမယာျဖစ္စြာ ငုိေၾကြးေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက သမီးငယ္မ်ားကုိ မုန္းတီးျခင္းႏွင့္ သတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ တားျမစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ မိမိရင္ေသြးမ်ားကုိ သတ္ျဖတ္သည့္အေလ့အထကုိ တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီး(ဆြ)သည္ ကုရ္အာန္က်မ္းေတာ္ျမတ္လာ တရားေတာ္မ်ား၊ စာရိတၱျပဳျပင္ေရး ၾသ၀ါဒေတာ္မ်ား၊ လက္ေတြ႕ျပဳျပင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ေအာင္ျမင္ခဲ့၍ သမီးငယ္မ်ားကုိ သတ္ျဖတ္သည့္အစဥ္အလာ ပေပ်ာက္သြားေလသည္။

အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ားကုိ ယုယၾကင္နာစြာ ေမြးျမဴေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္အတြက္ တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ မိန္႔မွာခ်က္မွာ “အၾကင္သူသည္ သမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္တုိ႔အား အ႐ြယ္ေရာက္ႀကီးျပင္းသည့္တိုင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေမြးျမဴခဲ့အ့ံ။ ထုိသူသည္ ဤလက္ေခ်ာင္းမ်ားပူးကပ္နီးစပ္လ်က္႐ွိသည့္ပမာပင္ ကိယာမသ္ေန႔၌ ငါႏွင့္နီးကပ္စြာ ေနရေပအံ့”ဟုဆုိ၍ မိမိ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ ပူးကပ္၍ျပေတာ္မူခဲ့၏။

ေနာက္ထပ္မိန္႔မွာခ်က္တစ္ရပ္မွာလည္း “အၾကင္သူ၌ သမီးငယ္႐ွိ၍ အသက္႐ွင္စြာထား႐ွိအ့ံ၊ ထုိသမီးငယ္ကုိ ႏွိမ္ခ်ျခင္းမျပဳအ့ံ၊ ထုိသမီးငယ္ထက္ သားေယာက္်ားေလးကုိ ဦးစားေပးျခင္းမျပဳအ့ံ၊ ယင္းသုိ႔ျဖစ္လွ်င္ အလႅာဟ္အ႐ွင္ျမတ္သည္ ထုိသူအား ဂ်ႏၷသ္သုခဘုံသုိ႔ ၀င္ေရာက္စံျမန္းေစေတာ္မူေပအ့ံ။”ဟုလည္း မိန္႔မွာခဲ့ေလသည္။

တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း သမီးငယ္ေလးမ်ားကုိ ယုယၾကင္နာစြာႏွင့္ ခ်စ္ခင္စြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ကမၻာေလာက၏ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကုိၾကည့္ပါက အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ားႀကီးျပင္းလာရာမွ မိခင္မ်ားျဖစ္လာေလသည္။ အမ်ဳိးသားႏွင့္အမ်ဳိးသမီးတုိ႔သည္ အသက္တစ္ခုတည္းမွ ျဖစ္တည္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးတုိ႔ မ်ားျပားလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ဘ၀တစ္ေကြ႕ ဆုံခဲ့ရ တစ္ေန႔တာ (၄)

ဒီေန႔မနက္အေစာႀကီး ခရီးတစ္ခုသြားလိုက္ရတယ္။ ရန္ကုန္ဘက္ ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းကေန ဒလဆိပ္ကမ္းဘက္ကုိ သေဘၤာနဲ႔ကူးလိုက္တယ္။ ဒလဆိပ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ကားနဲ႔ဖ်ာပုံကုိ ခရီးဆက္လိုက္တယ္။ ဖ်ာပုံကုိေရာက္ေတာ့ လာႀကိဳမယ့္သူက မေရာက္ေသးဘူး။ ပုံမွန္ ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ထက္ အလြန္ကုိေစာၿပီးေရာက္သြားတယ္။ ကားဆရာေတြ ကားေမာင္းပုံမ်ား လြန္တယ္။ (အသက္ကုိ ဖက္နဲ႔ထုတ္ထားရတယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႕ႀကံဳလိုက္ရမွ ေသခ်ာနားလည္လာသလုိပဲ။)

မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အိမ္ကထြက္လာလိုက္ေတာ့ ဗိုက္ကလည္း ဆႏၵျပေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အနီးဆုံး လၻက္ရည္ဆုိင္ကုိ၀င္ၿပီး လႅက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔မုန္႔စားရင္း လာႀကိဳမယ့္၀န္ထမ္းကုိဖုန္းဆက္လိုက္ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူတုိ႔ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သြားစရာရွိတဲ့ေနရာဆက္သြားလိုက္တယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဖ်ာပုံကေနျပန္လာခဲ့တယ္။ ျပန္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး မုိးကရြာလာလိုက္(ကားမွန္က ပိတ္မရေတာ့ လူကုိရြဲလိုက္) မုိးတိတ္လိုက္(ေလနဲ႔ စုိေနတာေတြ ေျခာက္သြားလိုက္)၊ ေနပူလိုက္(လူကုိ အကင္လုပ္သလုိခံစားရလိုက္)နဲ႔ လကမၻာေပၚကုိေရာက္မ်ားသြားသလားလုိ႔ထင္လိုက္မိတယ္။

ေနနဲ႔လ ပုံျပင္

အမ်ားတင္စား ေနနဲ႔လဟာ

ဘာဆုိလုိမွန္း ကုိယ္မေတြးမိ

ကုိယ္ေျပာေနတဲ့ ေနနဲ႔လဟာ

မင္းနဲ႔ကုိယ့္ကုိ ရည္ညႊန္းတာပါ … ။

မင္းဟာေနမင္း ကုိယ့္ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပါပဲ

ကမၻာႀကီးအတြက္ မရွိမျဖစ္တဲ့ ေနမင္းဟာ

တစ္ခါတစ္ေလမွာ ပူျပင္းလြန္းလုိ႔

သက္ရွိအားလုံး ႏြမ္းနယ္ၾကသတဲ့ … ။

တေစၦတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔မႈ

"တေစၦတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔မႈ"

ငါ့ရဲ႕ အိပ္မက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ငါတုိ႔အတြက္လုိ႔ ့ .....

စိတ္မွာစြဲမွတ္ထားၿပီး .....ႀကိဳးစားခဲ့ ..... ။

အဲဒီ ... စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ

နင္ .... ႐ိုက္ခ်ဳိးခဲ့ရက္တယ္ ..... ။

ဘ၀တစ္ေကြ႕ ဆုံခဲ့ရ တစ္ေန႔တာ (၃)

ေမ်ာက္အမ်ဳိးသားနဲ႔ ေမ်ာက္အမ်ဳိးသမီးေလး

တုိင္းရင္းသားရြာေလးတစ္ရြာမွာေပါ့ ..... တစ္ေန႔ေတာ့ ေမ်ာက္ေလး ၂-ေကာင္ ရခိုင္ရုိးမဘက္ကေန ရြာထဲကုိ မ်က္စိလည္ၿပီး ေရာက္လာပါသတဲ့။ အဲဒီ ေမ်ာက္ေလး ၂-ေကာင္(အထီးတစ္ေကာင္ အမတစ္ေကာင္)ကုိ ရြာထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္ကဖမ္းထားလိုက္တယ္ေပါ့။ သူကလည္း အိမ္ေ႔ရွမွာ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး ထားထားလိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေ႔ရွကျဖတ္သြားတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ေမ်ာက္ေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး သူက ေမ်ာက္ေလးေတြက အထီးတစ္ေကာင္ အမတစ္ေကာင္ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အထီးအမကုိ သူဘယ္လုိေျပာရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ခဏေနေတာ့ သူေျပာလိုက္တာက "ဟယ္ ... ေမ်ာက္အမ်ဳိးသားနဲ႔ ေမ်ာက္အမ်ဳိးသမီးေလးေတာ့" တဲ့ ..........

လူလုိစား ....

တစ္ေန႔ေတာ့ ရြာထဲကုိ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ရြာရဲ႕ထုံးစံအတိုင္း ဧည့္သည္လာရင္ တအားဧည့္၀တ္ေက်ခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ဧည့္သည္ကုိ ထမင္းစားဖိတ္ၿပီး ထမင္းေကၽြးတာေပါ့။ ဧည့္သည္ကလည္း အိမ္ရွင္ေတြေက်နပ္ေအာင္ စားတာေပါ့။ ဧည့္သည္ထမင္းစားေနတာကုိျမင္ရတဲ့ အိမ္ရွင္ရြာသားက အားမရဘူး။ ရြာမွာစားတဲ့ပုံစံနဲ႔ ၿမိဳ႕သားစားေနတဲ့ပုံစံကို အားမရဘူးေလ .... ဒါနဲ႔ သူက အားမနာနဲ႔ အားရပါးရစား၊ ကုိယ့္အိမ္လုိ သေဘာထားၿပီးစား လုိ႔ေျပာခ်င္တယ္ ... ဒါေပမယ့္ ျမန္မာလုိ ေရလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ဘယ္လုိေျပာရမလဲ စဥ္းစားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ အားတင္းၿပီးေျပာခ်လိုက္တယ္ 'ဧည့္သည္ စားစား .... လူလုိစား' တဲ့ .... ဧည့္သည္ခမ်ာမွာ ... ပါးစပ္ထဲ၀င္ခါနီး ထမင္းလုတ္ လက္ထဲက ျပဳတ္က်သြားပါေလေရာ .....

ဘ၀တစ္ေကြ႕ ဆုံခဲ့ရ တစ္ေန႔တာ (၂)

ကၽြန္မ ေခ်ာင္းသာရြာကုိေရာက္ေတာ့ ကမ္းေျခမွာ အုန္းရည္ေသာက္ရင္း၊ ေငးရင္းနဲ႔ … အုန္းသီးေရာင္းတဲ့အေဒၚနဲ႔ စကားေလးေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

သူက ကၽြန္မကုိေမးတယ္ ‘သမီးက ဘယ္ကလာတာလဲ’ ကၽြန္မက ‘ရန္ကုန္ကပါ၊ အေဒၚကေရာ ဒီေခ်ာင္းသာ ဇာတိပဲလား’ ‘မဟုတ္ဘူး အေဒၚက ပုသိမ္ဇာတိ၊ ဒီမွာ ေယာကၡေတြက အရင္က စားေသာက္ဆုိင္ေလးရွိေတာ့ လိုက္လာေနရင္း ဒီမွာေနျဖစ္သြားတာ၊ အခုေတာ့ ဆိုင္လည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ စီးပြားေရးလုပ္ရတာလည္း အရင္လုိ မေကာင္းေတာ့ဘူး’ ‘ေၾသာ္ … ဟုတ္လား။ ဘယ္လုိ မေကာင္းေတာ့တာလဲအေဒၚ’ ‘အရင္ကဆုိ ဘာမွ သိပ္ေစ်းမႀကီးဘူး၊ အခုက အစစအရာရာ ေစ်းႀကီးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာက ဒီလုိရာသီပဲ အလုပ္ျဖစ္တာေလ။ ဧည့္က်တဲ့အခ်ိန္ေပါ့ ဒီလုိရာသီက၊ မုိးတြင္းဆုိ ဘာစီးပြားေရးမွမရွိဘူး။ ထိုင္စားေနရတာ။’

‘ေၾသာ္ ….. ဘယ္အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီကမ္းေျခမွာ ဧည့္က်တတ္တာလဲ’ ‘အခုလုိ ေက်ာင္းက စာေမးပြဲေတြ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကေန သႀကၤန္ၿပီးေလာက္ထိေပါ့။ ၿပီးရင္ မုိးတြင္းကာလ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ေဆာင္းတြင္းကုန္ခါနီး ႏုိ၀င္ဘာေလာက္နဲ႔ ခရစ္စမတ္နဲ႔ နယူးရီးယားမွာေတာ့ လူမ်ားတယ္။ အဲလုိ အခ်ိန္ဆုိ ဒီမွာ အားလုံးက ေစ်းႀကီးသြားၿပီ။ တည္းခုိတဲ့ ဟုိတယ္ေတြဆုိလည္း အနိမ့္ဆုံးအခန္း ၃၅၀၀၀ ဆုိတာ အနည္းဆုံးပဲ။ တည္းခုိခန္း ေလးေတြေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကလည္း ေစ်းမ်ားၿပီေလ။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ အားလုံးက ေစ်းတက္ကုန္ၿပီ။’ ‘အင္း … ဟုတ္မယ္ေနာ္ …. ကၽြန္မ အရင္ကလာရင္ တည္းေနက် ဟုိတယ္ေတာင္ အရင္ကဆုိ ကၽြန္မကုိ ေစ်းေလွ်ာ့ေပးတယ္။ အခုဆုိ လုံး၀ မေလွ်ာ့ႏိုင္လုိ႔ပါတဲ့ မေလွ်ာ့ေပးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာင္ အဲဒီမွာ မတည္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။’

ဘ၀တစ္ေကြ႕ ဆုံခဲ့ရ တစ္ေန႔တာ (၁)

ေခ်ာင္းသာရြာေလးကုိ ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ (၇)ရက္ေတာင္ ေခ်ာင္းသာမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေနရမယ့္အေၾကာင္း ေတြးၿပီးလည္း စိတ္က မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီထဲ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း ဟုိတယ္ေတြတလွည့္၊ တည္းခုိခန္းေတြတလွည့္၊ ရြာထဲတလွည့္ေပးေတာ့ ၃-ရက္ေနမွ ၁-ရက္လာတယ္။ လာတဲ့ ၁-ရက္ကလည္း အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ဆုိေတာ့ ညေန ၆-နာရီက ည ၁၁-နာရီထိပဲ မီးစက္ဖြင့္ၾကတယ္။ ညဘက္မွ မီးလာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာသုံးဖုိ႔ကလည္း ညပိုင္းအခ်ိန္ခဏပဲရတယ္။ အလုပ္ကိစၥစာလည္းေရးမရ၊ ကၽြန္မေရးခ်င္တဲ့စာေတြလည္း ေရးလုိ႔မရ။

ကၽြန္မေနေနတဲ့ေနရာကလည္း ရာသီဥတုေတာ္ေတာ္ေလးပူတာေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း ရာသီဥတုေအးရာေအးေၾကာင္းျဖစ္ေစမွာရယ္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေစဖုိ႔ရယ္ ကမ္းေျခဘက္ကုိ ဆင္းခဲ့လိုက္တယ္။ ကမ္းေျခေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ အခါတုိင္း ကၽြန္မ ေခ်ာင္းသာေရာက္ရင္ ‘ဧည့္သည္ခ်ိန္မဟုတ္လုိ႔ လူလာတာနည္းတယ္လုိ႔’ ၿမိဳ႕ခံေတြရဲ႕ ေျပာစကားအၿမဲၾကားေနရတာ။ ဒီလူေတြကုိ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေၾသာ္ … ဒီအခ်ိန္က ဧည့္က်တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။

ကၽြန္မလည္း ေရစပ္ဘက္ကုိဆင္း ကမ္းေျခတေလ်ာက္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ အုန္းသီးေလးေတြအစီအရီ ခ်ထားတဲ့ အုန္းရည္ဆိုင္ေလးမွာ ၀င္ထိုင္ အုန္းသီးတစ္လုံးမွာၿပီး အုန္းရည္ေသာက္ရင္း လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ကမ္းစပ္မွာ ေရေဆာ့ေနၾကသူေတြ၊ လိိႈင္းစီးေနၾကသူေတြ ကစားေနၾကတဲ့သူေတြကုိ ေငးေနလိုက္တယ္။ ေငးရင္း အုန္းရည္ေသာက္ေနတုန္း ဆုိင္ရွင္ အေဒၚႀကီးက ‘သမီးေလး … တစ္ေယာက္တည္းလာတာလား … သူငယ္ခ်င္းေတြ မပါဘူးလား’တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ‘ဟုတ္ကဲ့ မပါပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းလာတာပါ’လုိ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

သဘာဝေဘးကာကြယ္ေရး မိုးေလဝသအေလးေပး

လူသားတို႔ အသက္႐ွင္ေနထိုင္လ်က္႐ွိေသာ ဩကာသေလာကႀကီး၌ သဘာဝေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ မ်ားစြာ႐ွိေလသည္။ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ဟူသည္ လူတို႔၏ပေယာဂမပါ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္တတ္ေသာ ေရႀကီးျခင္း၊ မိုးႀကီးျခင္း၊ ေလမုန္တိုင္းတိုက္ျခင္း၊ ေတာမီးေလာင္ျခင္း၊ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲျခင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ျခင္း၊ စသည္တို႔ျဖစ္ေလ သည္။သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ အပူအေအး၊ မိုးေလဝသ ရာသီဥတုသဘာဝေဖာက္ျပန္၍ျဖစ္ရသကဲ့သို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈလိုအပ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရတတ္ ေလသည္။

"မိုးေလဝသဆိုသည္မွာ ကမၻာ့ေျမမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္အနီးဆံုးအလႊာ႐ွိ ေလထု၏ အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခ အေနအရပ္ရပ္ကိုဆိုလိုသည္။" ေလထု၏အပူခ်ိန္၊ ေလဖိအား၊ တိုက္ေလ၊ စိုထိုင္းဆ၊ မိုး႐ြာျခင္း၊ ဆီးႏွင္းက်ျခင္း၊ တိမ္ျဖစ္ထြန္းျခင္း စေသာ သဘာဝျဖစ္စဥ္မ်ားအားလံုး အက်ံဳးဝင္သည္။ ကမၻာေျမသည္ မိုးေလဝသႏွင့္ အၿမဲမျပတ္ ထိေတြ႕ဆက္ဆံ ေနရသကဲ့သို႔ ကမၻာေျမကို အမွီျပဳေနထိုင္ရေသာ လူသားတို႔သည္လည္း မိုးေလဝသႏွင့္ ကင္းကြာ၍ မရႏိုင္ေပ။

ကင္းကြာ၍မရ႐ံုသာမက မိုးေလဝသသည္ လူတို႔၏ ေနေရး၊ စားေရး၊ က်န္းမာေရး အစစအရာရာကို လႊမ္းမိုးလ်က္ ႐ွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးေလဝသမွန္ကန္ေကာင္းမြန္ေစရန္ လူတိုင္းလိုလားေတာင့္တၾကသည္မွာ ကမၻာဦး ကတည္းကပင္ျဖစ္သည္။ မိုးေလမွန္လွ်င္ ဆန္ေရစပါးေပါျြကယ္ဝမည္။ စားဝတ္ေနမႈေခ်ာင္လည္ၿပီး အလွဴအတန္းမ်ား၊ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာေနၾကရမည္။ မိုးေလမမွန္လွ်င္ စားေရရိကၡာ႐ွားပါးမည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း၊ ေရာဂါဘယျဖစ္ပြားျခင္းကပ္ဆိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရမည္။ ဤသို႔လွ်င္ မိုးေလဝသသည္ လူအေပါင္း၏ သုခ၊ ဒုကၡအဝ၀ကို ျခယ္လွယ္ႏိုင္စြမ္း႐ွိသည္။ သာမန္အားျဖင့္ မိုးေလဝသ၏ သေဘာသဘာဝသည္ ေကာင္းမြန္တတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆိုးသြမ္း ၾကမ္းၾကဳတ္လာေသာအခါ လူ႕အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ခဏအတြင္း ေခ်မႈန္းဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိသည္။

ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာ လုိအပ္ခ်က္ငါးရပ္

(၁) တရားမွ်တမွန္ကန္မႈအေပၚ အေျခခံသည္။

(၂) လူသားခ်င္း အျပန္အလွန္ ခ်စ္ခင္ေလးစားအပ္ေသာဂုဏ္ကုိ အားေပးရန္ ရည္ရြယ္သည္။

(၃) ဘ၀ဟူသည္ ႐ုန္းကန္ျခင္းမဟုတ္၊ အျပန္အလွန္ကူညီျခင္းျဖင့္ ေသြးစည္းခိုင္မာမႈကုိ ရ႐ွိႏို္င္မည္ဟု သေဘာေပါက္လက္ခံသည္။

(၄) တူညီေသာယုံၾကည္ခ်က္၊ တန္ဖုိးထားမႈႏွင့္ ‘စံ’မ်ားအေပၚအေျခခံ၍ လူတုိ႔၏ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈကုိ တည္ေဆာက္သည္။ (စိတ္၏ၿငိမ္းခ်မ္းမႈႏွင့္ ညီရင္းအစ္ကုိ စိတ္ဓါတ္ကုိ ျဖစ္ေပၚေစသည္။)

(၅) လူသားတုိ႔အား အမွန္တရားဘက္သုိ႔ လမ္းညႊန္သည္။ (သုိ႔ျဖစ္ရာ သိပၸံနည္းပညာတုိးတက္ ျဖစ္ထြန္းမႈကုိ အားေပး႐ုံသာမက ထုိျဖစ္ထြန္းမႈတုိ႔ကို ဘ၀အတြက္ ျပည့္စုံေစမႈ၊ လူသားအဆင့္အတန္းျမင့္မားေစမႈဟူေသာ အခ်က္တုိ႔ျဖင့္ အကဲျဖတ္ေလသည္။)

အစၥလာမ္ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာ လုိအပ္ခ်က္ငါးရပ္

The Muslim Digest, No. 01, Volume 1, 2009

မိဘေမတၱာရေအာင္ယူပါ

ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမေမဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရ ေခၚဆိုခြင့္ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တာ ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မသိတက္၊ နားလည္စအရြယ္မွာ ေမေမတိြဳက္ဖိြဳက္ျဖစ္လို႔ ေဆးရံုတက္ရပါတယ္။ ေမေမ့မွာ ႏွလံုးေရာဂါေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးေရာဂါအတြက္ေၾကာင့္ ေမေမေဆးရံုမတက္ခဲ့ရပါဘူး။ တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ့ က်ဴရွင္လာႀကိဳေနက် ကၽြန္မရဲ႕ မမအငယ္ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္ထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဘာလို႔ေနာက္က်တာလဲဆိုေတာ့ ေမေမေဆးရံုတင္လိုက္ရလို႔တဲ့။ ကၽြန္မက်ဴရွင္ထြက္လာတုန္းကမွ အေကာင္းႀကီးကို ခဏေလးအတြင္းမွာ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မက ကေလးဆိုေတာ့ ေဆးရံုမလိုက္သြားရပါဘူး။ အိမ္မွာဘဲ ေနခဲ့ရတာေပါ့။

ကၽြန္မတို႔ပါပါ ေဆးရံုက ျပန္လာမွ ကၽြန္မေမေမ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ ေမေမက အသည္းေျခာက္တာတဲ့။ လူႀကီးေတြ ေျပျပလို႔ အသည္းေျခာက္တယ္ဆိုတာ အရက္ေသာက္လို႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ အရက္မေသာက္တဲ့ ကၽြန္မေမေမ ဘာေၾကာင့္မ်ား အသည္းေျခာက္ရလဲဆိုတာ ကၽြန္မမေတြးတက္ခဲ့ပါဘူး။ ေမေမက်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ဘဲ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ကၽြန္မတို႔အိမ္က မနက္မိုးလင္းရင္ အလုပ္သြားတဲ့လူကသြား၊ ေက်ာင္းသြားတဲ့သူ သြားနဲ႔ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့တက္တဲ့ ေမေမ့ကို စိတ္မခ်တာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အဖိုး(ေမေမ့ရဲ႕ ပါပါ)အိမ္မွာ အၿမဲပို႔ထားခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ကၽြန္မေမေမ့အနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ကပ္ခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြက်မွဘဲ ေမေမ့နားကပ္ၿပီး ဂ်ီက်ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ေမေမက ေဆးရံုတက္လုိက္ ၊ ဆင္းလာလိုက္၊ ေနေကာင္းသြားလိုက္နဲ႔ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္မ (၇)တန္းေျဖထားတဲ့ ၂၀၀၂ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ့၊ ေမေမ့ကို ကၽြန္မတို႔အဖိုးအိမ္ကေန ေဆးရံုထပ္တင္လိုက္ရတယ္။ ေမေမက ေဆးရံုကို တက္လိုက္၊ ဆင္းလုိက္ လုပ္ေနရေတာ့ ေမေမေဆးရံုတက္ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အရမ္းႀကီးထူးဆန္းလို႔ မေနေတာ့ပါဘူး။ ေဆးရံုေပၚမွာ ရက္အနည္းငယ္ ေနလိုက္ရင္ ျပန္္ေကာင္းသြားတာကိုး။

စကားႏိုင္လုျခင္း နဲ႔ အျပန္အလွန္ေျပာဆုိေဆြးေႏြးျခင္း

Debate(စကားႏိုင္လုျခင္း) နဲ႔ Dialogue(အျပန္အလွန္ေျပာဆုိေဆြးေႏြးျခင္း)

စကားႏိုင္လုျခင္း (Debate)

*  ကုိယ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ကုိ အသာရဖုိ႔ စကားစစ္ထုိးရာမွာ အသာစီးရဖုိ႔ ရည္ရြယ္တယ္။
*  ၾကားရတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ျပန္လည္ေခ်ပဖုိ႔ နားေထာင္တယ္။
*  အမွားရွာၿပီး သူတစ္ပါးေသးသိမ္သြားေအာင္ တန္ဖုိးေလွ်ာ့ေစရန္ နားေထာင္တယ္။
*  သူတစ္ပါးအေနအထားနဲ႔ ေစ့ေစာ္မႈေတြကုိ ကုိယ္စိတ္ထင္သလုိ ေကာက္ခ်က္ခ်ေျပာတယ္။
*  ခလုတ္တိုက္ေအာင္ စိတ္႐ႈတ္ေထြးေအာင္ ေမးခြန္းေတြေမးတယ္။
*  ၾကားျဖတ္၀င္ေျပာတယ္။ အေၾကာင္းအရာေျပာင္းလိုက္တယ္။
*  ေနာက္ေျပာမယ့္အခ်က္အလက္ကုိ အာ႐ုံစိုက္တယ္။
*  တျခားသူေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြဟာ ပုံမက် အရာမ၀င္လုိ႔ ေ၀ဖန္တယ္။
*  ခံစားခ်က္ျပၿပီး အျခားသူေတြ ကုိယ့္ဘက္ပါလာေအာင္ဆြဲေဆာင္တယ္။ အျခားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ မမွန္ကန္ဘူးလုိ႔ ျငင္းဆုိပယ္ခ်တယ္။
*  ဆိတ္ၿငိမ္မႈအေပၚ အျမတ္ထုတ္တယ္။

တြဲလက္ညီညီ ခိုင္ၿမဲမည္

သူငယ္ခ်င္း လဲ့ရည္ေရ ….

ငါသတိရစြာနဲ႔ စာေရးလိုက္ပါတယ္။ နင္ေရးလိုက္တဲ့စာကုိလည္း ငါဖတ္ရပါတယ္။ နင့္ဆီ စာျပန္ေရးခ်င္ေနတာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ ငါလည္း ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔မအားမလပ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စာမျပန္ျဖစ္တာကုိ ခြင့္လႊတ္ပါဟာ။ နင္ေျပာျပခဲ့တာေၾကာင့္ နင္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စုအေၾကာင္းကုိသိခဲ့ရတယ္။ ငါလည္း ဒီမွာေက်ာင္းတက္ေနရေပမယ့္ နင္တုိ႔တစ္ေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြကုိ ၾကားသိရပါတယ္။

နင္တုိ႔တစ္ေတြဟာ စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ လူငယ္ပီပီ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သာသနာေရးရာေတြ၊ လူမႈေရးရာကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာေတြကုိသိရေတာ့ အလြန္အားက်မိတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ နင္တုိ႔တစ္ေတြဟာ အၿမဲတမ္းစုစုစည္းစည္း႐ွိတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မျမင္ၾကဘူး။ တစ္ေယာက္မွားေနရင္ ၀ိုင္း၀န္းျပဳျပင္ေပးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕အခက္အခဲဟာ အားလုံးရဲ႕အခက္အခဲ၊ တစ္ေယာက္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကုိ တစ္ေယာက္ရဲ႕အားသာခ်က္နဲ႔ ေဖးမတယ္။

အဲဒီလုိ နင္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စုဟာ စည္းလုံးမႈ႐ွိၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာေတြကုိ အလြန္သံေယာဇဥ္႐ွိၾကတာေတြသိရေတာ့ ငါအလြန္၀မ္းသာတယ္။ နင္တုိ႔တစ္ေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္စည္းလုံးမႈေတြအတြက္ ငါဂုဏ္ယူမိတယ္။ သာသနာ့အဆုံးအမမွာ စည္းလုံးမႈနဲ႔ပတ္သက္တာေတြလည္းပါ႐ွိတယ္ေလ။ နင္တုိ႔အခုလုိ စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္႐ွိေနတာဟာ သာသနာရဲ႕အဆုံးအမတိုင္းျပဳမူေနထိုင္မႈတစ္ရပ္ပါပဲ။ နင္တုိ႔တစ္ေတြရဲ႕ စည္းလုံးခ်စ္ခင္မႈေတြကုိ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မေလ်ာ့ပါးေစနဲ႔ဟာ။

အခ်စ္က အဆိပ္ျပင္းတယ္

အခ်စ္နဲ႕ပတ္သတ္လာရင္ ေၿပာစရာေတြက အမ်ားၾကီး။ ခ်စ္ၿခင္းဖြဲ႕ သီခ်င္းေတြ၊ စာဖြဲ႕မႈ႕ေတြကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္၊ တစ္ေထာင္တစ္ညပံုၿပင္ထက္ကို မ်ားလြန္း ရွည္လ်ားလြန္းတဲ႕ အခ်စ္ပံုၿပင္ေတြကလည္း မရိုးႏိုင္ေအာင္ပဲ။ အားလံုးအတြက္ ‘ အခ်စ္’ ဆိုတာ အေရးပါတဲ့ ေနရာမွာတည္ေနတာေလ။ ခ်စ္ၿခင္း ေမတၱာဆိုတာ လူသားေတြရဲ႕ အေၿခခံစိတ္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ပ်က္ယြင္းသြားတယ္လို႕မရွိဘူး။

ဒါေၾကာင့္လဲအခ်စ္နဲ႕မကင္းႏိုင္ၾကတာၿဖစ္မွာပါ။ အခ်စ္ရဲ႕ဖြင့္ဟခ်က္ေတြကလဲ အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္။ အဓိပၸါယ္ညႊန္းဆိုခ်က္ေတြက ကြဲျပားျခားနားတာေတြလည္းရွိတယ္။ တူညီၾကတာေတြလည္းရွိတယ္။ အေကာင္းဖက္ကရႈ႕ၿမင္ၾကတဲ့ အေတြးအၿမင္ေတြ၊ အဆိုးဘက္ဖက္ကို ေရွးရႈ႕တဲ့ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲၿပားေနမွာပဲ။ ဘာလို႕ဘဲၿဖစ္ပါေစ။ အေကာင္းနဲ႕အဆိုး ၿမင္ေတြးသူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာအဲဒီခ်စ္ၿခင္း ရွိေနလို႕ဆိုတာ သူတို႕ခံစားခဲ့ၾကတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ႕၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲၿခင္း၊ သာယာခ်မ္းေၿမ႕တဲ့သုခ၊ စိတ္ဆင္းရဲဒုကၡေတြၾကံဳရမွာပဲ။ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကို တသသနဲ႕ သတိရရွိေနရင္းက အခ်စ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ဖြင္႕ဟခ်က္ေတြ၊ ေကာင္းၿခင္းဆိုးၿခင္း ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေရးသား၊ ဖြင္႕ဟခဲ႕ၾကတာပါ။ အဲဒီသူေတြလည္းု ထုတ္ေဖာ္ေရးသား၊ ဖြင္႕ဟခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီသူေတြလည္း အခ်စ္နဲ႕မွမကင္းႏိုင္တာ။

ၾကည္ႏူးခဲ့ရ တစ္ေန႔တာ (သြားဘက္ဆုိင္ရာ ေဆးကုသမႈအစီအစဥ္)

သြားဘက္ဆုိင္ရာ ေဆးကုသမႈအစီအစဥ္ - ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ဟာဖိဇ္ေက်ာင္း

သြားဘက္ဆုိင္ရာ ေဆးကုသမႈအစီအစဥ္ - ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ဟာဖိဇ္ေက်ာင္း ( ၂၇ - ၀၃ - ၂၀၁၁ )
သာေကၤတက “ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ဟာဖိဇ္ေက်ာင္း”ေလးမွာ MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ကေန စတည္လာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ လုပ္ငန္းစဥ္ေလးအျဖစ္ ကေလးေတြကုိ ျမန္မာစာ၊ သခၤ်ာအေျခခံနဲ႔ အဂၤလိပ္စာအေျခခံကုိ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ အစီအစဥ္ေလးကုိ တစ္ပတ္ျခားတစ္ခါဆုိသလုိ မိသားစုဝင္ေတြ သြားေရာက္ျပန္လည္ၾကည့္႐ႈေနၾကေလ့ရွိပါတယ္။

အခုလည္း စာသင္ၾကားမႈအေျခအေန၊ ကေလးေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြကုိ ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကဖုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းေလးကုိ သြားၾကမယ္စီစဥ္ေတာ့ MMSY ထဲက သြားဘက္ဆိုင္ရာဆရာ၀န္ညီမေလးက ကေလးေတြအတြက္ သြားက်န္းမာေရးဆုိင္ရာကိစၥရပ္ေတြကုိ လုပ္ေပးဖုိ႔အစီအစဥ္ရွိတယ္ဆိုရင္ သူတုိ႔ပါ၀င္ခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းေလးကုိ သြားေရာက္မယ့္ေန႔မွာ ကေလးေတြအတြက္ သြားက်န္းမာေရးစစ္ေဆးၾကည့္ရႈလုပ္ေဆာင္ေပးၾကဖုိ႔ ၀ိုင္း၀န္းတိုင္ပင္ စီစဥ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းကုိ လွမ္းၿပီးခြင့္ေတာင္းတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ သြားက်န္းမာေရးျပဳလုပ္ေပးမယ့္အစီအစဥ္ေလးကို ေက်ာင္းက ခြင့္ျပဳဖုိ႔ေပါ့။ ကေလးေတြရဲ႕လုိအပ္ခ်က္အတြက္ျဖစ္လုိ႔ ေက်ာင္းကလည္း အားလုံးအဆင္ေျပမယ့္တစ္ရက္ ခြင့္ျပဳေပးပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ MMSY က ေဒါက္တာညီမေလးေတြရယ္ တစ္ျခားေမာင္ႏွမေတြအားလပ္မယ့္ ရက္တစ္ရက္မွာဆုံၿပီး လိုအပ္မယ့္ေဆး၀ါးေတြ၀ယ္ယူၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းကုိသြားမယ့္ေန႔အတြက္ ကုသဖုိ႔လုိအပ္မယ့္ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကုိေတာ့ေဒါက္တာေဆြဇင္ထြန္း၊ ေဒါက္တာခင္မုိးလြင္ တုိ႔က သူတုိ႔ေတြရဲ႕ေဆးခန္းက ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကုိ ယူေဆာင္လာေပးၾကတယ္။

ပသီဦးကုိုိကုိေလး ဘ၀ႏွင့္စာေပေရစီးေၾကာင္း

စာေရးဆရာ ပသီဦးကုိကုိေလး၏စာေပေရစီးေၾကာင္းကုိ စာဖတ္ပရိသတ္သုိ႔ တင္ျပလုိပါသည္။ ဦးစြာပထမ စာဖတ္ပရိတ္ႏွင့္ ဆရာပသီဦးကုိကုိေလးအား မိတ္ဆက္ေပးလုိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာ့နာမည္ႏွင့္ ဆရာ့စာေပမ်ားကုိ ဖတ္ဖူးၾကသူမ်ား တုိင္းျပည္အႏွံ႔ေတာ္ေတာ္တန္တန္႐ွိေနၾကသည္မွာ ယုံမွားဖြယ္ရာမရွိပါ။ ဆရာဦးကုိကုိေလး စာေပေရစီးေၾကာင္းကုိေရးလုိသျဖင့္ သူ႔ဘ၀ျဖတ္သန္းလာပုံကုိ ပထမေလ့လာမိပါသည္။

၁၉၂၁-ခုႏွစ္ ဇြန္လ(၂)ရက္ေန႔တြင္ အဖ ဦးစေလမန္၊ အမိ ေဒၚတီ တုိ႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ သားသမီး(၁၀)ဦးအနက္ သားဦးျဖစ္ပါသည္။ မႏၱေလးဇာတိျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါ အသက္(၇၀)ေက်ာ္ေနပါၿပီ အသက္(၁၇)ႏွစ္အရြယ္ မိဘမ်ားႏွင့္ ကသာခ႐ိုင္ ေကာလင္းၿမိဳ႕ (ယခု စစ္ကိုင္းတုိင္း)တြင္ ေနထိုင္စဥ္ ၁၉၃၈-ခုႏွစ္ (တစ္နည္း ၁၃၀၀)ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံကာလ တစ္ျပည္လုံးေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့သည္မွစတင္၍ မိတ္ဆက္ေပးလုိပါသည္။

ပသီဦးကုိကုိေလး

၁၉၃၈-ခုႏွစ္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားဘ၀မွစၿပီး သူ႔တြင္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားစိတ္ဓါတ္ ကိန္းေအာင္းခဲ့ပါသည္။ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးႏွင့္လက္တြဲၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတုိ႔ ဆင္ႏႊဲၾကစဥ္ ေကာလင္းၿမိဳ႕႐ွိ ပသီလူလတ္ပိုင္း (၄၀)ေက်ာ္တုိ႔ုကုိုစည္းကာ ဗမာမြတ္စလင္ၿမိဳ႕ရြာ ကာကြယ္ေရးတပ္ဟူ၍ ဖြဲ႕စည္းခဲ့စဥ္ တပ္ဖြဲ႕အတြင္းေရးမွဴး ဒု-ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ေရႊ႕ … ေရႊ႕ … ျမန္ျမန္ေ႔ရႊ …

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ ဗလီက ၀ုိဇူ(ကိုယ္လက္သန္႔စင္)ေရကန္ေဆးဖုိ႔ လုပ္အားေပးၾကတဲ့ေန႔ကေပါ့ ………

၀ုိဇူေရကန္ထဲက ေရေတြကုိလည္း အလဟသ မျဖစ္ေအာင္ အဲဒီေရေတြကုိ ခပ္ၿပီး ဗလီရင္ျပင္ေရာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ေရာ အားလုံး ေဆးေၾကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတယ္။

အဲဒီကန္ထဲက ငါးေတြကုိ ပလပ္စတစ္ကန္ႀကီးတစ္ခုတည္းထည့္ၿပီး ဗလီရင္ျပင္ေပၚမွာ ခ်ထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုိးေတြက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်လိုက္ပါေလေရာ။

ေလ့လာသင္ယူ ... ျပန္လည္မွ်ေ၀ ၾကရေအာင္

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ေလးကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလဒ္ေလးက .... ကေလးေတြကုိ စာသင္ေပးဖုိ႔ပါပဲ။ အဲဒီေန႔ ၿပီးကတည္းက စၿပီး စီစဥ္ေနၾကတာ အခုဆုိ စတင္လုပ္ေဆာင္ေတာ့မယ္ အေနအထားကုိ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း လာေမးပါတယ္ ... စာသင္ေနၿပီလား ... စေနၿပီလားဆုိတာကုိ ... ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔အေနနဲ႔လုပ္မယ့္လုပ္စဥ္က အနည္းဆုံး ၆-လ အခ်ိန္ယူၿပီး NFE (Non Formal Education = ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး)ပုံစံေလးနဲ႔သင္မွာျဖစ္လုိ႔ စလုပ္ကတည္းက ေသခ်ာစနစ္တက်ေလး လုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ အခ်ိန္ယူၿပီး Plan လုပ္ၾကပါတယ္။

ကေလးေတြကုိ စာသင္ေပးဖုိ႔အတြက္ တုိင္ပင္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြအားလံုးရဲ႕ ဆႏၵက ေစတနာ၀န္ထမ္းသင္ေပးတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ... သင္ေပးမယ့္ဆရာကုိ ပညာသင္စရိတ္ျပန္လည္ေထာက္ပ့ံေပးမယ့္ ပုံစံေလးနဲ႔ပဲ သြားခ်င္ၾကပါတယ္ ..... (မ်ားေသာအားျဖင့္ ေစတနာ၀န္ထမ္းပုံစံက ေရရွည္မတည္တ့ံ့ပဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ အားနည္းသြားတတ္လုိ႔ပါ။ ေစတနာ၀န္ထမ္းမ်ားမွာလည္း သူတုိ႔စား၀တ္ေနေရး၊ ရာသီဥတုဒဏ္ ... အစရွိတာေတြေၾကာင့္ ပ်က္ကြက္မႈေတြရွိလာရင္ ... ေနာက္ပိုင္း စာသင္မႈအပိုင္းမွာ အားနည္းသြားတတ္ၾကလုိ႔႔ပါ။) ... ဒါေၾကာင့္ ... သင္ေပးမယ့္ ဆရာ(၂)ေယာက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရပါတယ္ .... သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ပညာသင္စရိတ္ျပန္လည္ေထာက္ပ့ံေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးကုိ စာသင္ေပးမယ့္ကာလက ၆-လ plan လုပ္ထားပါတယ္။ ခုနကေျပာတဲ့ NFE ပုံစံနဲ႔ သြားပါမယ္။ ျမန္မာစာအေရး၊ အဖတ္၊ သခၤ်ာအေျခခံအတြက္အခ်က္နဲ႔ အဂၤလိပ္အေျခခံေလး(႐ုပ္ပုံေလးနဲ႔တြဲၿပီး ကေလးေတြ မွတ္မိလြယ္မယ့္နည္းလမ္းေလးနဲ႔)ေပါ့ ... ကေလးေတြ ဖတ္လုိ႔အဆင္ေျပမယ့္ စာၾကည့္တိုက္ပုံစံ(စာအုပ္ဗီရို)ေလးလည္း ထားေပးဖုိ႔ စဥ္းစားထားတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ဘယ္လုိပုံပစံေတြနဲ႔ လုပ္ေပးရင္ ပုိၿပီးထိေရာက္အဆင္ေျပမလဲဆုိတာ နားလည္တတ္ကၽြမ္းသူေတြ၊ အႀကံဥာဏ္အားေပးႏိုင္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးမႈေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္။

ကေလးေလး

ကေလးေလးအေဖရယ္၊ သူ႔အေဖရဲ႕ေမာင္ႏွမေတြရယ္က ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႔က ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာေတြလုိ ခင္မင္လာခ့ဲတာ။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္မွာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစု အဲဒီရပ္ကြက္ကုိ စေျပာင္းခါစက ကၽြန္မက (၇)တန္းေက်ာင္းသူ အိမ္ေ႔ရွအိမ္ကုိလည္း အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့မိသားစု (ကေလးေလးအေဖအေမရယ္၊ ေမာင္ႏွမ ၄-ေယာက္ရယ္)ရွိတယ္။

အဲဒီအိမ္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ဟာ ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္ မိသားစုလုိျဖစ္သြားၾကတယ္။ အိမ္ေ႔ရွအိမ္က ေမာင္ႏွမ ၄-ေယာက္မွာ အႀကီးဆုံးအစ္ကုိက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူတုိ႔မွာသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အဲဒီသမီးေလးကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ခဏခဏအိမ္ကုိေခၚေခၚလာတယ္။ သမီးေလးရဲ႕ ဦးေလးနဲ႔အေဒၚႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမနဲ႔ အတူတူ ကစားေဖာ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ၀ိုင္းစုၿပီး ဒုိးဇက္၊ မုိႏုိပုိလီ စတဲ့ကစားနည္းမ်ဳိးစုံကစား၊ ကစားရင္း ညစ္က် ျငင္းက်နဲ႔ေပါ့။

လသာတဲ့ညေတြဆုိလည္း အိမ္ေ႔ရွလမ္းေပၚထြက္ၿပီး ေဘာလုံးထု၊ ထုတ္စည္းတုိးတမ္းကစားၾကတယ္။ သူတုိ႔ညီအစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ညီအစ္မေတြ အိမ္နားကေခ်ာင္းထဲသြားၿပီး ငါးမွ်ားတာတုိ႔ ငါးဖမ္းတာတုိ႔လည္း လုပ္ဖူးၾကတယ္။ ကေလးေလးရဲ႕ အေဒၚအငယ္ဆုံးက အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္စတက္ေနၿပီ။ သူကပဲ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြရယ္၊ အိမ္နား၀န္းက်င္က ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးညေနပိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ စာသင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြကလည္း အတန္းစုံပဲေလ။ တတိယတန္းကေန ကၽြန္မအဆုံး ၈-တန္းအထိကုိ ေစတနာထက္သန္စြာနဲ႔ စာက်က္၀ိုင္းေလးလုပ္ေပးတယ္။

ဘာကုိ အရင္ျမင္တတ္လဲ ?

တစ္ခါတုန္းကေပါ့ ...
တုိင္းျပည္တစ္ခုမွာ ဒိသာပါေမာကၡႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔တပည့္ေတြကုိ ပညာေတြသင္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ တပည့္ေတြ ျပန္ခါနီးမွာ ေနာက္ဆုံး ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး လုပ္ပါသတဲ့။ အဲဒီ ပြဲေလးမွာ ပါေမာကၡႀကီးက အစီ အစဥ္ေလးတစ္ခုကုိလည္း ထည့္သြင္းလိုက္ပါတယ္ ……

အဲဒါကေတာ့ ….. သူ႔တပည့္ေတြထဲက တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကုိ က်န္သူအားလုံးဘက္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ေ႔ရွထြက္ ရပ္ေစခဲ့တယ္ ….

ပါေမာကၡႀကီး - ကဲ တပည့္တုိ႔ အခု သူတုိ႔ ၂-ေယာက္ကုိ ၾကည့္စမ္း။ ၿပီးရင္ ဘာျမင္လဲ ေျပာၾကစမ္း။

သြားေရာက္္ခဲ့ျပန္တစ္ခါ မြတ္စလင္မ္ ဘုိးဘြားရိပ္သာ

မႏၱေလးမွာ မန္းေတာင္ေျခ ဘုိးဘြားရိပ္သာဆုိတာကုိ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ၾကားဖူးခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ခံစားခ်က္ဆုိတာ ဘာမွ မရွိခဲ့မိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း နည္းနည္းေလး ေတြးတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေေတာ့ မြတ္စလင္မ္ ဘုိးဘြားေတြ အသက္ႀကီးလာရင္ မန္းေတာင္ေျခဘုိးဘြားရိပ္သာမွာပဲ သြားေနၾကရမွာ အၿမဲတမ္းအတြက္ဆုိ ေကာင္းပါ့မလား။ မြတ္စလင္မ္ဘုိးဘြားရိပ္သာတစ္ခုေလာက္ရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ အေတြး၀င္ခဲ့မိတယ္။

ေနာက္ ၁၉၉၉-ခုႏွစ္ေလာက္မွာ မႏၱေလး ၿမိဳ႕သစ္မွာ မြတ္စလင္မ္ဘုိးဘြားရိပ္သာတစ္ခု ဖြင့္ခဲ့ၿပီဆုိတာ ၾကားသိခဲ့ရတယ္။ ၂၀၀၀-ခုႏွစ္မွာ ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတအရရွိေရးအစီအစဥ္ေလးကုိ တက္ေရာက္ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီကေန မြတ္စလင္မ္ဘုိးဘြားရိပ္သာကုိ သြားေရာက္ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာေနထိုင္တဲ့ အဖုိးအဖြား (ဒါဒါ၊ နာနာ၊ ဒါဒီ၊ နာနီ)ေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာရတာ အဖုိးအဖြားေတြမွာ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ အဲလုိစကားေတြလာေျပာရင္ အဖုိးအဖြားေတြ အလြန္ေပ်ာ္ၾကတယ္လုိ႔ သိခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘုိးဘြားရိပ္သာကုိ တစ္ခါတစ္ေလပဲ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခ်မ္းျမသာယာ ဘုိးဘြားရိပ္သာဆိုတဲ့နာမည္ျဖစ္လာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလုိပဲရွိတယ္

မေန႔ည (၉း၀၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ မီးသတ္ကားသံၾကားေတာ့ .....
ဟာ - လုပ္ျပန္ၿပီ မီးကေတာ့ ဘယ္နားပါလိမ့္လုိ႔ အိမ္အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ မီးအေရာင္ေတာ့မျမင္ရဘူး။
ဒါေပမယ့္ မီးသတ္ကားသံက အနီးအနားကၾကားေနရတာဆုိေတာ့ မီးေလာင္တာလည္း နီးနီးနားနားမွာရွိမယ္လုိ႔ထင္လုိ႔ လမ္းထိပ္ထြက္ၾကည့္မယ္စိတ္ကူးေနတုန္း မီးသတ္ကားသံေတြအမ်ားႀကီး ၾကားရေတာ့တာပဲ။
မီးသတ္ကားေတြက လမ္းမႀကီးကေန သြားေနၿပီ ....

ဒါနဲ႔ အေဖက "သမီး ... အေဖ သြားလိုက္ဦးမယ္ ၊ သမီးလိုက္မွာလားဆုိေတာ့" ဘယ္ရမလဲ လိုက္မွာေပါ့ဆုိၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္လာၾကတယ္။

လမ္းမလည္းေရာက္ေရာ အုိး - မနည္းမေနာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြပါလား။ ၿမိဳ႕သစ္တစ္ခုလုံးက ရွိသမွ်ဆိုင္ကယ္ေတြ အကုန္လုိ႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ဘယ္ရမလဲ ကုိယ္ေတြလည္း အဲဒီဆိုင္ကယ္ေတြၾကားထဲေရာၿပီး မီးသတ္ကားေတြသြားတဲ့ဘက္ ထြက္ခဲ့တာေပါ့။ မီးေလာင္တဲ့ မီးေရာင္ကေတာ့ မျမင္ရဘူး။
အဲဒီမွာပဲ မီးသတ္တစ္ခ်ဳိ႕(ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္) ေျမာက္ဘက္ကေန ေတာင္ဘက္ကုိ ျပန္လာၿပီး လမ္းမႀကီးေပၚ ျပန္လာၾကတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္

သူႏွင့္ကၽြန္မ ဆုံခဲ့ၾကပုံက သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွပါဘူး။ အျခားသူေတြလုိပဲ တကၠသုိလ္တက္ရင္းဆုံခဲ့ၾကတာပါ။ တကၠသုိလ္ဘယ္ႏွစ္ကတည္းက အတူတူတက္ခဲ့ၾကသူေတြမွန္းေတာ့ ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မသူ႔ကုိ သတိထားမိခဲ့တာက တကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေရာက္မွပါ။ ကၽြန္မနဲ႔ စာသင္ခန္းတူေနတာရယ္ ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ ခဏခဏဆုံေနတာရယ္ေၾကာင့္ မွတ္မိေနခဲ့တာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းသာၿပီးသြားတယ္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မခင္မင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္မလည္း လုပ္ငန္းခြင္၀င္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔လုပ္ငန္းတူ ကုမၸဏီတစ္ခုက ကုန္ပစၥည္းမိတ္ဆက္ပြဲတစ္ခုလုပ္တယ္။ အဲဒီမိတ္ဆက္ပြဲကုိ ကၽြန္မရဲ႕ MD ကုိယ္စား ကၽြန္မသြားတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပြဲမွာ သူနဲ႔ျပန္ဆုံၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စားပြဲတစ္ခုတည္းမွာ အတူတူလာဆုံျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္မလည္း ျမင္ျမင္ခ်င္းသူ႔ကုိ မွတ္မိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အရင္ကတည္းက မခင္မင္ခဲ့တာရယ္၊ သူလည္း မမွတ္မိေလာက္ဘူးရယ္လုိ႔ယူဆၿပီး မသိသလုိပဲေနလိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ သူကလာၿပီး မိတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္မကုိ မွတ္မိတယ္၊ တကၠသုိလ္တုန္းက တစ္ႏွစ္တည္းအတူတူတက္လာခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပထမႏွစ္စတက္ကတည္းက ကၽြန္မကုိ သိခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ႔ကုိေရာမွတ္မိလားဆုိၿပီးေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း မွတ္မိေၾကာင္း အလုပ္ကိစၥေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားခဲ့တယ္။

ကုိယ္တိုင္အေၾကာင္းကုိ (လူလူခ်င္း) အျခားသူေတြက ပုိမသိႏိုင္ပါ

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့ ...
“နင္ေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း ငါ့ကုိလာေျပာပါ။ နင္သိခ်င္သမွ်ငါ့အေၾကာင္း ငါ့ကုိေမးပါ။ အျခားသူကုိ ေမးရင္ နင္သိခ်င္သမွ် အားလုံး သိရမွာမဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ငါ့အေၾကာင္းကုိ ငါကုိယ္တိုင္ေလာက္ (လူလူခ်င္း) အျခားသူေတြက ပုိမသိႏိုင္ပါ” ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလးကုိ ကၽြန္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဆုံျဖစ္ၾကတဲ့ တစ္ရက္မွာ စကားစပ္မိရင္း စိတ္ျပဳတင္းေပါက္ ကုိယ္စီဖြင့္မိၾကတယ္။

A : အင္း …. ဟုတ္တယ္ … လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္တုိင္ေလာက္ ဘယ္သူမွ ပုိမသိႏိုင္ဘူး။
B : ငါ့အေၾကာင္းပိုျပီး ျပည့္ျပည့္စုံစုံ သိခ်င္ရင္ ငါ့မိဘကိုသာ လာေမးေပေတာ့။ အဲဒါဆိုပိုမမွန္ဘူးလား။

ေနၾကတ္သည့္ေန႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ျမင္ရေသာဓါတ္ပုံအခ်ဳိ႕

 

စာေတြေရးျဖစ္လာတဲ့ကၽြန္မ

ကၽြန္မ စာဖတ္၀ါသနာပါလာရတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေရး၀ါသနာျဖစ္ေပၚလာတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း ေရးခ်င္လာတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးထားခဲ့တာေတာ့ၾကာေနၿပီ အခုမွ ခ်ေရးျဖစ္တယ္။

ကၽြန္မ စာဖတ္၀ါသနာပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေတြဖတ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း စာေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ စာတစ္ပုိဒ္/တစ္ပုဒ္ကုိဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီစာပိုဒ္ရဲ႕ ဆုိလုိရင္း စာရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကေပးတဲ့ Message ေတြကုိ ေတြးၾကည့္ စဥ္းစားၾကည့္လာတယ္။ အဲလုိ စဥ္းစားၾကည့္လာရင္းနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ စာေတြဖတ္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္ဖတ္တဲ့စာအုပ္ကုိ comment ေပးၾကည့္တတ္လာတယ္။ အဲလုိေတြ လုပ္လာရင္းနဲ႔ စာေတြကုိ ကုိယ္တိုင္ေရးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။

စာေရးၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအဖုိးစာေတြေရးေနတာကုိၾကည့္ၿပီး ပုိၿပီး ေရးခ်င္လာတယ္။ ေမေမကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေဆာင္းပါးေတြေရးေတာ့ ေမေမ့ကုိလည္း အားက်တယ္။ ကၽြန္မ ၁၀-တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာစာကုိ လုံး၀ မက်က္ေတာ့ဘူး။ ၁၀-တန္း ျမန္မာစာသင္တဲ့ဆရာကလည္း စာ႐ွင္းျပတာ တအားေတာ္တယ္။ ဆရာ႐ွင္းျပတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ နားေထာင္တယ္။ ၿပီးရင္ ကဗ်ာတုိ႔ စကားေျပတုိ႔ ေရသည္ျပဇာတ္တုိ႔ဆုိတာေတြကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ စကားေျပျပန္ေရးတယ္။ ဆရာNoteထုတ္ေပးတာကုိ ကၽြန္မ မက်က္ေတာ့ဘူး။ လစဥ္စာေမးပြဲေျဖရင္လည္း ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ပဲ ေရးေတာ့တယ္။ ဆရာကလည္း အဲဒါကုိ အားေပးတယ္။ ဆရာေပးထားတဲ့အတုိင္း မက်က္ရေကာင္းလားလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမဆူမေျပာဘူး။ အဲလုိ ကိုယ္တုိင္စကားေျပျပန္တာကုိ သေဘာက်အားေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါကလည္း စာေတြေရးဖုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ပါပဲ။

ေနာက္ ကၽြန္မ ၁၀-တန္းေျဖၿပီးခ်ိန္မွာ အဖုိးကုိေျပာမိတယ္။ “ဖုိးဖုိး သမီးလည္း ဖုိးဖုိးတုိ႔ ေမေမတုိ႔လုိ စာေရးခ်င္လိုက္တာ” ဆုိေတာ့ အဖုိးက “ငါ့ေျမး …. စာတကယ္ေရးခ်င္္တယ္ဆုိရင္ တစ္ျခား ဘာကုိမွ မစဥ္းစားနဲ႔ဦး။ အခုေလာေလာဆယ္ ငါ့ေျမးရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ရင္ဆုိင္ႀကံဳေတြ႕ေနရတာေလးေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတာေလးေတြကုိ ေန႔စဥ္ ၀တၳဳသဖြယ္ ခ်ေရးၾကည့္လိုက္”လုိ႔ေျပာတယ္။ ေမေမက ကၽြန္မကုိ ေန႔စဥ္ Diary ေရးဖုိ႔ တိုက္တြန္းအားေပးတယ္။ Diary ေရးဖုိ႔ စာအုပ္၀ယ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ခဲ့တဲဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက နယ္ေတြကမ်ားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ သူတုိ႔ေတြဆီက စာေတြလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ကုိ စာျပန္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ဘယ္လုိျပန္စာေရးရမွန္းမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ေမေမ့ကုိျပတယ္။ ေမေမက ဖတ္ၿပီး ဘယ္လုိျပန္ေရးရတယ္ဆုိတာကအစ သင္ေပးတယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ရင္ ကၽြန္မဆီပဲ ဒိုင္ခံ ဆက္သြယ္ၾကေတာ့တယ္။ အားလုံးအတြက္ကုိ ကၽြန္မပဲစာျပန္ေပးတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကလည္း စာေတြကုိ လက္ကခ်ေရးဖုိ႔အတြက္အက်င့္ျဖစ္လာေစတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ စာေတြေရးခ်င္ေပမယ့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခါမွ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဖုိးကေတာ့ ကၽြန္မကုိ စာေတြေရးေစခ်င္တယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ တကၠသုိလ္တတိယႏွစ္မွာ အဖိုး ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။ အဖိုး ဆုံးပါးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အလြန္႔အလြန္ကုိခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မ အဖုိးကုိတအားခ်စ္သလုိ အဖုိးကလည္း ေျမးေတြအားလုံးထဲမွာ ကၽြန္မကုိ ယုံၾကည္တယ္၊ အားကုိးတယ္။ အဖုိးလုပ္ေနတဲ့ကိစၥရပ္ေတြကုိ အဖုိးနဲ႔အၿမဲလုိ အတူတူလိုက္ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေျမးတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ယုံၾကည္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဖုိးဆုံးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ ခံစားရတာကုိ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးက အဖုိးမရွိတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ ပထမဦးဆုံး စေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။ အဲဒီေနာက္ အလုပ္တစ္ဘက္ ေက်ာင္းတစ္ဘက္နဲ႔ဆုိေတာ့ စာေတြမေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စာေတြပဲေရးေနတယ္။

ကၽြန္မ တကၠသုိလ္စတုတၳႏွစ္(ဖိုင္နယ္)တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၂-ခုႏွစ္မွာ ေမေမဆုံးပါးသြားျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း ခံစားခဲ့ရတာဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း ဘာမွ မေရးျဖစ္ေသးဘူး။ ေမေမဆုံးၿပီး ၆-လ ေက်ာ္ၾကာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ ၃-ဘာသာေျမာက္ ေျဖမယ့္ေန႔မွာ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ ေက်ာင္းကုိအသြား ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ညာဘက္လက္က်ဳိးသြားတယ္။ အျပင္ေဆးခန္းေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေက့စ္ျဖစ္လုိ႔ လက္မခံတဲ့အတြက္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးေပၚေရာက္သြားတယ္။ ေဆး႐ုံေပၚမွာ တစ္လနီးပါးေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲလည္းက်သြားတယ္။ (မွတ္မွတ္ယယ တစ္သက္လုံးမွာ စာေမးပြဲတစ္ခါက်ဖူးသြားတယ္)

ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ကၽြန္မ လုပ္ငန္းခြင္လည္း ျပန္မ၀င္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းေတာ့ လက္ကလည္း ေက်ာက္ပတ္တီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ လက္တစ္ဘက္တည္းနဲ႔ လုပ္ေနရတာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက ညာသန္ က်ဳိးတာလည္း ညာလက္ဆုိေတာ့ ပုိၿပီးခက္ခဲေနတယ္။ အိမ္မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနေနရတာ တအားပ်င္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ စာေရးခ်င္လာျပန္တယ္။

ဘာေရးမလဲစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ပထမႏွစ္စတက္တဲ့အခ်ိန္ ေႏြရာသီမွာ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္ေလးရယ္၊ ကၽြန္မ ပါ၀င္ေနတဲ့ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ၀န္းက်င္မွာ (အထူးသျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္ တီဗီြေတြထဲမွာ)ၾကားေနရတဲ့ကုလားဆုိတဲ့အသုံးအႏႈန္း အဲဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မေရးခ်င္လာတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ သုံး-ရပ္ကုိ စုေပါင္းၿပီး ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိပုံစံေလး ေရးလိုက္တယ္။ စေရးေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လက္နဲ႔စၿပီး ေရးက်င့္တယ္။ စေရးေရးခ်င္း စာစုေလးတစ္စုရဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ယူခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မလည္း အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းဒီအတိုင္း အခ်ိန္ကုန္ရတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ေတာ့ဘူး။ အဲလုိနဲ႔ပဲ တစ္လနီးပါးေလာက္ၾကာေတာ့ A4 စာမ်က္ႏွာ ၄-မ်က္ႏွာနီးပါးရွိတဲ့ အဲဒီ ၀တၳဳတုိေလး ၿပီးသြားတယ္။

အဲဒီ၀တၳဳေလးကုိ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္ေႏြရာသီအစၥလာမ့္ဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္ မႏၱေလးကုိ ရန္ကုန္က ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ သင္တန္းလာေရာက္ပုိ႔ခ်ေပးတဲ့အခ်ိန္ ဆရာတုိ႔နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ကၽြန္မစာမူေလးကုိ ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီစာမူေလးက သာသနာ့ေရးရာ စာေစာင္တစ္ခုမွာ ပါလာခဲ့တယ္။ အဲဒီစာမူေလး မဂၢဇင္းမွာပါလာမွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕က လာေျပာတယ္။ နင္ တကၠသုိလ္မြတ္စလင္မ္အသင္းအေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္ရတယ္ဆုိမွ ကၽြန္မ စာမူေလး မဂၢဇင္းမွာပါလာမွန္းသိတယ္။ အဲလုိ စာမူေလးပါလာတာဟာ ကၽြန္မ စာေတြဆက္ေရးဖုိ႔ တြန္းအားေပးလိုက္တာပါပဲ။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ ကၽြန္မ စာေတြ ေရးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္ …………..
စာေတြေရးျဖစ္လာေအာင္ မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဒါဒါ(အဖုိး)၊ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ယုယေပးခဲ့တဲ့ (ေမေမ)၊ တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ VEC ပညာ့ရိပ္သာ တည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာႀကီး(ဦးသူရေအာင္)ႏွင့္ ဆရာမ်ား၊ ေႏြရာသီဗဟုသုတရရွိေရးအစီအစဥ္မွ ဆရာမ်ားကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း …..

စာဖတ္၀ါသနာပါလာတဲ့ ကၽြန္မ

ကၽြန္မသည္ စာဖတ္၀ါသနာပါသူျဖစ္သည္။ စာဖတ္၀ါသနာပါရျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ ေဖေဖ၏ စာဖတ္၀ါသနာႀကီးမားမႈကုိ အေမြဆက္ခံရျခင္းလုိ႔ပင္ ဆုိခ်င္ပါသည္။

ကၽြန္မေဖေဖသည္ အလြန္စာဖတ္သူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ေဖေဖ အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း ေဖေဖရဲ႕ လက္၀ယ္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္ဖတ္ေနတာကုိပဲ ကၽြန္မသိတတ္သည့္အ႐ြယ္ကတည္းကပင္ ေတြ႕ျမင္ေနခဲ့ရျခင္းပါ။

စာအုပ္စာဖတ္၀ါသနာပါတဲ့ ေဖေဖဟာ စာအုပ္၀ယ္ရာ စာအုပ္စုေဆာင္းရာမွာလဲ ဇြဲႀကီးလွပါတယ္။ ဘယ္ကာလ ဘယ္အခ်ိန္အခါက စုေဆာင္းထားသည္မသိ။ တစ္ခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြရဲ႕ ထုတ္ေ၀ခုႏွစ္ေတြဟာ ကၽြန္မထက္ပင္ အသက္ႀကီးေနတာေတြ ေဖေဖ့စာအုပ္စင္ေပၚမွာ အမ်ားပင္။ ေဖေဖ့စာအုပ္စင္က စာအုပ္ေတြထဲမွာ ထူးဆန္းတာက အခ်စ္၀တၳဳဆုိလုိ႔ေတာ့ တစ္အုပ္တစ္ေလမွ မေတြ႕ရပါ။ ျမန္မာစာေပနဲ႔ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ေတြအျပင္ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားအျပားပါပဲ။

ျမန္မာစာေပနဲ႔ ေရးၾကတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက စာေရးဆရာႀကီးေတြက ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သခင္ ျမသန္း၊ ျမသန္းတင့္၊ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ႔ ေ႐ွးေခတ္ စာဆုိ႐ွင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာႀကီးပီမုိးနင္း၊ မဟာေဆြ၊ ဆရာတက္တုိးတုိ႔ရဲ႕ ႐ွားပါးလွတဲ့ စာေပတစ္ခ်ဳိ႕ကုိလည္း ေဖေဖ့စာအုပ္စင္မွာ ေတြ႕ရတယ္။

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမး္အမွတ္(မႏၲေလး)

MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ကုိ မႏၱေလးမွာလည္း ေသခ်ာစီစဥ္ၿပီး လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ ... အဘစြာေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ .... ဒီႏွစ္ မႏၱေလးမွာ မလုပ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ အဘစြာကေျပာတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အထိမ္းအမွတ္ေလးတစ္ခုခုေတာ့လုပ္ခ်င္တယ္ .... ေနာက္ဆုံး ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ကေလးေတြကုိမုန္႔သြားေကၽြးခ်င္တယ္ .... အဲဒါေလး လုပ္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၿပီး ..... ၉.၁.၂၀၁၁(တနဂၤေႏြေန႔)မွာ မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္း၊ အမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ား သင္တန္းေက်ာင္းရယ္ အမ်ဳိးသမီးသက္ေမြးပညာသင္ေက်ာင္း အဲဒီ (၃)ေက်ာင္းကုိ သြားၿပီး မုန္႔သြားေကၽြးဖုိ႔ စီစဥ္လိုက္တယ္ ....

တစ္ျခားမန္ဘာေတြကုိလည္း ေသခ်ာ မေျပာျပႏိုင္ခဲ့ေတာ့တာမုိ႔ အဘစြာ၊ ခင္သူဇာ၊ ၾကယ္စင္ခ်ဳိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ သြားဖုိ႔ စီစဥ္လိုက္ေတာ့တယ္ .... မုန္႔ေကၽြးဖုိ႔ လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ကိစၥေတြကုိ ခင္သူဇာက အားလုံး စီစဥ္ေပးထားတယ္ေလ .... အဲဒီေန႔ မတုိင္ခင္ တစ္ရက္ ညေနမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပင္ဦးလြင္ကေန မႏၱေလးကုိ ဆင္းလာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူရစုိးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖုန္းေခၚလာတယ္ ... သူ မႏၱေလးမွာေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ျဖန္ အစီအစဥ္ေလးရွိတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တယ္ ... သူကလည္း သူလည္းစိတ္၀င္စားတယ္ ... လိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လာေခၚမယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္ ....

ခံစားမႈမ်ဳိးစုံရရွိေစခဲ့တဲ့ေန႔ေလးတစ္ေန႔(MMSY ေလးႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္)

၂၀၁၁ ဇန္န၀ါရီလ(၈)ရက္ေန႔မွာ MMSY ဟာ ေလးႏွစ္ျပည့္ၿပီျဖစ္လုိ႔ ... ... .. ေလးႏွစ္သားေလး MMSY ရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ အထိမ္းအမွတ္အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုကုိရန္ကုန္တုိင္း သာေကတၿမိဳ႕နယ္ရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာဟာဖိဇ္ေက်ာင္းေလးသုိ႔ ဇန္န၀ါရီလ(၄)ရက္[လြတ္လပ္ေရးေန႔]က (အသက္ ၃-ႏွစ္ခြဲကေန၁၆-ႏွစ္အရြယ္ရွိ) ကေလးေတြဆီကုိ သြားေရာက္ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုကုိ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ …….

အဲဒီေန႔ကကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာအစီအစဥ္ေတြလုပ္ခဲ့ၾကသလဲဆုိေတာ့ ……………….. အဲ ဒါေပမယ့္ … အဲဒီေန႔မတုိင္ခင္အေၾကာင္းေလးလည္း နည္းနည္းေျပာျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အဲဒီဟာဖိဇ္ေက်ာင္းေလးကုိသြားျဖစ္ခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းက(တုိင္းရင္းသားေက်းရြာမွာျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့) MMSY ေတြ႕ဆုံပြဲကထြက္လာတဲ့ ရလဒ္ေလးပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာလဆန္းပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြေတြ႕ဆုံတုိင္ပင္ခဲ့ၾကၿပီး လုပ္မယ့္အစဥ္ေလးကုိစတင္ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ခါတိုင္းလုိ မန္ဘာေတြ ေတြ႕ဆုံရုံသက္သက္မဟုတ္ပဲ အက်ဳိးရွိမယ့္ လူမႈလုပ္ငန္းေလးလုပ္ဖုိ႔စိတ္၀င္စားသူေတြကုိလည္း ရင္းႏွီးစြာဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အစီအစဥ္ေလးကုိေၾကျငာၿပီးမၾကာခင္မွာပဲစကၤာပူကေန အလွဴေငြထည့္၀င္ခ်င္လုိ႔ ေငြလႊဲေပးခ်င္ပါတယ္ဆုိၿပီး မသီတာ၊ ကုိသန္းလႈိင္၊သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္တုိ႔က ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀၀၀ိ/-(တစ္သိန္းခြဲတိတိ)လႊဲပုိ႔လာပါတယ္။အဲဒီေနာက္ မေလးရွားက မန္ဘာေတြလည္း ရန္ကုန္မွာလုပ္တဲ့ အစီအစဥ္ေလးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းပါ၀င္ၾကမယ္ဆုိတာသိလာရၿပီး ကုိမင္းမင္းဦးေဆာင္ၿပီး ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀၀၀ိ/-(တစ္သိန္းခြဲ)တစ္ခါ၊ ၃၀၈၀၀၀ိ/-(သုံးသိန္းရွစ္ေထာင္တိတိ)တစ္ခါေငြလႊဲပုိ႔လာပါတယ္။ (အဲဒီအလွဴေငြေတြအတြက္ အလွဴရွင္နာမည္စာရင္းမ်ားေပးရန္ မေလးရွားသုိ႔လွမ္းေျပာထားပါတယ္။)အစီအစဥ္ေန႔မတုိင္ခင္ထိ ရန္ကုန္မွ လွဴဒါန္းၾကသူမ်ားမွ ၁၃၇၀၀၀ိ/-(တစ္သိန္းသုံးေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္)၊ေက်ာင္းေလးသုိ႔သြားေရာက္သည္ေန႔တြင္ ၆၅၀၀၀ိ/-(ေျခာက္ေသာင္းငါေထာင္)ကုိ ထပ္မံထည့္၀င္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။

Social Skills

THE TWELVE STEP TO SUCCESS

1. BE CONFIDENT
2. BE RESPONSIBLE
3. BE HERE
4. BE ON TIME
5. BE FRIENDLY
6. BE POLITE
7. BE PREPARED
8. BE A GOOD LISTENER
9. BE A DOER
10. BE A TOUGH WORKER
11. BE A RISK TAKER
12. BE A GOAL SETTER

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ေပးစာ

"အေဝဖန္ခံႏိုင္ေသာသူ လိမၼာ၏။ လူတုိင္းရဲ႕ဘဝမွာ ေဝဖန္မႈေတြကို အနည္းအမ်ား၊ မလဲြမေသြႀကံဳရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္သူတစ္ဦးဟာ ေအာင္ျမင္ေလေလ အေဝဖန္ခံရေလေလပါပဲ” လို႔ Carnegie ကေျပာခဲ့တယ္။

တကယ့္သတိၱဆိုတာ တစ္ျခားလူ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိတာကိုေခၚတယ္။ ေရက ေလွကိုထမ္းထားႏိုင္သလို ေလွကိုလည္း ေမွာက္ပစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလွထဲေရမဝင္ရင္ ေလွဘယ္ေတာ့မွ မျမႇဳပ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ခုမွတ္ထားရမွာက ကိုယ္မွန္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈကို ကိုယ္ႀကံ့ႀကံ့ခံထားရမယ္။ မတရားတဲ့ေဝဖန္မႈနဲ႔ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈကို မပ်က္ျပားေစသင့္ဘူး။

“လင္ကြန္း”သာ ေဝဖန္ဆဲဆိုဒဏ္ကို မခံႏိုင္ခဲ့ရင္ အေစာႀကီးကတည္းက ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ ဖိအားေၾကာင့္ သူရႈံးနိမ့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ လင္ကြန္းေရးခဲ့တဲ့ ေဝဖန္မႈကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတဲ့စာက စာေပေလာကမွာ အဖိုးတန္တဲ့ စာျဖစ္ခဲ့တယ္။